içimden geldigi gibi...

Geçtiğimiz aylarda çok sevdiğim bir arkadaşım, kuzeninin nefes terapisi eğitimi aldığından ve birebir yaptıkları seanstan bahsetmişti. Malum bu mevzular son dönemde oldukça popüler ve bu durum bende hep bir "etkisi abartılıyor mu yaw, gerçek mi yani" endişesi oluşturuyor. Deneyimini anlatan arkadaşıma ise sonsuz güvenirim. Etkisinden, fark ettiklerinden bahsedince epeyce ilgimi çekti. Vay be dedim ve  Ankara'da yaşayan kuzeninin bir sonraki ziyaretinde denemek istediğimi söyledim. Aradan epeyce vakit geçti. Bu sabah, gecikmiş ve uzamış bir pazar kahvaltısının son demlerinde aradı. " Kuzenim geldi; istersen bir seans yapacak ." dedi. Elimdeki çay bardağını yavaşça yere bıraktım ve evden fırladım:) Arkadaşımın evine varınca önce biraz sohbet ettik. Nefes mevzusu, kuzeninin eğitimi, nefes seansında ne bekliyoruz üstüne konuştuk. Bir de niyetlerimizi paylaştık. Benim aklımda ve kalbimde, "kabul" vardı nicedir. Kabul eden bir halimi arıyorum, dedim. ...

Beş yıl kadar evveldi, şirketteki bir koçluk projesi kapsamında koçluk alabileceklerden biri oldum. 10 görüşme için yola çıktık koçumla, Neylan'la. Başlarken iş güç meseleleri, kariyer planları konuşacağız, büyük büyük laflar edeceğiz sanıyordum. Feci yanıldım. İlk görüşmemizden afallamış bir halde çıktım. Neylan, duru bir su gibi duruyordu karşımda; ben denize bakar gibi içime bakıyordum. İlk defa, durup kendime bakıyordum. Öğrendiklerimin, duyduklarımın, içselleştirdiklerimin ötesindekini, ben'i, özümdeki o bana ait bir şeyi arıyordum. Çok zorlandım. Dışarıdan bakıldığında, kişisel gelişim kitaplarıyla süslenen koçluk hikayelerindeki gibi toz pembe değildi benim deneyimim. Duvarlara tosladım, bocaladım, korktum, kaçtım... Acayip bir dönüşüm yaşadım. 10 görüşmenin ardı geldi, şirket sponsorluğunun dışında da Neylan'la görüşmeye, O'ndan koçluk almaya devam ettim. O kadar iyi geldi ki bana! Başka bir kadın çıktı içimden. O yaşıma dek kendi sesimi duymadığımı fark...

Denizden çıktım. Saçlarım ıslak. Deniz tuzu, güneş kremi ve yaz kokusu var havada. Beyaz bir tişört giydim. Öyle, ferah ve dingin hissediyorum ki şu an... Bozburun 'dayım. En çok sevdiğim köşelerden birinde. Daha evvel de yazmıştım . Ne zaman soluklanmak istesem, kendimi resetlemeye ihtiyaç duysam buraya kaçmak istiyorum. O kadar iyi geliyor ki Bozburun bana... Dinleniyorum, duruyorum, kendi sesimi dinleyip yenilendiğimi hissediyorum. Yine çok koştuğum bir dönemi geride bıraktım. Bir dolu şey vardı yapılacak, dolu dolu bir takvimle ve hep yetişmeye çalışarak geçti bu yılın ilk yarısı. Çok güzel şeyler oldu, güzel olmadığını düşündüğüm şeyler de oldu, epeyce doluydu:) Dün, benim için 2019'un en güzel günlerinden biriydi. Co-active koçluk eğitimini tamamlayıp sertifikamı aldım!:) Uzun uzun anlatmak istiyorum bu yolculuğumu. Şu an yalnızca keyfini çıkarıyorum; kendim için şahane bir şey yapmış olmanın, ufkumu ve kalbimi açan bir deneyim yaşamış olmanın ve çok emek verdi...