Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

TA ΠΑΛΙΑ ΚΟΥΛΟΥΜΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ!!!


Η έναρξη της Σαρακοστής που σηματοδοτείται με την Καθαρή Δευτέρα και τις εκδηλώσεις που ονομάζονται Κούλουμα, από τότε που θυμάμαι εγώ (τέλη της δεκαετίας του ’50) ήτανε συνδεδεμένη με το λόφο της Αγιά Παρασκευής και το σχετικό ξεφάντωμα που γινόταν εκεί, καιρού επιτρέποντος βέβαια.
Πήγαιναν οι άνθρωποι σε παρέες, συνήθως κατά σόγια συγγένειες και φιλίες, και άπλωναν ένα τραπεζομάντιλο πάνω στα ασπρολούλουδα και το γρασίδι σε εκείνο το ξέφωτο που ανοίγεται δεξιά από τον πευκώνα όπου εκτός από το κρασί με τη νταμιζάνα και τα ποτηράκια απίθωναν και τα νηστίσιμα εδέσματα. Από τα οποία, φυσικά, απουσίαζε αυστηρά το λάδι.
Και αυτά δεν ήταν τίποτα άλλο από κάποια πράγματα ιδίας παραγωγής όπως οι ελιές και τα φρέσκα κρεμμυδάκια μαζί με τα λούπινα, κάτι πικρά όσπρια σαν......
 πλακουτσωτά φασόλια ή μεγάλες φακές με σκληρή φλούδα που τα ξεπίκριζαν για πολλές μέρες οι νοικοκυρές σε μπόλικο νερό και μετά τους έριχναν αλάτι.
Όπως επίσης και τα αγοραστά με την πατροπαράδοτη λαγάνα που τη φέρνανε τα μπακάλικα από τους φούρνους των Γαργαλιάνων, ο χύμα χαλβάς σε μεταλλικά δοχεία με μια μαλακή και ινώδη υφή, τα καλαμαράκια Portola με το γερο-καπετάνιο και ο ταραμάς που σερβιριζόταν ατόφιος πάνω στη λαδόκολλα και προσφαϊζόμενος λίγο-λίγο με ψωμί και λαγάνα αποτελούσε τον καλύτερο μεζέ για την κατανάλωση οίνου που έρρεε άφθονος.
Οπότε δεν αργούσε να έρθει το κέφι και τα άσματα δια ζώσης. Κάποιοι κρατούσαν και μουσικά όργανα με μόνιμο μπουζουξή τον Τάκη τον Κατσιμπαλάκο. Άλλοι έφερναν γραμμόφωνα με χωνί και δίσκους που τους έλεγαν πλάκες.
Εκείνο όμως που είχε πολύ ενδιαφέρον για εμάς τα παιδιά ήταν το ρεπερτόριο των τραγουδιών που ακούγαμε και το οποίο ήταν τελείως διαφορετικό από αυτό που συνήθιζαν στους αρραβώνες και τους γάμους. Έλεγαν κάτι σκωπτικά τραγουδάκια όπως: «Μπαρμπα Γιάννη με τις στάμνες και με τα κανάτια σου», «Έλα ρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε», επτανησιακές καντάδες όπως «Εις τον αφρό, εις τον αφρό της θάλασσας η αγάπη μου κοιμάται» για να περάσουνε μετά στα πρωτοποριακά για την εποχή λαϊκά ρεμπέτικα: «Αντιλαλούνε τα βουνά», «Άσπρο πουκάμισο φορώ», «Όπου Γιώργος και μάλαμα», «Στον Πειραιά συννέφιασε και στην Αθήνα βρέχει», οπότε οι μάγκες της παρέας, όπως ο Ταγιάρης που βλέπετε στην πρώτη φωτογραφία, σηκώνονταν και έφερναν τις αργές στροφές του ζεϊμπέκικου που επίσης συνιστούσε πρωτοπορία για εκείνη την εποχή. Έκαναν μεταξύ τους και διάφορα αστεία και πολλές φορές παίζανε…μπιζ!
Εμείς η πιτσιρικαρία ζούσαμε σε χαράς ευαγγέλια γιατί ήτανε κάτι σαν εκδρομή αλλά χωρίς να έχουμε πάνω μας το άγρυπνο μάτι του δάσκαλου. Παίζαμε «βαρελάκια» και «μακριά γαϊδούρα» και αν ήταν όψιμη η χρονιά και είχανε γίνει τα γλυκάντζια (κάτι βολβοί σαν UHU της εποχής) φτιάχναμε και χαρταετούς που πάντα εξεχώριζε αυτός του Λυκούργου του Τσώλη που όταν τον αμόλαγε με το μακρύ μυτάρι που είχε, έφτανε στα ουράνια και μας φαινότανε ότι σε κάθετη γραμμή βρισκόταν πάνω από το Κεφαλόβρυσο της Χώρας. Πολύ διαδεδομένο όμως και πολύ πιο εύκολο για μας ήταν να φτιάχνουμε το «χωνάκι». Ένα αυτοσχέδιο τρίγωνο από εφημερίδα με χάρτινη ουρά που το πετούσαμε με λεπτή κλωστή κουβαρίστρας, μόνο που αυτό δεν ανέβαινε πολύ ψηλά και διέγραφε πάντα…χαμηλές πτήσεις.
Εμείς, από τα εδέσματα την πέφταμε κυρίως στον χαλβά που ήτανε γλυκός –αποφεύγαμε τη λυσσουρία του ταραμά- και όλη την ημέρα νιώθαμε μια μόνιμη λιγούρα!
Όταν υπήρχε ορατότητα και φαινότανε «πιάτο» στο βάθος το λιμάνι της Πύλου, μας διηγούνταν οι μεγάλοι για εκείνη την ιστορία με το γερμανικό πλοίο στην Κατοχή που είχε βομβαρδιστεί από Εγγλέζικα αεροπλάνα και καιγόταν μέσα στη νύχτα, όλο το χωριό είχε μαζευτεί εδώ αγναντεύοντας τις φλόγες που καταύγαζαν τη γύρω περιοχή.
Και εκεί που άρχιζε να γέρνει ο ήλιος κατά τη Μουζούστα, άρχιζαν σιγά-σιγά να φεύγουν και οι παρέες και γυρνώντας στο χωριό, συνεχίζανε τα τραγούδια στο δρόμο ανταλλάσσοντας ευχές για «Καλή Σαρακοστή» με περαστικούς και γειτόνους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ενημερωνόμαστε για την περιοχή μας

ΤΑ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Αναγνώστες