απ-ερι-όριστο

καμιά φορά,

απ'αυτές τις φορές,

εκείνες τις καταραμένες,

τις ατέλειωτες και τις ανούσιες,

τις άσκημες,

τις άγριες,

της σκέψης,

θέλω να κάνω μια μικρή εγκεφαλική επανάσταση,

να μαζέψω τα δάκρυα μου στην παλάμη μου,

και να τα φιλήσω.

να τα κοιτάξω και να τα ευχαριστήσω

,ένα-ένα,

για όλα εκείνα τα περίεργα που μ'έχουν μάθει.

και- φιλώντας τα- θα' ρθούνε κι άλλα,

πιο πολλά,

αλλά ποτέ αρκετά, και ποτέ περίσσια.

θα νοσταλγώ τα λίγα,

μα θ' αγαπάω τα πολλά.

κι οι λέξεις βγαίνουν δύσκολα πια.

κι η τοξική ρουτίνα δεν βοηθά.

μια ελπίδα στέκει στον ορίζοντα.

μα στέκεται- δεν περπατά.

θα ήθελα πολύ να φύγω

μα θα ήθελα πολύ περισσότερο να μείνω και να είμαι συμβιβασμένος με αυτό.

ούτε καν χαρούμενος- συμβιβασμένος.

τα 'ριξα τα στάνταρντς μου από παλιά, βλέπεις.

θέλω να ξεριζώσω τα φτερά μου.

βαρέθηκα την ανυπαρξία τους ούτως ή άλλως.