2020

Yeni yıl ruhunu oldum olası çok sevmişimdir. Böyle bir hesap dökümü; nerede durduğunu anlama, yolunu, yönünü tekrar bir gözden geçirme vesilesi gibi geliyor. Her yıl sonu kendime kalır biraz sorgular, bazen yazar-çizer, bolca düşünürüm. Bu yıl da bir yeni yıl yazısı yazmak istemiştim aslında; ama ben yazamadan yıl bitti, 2020 son sürat başladı.

Bu sabah Ege Muga'nın blogunu okurken kendini iyileştirirken kendine sorabileceğin sorulara rastladım. Baktım bayağı cesur ve düşündürücü sorular; üstüne düşünmek istedim. hatta yazayım ben bunu dedim:) 

Soruları not edip bütün gün çantamda taşıdım. 

Şimdi, vakit geceyarısına yaklaşırken, kendime ıhlamur demledim, içine biraz karanfil attım.
Yazıyorum;)



  •  geçtiğimiz yıl kendin hakkında ne öğrendin?
Kendi iyi oluş halim için sürekli çaba sarfetmem gerektiğini öğrendim-belki de yeniden hatırladım! Koşturmacalar, to-do'lar arasında savrulduğum dönemler oldu; sonra yine, iyi ki anımsadım kendi yolumda olmanın gücünü. İyi geldi. Kendi iyi oluş halim için aktif bir katılımcı olmam gerektiğini bir kez daha derinden hissettim.
Bir de bu yılın meselesi "kabul"dü benim için. En çok bunun üstüne çalıştım! 

  •  sence kendin üzerinde hangi konuda çalışmalısın?
Ooooo... Hayatta en sevdiğim şey galiba, kendi üstüme çalışmak! :)
Kendimi durdurduğum, geri çekildiğim, içime kaçtığım vakitler oluyor. o anları çalışmak istiyorum. Böyle zamanlarda dışarıdan sevgi ve şefkat bekliyorum. bu yüzden belki de en çok özşefkat çalışmalıyım


  • kendinde en sevdiğin ve kaybetmek istemediğin yönün ne?
Kendimle meşguliyetim! Bir de güzel sofraları, dolu dolu yaşamayı ve paylaşmayı çok seviyorum:)

  • parayla ilişkin nasıl, düzeltebileceğin yanları var mı?
Kesinlikle! Çok kötüyüm o konuda. Daha evvel de yazmıştım, bayat para sevmez bir insanım. Parayla ilişkimi de gözden geçirmeliyim galiba. Biraz birikim yapsam ya da ne bileyim hesap kitap yapsam daha iyi olabilir. Ara ara girişimlerim oldu ama genel yaklaşımımı pek dönüştüremedi. Yol aldım ama daha gidecek epey mesafem var. 


  • seni en çok ne sınırlıyor?
Kendim. Dışarıdan ithal ettiğim ve benim sandığım, sorgulamadığım kalıplar. Tüm o yargılar bazen öyle bir çöküyor ki tepeme, kalakalıyorum. Her seferinde bocalıyorum. Yine de ümitliyim; bir sürüsüyle yüzleştim, elbet yine yapabilirim;)







Yorumlar

  1. Özge18 Ocak 2020 08:57

    Para konusunda koçluk benden:)) ne zaman istersen...kendine koçluk yapamayacağın yerler de olacaktı tabii ki :)

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İki Yıl

Resim
 Bir hafta sonra 2 yıl geçmiş olacak bu bloga son yazdığım yazının üstünden.  2 koca yıl. Şimdi böyle yazınca nasıl geçtiğini anlamadığım; bir dolu şey yaşadığım, hem çok uzun hem çok kısa bir zaman dilimi...  Yeni bir ülkede yeni bir hayat kurmak, annelik, yeni bir kariyer, bir dolu zorluk ve çokça yenilikle geçen günler, haftalar ve -vay be- yıllar... Şöyle bir bakıyorum da... Çok zor-muş be! Pandemi, sonra hamilelik, derken annelik ve üstüne gelen göçmenlikle beraber hayatımın nasıl ve ne kadar değiştiğine inanamıyorum. Özellikle annelik ve göçmenlik, iki büyük kimlik dönüşümü. Ve benim hikayemde ikisi çok peş peşe, iç içe geldi. Afalladım, zorlandım, çuvalladım! Özellikle başka bir ülkede desteksiz olarak bir çocuğa bakım vermek... Bunun üstüne sabahlara kadar konuşmak isterim. Yaşamayan anlamaz, yaşayanlara da tek tek sarılabilirim💚 Bir yandan kendi ebeveynlik, annelik yolumu özgürce yürüdüğüm olağanüstü bir deneyim, bu. Her şeyi çekirdek ailece yaptığımız, beraber...
Devamı

Çocukluk

Resim
Bu sabah Leyla'yı bale dersine götürdüm. O dersteyken, haftalardır beraber kapı önünde yarenlik ettiğimiz, geçen sene Hong Kong'dan buraya taşınan akademisyen bir anne arkadaşımla kahve içiyorduk. Her ikimizin de gündeminde ilkokul seçimi ve Hollanda'daki eğitim sistemini anlamak olduğundan bu konudaki düşüncelerimizi, beklentilerimizi paylaşmaya başladık. Buraya çocuğunun çocukluğunu yaşamasını istediği için geldiğini söyleyince açıkçası tam anlamadım ve nedenini sordum. Şöyle bir örnek verdi; kızı 20 aylıkken kreşe başlatmayı istediklerinde kızını mülakata almışlar, sorular sorup becerilerini test etmişler. Ve çok küçük yaştan itibaren katı bir eğitim sistemi ve sınavlarla ve çok yoğun rekabetle dolu bir düzen olduğunu anlattı.  Kreş sınavına şaşırsam da genel olarak -maalesef- anlattıkları tanıdık geldi. Hamileyken sevgili Zeynep Cansoylu bir kitap önermişti. Hollanda'ya taşınmadan evvel, burada yaşama ihtimali ve fikri bile henüz yokken okumuştum. Dünyanın En Mutlu...
Devamı

Ev...

Resim
 7 Ekimdi, İstanbul'daki evimizi kapattık. O evden, eşyalar kolilenirken kucağımda Leyla ile çıktım. Çok ağladım. Aynur'un evine vardığımda ağlamaktan ve bütün hazırlık sürecinin yorgunluğunun bir anda üstüme çullanmasından belki kolum kanadım kırılmış gibiydi. Aynur bizi kapıda karşıladı, eşyalarımızı taşıdı, bana sarıldı, Leyla'yı aldı doyurdu, bana sıcak bişiler hazırladı. O gün Aynur'un o sarıp sarmalayışı, dermanım yokken uzanan eli olmasaydı, ne yapardım bilmiyorum.  O gün o evi kapatmanın anısı öyle ağır ki zihnimde... Neredeyse iki ay olmak üzere... Biz bu süreçte Aynur'un evinde, ailelerimizin yanında, öğretmenevinde, otelde kaldık. Şehirler, odalar, yataklar... değiştirdik. Düzenler kurup bozduk. Her şeye hızlı çözümler bulduk. Leyla'yla uçağa bindik, ülke değiştirdik. Şimdi Amsterdam'dayız. Bir aydır, otelde kalıyoruz. Birkaç bavul ile geldiğimiz şehirde her şeyin sadece yetecek kadar olduğu bir düzende, 40 m2de yaşıyoruz. Odamız kanala bakıyor, k...
Devamı