Τρίτη, Φεβρουαρίου 27

ΣτενοΜυαλιά

"Αν ήταν εύκολο, δεν θα είχε τόση αξία."

Υπάρχει μια αγγλική έκφραση που τείνω να χρησιμοποιώ αρκετά- όλο και περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου.
"Take the high road."
Να είσαι ο ανώτερος άνθρωπος δηλαδή, να "διαλέγεις το μεγαλύτερο μονοπάτι".
Εκείνο που δείχνει ότι πράγματι είσαι η καλύτερη, συγχωρητική ψυχή.
Δεν έχει περάσει μέρα της ζωής μου που να το αμφισβητήσω.
Παρόλα αυτά, η επιλογή μονοπατιού, δρόμου, ή όπως αλλιώς θέλεις πες το, γίνεται περιέργως δύσκολη όταν ο απέναντι σου επιλέγει πολύ συνειδητά και πολύ συγκεκριμένα κάθε φόρα τα σκοτεινά στενά, όλα τα μικρά αχαρτογράφητα δρομάκια που δεν έχει πατήσει άνθρωπος για αιώνες.
Τότε ναι, σίγουρα φλερτάρεις αδιαλείπτως με την ιδέα να στρίψεις απότομα το τιμόνι σου- χωρίς καν να βγάλεις φλας.
Ξαφνικά αποκτούν απερίγραπτο ενδιαφέρον και δεν μπορείς να συγκρατηθείς με τόση ευκολία πια.
Ακόμη και τότε όμως: κρατήσου!
Αν πέσεις στην παγίδα θα νιώσεις μια στιγμιαία ευχαρίστηση η οποία θα αντικατασταθεί, σε χρόνο ρεκόρ, από απογοήτευση για τον εαυτό σου.
Δεν αξίζει να δώσεις αυτή την χαρά σε κανέναν που σε έφερε σε αυτό το σημείο.
Όσο περνάει ο καιρός θα βελτιώνεσαι και αν κάνεις και κάνα παραστράτημα, γι' αυτό είναι η ζωή.
Πάντα να παίρνεις τον μεγάλο δρόμο, λοιπόν,- ακόμη κι αν δεν είσαι βέβαιος- και θα καταλάβεις στην πορεία την αξία του.

Κι όταν χαωθείς και πας να τα χάσεις, θυμήσου:
Ποτέ κανείς δεν έφτασε πιο γρήγορα χρησιμοποιώντας τα στενά.

Υ.Γ. Ελπίδα στην Άνοιξη.