Pałac Mieroszewskich

Pałac Mieroszewskich
	nr rej. A 3/60 z 23 lutego 1960
	; Fasada pałacu (2014)
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Miejscowość	Będzin
Adres	ul. Gzichowska 15
Typ budynku	pałac
Styl architektoniczny	barokowo-klasycystyczny
Ukończenie budowy	1702
Pierwszy właściciel	Kazimierz Mieroszewski
	Położenie na mapie Będzina Pałac Mieroszewskich
	Położenie na mapie Polski Pałac Mieroszewskich
	Położenie na mapie województwa śląskiego Pałac Mieroszewskich
	Położenie na mapie powiatu będzińskiego Pałac Mieroszewskich
	50°19′43,2480″N 19°07′25,3920″E/50,328680 19,123720
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2011-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Pałac Mieroszewskich (nazywany również Pałacem Gzichowskim) – barokowo-klasycystyczny pałac rodu Mieroszewskich położony w Gzichowie, dzielnicy Będzina, przy ulicy Gzichowskiej 15.

*Od pantalonów do stringów* - wystawa w Muzeum Zagłębia

*Stylowe wnętrze salonu* – wystawa w pałacu Mieroszewskich

Historia

Pałac został wzniesiony przez Kazimierza Mieroszewskiego w 1702 r. Jest wzorowany na ówczesnych pałacach francuskich. W latach 30. XIX w. przejęła go rodzina Siemieńskich, następnie rodzina Mycielskich, a po powstaniu styczniowym w posiadanie pałacu wszedł śląski potentat przemysłowy – Christian Gustaw Von Kramsta. Od 1890 r. do wybuchu II wojny światowej w 1939 r. pałac był własnością Towarzystwa Kopalń i Hut Sosnowieckich, znajdowały się w nim biura oraz mieszkania administracji Towarzystwa. Podczas II wojny światowej pałac zajęło przedsiębiorstwo Sosnowitzer Bergwerks und Hutten A.G., w 1945 roku został przejęty przez Spółdzielnię Rolniczą, która gospodarowała w nim do lat 50. XX w. W związku z przygotowaniami do uroczystości 600-lecia Będzina pałac poddano częściowej konserwacji. Po jej ukończeniu w 1958 r. utworzono tu Dom Kultury który działał do lat 70. Już od połowy lat 60. Dyrekcja Muzeum w Będzinie wspólnie z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków czyniła starania o zmianę jego funkcji i rozpoczęcie kompleksowej konserwacji całego zespołu pałacowo-parkowego. W marcu 1982 r. zakończono prace konserwacyjne. Obecnie pałac jest częścią Muzeum Zagłębia. We wnętrzu znajdują się zbiory archeologiczne, etnograficzne oraz historyczne.

Architektura

Pałac ma dwie kondygnacje i amfiladowy układ pokoi. W części centralnej znajduje się sień, która prowadzi od drzwi frontowych do drzwi ogrodowych. Z boku znajdują się schody na piętro. We wnętrzach zachowały się XVIII w. polichromie. Podczas prac konserwatorskich na przełomie lat 70. i 80. XX w. odkryto malowidła przedstawiających wielkich wodzów antycznych: Hannibala, Pompejusza czy Scypiona Afrykańskiego. W salonach po stronie zachodniej odkryto sceny rycerskich pojedynków i medaliony portretowe, natomiast w skrzydle południowym sceny polowań rozgrywające się w pejzażu, w który wkomponowano m.in. zamek będziński. Pałac był niejednokrotnie upiększany i rozbudowywany, w efekcie czego ma niejednolity charakter stylowy.

Park

Przed pałacem znajduje się rozległy podjazd prowadzący do wejścia głównego, po drugiej stronie jest park z początku XVIII w., z najstarszymi drzewami liczącymi sto kilkadziesiąt lat. W parku zachowały się kamienne rzeźby Bachusa i Flory wykonane przez Jerzego Leonarda Webera w 1718 r. Za parkiem znajdował się ogród warzywnik, który zlikwidowano w związku z budową osiedla „Zamkowe”. Pałac otaczają oficyny dworskie oraz zabudowania gospodarcze.