Probościszki
Państwo | |
---|---|
Okręg | |
Rejon | |
Gmina | |
Populacja (2001) • liczba ludności |
|
Położenie na mapie rejonu solecznickiego | |
Położenie na mapie Litwy | |
Położenie na mapie Polski w 1939 | |
54°11′45,60″N 25°39′46,80″E/54,196000 25,663000 |
Probościszki[2] (lit. Prabaščiškės) − wieś na Litwie, w okręgu wileńskim, w rejonie solecznickim, w gminie Dziewieniszki, 2 km na wschód od Dziewieniszek, zamieszkana przez 48 ludzi.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W czasach zaborów wieś włościańska i zaścianek w gminie Dziewieniszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 roku we wsi w 5 domach zamieszkiwało 52 osoby. Razem z zaściankiem – 41 dusz rewizyjnych[3]. Pod koniec XIX wieku wieś liczyła 144 mieszkańców; zaścianek zamieszkiwało 11 osób[4].
W latach 1921–1945 wieś i zaścianek leżały w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Dziewieniszki.
W 1931 wieś w 25 domach zamieszkiwało 136 osób; zaścianek w 1 domu – 6 osób[5].
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Dziewieniszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Dziewieniszkach[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Spis powszechny 2001
- ↑ Mapy Wojskowego Instytutu Geograficznego. mapywig.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-26)].
- ↑ Probościszki, pow. oszmiański, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 42 .
- ↑ Гошкевич И. И. Виленская губернія: Полный списокъ населенныхъ мѣстъ со статистическими данными о каждомъ поселеніи, составленный по оффиціальнымъ свѣдѣниямъ, Вильна, 1905, s. 231
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 31 .
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1373 .
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Probościszki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 42 .