kiedy tak patrzę jak śpisz
z dłonią uwięzioną w okowach prześcieradła
kolanem otwartym jak furtka
pomiędzy podziemiem kołdry a powietrzem
widzę jak sny formują wir i krążą
wokół niedbale porzuconej gazety
widzę sny splątujące sieci
i myślę sobie czy kiedykolwiek byłam
twoim snem równie ulotna
przenikałam membranę czaszki
gubiąc po drodze czas
i tracąc oddech
kiedy tak patrzę na twoje opuszczone ciało
myślę czy byłam
kiedykolwiek
a gdyby tak zwariować? zamiast dzień dobry mówić
piestrzenica kasztanowata, nie odpowiadać
na wyczytywanie z listy, kłaniać się kulom, ale nie robić
podjazdów.
nie odpowiadać na żadne pytania i nie zadawać prac domowych
do rozwiązania, mówić prosto z mostu, wprost w dół, jak się
pluje śliną
z wiaduktu na pociąg, czniać relacje. zachowywać tylko
szczątkowe
wspomnienia, najlepiej materialne - nie odbierać, telefonów,
pierścionków,
złudzeń, sygnałów z innych planet. a gdyby tak nie zwariować
i ciągnąć to dalej…
