Francja

IX Kongres Ekonomistów Polskich

Polish and English (below)
Streszczenie
Celem artykułu jest opis i analiza wybranych aspektów dotyczących funkcjonowania rynku pracy we Francji na przełomie XX i XXI w. W pierwszej części opracowania przedstawiono krótką charakterystykę francuskiego rynku
pracy w latach 1991–2011, uwzględniając podział ludności na aktywną i bierną zawodowo oraz pracującą i bezrobotną. W
drugiej części omówiono sytuację absolwentów na rynku pracy, biorąc pod uwagę w szczególności ich poziom wykształcenia. Pracę kończą wnioski. Wiodącą metodą badawczą jest metoda analizy francuskich dokumentów urzędowych i danych statystycznych. Materiał badawczy został uzupełniony w oparciu o literaturę przedmiotu.

Summary
The objective of this article is to describe and analyse certain aspects of the French labour market at the turn of the 20th and 21st century. The first part of the paper contains a brief description of the labour market in France during 1991–2011, focusing on the division of the population into economically active and inactive as well as into the employed and the unemployed. In the second part of the study the situation of graduates (young people) on the labour market was discussed, taking into account their level of education. The article ends with some conclusions. The main research method is an analysis of French official documents and statistics. The research material is also based on the study of literature.
Słowa kluczowe: rynek pracy, zatrudnienie, bezrobocie, poziom wykształcenia, system edukacji, absolwenci, Francja, XXI wiek

25 sierpnia, w dzień święta mojego przodka Ludwika Świętego, który był pierwszą kanonizowaną osobą świecką, ale także wzorem monarchy, który swą wiarą doprowadził do pogodzenia władzy i wynikającego z niej przymusu z szacunkiem ludzi, możemy po raz kolejny zadać sobie fundamentalne pytania dotyczące Francji. Piętnaście stuleci historii monarchii francuskiej, której utworzenie i uformowanie jest faktem przez wszystkich przyjętym, daje mi wszelkie uprawnienia, bym mógł się wypowiadać w imię tradycji, której jestem dziedzicem, oraz pokazać, co ona może nam ofiarować dziś i jutro. W rzeczy samej, pojawiające się obawy i niepokoje są ogromne. Pozostając w zgodzie ze swym sumieniem, powstrzymuję się od wchodzenia w jakąkolwiek polemikę z tymi, którzy są odpowiedzialni za zarządzanie sprawami publicznymi, i umieszczam siebie zdecydowanie na innej płaszczyźnie. Widzę, że Francja jest pod silną presją, częściowo pochodzącą z zewnątrz. Dotyczy to zarówno jej bezpieczeństwa, za przyczyną wrogich sił, które chcą narzucić wprowadzenie w życie ich archaicznych praktyk przez barbarzyńskie, pełne zaślepienia działania wewnątrz samego jestestwa społeczeństwa, jak i rozwoju wspólnot partykularnych (communautarismes), niszczących jedność i solidarność, stanowiące filary Francji.

Autor przedstawia występujące w społeczeństwie problemy zróżnicowania kulturowego, asymilacji i integracji Innych i Obcych (zwłaszcza imigrantów). Zwraca szczególną uwagę na wyzwania stojące przed systemem oświaty publicznej oraz zagadnienia edukacji obywatelskiej, w której jedną z podstawowych idei jest międzykulturowość.

The article analyses the Angela Merkel government’s attitude towards far-reaching plans to rebuild the EU of the French president in three key areas: EU architecture, refugee issue and security policy and towards two non-EU players on the continent: Russia and Turkey. The article is trying to prove that the head of the German government, preferring the unity of the EU rather than integration, will looking for compromise with Macron, taking into account different from the French one positions of other EU countries, and will try to stop the wave of the refugees from Africa through agreements with African countries. Regarding the Turkish autocrat, to avoid provocation, A.Merkel will attempt pragmatic relations. Also regarding Russia, even though it poses a threat to the security of the EU, she will consider (as the requirement of the moment) to establish a network of lively relations with the Putin state.

Celem niniejszej pracy jest analiza sytuacji, w jakiej znalazł się francuski Kościół katolicki w związku z obowiązującą w tym kraju koncepcją laickości państwa, która jest ugruntowana w tradycji i historii Francji oraz uregulowana odpowiednimi przepisami. Szczególnie istotną kwestią są możliwości i ograniczenia tej instytucji, gdy chodzi o branie udziału w debacie publicznej oraz prowadzenie rozmaitej działalności. Brana pod uwagę rama czasowa to druga połowa XX wieku, choć konieczne będzie również szerokie zarysowanie wcześniejszych dziejów koncepcji laickości i relacji na linii państwo francuskie -Kościół katolicki, warunkujących silnie ich powojenną historię.

Pachocka M. (2011), Problem mocarstwowości Francji w ujęciu historycznym (do 1945 roku), Kwartalnik Kolegium Ekonomiczno-Społecznego „Studia i Prace”, no. 1 (5), pp. 163–201.

Abstract / Abstrait

France as a superpower in its historical context (until 1945)

In the early twenty-first century, France has the necessary geographic, geopolitical, demographic, economic, military (nuclear), political and cultural potential to be one of the most powerful states within the international system. Its position and capabilities are, however, questioned, while stressing only its desire to be a superpower. This article analyzes the international position of France in historical perspective (from the seventeenth century to 1945), assuming that this state is an example of the evolution from a global superpower to a regional power. In the first part of
the article, the theoretical framework for the further analysis has been included, the attempts to define the concepts of the great power and superpower have been taken, the classifications of great powers have been presented and the factors determining the power of states have been identified. In the second part, the author shows the evolution of a great power status of France on a few examples from its history, referring to the reign of Louis XIV, the times of Napoleon Bonaparte and the rule of Napoleon III. In the third part of the article, the international position of the third French Republic is discussed, with particular emphasis on its foreign
policy, including colonial one, since the 1870s to the German invasion in June 1940. The effects of World War II for its position in the international system are also described. The author concludes that France was a global superpower in two
historical moments (the absolute monarchy of Louis XIV and the French Empire of Napoleon I), and is now a regional power with global interests.

La puissance française jusqu’en 1945

Au début du XXIe siècle, la France dispose d’un potentiel géographique, géopolitique, démographique, économique, militaire (nucléaire), politique et culturel nécessaire pour être l’un des États les plus puissants au sein du système
international. Sa position et ses capacités sont toutefois remises en question, tout en soulignant sa volonté d’être une superpuissance.  Cet article analyse la position internationale de la France dans une perspective historique (du XVIIe siècle à 1945), en supposant que cet État est un exemple de
l’évolution d’une superpuissance mondiale en une puissance régionale. La première partie présente le cadre théorique de l’analyse, les différentes definitions de la «puissance», les classements des puissances mondiales et les facteurs qui
déterminent leur position internationale. Dans la deuxième partie, l’auteur montre l’évolution de la puissance française sur quelques exemples marquants, à travers son histoire (le règne de Louis XIV, l’époque de Napoléon Bonaparte, le règne de Napoléon III). La troisième partie aborde le problème de la position internationale de la Troisième République française, tout en mettant un accent particulier sur la politique étrangère de la France, y compris celle coloniale, depuis les années 1870 à l’invasion allemande en juin 1940. Les conséquences de la Seconde Guerre mondiale pour la position française dans le système international sont également décrites. L’auteur conclut que la France était une puissance universelle dans les deux moments historiques (la monarchie absolue de Louis XIV et l’Empire français de Napoléon I), et que cet État est maintenant une puissance régionale avec les intérêts mondiaux.

This is the author’s pre-publication version of an article published in: Demografia i bezpieczeństwo społeczne krajów Unii Europejskiej, red. nauk. I. Sobczak, M. Wyrzykowska-Antkiewicz, Prace Naukowe Wyższej Szkoły Bankowej w Gdańsku, Tom 25, Wyższa Szakoła Bankowa w Gdańsku/CeDeWu, Warszawa 2013, s. 89-105.

Problem społecznych uwarunkowań mocarstwowej pozycji Francji w pierwszej dekadzie XXI w. nie został wyczerpująco ujęty w literaturze przedmiotu, podczas gdy jest to bardzo ciekawy przypadek państwa o wielowiekowej tradycji mocarstwowości. Od XVII do XX w. Francja ewoluowała od mocarstwowości uniwersalnej do regionalnej. Mając na uwadze kryterium zasięgu jej wpływów (w ujęciu geograficznym), współcześnie można ją postrzegać jako mocarstwo regionalne (na tle Europy lub Unii Europejskiej) o globalnych interesach [Pachocka, 2011, s. 197] . Jednocześnie, przy zastosowaniu kryterium rodzaju wpływów, wyróżnia się ona szczególnie w dziedzinie kultury, będąc sektorowym mocarstwem kulturowym [Włodkowska, 2004, s. 168]. Celem niniejszego artykułu jest określenie znaczenia czynnika społecznego dla międzynarodowej pozycji współczesnych mocarstw na przykładzie Francji. Ponieważ analizowany przypadek stanowi Hexagone , metoda studium przypadku jest wiodącą metodą badawczą. Stosuję również metody statystyczne w celu analizy danych, głównie demograficznych, metodę krytycznej analizy tekstu oraz metodę opisową. Pracę uzupełniają wykresy trendów i struktury omawianych zjawisk.

Pachocka M., Francja, w: Uchodźcy w Europie – uwarunkowania, istota, następstwa, red. K.A. Wojtaszczyk, J. Szymańska, Wydawnictwo Aspra JR, Warszawa 2016, s. 424–459.

W sprawie rozdziału napisz do mnie: [email protected]

Cała monografia w sprzedaży, np. tutaj: http://www.ksiegarnia-ekonomiczna.com.pl/modules.php?name=Sklep&plik=lista&nazwa=opis&nr_katal=9788375457360&spisTR=1&store_id=2

Wstęp
Migracje międzynarodowe uznaje się za jeden z najważniejszych trendów współczesnego świata. Ich skala i natężenie wykazują tendencję wzrostową, a także odznaczają się coraz większą dywersyfi kacją pod względem głównych kierunków i korytarzy migracji. Przyczyny migracji są wielorakie – mają zarówno charakter społeczno-ekonomiczny, polityczno-humanitarny, kulturowo-religijny, jak i klimatyczny. Doświadczenia państw członkowskich Unii Europejskiej w zakresie migracji i azylu są zróżnicowane, co ma duże przełożenie na prowadzenie przedmiotowej polityki. Niniejszy rozdział koncentruje się na doświadczeniach Francji w dziedzinie azylu i francuskiej polityce publicznej w tym zakresie, zwłaszcza w warunkach kryzysów migracyjnego i uchodźczego w Europie, począwszy od 2014 r.

The article analyses the Angela Merkel government’s attitude towards far-reaching plans to rebuild the EU of the French president in three key areas: EU architecture, refugee issue and security policy and towards two non-EU players on the continent: Russia and Turkey. The article is trying to prove that the head of the German government, preferring the unity of the EU rather than integration, will looking for compromise with Macron, taking into account different from the French one positions of other EU countries, and will try to stop the wave of the refugees from Africa through agreements with African countries. Regarding the Turkish autocrat, to avoid provocation, A.Merkel will attempt pragmatic relations. Also regarding Russia, even though it poses a threat to the security of the EU, she will consider (as the requirement of the moment) to establish a network of lively relations with the Putin state.

Artykuł przedstawia siły zbrojne Republiki Francuskiej w odniesieniu do potencjału sektora zbrojeniowego oraz trzech rodzajów wojsk: lądowych, lotnictwa, marynarki wojennej. Tekst dzieli się na dwie części. W pierwszej opisano francuski model współpracy sektora zbrojeniowego z rządem, w drugiej zaś umieszczono zarys struktury organizacyjnej tychże sił uzupełniony o informacje dotyczące najnowszych programów modernizacyjnych.

The Potential of the French Armed Forces.
The article describes the French Armed Forces with reference to the potential of the defense sector and armed forces consisting of The Army, The Navy, and The Air Force. This article is divided into two main parts. The first part describes the French model of the cooperation of armaments sector with the government. The following part contains an outline of the organizational structure of these forces complete with information about modernization programs.

Artykuł przedstawia wolontariat jako odpowiedź na dwa wielkie wyzwania współczesności: starzenia się społeczeństw i potrzebę uczestnictwa społecznego obywateli. Prezentowane w nim są wyniki badań jakościowych przeprowadzonych w Cambrai na północy Francji w trzech instytucjach pozarządowych i jednej szkole prywatnej. Obraz uzyskany na podstawie badań został skonfrontowany z danymi statystycznymi z Polski i Francji. Główną różnicą po-między wolontariatem w tych dwóch państwach jest wiek wolontariuszy: we Francji są to w większości osoby starsze, w Polsce głównie młodzież. W ostatnich latach we Francji tendencja ta zaczęła się zmieniać, a aktywność obywateli na tym polu wzrasta. Zmiany dokonujące się w Polsce są mniej optymistyczne – wolontariuszy ubywa, a dysproporcje wieku pozostają takie same.

The main issue of this article is France and Europe in the political program of French National Front and pronouncements of Marine Le Pen. The National Front is a nationalist political party. Nationalism is a political thought, in which the idea of nation and the national state are the superior principle. The National Front was founded in 1972 by Jean-Marie Le Pen. The current leader of this party is his daughter – Marine Le Pen. She wants to dissolve the European Union. In her opinion the main problem for the European nations is immigration. The nationalist parties in Europe are afraid of multiculturalism, immigrants and Islam.

Czy Unia Europejska potrzebuje nowej strategii bezpieczestwa? 9 "Aby zbudować bezpieczną Europę w lepszym świecie (nawiązując do ESB z r.), musimy więcej robić, by wpływać na wydarzenia. I musimy to robić teraz" 2. Co więc należy zacząć robić już teraz? Na kanwie analizy dyskusji zainspirowanej przez prezydencję francuską w UE w drugiej połowie 2008 r., raport Solany, debaty prowadzone w unijnym Instytucie Studiów nad Bezpieczeństwem i ekspertyzy przygotowywane przez najważniejsze think-tanki w Europie Zachodniej (Royal Institute for International Affairs, Institut de Relations Internationales et Stratégiques, Friedrich Ebert Stiftung i in.) można skonstatować, że UE stoi przed następującymi wyzwaniami, które powinny być uwzględnione w dalszych pracach nad całościową strategią WPZiB. Przepisy ogólne dotyczące ram instytucjonalnych oraz kompetencji Rady Europejskiej i Rady umieszczone zostały w Tytule III ("Postanowienia o instytucjach") traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Natomiast postanowienia szczegółowe, odnoszące się do uprawnień oraz zasad ich funkcjonowania, znalazły się w części szóstej, Tytule I ("Postanowienia instytucjonalne i fi nansowe") Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) 3. Zasady określające system instytucjonalny Unii Europejskiej Na mocy Traktatu lizbońskiego do TUE i TFUE wprowadzone zostają istotne, choć niezbyt radykalne zmiany w dotychczasowym systemie instytucjonalnym Wspólnot Europejskich. Przede wszystkim traktat podnosi po raz pierwszy na szczebel unijny system instytucjonalny Wspólnot Europejskich, co jest m.in. następstwem przekształcenia Unii w organizację międzynarodową oraz uniwersalnej sukcesji przyszłej Unii wobec Wspólnoty Europejskiej 4. Dookreśla on również zasadę jednolitych ram instytucjonalnych, stanowiąc, że winny one służyć: wspieraniu wartości Unii, realizacji jej celów, jej interesom, interesom jej obywateli i państw członkowskich, a także zapewnieniu spójności, skuteczności i ciągłości jej wszystkich rodzajów polityki oraz działań. Traktat rozszerza także ramy instytucjonalne Unii Europejskiej, ustanawiając Radę Europejską i Europejski Bank Centralny nowymi instytucjami Unii (art. 13 ust. 1 TUE). Ponadto nadaje on status traktatowy zasadzie lojalnej współpracy międzyinstytucjonalnej, choć nie określa, na czym dokładnie miałaby ona polegać. Postanawia jedynie, że instytucje mają ze sobą lojalnie współpracować (art. 13 ust. 2 TUE) 5. Traktat przewiduje również, że Parlament Europejski, Rada i Komisja Europejska powinny się wzajemnie konsultować, a także, za wspólnym porozumieniem, ustalać 2 Rada to nowa nazwa Rady Unii Europejskiej ustanowiona w Traktacie lizbońskim.

The article analyses the Angela Merkel government’s attitude towards far-reaching plans to rebuild the EU of the French president in three key areas: EU architecture, refugee issue and security policy and towards two non-EU players on the continent: Russia and Turkey. The article is trying to prove that the head of the German government, preferring the unity of the EU rather than integration, will looking for compromise with Macron, taking into account different from the French one positions of other EU countries, and will try to stop the wave of the refugees from Africa through agreements with African countries. Regarding the Turkish autocrat, to avoid provocation, A.Merkel will attempt pragmatic relations. Also regarding Russia, even though it poses a threat to the security of the EU, she will consider (as the requirement of the moment) to establish a network of lively relations with the Putin state.

Patrycja Michałek Reakcja wybranych Państw UE na konflikt w Libii 1 Reakcja wybranych Państw UE na konflikt w Libii Libia była trzecim z krajów, którego mieszkańcy w pierwszych miesiącach 2011 roku (po rewolucjach w Tunezji i Egipcie), jawnie i na dużą skalę sprzeciwili się dotychczasowej władzy. Za początek konfliktu przyjmuje się okres 15-17 lutego kiedy to wybuchły rozruchy w Benghazi na wschodzie kraju. Protestujący żądali ustąpienia Muammara Kaddafiego. W następnych dniach przywódca kilkakrotnie występował publicznie, oświadczając, że nie ma zamiaru zrezygnować z pełnionej funkcji. 17 lutego młodzi ludzie, między innymi na Facebooku, ogłosili Dzień Gniewu, w czasie którego na terenie całego kraju doszło do masowych wystąpień, przeciwko przywódcy. 1 Punktem zapalnym była krwawa pacyfikacja ludności protestującej na ulicach Trypolisu. 21 lutego, przywódca rozkazał lotnictwu wykonać naloty bombowe na stolicę i ostrzelać protestujących. W efekcie podjętych działań zginęło około 300 osób. W tym samym dniu, rebelianci zajęli miasto Benghazi, które później stało się główną siedzibą władz powstańczych. Masakra wywołała oburzenie na arenie międzynarodowej, a europejska prasa zaczęła domagać się konkretnej reakcji ze strony Unii Europejskiej. Takie działanie mediów było w pełni uzasadnione, biorąc pod uwagę cele i założenia UE. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na fakt, że Traktat z Lizbony, który wszedł w życie w grudniu 2009 roku, powołał do życia Europejską Służbę Działań Zewnętrznych, odpowiedzialną za funkcjonowanie polityki zewnętrznej UE. Mimo to, wyraźniejsza była interwencja i zaangażowanie poszczególnych państw członkowskich, z których każde kierowało się przy tym innymi pobudkami. Reakcja Republiki Francuskiej Libia, przed odkryciem na jej terenie złóż ropy, nie była przedmiotem zainteresowania Francji, mimo tego, że z około 1/3 krajów należących do Ligii Arabskiej było w okresie kolonializmu związanych z Republiką. 2 Pod koniec lat 60. Francja była głównym dostawcą broni do Libii. 3 Dostawy wstrzymano po ataku libijskich terrorystów na samolot francuskich linii lotniczych UTA, który doprowadził w 1988 r. do katastrofy nad Lockerbie. 4 Dopiero 1 Wiadomości, Gazeta.pl, Libia jak Egipt? "Dzień gniewu" wobec Muammara Kaddafiego, 16.02.2011 http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/1,114881,9114339,Libia_jak_Egipt___Dzien_gniewu__wobec_Muam mara_Kaddafiego.html 2 J.Kumoch, Francja wobec arabskiej wiosny, "Stosunki Międzynarodowe", nr 3-4, 2011. 3 Stosunki dwustronne Francja -Libia, 15.12.2007r., http://www.stosunkimiedzynarodowe.info/kraj,Francja,stosunki_dwustronne,Libia 4 M.Cousins, France plans to build a lasting relationship, "Libya Herald", 4.04.2012. Patrycja Michałek Reakcja wybranych Państw UE na konflikt w Libii 2 zawarcie porozumienia z 2004 roku w sprawie wypłaty dodatkowych 170 milionów dolarów odszkodowań dla rodzin ofiar doprowadziło do poprawy stosunków pomiędzy tymi krajami. W tym samym roku, po raz pierwszy w historii, francuski przywódca, prezydent Jacques Chirac, złożył wizytę w Libii. W niedługim czasie ponownie nawiązano współpracę w obszarze wojskowości. Przełomem było podpisanie w marcu 2006 roku w Trypolisie porozumienia o wykorzystaniu energii jądrowej do celów pokojowych i nawiązanie współpracy w przemysłach z tym związanych. 5 W grudniu 2007 roku przywódca reżimu złożył w Republice Francji swoją pierwszą wizytę od 34 lat, będąc jednym z pierwszych gości nowo wybranego prezydenta Nicolasa Sarkozy'ego. Efektem spotkania było zawarcie umów gospodarczych i wojskowych na łączną kwotę 14,7 mld dolarów. Do dnia wybuchu konfliktu Francja zajmowała pierwsze miejsce wśród inwestorów zagranicznych w Libii, a reżim pozostawał głównym nabywcą francuskiego uzbrojenia. 6 Do końca 2010 roku inwestycje tego kraju stanowiły 18,7% wszystkich bezpośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ) w Libii. 7 W dotychczasowej ówczesnej polityce Republiki Francuskiej utrzymywano zasadę nieingerencji w kwestie wewnętrzne państw arabskich. Według tego założenia, większe korzyści przynosi powściągliwa polityka, niż zaangażowanie w wewnętrzną sytuację tych krajów. Ponadto Republika Francuska w swojej doktrynie bezpieczeństwa określiła tereny basenu Morza Śródziemnego i obszar Bliskiego Wschodu jako strategiczne. 8 Destabilizacja któregokolwiek z państw wymienionych w Białej Księdze, szczególnie tych położonych na terenie Maghrebu, jest uważana we Francji za zagrożenie dla jej bezpieczeństwa społecznego i demograficznego. Polityka Republiki Francuskiej wobec kryzysu Libijskiego Rząd Francji jednoznacznie potępił działania Kaddafiego. Dwa dni po wydaniu przez dyktatora rozkazu dokonania nalotów na protestujących (23 lutego) Nicolas Sarkozy wezwał Unię Europejską do przyjęcia sankcji wobec Libii, żądając "zawieszenia stosunków http://www.libyaherald.com/france-plans-to-build-a-lasting-relationship/ 5 Stosunki dwustronne Francja -Libia, op. cit. 6 B.Gill, P. Wezeman, Halte au cynisme! Il faut un commerce des armes plus responsible. Les avions de Kadhafi detruits par la France sont ceux qu'elle lui a vendus, "Le Monde", 21.04.. gospodarczych, handlowych i finansowych z Libią aż do ustanowienia nowego porządku." 9 W kolejnych dniach, w czasie swojej wizyty w Turcji, prezydent zaostrzył swoją opinię otwarcie stwierdzając, że przywódca reżimu musi ustąpić, a wszyscy odpowiedzialni za akty przemocy powinni zostać osądzeni przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym. 10 Prezydent Republiki Francuskiej, wraz z rozwojem wydarzeń, próbował usprawiedliwić dotychczasową strategię Francji wobec państw świata arabskiego. Politykę akceptacji autorytarnego rządu Libii prowadzoną przez swoich poprzedników tłumaczył jako ochronę "przeciwko ekstremizmowi religijnemu, fundamentalizmowi i terroryzmowi." 11 Na zakończenie Sarkozy zapowiedział drastyczną zmianę strategii swojego kraju wobec świata arabskiego. Głos zabrał również minister spraw zagranicznych Alain Juppé, który 16 kwietnia 2011 roku, w swoim przemówieniu na konferencji w Instytucie Świata Arabskiego w Paryżu, zaostrzył opinię o wcześniejszej polityce Republiki wobec Libii. Potępił wszelkie próby usprawiedliwiania działań pod pretekstem "zagrożenia islamskiego" 12 , przyznając, że mimo potencjalnych zapowiedzi libijskich wydarzeń, nikt nie mógł ich przewidzieć. 13 Republika Francuska od samego początku konfliktu libijskiego dążyła do odgrywania kluczowej roli w kwestii sankcji wobec reżimu autorstwa UE. Tak gwałtowna i jednoznaczna W maju odbyły się w Libii targi "Libya Build" związane z odbudową tego kraju, adresowane do firm zagranicznych. Jednym z najważniejszych gości, który dokonał otwarcia, był włoski wiceminister Infrastruktury i transportu Mario Ciaccia wraz ze 130 przedsiębiorstwami, zajmującymi 20% obszaru targów. W czasie swojego wystąpienia Ciaccia odwoływał się wielokrotnie do wiary, jaką jego kraj pokłada w odbudowę Libii. Jak podkreślał, jego obecność na targach w towarzystwie libijskiego ministra gospodarki Ahmeda Koshly jest "szansą na współpracę -jesteśmy tutaj aby rozwijać się wraz z Libią." 84 Pomiędzy Republiką Włoską a Nową Libią nieustannie trwają rozmowy. W państwie tym gościła już znaczna część przedstawicieli włoskiego rządu. Współpraca przebiega na wielu szczeblach, przede wszystkim ekonomicznym, gospodarczym i bezpieczeństwa. Jest to jeden z najbardziej uprzywilejowanych krajów Unii Europejskiej, który w całym libijskim przewrocie miał najwięcej zarówno do stracenia jak i zyskania. Podsumowanie Muammar Kaddafi stworzył z krajami Europy relacje oparte na systemie nagród i kar, doskonale zdając sobie sprawę jak należy prowadzić grę z unijnymi partnerami. Dobrym przykładem jest m.in. zwolnienie z więzienia w 2009 roku Abdelbaseta Ali Mohmeda Al Megrahi, głównego autora zamachu nad Locerkbie. W zamian za to British Petroleum zawarło kontrakt o wartości 550 mln funtów. 85 W tym oraz wielu innych przypadkach, władze jednego z państw członkowskich, nie próbowały ukryć faktu, że w operacji zwolnienia więźnia duże znaczenie miały korzyści gospodarcze.