Stanisław Niwiński (aktor)

Stanisław Niwiński
Data i miejsce urodzenia	8 maja 1932 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	4 maja 2002 ; Warszawa
Zawód	aktor
Współmałżonek	Anna Ciepielewska (rozwód); Anna Majewska-Niwińska (do jego śmierci)
Lata aktywności	1955–2002
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Grób Niwińskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Stanisław Niwiński (ur. 8 maja 1932 w Warszawie, zm. 4 maja 2002 tamże) – polski aktor^[1].

Edukacja

Po ukończeniu zasadniczej szkoły zawodowej o kierunku zegarmistrzowskim i Liceum Techniki Dentystycznej w Krakowie, zamierzał zostać lekarzem^[2]. Rozpoczęte studia na krakowskiej Akademii Medycznej przerwał i zdał egzaminy do Państwowej Wyższej Szkoły Aktorskiej w Krakowie, którą ukończył w 1956.

Kariera

W latach 1956–1958 był związany z Teatrem im. Stefana Żeromskiego w Kielcach, gdzie zadebiutował w roli Wacława w Zemście Aleksandra hr. Fredry w reż. Tadeusza Kubalskiego (1956), a następnie zagrał Jacka w Bracie marnotrawnym Oscara Wilde’a (1957) w reż. Ireny i Tadeusza Byrskich, Gustawa w Ślubach panieńskich Fredry (1957), Helikona w Kaliguli Alberta Camus (1957) w reż. Tadeusza Byrskiego, Maka Yksa w Pierścieniu Wielkiej Damy Cypriana Kamila Norwida (1958) w reż. Olgi Koszutski i Janka w Kocie w butach Zenona Laurentowskiego (1958) w reż. Lidii Rybotyckiej. W latach 1958–1959 występował w Teatrze Dramatycznym w Poznaniu, m.in. jako Pan Młody w Weselu Stanisława Wyspiańskiego (1959) w reż. Tadeusza Byrskiego. W latach 1959–1963 był aktorem Teatru Śląskiego w Katowicach. Od 1963 występował w teatrach warszawskich: Klasycznym (1963–1965), Ateneum (1965–1967) i Polskim (1967–1997).

W latach 1965–1998 współpracował z Teatrem Polskiego Radia.

Rozpoznawalność przyniosła mu rola rotmistrza Zaremby w serialu Czarne chmury (1973). Wystąpił w kultowych filmach takich jak Czarne skrzydła (1962) Ewy i Czesława Petelskich, Gdzie jest generał... (1963) Tadeusza Chmielewskiego, Powrót doktora von Kniprode (1965) Huberta Drapelli i Śmierć w środkowym pokoju (1965) Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego, a także w serialach: Stawka większa niż życie (1968; w 10. odcinku serii) jako porucznik Neumann, Chłopi (1972) jako Pietrek, parobek Boryny, Karino (1974) jako Rusin, Pogranicze w ogniu (1988) jako Wojciech Matusiak, ojciec Doroty i Trzy szalone zera (1999) w roli dyrektora radia^[3].

Życie prywatne

W 1954 na planie filmu Godziny nadziei Jana Rybkowskiego poznał aktorkę Annę Ciepielewską. Wkrótce złożyli przysięgę małżeńską, mieli syna Grzegorza. W 1978 na pokładzie statku MS Batory podczas bankietu w ramach festiwalu filmowego Niwiński poznał młodszą o 18 lat Annę Majewską (ur. 1950; zm. 2019)^[4]^[5]. Niwiński rozstał się z żoną i zamieszkał z nową partnerką. Mieli syna Sebastiana. Początkowo Majewska nie chciała brać ślubu, jednak z czasem Niwiński przekonał żonę do zmiany zdania^[2].

Śmierć

Zmarł nagle 4 maja 2002 w warszawskim szpitalu; kilka dni przed 70. urodzinami^[6]. Pochowany wraz z żoną Anną na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera E-14-12)^[7].

Filmografia

1955: Godziny nadziei
1960: Historia współczesna – robotnik
1962: Spotkanie w Bajce – kierowca ciężarówki
1962: Rodzina Milcarków – Karol Milcarek
1962: Czarne skrzydła – Tadeusz, syn Mieniewskiego
1963: Gdzie jest generał... – oberleutnant SS
1963: Pasażerka – więzień
1964: Panienka z okienka – Zbigniew Kalinowski, wnuk Strusia, brat Marysi-Hedwigi, sekretarz księcia Ossolińskiego
1964: Spotkanie ze szpiegiem – krótkofalowiec Janusz Giedrowski, kochanek agentki Marii
1965: Powrót doktora von Kniprode – kapitan Karcz
1965: Trzy kroki po ziemi – młody lekarz (cz. 3)
1965: Śmierć w środkowym pokoju – Krzysztof
1965: Podziemny front – Tolek, żołnierz AL
1965: Katastrofa – Grzegorz Hulewicz, projektant wiaduktu
1965: Buty – sowiecki lotnik
1967: Westerplatte – strzelec Jan Połeć
1968: Stawka większa niż życie – por. Neumann (odc. 10)
1969: Znicz olimpijski – Bolek
1969: Ostatni świadek – milicjant-geolog
1970: Prom – oficer w kapitanacie portu
1970: Prawdzie w oczy – inżynier Stefan Karbowaniec
1970: Album polski – Ślązak, dezerter z Wehrmachtu
1971: Na przełaj – opiekun społeczny
1972: Chłopi – Pietrek, parobek Boryny
1973: Czarne chmury – rotmistrz Zaremba
1973: Hubal – plutonowy Józef Alicki, członek oddziału "Hubala"
1973: Chłopi – Pietrek, parobek Boryny
1974: Karino – Rusin
1974: Orzeł i reszka – porucznik Ralf Moes
1974: Najważniejszy dzień życia – dyrektor Stefan Stolarek (odc. 3)
1975: Dyrektorzy – inż. Piotr Gajda, syn Ignacego, w 1970 dyrektor „Fabelu”
1975: Kazimierz Wielki – Dobrogost
1975: Jarosław Dąbrowski – Bronisław Szwarce
1976: Przepłyniesz rzekę – kierownik budowy
1976: Karino – Rusin
1977: Sprawa Gorgonowej – dziennikarz podający się za przedstawiciela Komitetu Obywatelskiego dla Niesienia Pomocy Byłym Więźniom Politycznym
1977: Raszyn. 1809 – Jan Łuszczewski
1977: Gdzie woda czysta i trawa zielona – naczelnik
1978: Życie na gorąco – Kornel Preiss, współwłaściciel pensjonatu „Złota Podkowa” (odc. 7)
1978: Justyna – dyrektor
1978: Dux Polonorum − Niemcza 1017 rok
1978: Azyl – Władysław Wawrzyniak
1979: Zielone lata – nauczyciel
1979: Racławice. 1794 – Tomasz Adam Ostrowski
1979: Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy – sir Thomas (odc. 1)
1979: Na własną prośbę – Haruzel
1979: Małgorzata – uczestnik zebrania PZPR
1979: Biała gorączka – sekretarz Madej
1979: ...Cóżeś ty za pani... – Paweł Anioł
1980: Polonia Restituta – Erazm Piltz, współpracownik Romana Dmowskiego
1980: Sherlock Holmes i Doktor Watson – barman Beamis (odc. 18)
1980: Kłusownik – Kasicki, dyrektor stadniny
1980: Jeśli serce masz bijące – wychowawca Perczyński, nauczyciel polskiego
1980: Dom – mówca podczas otwarcia FSO na Żeraniu (odc. 6)
1981: Kto ty jesteś? – uczestnik zebrania PPR
1981: Bołdyn – pułkownik „Stary”
1982: Polonia Restituta – Erazm Piltz, współpracownik Romana Dmowskiego (odc. 4-6)
1982: Na tropach Bartka – Kasicki, dyrektor stadniny, ojciec Maćka
1982: Przygrywka – ojciec (odc. 6)
1984: Umarłem, aby żyć – chirurg ze szpitala Dzieciątka Jezus
1984: Rycerze i rabusie – Zegart, człowiek Stadnickiego (odc. 2)
1986: Blisko, coraz bliżej – doktor Jerzy (Antoni) Kulicki
1986: Czarne Stopy – „Leśne Oko”
1987: MR Tański – inż. Tadeusz Tański
1987: Dorastanie – dyrektor fabryki (odc. 7)
1987: Rzeczpospolitej dni pierwsze – marsz. Edward Śmigły-Rydz
1987: Ucieczka z miejsc ukochanych – Józef (odc. 2)
1987: Śmieciarz – kierownik Tokarski (odc. 1, 3 i 4)
1988: Banda Rudego Pająka – major (odc. 2)
1988: Pogranicze w ogniu – Wojciech Matusiak, ojciec Doroty (odc. 1 i 2)
1988: Penelopy – Piotr, mąż Magdy
1989: Virtuti – kapitan WP
1988: Stan strachu – aktor
1997-2002: Klan – pan Franciszek, pacjent leżący w szpitalu wspólnie z Krzysztofem Malickim
1999: Trzy szalone zera – dyrektor radia

Odznaczenia i nagrody

Złoty Krzyż Zasługi (1979)
Nagroda na I Festiwalu Teatrów Śląska i Opolszczyzny we Wrocławiu za rolę tytułową w Kordianie Juliusza Słowackiego w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach (1960)

Przypisy

↑ Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.). Warszawa: Wydawnictwo „Interpress”, 1993, s. 500. ISBN 83-223-2644-0.
↑ ^a ^b Dorota Falkowska: Stanisław Niwiński wybaczył żonie zdradę, ale później sam związał się z młodszą o 18 lat kobietą. „Viva!”, 2023-01-07. [dostęp 2023-02-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-02-25)].
↑ Stanisław Niwiński nie żyje. Interia.pl, 2002-05-06. [dostęp 2023-02-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-02-25)].
↑ Anna Majewska-Niwińska o swoim mężu Stanisławie Niwińskim: Pokłóciliśmy się tylko 3 razy. www.se.pl, 02.05.2012, aktualizacja 09.04.2013. [dostęp 2015-10-26].
↑ Anna Ciepielewska: do ostatniej chwili nie traciła nadziei. Wirtualna Polska. [dostęp 2017-01-09].
↑ Gdy wczuł się na planie, polała się krew. Żonie wybaczył zdradę, ale potem odszedł do młodszej kobiety. Onet.pl. [dostęp 2023-02-25].
↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Linki zewnętrzne

Stanisław Niwiński w bazie IMDb (ang.)
Stanisław Niwiński w bazie Filmweb
Stanisław Niwiński w bazie filmpolski.pl
Stanisław Niwiński, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09] .
Stanisław Niwiński na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”

[1] Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.). Warszawa: Wydawnictwo „Interpress”, 1993, s. 500. ISBN 83-223-2644-0.

[viva-2] Dorota Falkowska: Stanisław Niwiński wybaczył żonie zdradę, ale później sam związał się z młodszą o 18 lat kobietą. „Viva!”, 2023-01-07. [dostęp 2023-02-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-02-25)].

[news-3] Stanisław Niwiński nie żyje. Interia.pl, 2002-05-06. [dostęp 2023-02-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-02-25)].

[4] Anna Majewska-Niwińska o swoim mężu Stanisławie Niwińskim: Pokłóciliśmy się tylko 3 razy. www.se.pl, 02.05.2012, aktualizacja 09.04.2013. [dostęp 2015-10-26].

[5] Anna Ciepielewska: do ostatniej chwili nie traciła nadziei. Wirtualna Polska. [dostęp 2017-01-09].

[6] Gdy wczuł się na planie, polała się krew. Żonie wybaczył zdradę, ale potem odszedł do młodszej kobiety. Onet.pl. [dostęp 2023-02-25].

[7] Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]