Κυριακή, Φεβρουαρίου 8

Γκρι

Τελευταίος χειμωνιάτικος μήνας.Στεναχώρια. Είναι κρίμα γιατί μοιάζει να πέρασε τόσο γρήγορα. Άξιζε τουλάχιστον;

Αβεβαιότητα. Η λέξη που μοιάζει να χαρακτηρίζει την ζωή μου, την ζωή σου, την ζωή όλων όσων βρίσκονται σε αυτή την δεινή θέση. Ατυχία να τα ζεις όλα αυτά τώρα, μα πρέπει να το αντιμετωπίσεις, δεν υπάρχει άλλη λύση.

Γιατί σε μένα; Οι μέρες περνούν, πλησιάζουμε συνεχώς, ο χρόνος δεν μπορεί να σταματήσει. Τα μάτια μου μοιάζουν μέρα με την μέρα να γκριζάρουν. Το χρώμα χάνεται, παντού τριγύρω ένα αχνό γκρι, τόσο τρομακτικό, τόσο απαίσιο.

Θέλω να αφεθώ, να κάνω αυτά που αγαπαώ, μα δεν μπορώ. Τόσο άδικο.

Αν όμως κανείς δεν είναι ευτυχισμένος, τότε ποιο το νόημα; Ένα συνεχές παράπονο από όλους. Γιατί δεν σταματάμε τα πάντα; Γιατί δεν κυνηγάμε τα όνειρα μας; Ο κόσμος μοιάζει άθλιος.

Από αύριο ρε. Υπομονή, θα κάνω και σήμερα και θα ξεκινήσω από αύριο.

Αυτό το αύριο που δεν έρχεται ποτέ.