εγωκεντρισμός

μια μέρα θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου και να βρω τον εαυτό μου να κάθεται στον καναπέ
να κάτσω απέναντι του, να του πω τα σάπια νέα της μέρας μου, να πιούμε καφέ ελληνικό και σκέτο
και αφού προσποιηθώ τα δέοντα
θα του μιλήσω με ουσία και βάθος
για τις επιλογές του και τις μαλακίες του
τις αηδίες που έκανε και τον τρόπο που φέρθηκε σε κάποιους ανθρώπους.
θα του χαμογελάσω, σε μια ένδειξη συμφιλίωσης- μα θα έχω κρυμμένο το μαχαίρι πίσω από την πλάτη μου.

μετά
(άμα με πιάσουν οι καλές μου)
θα πω πως ε να μωρέ, δεν πειράζει και έτσι είναι η ζωή και πως άνθρωποι είμαστε, όχι θεοί.
και- παλεύοντας με νύχια και με δόντια- θα τον πείσω
να με εμπιστευτεί και να μου ανοιχτεί
να μου μιλήσει λίγο παραπάνω από όσο θα του επέτρεπε ο εγωισμός του
και το κεφάλι του θα βράζει, μη κατανοώντας το γιατί.

και μετά
θα του μιλήσω για όλα αυτά που έχασε εσκεμμένα
σε μια προσωπική ήττα με το υπερεγώ του
και θα δω το πρόσωπο του να γυρίζει
αποφεύγοντας να με κοιτάξει κατάματα
και τα μάτια του θα παίρνουν το ουρανίσιο γαλανό
και το ασφαλτίσιο γκρίζο
μα όμως ποτέ το χρώμα της αλήθειας του

μπήκε λίγο κατακάθι στο στόμα μου
ίσως και να πρέπει να φύγω τώρα
με αυτή την πίκρα κολλημένη μονίμως στη γλώσσα μου
να μου θυμίζει το σήμερα και κάθε σήμερα

σε έχω ανάγκη
κι ας μη το ξεστομάω
σε έχω ανάγκη
το παραδέχομαι
σε έχω ανάγκη
αλλά ξέρω ότι με έχεις κι εσύ