Brussels II Bis Regulation

La STJCE de 16 de julio de 2009 vuelve a poner sobre la mesa del Derecho comunitario una circunstancia originariamente ajena al mismo y que sin embargo va a condicionar la solución de un caso concreto: la nacionalidad de las personas físicas y, más concretamente, los supuestos de doble nacionalidad y su incidencia en la aplicación del Reglamento (CE) núm. 2201/2003, del Consejo, de 27 de noviembre de 2003, relativo a la competencia, el reconocimiento y la ejecución de resoluciones judiciales en materia matrimonial y de responsabilidad parental, por el que se deroga el Reglamento (CE) núm. 1347/2000 (en adelante el Reglamento). No es la primera vez que un supuesto de doble nacionalidad exige que el Tribunal de Justicia de la Comunidad Europea (TJCE) se pronuncie sobre la interpretación del Derecho comunitario (1) . La nacionalidad parece adquirir un creciente protagonismo ante el TJCE que, en un futuro próximo habrá de resolver sobre el mismo régimen de adquisición y pérdida de la nacionalidad de un Estado Miembro en la muy interesante cuestión prejudicial que plantea el Asunto C-135/08 Janko Rottmann contra Freistaat Bayern; asunto que, en los términos en los que está concebido, y en función de cómo se resuelva (2) , podría suponer un paso importante en la regla de la exclusividad de cada Estado para definir quiénes son sus nacionales, cómo se adquiere su nacionalidad y, lo relevante en el caso concreto, bajo qué circunstancias se pierde dicha nacionalidad.

CONVENIOS INTERNACIONALES.—Competencia exclusiva de la UE.—Convenio de La Haya sobre los aspectos civiles de la sustracción internacional de menores.—Aceptación de la adhesión de nuevos Estados parte. Arts. 3.2, 218.1, 218.11, 258 TFUE; Reglamento 2201/2003.

1. ΕφΘεσ 314/2017
Παράνομη κατακράτηση ανήλικων στην Ελλάδα. Παραβίαση του δικαιώματος συνεπιμέλειας του πατέρα. Άρνηση μητέρας να επιστρέψει με τα ανήλικα τέκνα τους στον τόπο συνήθους διαμονής τους (Σουηδία) μετά το πέρας των θερινών διακοπών τους στην Ελλάδα. Από την παράνομη κατακράτηση των τέκνων μέχρι την
υποβολή της αίτησης του πατέρα δεν μεσολάβησε διάστημα μεγαλύτερο του έτους. Ένσταση μητέρας. Η επιστροφή των τέκνων θα τα εκθέσει σε έντονη ψυχική δοκιμασία.  Εξαιρέσεις που εισάγει το άρθ. 13 ΣΧάγης 1980. Εφαρμόζονται ανεξάρτητα αν έχει ή δεν έχει παρέλθει έτος από την παράνομη μετακίνηση ή κατακράτηση. Συντρέχει σοβαρός κίνδυνος έκθεσης των τέκνων σε έντονη ψυχική δοκιμασία, λόγω παρέλευσης 4 ετών από την παράνομη κατακράτηση
και της πλήρους προσαρμογής τους στο φιλικό και κοινωνικό τους περιβάλλον. Απορρίπτει ισχυρισμό πατέρα περί λήψης κατάλληλων μέτρων αποτροπής κινδύνου έκθεσης ανήλικων τέκνων. Απορρίπτει αίτηση επιστροφής.

2. ΕφΘεσ 1905/2017
Αίτηση επιστροφής ανήλικου τέκνου, γεννημένου εκτός γάμου των γονέων του. Συνήθης διαμονή τέκνου στη Σκωτία. Παράνομη κατακράτηση τέκνου στην Ελλάδα κατά παραβίαση δικαιώματος επιμέλειας του πατέρα, το οποίο αποκτά κατά το δίκαιο της Σκωτίας με μόνη την εγγραφή του ονόματός του στη ληξιαρχική πράξη γέννησης του παιδιού. Δεν μεσολάβησε διάστημα μεγαλύτερο του έτους από την παράνομη κατακράτηση του τέκνου μέχρι την υποβολή της αίτησης του πατέρα. Ένσταση μητέρας ότι η επιστροφή του τέκνου στη Σκωτία θα τα εκθέσει σε ανεπανόρθωτη ψυχική δοκιμασία. Κρίνει ότι επιστροφή του τέκνου στη Σκωτία αντίκειται
στο αληθινό συμφέρον του λόγω ιδιαίτερα μικρής ηλικίας
και πλήρους ένταξής του στο νέο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον του. Απορρίπτει αίτηση.

3. ΕφΘεσ 733/2017
Αίτηση επιστροφής τέκνου στη Γερμανία. Μετακινήθηκε στην Ελλάδα. Από κοινού άσκηση της επιμέλειας ανήλικου τέκνου. Δεν συντρέχει περίπτωση παράνομης μετακίνησης ή παράνομης κατακράτησης. Το
παιδί μετακνήθηκε από τη μητέρα και παρέμεινε στην Ελλάδα με τη σύμφωνη γνώμη του πατέρα. Συντρέχουν περιστάσεις που δικαιολογούν την άρνηση επιστροφής του τέκνου στη Γερμανία. Πλήρης ενσωμάτωση του παιδιού στην Ελλάδα. Τυχόν επιστροφή του θα το εκθέσει σε ψυχική δοκιμασία.

4. ΜονΠρΘεσ 5777/2019
Αγωγή πατέρα περί μεταρρύθμισης απόφασης ανάθεσης αποκλειστικής επιμέλειας κοινού ανήλικου τέκνου στη μητέρα
λόγω ουσιώδους μεταβολής συνθηκών. Μετοίκιση μητέρας με ανήλικο τέκνο της στις ΗΠΑ. Ισχυρισμός περί κακής άσκησης δικαιώματος επιμέλειας. Η μετοίκιση δεν αποτελεί κακή άσκηση δικαιώματος επιμέλειας, αλλά ενάσκηση δικαιώματος καθορισμού τόπου διαμονής του τέκνου. Στενός σύνδεσμος τέκνου με μητέρα και πλήρης προσαρμογή του στο νέο κοινωνικό και οικογενειακό του περιβάλλον. Προς το συμφέρον του η εξακολούθηση άσκησης αποκλειστικής επιμέλειας από τη μητέρα.

5. ΜονΠρΘεσ 7151/2019
Αγωγή χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης εξαιτίας
στέρησης δικαιώματος επικοινωνίας πατέρα με το ανήλικο
τέκνο του. Μετοικεσία μητέρας με τέκνο στις ΗΠΑ. Αποκλειστική επιμέλεια τέκνου από μητέρα. Είχε δικαίωμα καθορισμού τόπου διαμονής. Καταχρηστική άσκηση. Οδήγησε στη ματαίωση του δικαιώματος επικοινωνίας του πατέρα. Δέχεται αγωγή.

Ten years have already passed since Brussels II bis Regulation entered into force. Along these years, the EU institutions, and especially the ECJ, have developed an important task in the interpretation and application of this instrument. By means of an analysis of this development, this paper is directed to contribute to the reflection on some of the issues that are currently under consideration ahead of a possible reform of the Regulation, and also to draw attention to other issues that are not being considered. For reasons of limited space, whole consideration is given to the rules on international jurisdiction.

Few studies have investigated the relation between Migration Law and PIL. Even less have focused on the interaction between Brussels IIa and Dublin III Regulations. The present study, moving from the often declared assumption that ‘a migrant minor is first of all a minor’ focuses on the coordination between the two regulations and the possible application of Brussels IIa to migrant minors in order to adopt protection measures to be recognized in all EU Member States

Abstract

In its Judgment of 16 January 2019 (in Case C-386/17) the European Court of Justice ruled that the rules of lis pendens in Article 27 of Council Regulation (EC) Nº 44/2001 and Article 19 of Council Regulation (EC) Nº 2201/2003 had to be interpreted as meaning that where, in a dispute in matrimonial matters, parental responsibility or maintenance obligations, the court second seized, in breach of those rules, delivers a judgment which becomes final, those articles preclude the courts of the Member State in which the court first seized is situated from refusing to recognize that judgment solely for that reason. In particular, that breach cannot, in itself, justify non-recognition of a judgment on the ground that it is manifestly contrary to public policy in that Member State.

This comment basically agrees with the ECJ, though pointing out some weakness or not completely right arguments in its reasoning.

El art. 10 del Reglamento 2019/1111 supedita la elección de foro en materia de responsabilidad parental al cumplimiento de una serie de condiciones, que son objeto de análisis en este trabajo: el menor debe estar estrechamente relacionado con el Estados miembro, cuyos órganos jurisdiccionales son elegidos, en especial por alguna de las circunstancias que se enumeran en el propio precepto; es necesario el acuerdo de las partes, así como de cualquier otro titular de la responsabilidad parental, que debe hacerse cumpliendo unos determinados requisitos formales y temporales; y el ejercicio de la competencia debe responder al interés superior del menor. El trabajo toma como referencia el art. 12 del Reglamento 2201/2003 y la jurisprudencia del TJUE sobre este precepto, para explicar el sentido de los cambios que se introducen. Las relaciones entre las normas de competencia judicial internacional del Reglamento 2019/1111 y del Convenio de La Haya de 1996 también son objeto de análisis en este trabajo.

ΕφΘεσ 1292/2017
(Άρθρα 2 § 1, 23 Καν. 44/2001, 6, 31 Σ. Βιέννης)

ΕφΘεσ 1900/2017
(Άρθρο 624 § 2 ΚΠολΔ)

ΕφΘεσ 537/2018
(Άρθρα 14, 16, 18 ΑΚ, 3 § 1α’, 8 § 1 Καν. 2201/2003, 3 περ. α’ Καν. 4/2009)

ΕφΘεσ 1360/2018
(Άρθρα 3 § 1, 25 § 2 ΚΠολΔ, 3 § 1, 4 § 2 Συμβ. Ρώμης 1980, 321 ΑΚ)

ΕφΘεσ 1367/2018
(Άρθρα 14, 21 § 1, 22, 24 Καν. 1346/2000)

Every year thousands of children flee their home countries to seek asylum protection in the European Union: in 2018 there were around 198.000 asylum applications from migrant children, with more than 20.000 being from unaccompanied minors. 

Migrant children arriving in the European Union have generally lived through a range of traumatic experiences. Forced to leave their home country and compelled to embark on a precarious and unsafe journey to Europe, these children are often exposed to innumerous risks and different forms of violence – such as physical, psychological and sexual abuse, exploitation, trafficking and also the possibility of going missing or becoming separated from their families. And if we add the fact that many of these migrant children are unaccompanied by any family members or any adult at all, the risks they are vulnerable to increase dramatically. 

Despite this awful truth, most of the legal instruments regarding refugee status and their rights, tend to focus on the adult refugee, failing to capture the predicament of the migrant child. Consequently, by disregarding refugee children’s true needs and treating them as adults, the States where the international protection is appealed, rather than diminishing the risks and traumas these children have been through, become a risk increasing factor themselves. When faced with such circumstances, it is crucial, considering children’s special vulnerability, to ensure that those thousands of migrant children receive proper protection. Once these children reach EU boundaries, EU Member States become responsible for their well-being and thus become obliged to reduce and overcome the intense risks the children have been exposed to. In order to carry this out, it is compulsory to make an individual evaluation of every migrant child, so there are no violations of Article 4 of Protocol 4 to the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (CPHRFF), also reproduced in Article 19, § 1 of the EU Charter of Fundamental Rights (EU Charter or CFREU). The European Court of Human Rights (ECtHR) has also implicitly recognized that States have the duty to fully protect migrant minors, even after releasing them from any kind of detention.

However, the increasing number of migrant children who arrive in the EU has put national migrant’s management and child protection systems under a lot of pressure and has demonstrated innumerous gaps and shortcomings in the protection of children in migration. The problem is now more real than it ever was.

In this essay, we intend to explore those shortcomings and aim to propose alternatives to overcome them, especially when talking about unaccompanied minors.

Article 15 of Council Regulation (EC) Nº 2201/2003 (Brussels IIbis), provides, by way of exception, that the courts of a Member State having jurisdiction as to the substance of the matter may, if they consider that a court of another Member State, with which the child has a particular connection, would be better placed to hear the case, or a specific part thereof, and where this is in the best interests of the child, stay the case or the part thereof in question and invite the parties to introduce a request before the court of that other Member State or request a court of another Member State to assume jurisdiction. This rule may operate upon application from a party, or of the court's own motion, or upon application from a court of another Member State with which the child has a particular connection.

The European Court of Justice ruled that this article must be interpreted as not applying in circumstances in which both courts seized have jurisdiction as to the substance of the matter under Articles 12 and 8, respectively, of that Regulation.

The comment points out some weakness in the ECJ reasoning and offers an alternative interpretation, warning that the current process of recasting of the aforementioned Regulation backs the ECJ's point of view, so that the authors' proposal can be seen as a sort of ephemeral performance.

The purpose of the established system of the proceedings in cases of international child  abduction,  as  set  out  in  the  Hague  Convention  on  Child  Abduction,  which  has  been  strengthened,  in  relation  to  the  EU  Member  States,  by  the  provisions  of  the  Brussels  II  bis  Regulation,  is  to  secure  a  prompt  return  of  the  child  that  has  been  wrongfully  removed  or  retained  to  his/her  Member  State  of  origin.  The return of the child must provide full protection of the child both in the state where  the  child  was  unlawfully  resident  and  in  the  state  where  the  child  has  to  return.  In  these  respect,  the  competent  authorities  have  at  their  disposal  legal  mechanisms for provisional and protective measures provided for by the Brussels II  bis  Regulation  and  the  Hague  Convention  on  Measures  for  the  Protection  of  Children. The possibility of taking these measures will depend on the national law of the state in question and on the specific circumstances of the case. In this paper, a legal framework will be presented for the imposition of provisional measures in cases of cross-border child abduction, which will be supported by the case law of the  Court  of  Justice  of  the  European  Union.  Case  examples  gathered  under  the  project  “Cross-border  removal  and  retention  of  a  child  –  Croatian  practice  and  European expectations” will illustrate the difficulties encountered by the courts in the Republic of Croatia when it comes to applying the relevant provisions.

MENORES.—Acogimiento en institución en régimen cerrado.—Institución en Estado miembro distinto del de residencia habitual del menor.—Aplicabilidad del Reglamento 2201/2003.—Funcionamiento: cooperación.—Funcionamiento: ejecutoriedad de resolución de internamiento y de sucesivas resoluciones sobre la prórroga del mismo.

Resumen: Esta Sentencia tiene por objeto la interpretación del artículo 15 del Reglamento (CE) N.o 2201/2003 del Consejo, de 27 de noviembre de 2003, relativo a la competencia, el reconocimiento y la ejecución de resoluciones judiciales en materia matrimonial y de responsabilidad parental, por el que se deroga el Reglamento (CE) n.o 1347/2000. La cuestión que se planteó era cómo había que proceder en una situación caracterizada por el hecho de que los tribunales de los dos Estados miembros afectados tenían competencia judicial internacional conforme a las disposiciones de este Reglamento para conocer del fondo del asunto. Palabras clave: remisión a un órgano jurisdiccional mejor situado, tribunal competente para co-nocer del fondo del asunto. Abstract: This judgment refers to the interpretation of Article 15 of Council Regulation (EC) Nº

Resumen: Esta sentencia se refiere a la interpretación del art. 8 del Reglamento 2201/2003. La cuestión prejudicial la formuló un tribunal inglés en un procedimiento entre UD y XB, madre y padre de una menor nacida en Bangladés. Se cuestionó si la presencia física de la menor en el Reino Unido cons-tituía un elemento necesario del concepto de residencia habitual, dado que nunca había estado en este país. La cuestión se formuló en un contexto muy particular, pues la menor nació en Bangladés debido a que la madre, supuestamente, estaba siendo retenida bajo coacción en este país por el padre. Palabras clave: residencia habitual, menor lactante, madre retenida bajo coacción en un tercer Estado. Abstract: This judgment refers to the interpretation of Article 8 of Regulation 2201/2003. The request for the preliminary ruling was made by an English court in a proceeding between UD and XB, mother and father of an infant, born in Bangladesh. The English court questioned whether physical presence was an intrinsic element of the concept of habitual residence, as the girl had never been in The United Kingdom. This question was made in a very particular context, as the child was born in Ban-gladesh because the mother, supposedly, was being kept through coercion in that country by the father. Keywords: habitual residence, infant, mother kept through coercion in a third State. Sumario: I. Presentación de la Sentencia del TJUE de 17 de octubre de 2018, UD y XB, as. 393/18 PPU. 1. Los hechos. 2. Las cuestiones que se formulan. II. Análisis de la Sentencia del TJUE de 17 de octubre de 2018, UD y XB, as. 393/18 PPU. 1. La aplicación del Reglamento 2201/2003 en las situaciones conectadas con terceros Estados. 2. La jurisprudencia del TJUE sobre el concepto de residencia habitual en el marco del Reglamento 2201/2203. 3. La presencia física del menor en un Estado miembro como elemento configurador del foro general de la residencia habitual.

One of the main purposes of private international law is the resolution of conflicts of jurisdiction in civil matters. In the European Union (EU), this goal is pursued by an articulate body of Regulations, forming part of what is usually labelled as ‘European procedural law’ or ‘European civil procedure’. In criminal law, by contrast, no such system exists: although Eurojust aims at resolving conflicts of jurisdiction by facilitating the identification of the jurisdiction that should prosecute cross-border crimes,  no hard-law instrument regulates this matter in a binding fashion.
Having noted this legislative gap, in January 2013 the European Law Institute accepted a project proposal dealing with the prevention and settlement of conflicts of jurisdiction in criminal law. One of the tasks of the Working Group focusing on this project was a comparison between private international law and criminal matters, so as to assess whether and to what extent the solutions adopted in the former field could be successfully transposed to the latter. This Chapter presents some reflections of the topic, triggered by the Working Group’s meetings and discussions.
The Chapter proceeds in three parts. The first part preliminarily highlights some fundamental differences between civil and criminal justice, which must be taken into account. As the Chapter will show, the differences at hand constrain, to a certain extent, the feasibility of a cross-sectoral comparative exercise, but they by no means make it impossible. The second part looks at private international law in general and argues that some of its basic principles should be adopted in the field of conflicts of jurisdiction in criminal law too. Finally, the third part draws some specific lessons from European civil procedure in particular.

Παρατηρήσεις στις:

• ΕιρΛέρου 22/2016
Διατάξεις: Άρθρα 748 § 2, 750, 797 ΚΠολΔ, 8 § 1, 12 §
3 β’ Κανονισμού (ΕΚ) 2201/2003
Άδεια για αποποίηση κληρονομίας από τους ασκούντες
τη γονική μέριμνα ανηλίκου με συνήθη διαμονή στην
Ιταλία. Τόπος κατοικίας κληρονομουμένου κατά τον
χρόνο θανάτου και κληρονομία στην Ελλάδα. Ζήτημα
παρέκτασης διεθνούς δικαιοδοσίας κατά τον Κανονισμό (ΕΚ) 2201/2003. Προδικαστική παραπομπή ενώπιον του ΔΕΕ. Ερώτημα περί του αν αρκεί για τη ρητή και ανεπιφύλακτη αποδοχή της δικαιοδοσίας των ελληνικών δικαστηρίων η κατάθεση της αίτησης ενώπιον των ελληνικών δικαστηρίων.Ερώτημα περί του αν ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών είναι ενδιαφερόμενο μέρος στη διαδικασία, του οποίου απαιτείται αποδοχή της παρέκτασης.Ερώτημα περί του αν είναι προς το συμφέρον του τέκνου η παρέκταση.

• ΜονΠρΧαλκ 35/2014
Διατάξεις: Άρθρα 21 επ., 37 § 1 περ. β’, 39 Κανονι-
σμού (ΕΚ) 2201/2003
Αναγνώριση της μη ύπαρξης δεδικασμένου αλλοδαπής
απόφασης περί λύσης γάμου (Βέλγιο) που εκδόθηκε
ερήμην της αιτούσας. Εκούσια δικαιοδοσία. Κανονισμός (ΕΚ) 2201/2003. Δεν προκύπτει από το κείμενο
της βελγικής απόφασης η τελεσιδικία αυτής, ούτε αν
για το δεδικασμένο απαιτείται τελεσιδικία ή αμετάκλητο της απόφασης κατά το βελγικό δίκαιο. Δεν κρίνεται αναγκαία η προσκομιδή του κατ’ άρθρ. 37 § 1
περ. β’ και 39 πιστοποιητικού. Συντρέχει ήδη λόγος
μη αναγνώρισης, ήτοι η παραβίαση του δικαιώματος
υπεράσπισης της αιτούσας. Δεν προκύπτει ότι η τελευταία κλητεύθηκε. Σε κάθε περίπτωση κλητεύθηκε πλημμελώς ως αγνώστου διαμονής.

ΜονΠρΘηβ 304/2015
Διατάξεις: Άρθρα 263, 264 ΚΠολΔ
Ανακοπή κατά διαταγής πληρωμής. Διαφορά από αξίωση πληρωμής σε εκτέλεση σύμβασης. Ρήτρα διαιτησίας. Χρόνος υποβολής της σχετικής ένστασης. Έννομη συνέπεια. Παραπομπή της υπόθεσης στη διαιτησία. Όχι απόρριψη της αγωγής ως απαράδεκτης λόγω έλλειψης δικαιοδοσίας. Παραπέμπει τη διαφορά στη διαιτησία. Δεν επιδικάζονται δικαστικά έξοδα, διότι πρόκειται για εν μέρει οριστική απόφαση.

Η διαρκής νομοθέτηση των κοινοτικών οργάνων στο
πεδίο του δικονομικού διεθνούς δικαίου έχει διαμορφώσει
ένα ειδικό πλέον πεδίο, η ύλη του οποίου βαίνει αυξανό-
μενη στα κράτη μέλη της ΕΕ. Η διείσδυση των κοινοτικών
κανονισμών στα ακροατήρια των ελληνικών δικαστη-
ρίων είναι δεδομένη, και η σταχυολόγηση της νομολογίας
αναμένεται να συντελέσει στην ενημέρωση του νομικού
κόσμου, συμβάλλοντας στην οριοθέτηση μεταξύ εσωτερι-
κού και κοινοτικού δικαίου, και συνακόλουθα στην ορθή
επιλογή του ενός ή του άλλου καθεστώτος. Αντικείμενο
επεξεργασίας συνιστούν εδώ αποφάσεις που εκδόθηκαν
κατά τα έτη 2013 - 2014, ή δημοσιεύτηκαν κατά το ίδιο
χρονικό διάστημα στον ημεδαπό νομικό τύπο, συμπερι-
λαμβανομένων και των βάσεων δεδομένων ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ
& ΝΟΜΟΣ.

This presentation highlights the failures in the application of the Regulation and indicates what issues should be improved. The presentation is divided in three parts: the practice related to disputes over divorce; the practice related to custody and abduction cases; and finally, the practice related to disputes over maintenance

Παρατηρήσεις στις:

• ΜονΠρΘεσ 14875/2014
(15 Σύμβασης Χάγης της 15.11.1965, 3 § 1α περ. 2 Καν.
2201/2003, 612 ΚΠολΔ, 14 & 16 ΑΚ)
Ειδική διαδικασία γαμικών διαφορών. Διαζύγιο. Επίδο-
ση στη Ρουμανία. Εφαρμογή Σύμβασης Χάγης της
15.11.1965. Δεν αρκεί η απλή παράδοση του επιδοτέου
δικογράφου στον Εισαγγελέα. Προκύπτει πραγματική
επίδοση της αγωγής στην εναγομένη, κάτοικο Ρουμανίας, από τη βεβαίωση της αρμόδιας υπηρεσίας παραλαβής. Ερημοδικία εναγομένης. Η συζήτηση προχωρεί σαν να ήταν παρούσα. Διεθνής δικαιοδοσία σε γαμικές διαφορές. Κανονισμός 2201/2003. Ο Κανονισμός υποκαθιστά το εσωτερικό δίκαιο μόνο στο βαθμό που συντρέχει κάποια από τις δικαιοδοτικές βάσεις που αυτός εισάγει. Έννοια συνήθους διαμονής. Θεμελιώνεται διεθνής δικαιοδοσία του ελληνικού δικαστηρίου. Ο ενάγων είναι ελληνικής ιθαγένειας και η τελευταία κοινή συνήθης διαμονή των διαδίκων βρισκόταν στην Ελλάδα. Εφαρμοστέο δίκαιο στην ουσία της διαφοράς. Εφαρμόζεται το ελληνικό δίκαιο ως δίκαιο που διέπει τις προσωπικές σχέσεις των συζύγων κατά την έναρξη της διαδικασίας του διαζυγίου.

• ΠολΠρΘεσ 14226/2012
(3 § 1α Καν. 2201/2003, 612 ΚΠολΔ, 14 & 16 ΑΚ)
Ειδική διαδικασία γαμικών διαφορών. Διαζύγιο. Επίδοση στην Ιταλία. Εφαρμογή Καν. 1393/2007. Νόμιμη και εμπρόθεσμη επίδοση στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών και στην εναγόμενη, κάτοικο Ιταλίας. Ερημοδικία εναγόμενης. Η συζήτηση προχωρεί σαν να ήταν παρούσα.
Διεθνής δικαιοδοσία σε γαμικές διαφορές. Κανονισμός 2201/2003. Υποχώρηση του άρθρου 612 ΚΠολΔ
έναντι του Καν. 2201/2003. Δεν αρκεί η ελληνική ιθα-
γένεια του ενάγοντος για τη θεμελίωση της διεθνούς
δικαιοδοσίας. Έννοια συνήθους διαμονής. Σε περίπτωση μη συνδρομής κάποιας από τις δικαιοδοτικές βάσεις I έως IV του άρθρου 3 § 1α του Καν., ο ενάγων πρέπει να αποδείξει είτε ότι είχε τη συνήθη διαμονή του στην Ελλάδα τουλάχιστον επί ένα έτος πριν την κατάθεση της αγωγής, είτε ότι είναι Έλληνας υπήκοος και είχε τη συνήθη διαμονή του στην Ελλάδα επίτουλάχιστον 6 μήνες πριν την κατάθεση της αγωγής. Εφαρμοστέο δίκαιο στην ουσία της διαφοράς είναι το δίκαιο που διέπει τις προσωπικές σχέσεις των συζύγων κατ’ άρθρο 14 ΑΚ. Κρίσιμος χρόνος συνδρομής
των στοιχείων, ο χρόνος άσκησης της αγωγής. Ελλείψει κοινής ιθαγένειας και κοινής διαμονής κατά τον ως άνω χρόνο, το διαζύγιο διέπεται από το δίκαιο με το οποίο οι διάδικοι συνδέονται στενότερα.

• ΜονΠρΘεσ 2994/2015
(73 ΕισΝΚΠολΔ)
Αγωγή κακοδικίας. Δικονομικές προϋποθέσεις για την
έγκυρη και παραδεκτή έγερση της αγωγής κατά των
αναφερόμενων στο άρθρο 73 ΚΠολΔ λειτουργών.
Η έναρξη της εξάμηνης αποσβεστικής προθεσμίας
πρέπει να τοποθετηθεί στο χρόνο γνώσης από τον
ενάγοντα της ζημιογόνου συμπεριφοράς. Αγωγή αποζημίωσης κατά δικηγόρου που από δόλο αθέτησε τη συμβατική του υποχρέωση να επιμεληθεί τη μεταγραφή συμβολαίου έχει χαρακτήρα αγωγής κακοδικίας. Κρίνει εαυτό καθ’ ύλην αναρμόδιο και παραπέμπει στο καθ’ ύλην αρμόδιο Πολυμελές Πρωτοδικείο.

• ΜονΠρΘεσ 12534/2012
(73 ΕισΝΚΠολΔ)
Αγωγή κακοδικίας. Δικονομικές προϋποθέσεις για την
έγκυρη και παραδεκτή έγερση της αγωγής κατά των
αναφερόμενων στο άρθρο 73 ΚΠολΔ λειτουργών.
Η έναρξη της εξάμηνης αποσβεστικής προθεσμίας
πρέπει να τοποθετηθεί στο χρόνο γνώσης από τον
ενάγοντα της ζημιογόνου συμπεριφοράς. Αγωγή αποζημίωσης που στρέφεται κατά δικαστικού επιμελητή που διενήργησε αναγκαστική εκτέλεση δόλια και εν γνώσει της ακυρότητας, έχει χαρακτήρα αγωγής κακοδικίας. Απορρίπτει, διότι από τη γνώση της ζημιογόνου συμπεριφοράς του εναγόμενου μέχρι την ημέρα ασκήσεως της αγωγής, έχει παρέλθει χρονικό διάστημα πλέον των έξι μηνών και διότι η ενάγουσα δεν αναγράφει με ακρίβεια τα αποδεικτικά μέσα που επικαλείται, ούτε έχει επισυνάψει το ειδικό πληρεξούσιο στον δικηγόρο που υπογράφει την αγωγή.

Παρατηρήσεις στις:

• ΜονΠρΘεσ 9312/2014
(31, 22, 23, 39, 46, 591 ΙΙ, 614, 622, 681Β και 741 ΚΠολΔ,
1510 ΑΚ)
Διαφορές γονικής μέριμνας. Διεθνής δικαιοδοσία της ιθαγένειας. Δεν συνιστά γαμική διαφορά. Μη κατοικία ή διαμονή του εναγομένου στην ημεδαπή. Αρμοδιότητα
δικαστηρίων της πρωτεύουσας. Αίτηση που έχει εισαχθεί κατά τη διαδικασία των διαφορών που αφορούν τη γονική μέριμνα. Το δικαστήριο κρατά και δικάζει κατά την προσήκουσα διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας. Παραπέμπει στο Πρωτοδικείο Αθηνών.

ΠολΠρΘεσ 20115/2012
(62, 64 και 951 Ι β’ ΚΠολΔ, 23α και 42ε ν. 2190/1920,
33 ν. 3604/2007)
Ανακοπή κατά διαταγής πληρωμής. Αλλοδαπό νομικό πρόσωπο με έδρα το Κόσσοβο. Η ικανότητα διαδίκου και δικαστικής παραστάσεως αλλοδαπής εταιρίας παρέχεται ευθέως από το άρ. 62 ΚΠολΔ, ακόμα και όταν η εταιρία στερείται νομικής προσωπικότητας κατά το δίκαιο της πραγματικής της έδρας. Συμβάσεις εταιρίας με μέλη του διοικητικού συμβουλίου. Έννοια συνδεδεμένων επιχειρήσεων. Απορρίπτει την ανακοπή

• MονΠρΘεσ 19448/2012
(938, 973, 1006 ΚΠολΔ)
Ασφαλιστικά μέτρα. Αναστολή αναγκαστικής εκτελέσεως. Υποκατάσταση αρχικού επισπεύδοντος. Ποιος δανειστής δικαιούται σε υποκατάσταση. Νομιμοποιείται ο αρχικά επισπεύδων για άλλη απαίτηση. Η υποκατάσταση είναι δυνατή και επί αρχικής και επί πλασματικής κατασχέσεως. Άλλη απαίτηση θεωρείται εκείνη που στηρίζεται σε άλλο εκτελεστό τίτλο. Πιθανολογεί ακυρότητα των στηριζόμενων στην πλασματική κατάσχεση πράξεων της αναγκαστικής εκτελέσεως, διότι η απαίτηση που αναγγέλθηκε δεν ήταν άλλη, αλλά στηριζόταν στον ίδιο τίτλο. Δέχεται την αίτηση.

Η προσωρινή δικαστική προστασία στο πλαίσιο των οικογενειακών διαφορών µε στοιχεία αλλοδαπότητας εµφανίζεται µε αξιοσηµείωτη συχνότητα στην πράξη. Το σύνολο σχεδόν των υποθέσεων προέρχεται από το πεδίο της σχέσης γονέων-τέκνων στο λειτουργικό πλαίσιο του Κανονισµού 2201/2003 για τη διεθνή δικαιοδοσία, αναγνώριση και εκτέλεση αποφάσεων σε γαµικές διαφορές και διαφορές γονικής µέριµνας. 
Το παρόν µελέτηµα έχει ως στόχο να αναδείξει τις παλινωδίες της νοµολογίας σε µια αναµφίβολα περίπλοκη προβληµατική. Αφορµή στάθηκε η αποθησαύριση πέντε αποφάσεων του Πρωτοδικείου µας, οι οποίες δηµοσιεύονται στη στήλη της Πολιτικής Δικονοµίας του ανά χείρας τεύχους. Οι αποφάσεις που επιλέχθηκαν αφορούν αιτήσεις προσωρινής ανάθεσης επιµέλειας , επικοινωνίας , και επιστροφής τέκνου , και επεξεργάζονται ποικίλα ενδιαφέροντα θέµατα. Θα σταθούµε ωστόσο στο κοµβικό ζήτηµα της διεθνούς δικαιοδοσίας των δικαστηρίων µας, µε παράλληλη κριτική αποτίµηση των αποφάσεων.

In its Judgment of 27 October 2016 (In Case C 428/15) the ECJ ruled that «1. Article 15 of Council Regulation (EC) Nº 2201/2003..., must be interpreted as meaning that it is applicable where a child protection application
brought under public law by the competent authority of a Member State concerns the adoption of measures
relating to parental responsibility, such as the application at issue in the main proceedings, where it is a
necessary consequence of a court of another Member State assuming jurisdiction that an authority of that other
Member State thereafter commence proceedings that are separate from those brought in the first Member State,
pursuant to its own domestic law and possibly relating to different factual circumstances.
2. Article 15(1) of Regulation Nº 2201/2003 must be interpreted as meaning that:
–in order to determine that a court of another Member State with which the child has a particular connection is
better placed, the court having jurisdiction in a Member State must be satisfied that the transfer of the case to
that other court is such as to provide genuine and specific added value to the examination of that case, taking
into account, inter alia, the rules of procedure applicable in that other Member State;
–in order to determine that such a transfer is in the best interests of the child, the court having jurisdiction in a
Member State must be satisfied, in particular, that that transfer is not liable to be detrimental to the situation of
the child.
3. Article 15(1) of Regulation Nº 2201/2003 must be interpreted as meaning that the court having jurisdiction in
a Member State must not take into account, when applying that provision in a given case relating to parental
responsibility, either the effect of a possible transfer of that case to a court of another Member State on the right
of freedom of movement of persons concerned other than the child in question, or the reason why the mother of
that child exercised that right, prior to that court being seised, unless those considerations are such that there
may be adverse repercussions on the situation of that child.»
This paper analyzes the Judgment and highlights its strengths and weaknesses. It agrees in substance with the
ECJ, but criticizes its conservatism in some of its answers, quite predictable and that do not bring a real added
value to the previous state of the matter. Likewise, it emphasizes that the wording of art. 15 of the Regulation
shows some problems of adjustment linked to the answer to the first question and proposes a reflection on the
possibility of modifying the Art. 15 in the current revision process of the Regulation.

Παρατηρήσεις στις:

• ΜονΠρΘεσ 22101/2011
Προσδιορισμός δικαιοδοσίας επί διαφορών με αντικείμενο τη γονική μέριμνα. Καν. (ΕΚ) 2201/2003. Δικαιοδοσία των δικαστηρίων του κράτους μέλους, στο οποίο έχει συνήθη διαμονή το τέκνο. Κατ’ εξαίρεση
διατήρηση για τρεις μήνες της αρμοδιότητας σε περίπτωση νόμιμης μετοίκησης του τέκνου. Η διεθνής
δικαιοδοσία ρυθμίζεται βάσει του χρόνου προσφυγής
στο δικαστήριο. Προϋποθέσεις παρέκτασης αρμοδι-
ότητας. Απορρίπτει αγωγή για ρύθμιση δικαιώματος
επικοινωνίας με ανήλικο τέκνο ελλείψει διεθνούς δι-
καιοδοσίας. Ένσταση αναρμοδιότητας επιληφθέντος
δικαστηρίου. Κατά τον χρόνο κατάθεσης της αγωγής,
το τέκνο είχε συνήθη διαμονή στην Ισπανία και δεν
επρόκειτο για τροποποίηση απόφασης που αφορά το
δικαίωμα επικοινωνίας.
(8, 9 και 12 Καν. 2201/2003 και 905§1 και 4 ΚΠολΔ)

• ΜονΠρΘεσ 5753/2013
Εκούσια δικαιοδοσία. Καν. (ΕΚ) 2201/2003. Γαμικές διαφορές. Αναγνώριση αλλοδαπού δεδικασμένου μέσω
της δικαστικής οδού παρά την αυτοδίκαιη αναγνώρισή του. Αρμοδιότητα Μονομελούς Πρωτοδικείου της
κατοικίας ή διαμονής του αιτούντος. Αυτεπάγγελτη
έρευνα της τοπικής αρμοδιότητας, μη επιτρεπόμενης
παρέκτασης αρμοδιότητας. Τα ελληνικά δικαστήρια
δεν έχουν διεθνή δικαιοδοσία για την αναγνώριση
δεδικασμένου αλλοδαπής απόφασης διαζυγίου εάν η
κατοικία ή η διαμονή του αιτούντος βρίσκεται στην
αλλοδαπή. Απορρίπτει αίτηση ως απαράδεκτη ελλεί-
ψει διεθνούς δικαιοδοσίας.
(21§1 και 3, 29§1, 30§1 Καν. 2201/2003 και 905§1 και
4 ΚΠολΔ)

Conflicts of jurisdictions with States which are not member of the European Union (third States) is probably one of the biggest challenges for EU private international law. Keeping in mind this general framework, this article deals namely with the topic of concurrent proceedings, that is situations where similar claims are simultaneously brought before a court in a EU Member State and a court in a non-EU State, in the perspective of a possible reform of the Regulation (EC) No 44/2001 (Brussels I).
The problem currently arises because the Regulation, while conferring jurisdiction upon EU courts also in relation to cases connected with third countries, does not cover the distinct issue of declining jurisdiction in favour of third countries, in particular as to whether, and under what conditions, proceedings may be stayed or dismissed in favour of courts in a third State before which similar claims have been brought (extra-European lis pendens); courts in the Member States may then apply their domestic rules, but only to the extent that they comply with the EU rules on jurisdiction. In this regard, the current situation is uncertain and troubling. On the one hand, the main cause for concern stems from the judgment given by the ECJ in the Owusu case, which could indeed be construed as implying the exclusivity of the Brussels I jurisdictional system vis-à-vis the outer world. Although this would be at odds with the need for legal protection of EU-domiciled people, which is one of the main objectives pursued by the EU p.i.l., the diverging responses given by national courts following Owusu demonstrate how unclear the law currently is. On the other hand, the very different ways in which Member States handle lis pendens situations may jeopardise the uniform application of the jurisdictional rules laid down in Brussels I.
Turning to explore how the law ought to be, it is then submitted that Brussels I should be amended in order to resolve the current problems. First of all, the European legislature should explicitly allow lis pendens exception in favour of third countries. As regards the consequent question about the scope of the EU regime for “external” lis pendens situations, the alternative is between only assessing in which cases jurisdiction derived from EU law may be declined in favour of non-Member States and in which cases it must not (“minimum” approach) and also setting up uniform requirements which a stay of proceedings should be subject to (“maximum” approach).

This paper comments the Judgment of the Court of Justice of 15 February 2017 (In Case C 499/15). It raises the alternatives that are discussed by doctrine and Praxis about the classical issue of modification or variation of the measures taken by a judge in parental responsibility and maintenance matters. The author agrees with the TJ as to the solution granted in matters of international jurisdiction. That is that the courts of the Member State which made a decision that has become final concerning parental responsibility and maintenance obligations with regard to a minor child no longer have jurisdiction to decide on an application for variation of the provisions ordered in that decision, to the extent that the habitual residence of the child is in another Member State. It is the courts of the Member State of (current) habitual residence that have jurisdiction to decide on that application.

Κανόνες διεθνούς δικαιοδοσίας καν. 2201/2003· έννοια «συνήθους διαμονής παιδιού»· το αν σε μια συγκεκριμένη περίπτωση η συνήθης διαμονή ενός παιδιού είναι σε κάποιο συγκεκριμένο κράτος μέλος, πρέπει να καθορίζεται από το δικαστήριο σε κάθε περίπτωση με βάση τα δεδομένα που ισχύουν για την κατάσταση του συγκεκριμένου παιδιού.
Διατάξεις: άρθρα 3, 8, 9, 12 καν. 2201/2003

[En]: In view of its exit from the European Union, the United Kingdom adopted in 2018 the EU (Withdrawal) Act that provides as a general principle for the maintenance of the Union acquis in its domestic legislation as "EU-retained law". In the field of private international law and judicial cooperation in civil and commercial matters, however, the Ministry of Justice, acting upon the powers conferred by the Act, has passed several Regulations that revoke most of the European uniform rules now in force. This article offers an overview of the likely legal setting that, in light of the adopted rules, will preside over the UK-EU relationships with respect to matters of private international law, and in particular to matters of jurisdiction and recognition and enforcement of judgments, of insol-vency, of family law, of the law applicable to contractual and non contractual obligations, as well as other sectors of cross-border legal issues involving both individuals and companies.

Παρατηρήσεις στις:

• ΜονΠρΘρ 16977/2015
(Διατάξεις: Άρθρα 188 §1, 190, 192, 294, 295, 297 ΚΠολΔ)
Παραίτηση από το δικόγραφο. Ο ενάγων και η αντενάγουσα παραιτήθηκαν από την αγωγή και την ανταγωγή. Θεωρούνται ως μη ασκηθείσες. Κατάργηση της δίκης. Δεν ακολουθεί έκδοση απόφασης. Δικαστικά έξοδα. Βαρύνεται ο παραιτούμενος διάδικος. Νομιμοποιείται η εναγόμενη να ζητήσει την έκδοση απόφασης με σχετικό διατακτικό. Εκδίδει απόφαση. Καταδικάζει τον ενάγοντα στη δικαστική δαπάνη της εναγόμενης με την οποία επιβαρύνθηκε λόγω κατάθεσης προτάσεων.

• ΜονΠρΘεσ 18104/2017
(Διατάξεις: Κανονισμός 2201/2003, άρθρα 22, 23, 39, 612 § 2 ΚΠολΔ)
Αγωγή διαζυγίου. Κανονισμός 2201/2003. Πεδίο εφαρμογής του κανονισμού, κριτήρια διεθνούς δικαιοδοσίας και αποκρυστάλλωση αρμοδιότητας. Σε περίπτωση που διεθνή δικαιοδοσία έχουν τα ελληνικά δικαστήρια, εφαρμόζεται ο ΚΠολΔ για την κατά τόπο και καθ’ ύλην αρμοδιότητα. Κάτοικοι Βελγίου με ελληνική ιθαγένεια. Δεν υπήρχε τελευταία συνήθης διαμονή στην Ελλάδα και συνεπώς καθίστανται αρμόδια τα ελληνικά δικαστήρια της πρωτεύουσας. Παραπέμπει διαφορά στο Πρωτοδικείο Αθηνών.

In the essay in hand the present author re-examines the classic problematic of the 'exorbitant' jurisdiction (namely the jurisdictional connector of nationality) as applied in cases of divorce and parental responsibility within the Greek juridical order. The doctrinal approach is permeated by the Law of Nations and International Human Rights Law analysis, with emphasis placed upon the notion of the ‘best interest of the child’-principle, as recognised by both the CRC and the Regulation (EC) 2201/2003 (BR IIbis). The fundamental idea reappraised within the context of the present paper advocates for the uniform interpretation of this core principle, regardless of the instrument calling for its application, namely whether pertaining to the EU Law or the International Human Rights Law. Finally, the author proposes an alternative tertia pars, aiming to reconcile the ‘excessive’ bases of jurisdiction concept with the current developments within the frame of International and European Law, via the overriding norm ordaining the (as enhanced as possible) protection of the superior interests of the minor, in every procedure and all factual contexts.

O Bruxelas II bis abrange todos os membros da União Europeia, incluindo Reino Unido e Irlanda que deram o opting in para a comunita-rização da matéria. No entanto, a Dinamarca fica de fora da abrangência deste regulamento, dando o opting out e, por tal razão, a matéria continua sendo atribuição do estado dinamarquês, permanecendo no terceiro pilar, qual seja, o da cooperação. As principais mudanças do BII bis não dizem respeito à dissolução do vínculo matrimonial, mas sim em relação à proteção dos menores, no que toca às regras de competência, reconhecimento e cumprimento das decisões. O Regulamento compreende uma norma inovadora que per-mite, a título excepcional, que o tribunal incumbido de apreciar a ação possa transferi-la para um tribunal de outro Estado Membro se considerar que este está mais bem colocado para apreciá-la. Ainda que num primeiro momento a intervenção da Comunidade em assuntos como direito de família cause certa estranheza, não há como negar a necessidade dessa avocação de competência dos Estados Mem-bros, principalmente se considerarmos a realidade familiar da União Europeia, que, muito embora em contínua transformação, ultrapassa quaisquer fronteiras dos Estados Membros. Destarte, o objetivo desse estudo é analisar a hipótese inovadora trazida pelo artigo 15 do Regula-mento, a qual pode ser entendida como uma espécie da Teoria do Forum Non Conveniens. A escolha do objeto desse estudo justifica-se prática e teoricamente não apenas pela sua possível aplicação aos litígios extracomunitários, o que consolida um tráfego jurídico da União Europeia com o Brasil e seus parceiros do Mercosul, mas também pela contribuição que o mesmo pode dar ao aprofundamento do processo de integração do Mercosul. Ademais, a inovação trazida pelo Regulamento pode servir como modelo ao ordenamento jurídico brasileiro, possibilitando a concretização do direito fundamental a um processo adequado e leal, que ganha maior relevância, ainda, quando estamos diante de causas que envolvam o inte-resse de menores. 2. aplicação da teoria do Forum NoN CoNveNieNs em matéria de responsabilidade parental 2.1. A Teoria do Forum Non Conveniens O artigo 15 do Regulamento Bruxelas II Bis instaurou uma possibili-dade bastante original ao permitir que um tribunal renuncie sua compe

Παρατηρήσεις στις:

• ΠολΠρΘεσ 12686/2015
(Άρθρα 124 § 2, 128 § 1, 136 §2, 435, 440, 501ΚΠολΔ)
Ανακοπή ερημοδικίας. Επίδοση αγωγής με θυροκόλληση σε τόπο που δεν αποδεικνύεται ως οικία του εναγόμενου αντί του νόμιμα διορισμένου αντικλήτου του. Στις ελληνικές αρχές φέρεται ως κάτοικος αλλοδαπής και στις ιταλικές ως κάτοικος Ελλάδος με διαφορετική όμως διεύθυνση από αυτή στην οποία έγινε η επίδοση. Κατά της βεβαίωσης από τον δικαστικό επιμελητή περί επίδοσης στην οικία επιτρέπεται ανταπόδειξη. Δεν αποδείχθηκε ότι διέμενε στην παραπάνω οικία. Εσφαλμένη επίδοση. Δέχεται ανακοπή ερημοδικίας.

• ΜονΠρΘεσ 15119/2015
(Άρθρα 1439 ΑΚ, 218 §1, 219 §1, 591 §1ΚΠολΔ)
Αγωγή διαζυγίου. Κύρια βάση της αγωγής ο ισχυρός κλονισμός του γάμου από υπαιτιότητα του εναγόμενου.
Επικουρική βάση της αγωγής η διετής διακοπή της έγγαμης συμβίωσης. Προκρίνεται η επικουρική βάση λόγω εξυπηρέτησης της αρχής της οικονομίας της δίκης. Η επιμονή του ενάγοντος στην επικουρικότητα κρίνεται καταχρηστική. Εφόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις διετούς διάστασης επέρχεται η διαπλαστική ενέργεια της λύσης του γάμου και δεν δικαιολογείται έννομο συμφέρον για την εξέταση της κύριας βάσης. Δέχεται αγωγή. Διατάζει τη λύση του γάμου λόγω διετούς διάστασης.

• ΜονΠρΘεσ 2105/2017
(Άρθρα 2 § 1, 4 § 1, 4 §2, 21 §1 Συν., 1510 § 1, 1512 -1514. 1518 ΑΚ, Ν. 1920/1991, 681Γ ΚΠολΔ)
Αγωγή επιμέλειας τέκνων ελληνίδας μουσουλμάνας. Δικαιοδοσία Μουφτή. Εξαιρετικό δίκαιο και άρα στενή
ερμηνεία. Η επιμέλεια των τέκνων δεν σχετίζεται με
την επιτροπεία, χειραφεσία και κηδεμονία που περιγράφονται στον Ιερό μουσουλμανικό νόμο και για
τις οποίες αποκλειστική δικαιοδοσία έχει ο Μουφτής.
Αρμόδια τα τακτικά πολιτικά δικαστήρια. Οι οικογενειακές ρυθμίσεις του μουσουλμανικού νόμου αντίκειται στο Σύνταγμα. Προδικασία πρώην άρθρου 681Γ ΚΠολΔ. Επιμέλεια. Κριτήριο το συμφέρον του τέκνου. Δικάζει ερήμην εναγομένου. Δέχεται την αγωγή και επιδικάζει αποκλειστική επιμέλεια στην ενάγουσα.

• ΜονΠρΘεσ 14729/2017
(Καν. 2201/2003, Άρθρα 1520 § 2 ΑΚ)
Αγωγή για ρύθμιση της επικοινωνίας με ανήλικο τέκνο.
Διεθνής δικαιοδοσία. Η δωσιδικία εξαρτάται από τον
τόπο συνήθους διαμονής του ανήλικου τέκνου. Μετοίκηση. Η ανήλικη εγγονή είχε κατά τον χρόνο άσκησης της αγωγής συνήθη διαμονή στην Ελλάδα και κατά το χρόνο συζήτησης της στην Κύπρο. Κριτήριο για την αποκρυστάλλωση της διεθνούς δωσιδικίας ο χρόνος άσκησης της αγωγής. Αρμόδια τα ελληνικά πολιτικά δικαστήρια. Το δικαίωμα επικοινωνίας ρυθμίζεται με βάση το συμφέρον του τέκνου.

Παρατηρήσεις στην:

ΜονΠρΘεσ 2407/2015
(39, 46, 134, 135, 298, 612 ΚΠολΔ)
Γαμικές Διαφορές. Ελληνική ιθαγένεια διαδίκων και τελευταία διαμονή στη Θεσσαλονίκη. Κατά τόπον αναρμόδιο το ΜονΠρΑθηνών. Σιωπηρή αποδοχή παραπεμπτικής απόφασης. Επίδοση ως άγνωστης διαμονής ύστερα από αδυναμία επίδοσης στην αλλοδαπή.