Siegfried Palm
| Data i miejsce urodzenia |
25 kwietnia 1927 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
6 czerwca 2005 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Powiązania |
Międzynarodowe Letnie Kursy Nowej Muzyki w Darmstadcie, Królewska Akademia Muzyczna (Szwecja) |
| Instrument | |
| wiolonczela Giovanni Grancino (Mediolan, 1708) | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Siegfried Palm (ur. 25 kwietnia 1927 w Barmen, obecnie Wuppertal, zm. 6 czerwca 2005 we Frechen)[1] – niemiecki wiolonczelista i pedagog.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W latach 1933–1945 uczył się gry wiolonczelowej pod kierunkiem swego ojca Siegfrieda Palma, wiolonczelisty w orkiestrze miejskiej Wuppertal. W latach 1950–1953 uczestniczył w letnich kursach mistrzowskich prowadzonych przez Enrico Mainardiego w Würzburgu, Salzburgu, Lucernie i Rzymie[1][2][3].
W latach 1977–1981 był dyrektorem generalnym Deutsche Oper Berlin. W 1982 został wybrany prezesem Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (ISCM), stanowisko to piastował do 1987; a w 1988 został prezesem niemieckiej sekcji tego Towarzystwa – Deutsche Gesellschaft für Neue Musik (GNM)[1][3][4]. Pełnił również funkcję prezesa European String Teachers Association (ESTA)[2].
Kariera artystyczna
[edytuj | edytuj kod]Był pierwszym wiolonczelistą w orkiestrze miejskiej Lubeki (1945–1947) oraz w radiowych orkiestrach symfonicznych w Hamburgu (NDR Sinfonieorchester, 1947–1962) i w Kolonii (WDR Sinfonieorchester, 1962–1968)[1][3].
Jako kameralista przez 12 lat występował z Hamann Quartet, specjalizującym się w nowej muzyce (1950–1962), następnie od 1965 w duecie z pianistą Aloysem Kontarskym, a w latach 1967–1973 w Trio Köln, ze skrzypkiem Maksem Rostalem i pianistą Heinzem Schröterem. Pod koniec lat 80. założył własne trio z pianistą Brunem Canino i skrzypkiem Saschko Gawriloffem[1][5].
Jako solista zyskał światowy rozgłos wykonując muzykę współczesną, zwłaszcza kompozycje uchodzące za niewykonalne[5]. Odegrał wiodącą rolę w rozwoju techniki wiolonczelowej[1][5]. Jego wykonania były inspiracją dla wielu kompozytorów, którzy pisali dla niego i często mu dedykowali swoje kompozycje, powierzając mu ich prawykonania – jak np. zaprzyjaźnieni z nim Bernd Alois Zimmermann: Canto di speranza (1957), Sonatę na wiolonczelę (1960), Concerto en forme de „pas de trois” (1966) Intercommunicazione (1967) i 4 kurze Studien na wiolonczelę (1970) oraz Krzysztof Penderecki: Sonatę na wiolonczelę i orkiestrę (1964), Capriccio per Siegfried Palm (1968) i Koncert wiolonczelowy (1972)[1][5].
Wśród innych słynnych kompozytorów, których utworów był prawykonawcą i często adresatem byli: Boris Blacher (Violoncello–Konzert), Wolfgang Fortner (Zyklus, New–Delhi–Musik), Johannes Fritsch (SUL B); Morton Feldman (Cello and Orchestra), Mauricio Kagel (Siegfriedp’), Rolf Liebermann (Essai 81), Iannis Xenakis (Nomos Alpha), György Ligeti (Koncert wiolonczelowy), Isang Yun (Nore, Glissées), Wolfgang Rihm (Monodram, Fremde Szene) i inni[1][5].
Grał na wiolonczeli Giovanniego Grancino z 1708[1].
Działalność pedagogiczna
[edytuj | edytuj kod]Od 1962 był profesorem w Hochschule für Musik und Tanz Köln, a w latach 1972–1976 dyrektorem tejże uczelni[1][3]. Od 1962 wykładał na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie, od 1966 w Królewskiej Akademii Muzycznej w Sztokholmie, w 1969 i 1972 w Dartmouth College w Hanover, w latach 1970–1990 na letnich kursach w Marlboro, w 1971 w Akademii Sibeliusa w Helsinkach, w 1972 na kursach w Breukelen[1][2][3].
Nagrody i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Deutscher Schallplattenpreis (1969, 1976)[2][5]
- Grand Prix du Disque (1972, 1975)[2][5]
- Chevalier du Violoncelle, Uniwersytet Indiany (1998/1999)[6]
- Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RFN
- Krzyż Komandorski Orderu Zasługi RFN
- Order Zasługi Nadrenii Północnej-Westfalii
- Oficer Orderu Sztuki i Literatury
- Kawaler Orderu Narodowego Zasługi (Francja)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k
Rudolf Lück: Palm, Siegfried. [w:] Oxford Music Online. Grove Music Online [on-line]. 2006-01-18. [dostęp 2020-02-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-27)]. via Oxford University Press. (ang.).
- ↑ a b c d e Siegfried Palm. [w:] The Guardian [on-line]. 2005-06-21. [dostęp 2020-02-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-27)]. (ang.).
- ↑ a b c d e Cichoń 2002 ↓, s. 321.
- ↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 668.
- ↑ a b c d e f g Cichoń 2002 ↓, s. 322.
- ↑ Chevalier du Violoncelle & Grande Dame du Violoncelle Certificate Awards. [w:] EvaJanzer Memorial Cello Center [on-line]. 2003. [dostęp 2020-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-28)]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ewa Cichoń: Palm Siegfried. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 7: N-Pa część biograficzna. Kraków: PWM, 2002, s. 321-322. ISBN 83-224-0808-0. (pol.).
- Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Siegfried Palm w bazie AllMusic (ang.)
- Dyskografia Siegfrieda Palma w bazie MusicBrainz (ang.)
- Siegfried Palm w bazie Discogs.com (ang.)
- Siegfried Palm w bazie IMDb (ang.)