Toυ Κώστα Νούση,
Φιλολόγου-Θεολόγου Μ.Th.
Θυμάμαι χρόνια πριν είχα ακούσει για έναν χαρισματικό γέροντα στα μέρη της Θράκης που έλεγε, μάλλον προφήτευε, ότι θα έρθει καιρός που οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να προστατευθούν από πρωτόγνωρες λοιμικές και άλλες ασθένειες, πλην αυτών που θα εξομολογούνται και θα κοινωνούν. Αυτό και μόνο είναι αρκετό ως απάντηση στα περίεργα γεγονότα και τις καινοφανείς απορίες των ημερών μας. Φαίνεται πως τα χρόνια που ο γέροντας αυτός προέβλεπε χάριτι Θεού έφτασαν ήδη…
Η πρωτοφανής ενέργεια του Πατριαρχείου Ρουμανίας να επιτρέψει – άκουσον και φρίξον – τη χρήση πλαστικού κουταλιού για τη χορήγηση της θείας Κοινωνίας στους πιστούς είναι τουλάχιστον βλάσφημη, κατά την άποψή μου. Οι Ιεράρχες της Εκκλησίας αυτής θα έπρεπε να υποστούν επιτίμιο για την ενέργειά τους αυτήν, που αποδομεί τη σύνολη πίστη της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Θα μου πείτε, δεν το πίστευαν αυτό οι πατέρες, απλά το έκαναν για τους «ασθενείς τη πίστει». Το ίδιο ισχυρίστηκαν και αυτοί σε δεύτερη – διορθωτική ανακοίνωσή τους, κατά την οποία πήγαν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα…
Την ίδια πρακτική ακολούθησε και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Κορέας, η οποία μίλησε για όλα, πιο «έξυπνη» όμως, απέφυγε να θίξει το θέμα της θείας Κοινωνίας. Βέβαια, όποιος διαβάσει την ανακοίνωση που έβγαλαν οι Ορθόδοξοι Κορεάτες, παίρνει εμμέσως πλην σαφώς το μήνυμα ότι καλό θα ήταν οι πιστοί να μην εκκλησιάζονται αυτόν τον καιρό, για να μην κολλήσουν τον νέο ιό! Και ευλόγως αναρωτιόμαστε: η θεία Ευχαριστία είναι ένα μυστηριακό γεγονός; Πιστεύουμε στη δύναμη του Μυστηρίου τούτου; Ή και πάλι εδώ έχουμε μια κεκαλυμμένη, πλην βλάσφημη εκκλησιαστική οδηγία;
Δεν ξέρω, πραγματικά, πού πορευόμαστε και πού θα καταλήξουμε. Ποια είναι τα όρια της διάκρισης και της επιείκειας. Πού σταματάει ο ορθολογισμός και πού αρχίζει η πίστη. Όταν, όμως, βλέπεις Ιεράρχες να αμφισβητούν την οντολογία της πίστης και της Εκκλησίας τους και να προ(σ)βάλλουν το μυστήριο του Χριστού που υπηρετούν, μάλλον να το μεταβάλλουν σε εθνική ή φολκλορική ή εθιμική ανθρώπινη παράδοση, τότε δεν μπορείς παρά να φτάσεις στα όρια της απελπισίας και να θλίβεσαι για το ποίμνιο, που φαίνεται να πορεύεται χωρίς ποιμένες, κατά τη ρήση του ίδιου του Κυρίου.
Ο Χριστός είπε ότι εμείς οι χριστιανοί είμαστε το φως και το αλάτι του κόσμου. Αν χαλάσει αυτό το αλάτι, αν σβήσει αυτό το φως, τότε ποια η ελπίδα για την υπόλοιπη ανθρωπότητα, η οποία βαδίζει στο χάος του πόνου, της αμαρτίας και του θανάτου; Φαίνεται να καταργούν οι ίδιοι οι χριστιανοί και φορείς της τη σχετική παροιμία για τον θάνατο της ελπίδας…
Είναι πράγματα που δεν οικονομούνται και ούτε χωρεί σε αυτά συγκατάβασις. Και αυτά είναι η πίστη μας, τα δόγματά μας για τον Τριαδικό Θεό. Και η θεία Κοινωνία είναι βαθύτατα δογματικό ζήτημα. Είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι το ίδιο ακριβώς Σώμα και Αίμα Του, που σταυρώθηκε και χύθηκε στην Ιερουσαλήμ. Είναι η ίδια ακριβώς Σάρκα που αναστήθηκε και κάθεται αιώνια δίπλα στον Θεό και Πατέρα. Αυτό είναι η πίστη και η ομολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δεν είναι απλά κρασί και ψωμί. Δεν αποτελεί σύμβολο – όπως πρεσβεύουν οι χριστιανοί Προτεστάντες - της σάρκας και του αίματος του Χριστού αυτός ο άρτος και ο οίνος της θείας Ευχαριστίας. Είναι, αντιθέτως, το θεοποιό Σώμα του Κυρίου μας, το φάρμακο που θεραπεύει κάθε ασθένεια, μέχρι και τη θνητότητά μας! Φάρμακον αθανασίας…
Ο Χριστός ανέστη και κατενίκησε τον ίδιο τον θάνατο. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν» ψάλλουμε πανηγυρικά το Πάσχα. Και πώς γίνεται αυτό; Γενικά και αόριστα; Όχι φυσικά, αλλά με συγκεκριμένο τρόπο: Κοινωνώντας Χριστόν! Μια απλή ανάγνωση των ευχών πριν και μετά τη θεία Μετάληψη φτάνει και περισσεύει για να δείξει το μέγιστο φάουλ όσων τολμούν να αμφισβητούν τη δύναμη και την ουσία της θείας Κοινωνίας.
Στην Εκκλησία δεν έρχεσαι – αν είναι δυνατόν - για να αρρωστήσεις. Έρχεσαι για να θεραπευθείς από όλα, ψυχικά και σωματικά αρρωστήματα. Ο Θεός είναι φωτιά και καίει τα πάντα. Και τους ιούς και τις αμαρτίες και τους δαίμονες. Είναι δυνατό να σταθεί ιός στον Χριστό; Ή και οποιοδήποτε μεταδοτικό νόσημα; Και πόσο διαστρέφουμε την αλήθεια, όταν το κατεξοχήν φάρμακο το αποφεύγουμε σαν τάχα μεταδοτικό της ασθένειας, αντί να προτρέπουμε σε αυτό; Οποίος παραλογισμός, οποία βλασφημία! Συγχώρεσέ μας, Θεέ μου, δεν ξέρουμε τι λέμε και τι κάνουμε, ιεράρχες, ιερείς, θεολόγοι, μοναχοί, απλοί λαϊκοί χριστιανοί… «Ιδού βαδίζω προς θείας Κοινωνίαν, Πλαστουργέ, μη φλέξης με τη μετουσία. Πυρ γαρ υπάρχεις, τους αναξίους φλέγον, αλλ’ ουν κάθαρον εκ πάσης με κηλίδος»…
