Toruń 17.07.15

foto: Ala

pod niebem. wieczór

chciałabym złapać twój smutek w dwa palce

jak nitkę kiedy się na nią nawleka igłę – chciałabym szyć

i zżyć bym chciała tę bólu płachtę która jak namiot

pod żelaznym niebem wszelkiej konieczności

tak się rozdarła kategorycznie i wszem i wobec

mogłabym siedzieć obok na ławce zszywać to płótno

jak spraną chustę bladą jak twarz jak świt jak zaranie

patrzeć z ogrodu jak robisz stół prosty i twardy

stół tylko dla mnie - arenę świata

na której stoczą się wielkie bitwy i dziwowiska

i wszystko nowe i wszystko jasne pod starym słońcem

chciałabym umieć przeszyć na miejsce

jak serce guzik który właśnie odpada

przez jego dziurki widać i światło i mnie i ciebie

i noc co się skrajem ogrodu skrada

transfiguracja

może i trudno jest rozdzielić ciało

jak komunię – rozpłatany wół

Rembrandta czy Soutine’a zatrzymał

codzienność a później

przyszedł weganizm i tak zwana

wrażliwość

na mięso ból i śmierć

może i łatwo jest rozdzielić ciało

oddać je ostatniemu lepszemu może

ale jak je przemienić

w chleb

denominacja

coraz częściej słowa są walutą

bez zapasów złota

którym nie jest milczenie

jak mówi Mądrość Ludowa

a milcząca obecność

słowa niewypełnione kruche

cieniutkie jak najlepsza

chińska porcelana

zalegająca w witrynkach

czule poowijana

w papier – bibelocik echo

słowa którymi można było

stworzyć świat a dziś ględzi się

przez telefon

Gula. grzech piąty

mogłabym zdobyć jedną po drugiej

wszystkie matki świata i wszystkie ich matki

wszystkie z nabrzmiałymi mlecznymi piersiami

mogłabym mieć dla siebie gdybym tylko chciała

ciekłoby mi po brodzie gęste mleko matek

kapałoby tkliwością nieznaną słodyczą

i jadem co się przemyca pod postacią soku

z drzewa dającego niepokorny owoc

bo podobno pokornie ssie się więcej niż jedną

a tylko jedna jest wiadomość dobrego lub złego

i mogłabym niechcący otworzyć puzderko

grzechu który byłby najmocniejszą bierką

której poderwanie rozsypie układy

mogłabym zdobyć wszystko

i wyssać mleko z matek

taki dzień

przychodzi taki dzień że kiedy dzwoni

telefon nie podskakujesz z radością

nie śpieszysz się żeby odebrać

kto wie –

może to sprawka cywilizacji

że zbyt łatwą stała się odległość

a może serca

które przestało się spalać i zapadło

pod swoim ciężarem

i możliwe że nie zostanie

supernovą a czarna dziurą

która pochłonie świat

a może nie – może telefon zadzwoni

i podbiegniesz do niego lekko

jak motyl

ale przychodzi taki dzień że trzeba

powiedzieć komuś (na przykład przyjacielowi)

– musimy

się pożegnać