Przejdź do zawartości

Ołeh Błochin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ołeh Błochin
Олег Блохін
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 listopada 1952
Kijów

Wzrost

180 cm

Pozycja

napastnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1962–1969 Dynamo Kijów
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1969–1988 Dynamo Kijów 433 (211)
1988–1989 SK Vorwärts Steyr 41 (9)
1989–1990 Aris Limassol 22 (5)
W sumie: 496 (225)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1972–1988  ZSRR 112 (42)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1990–1993 Olympiakos SFP
1993–1994 PAOK FC
1994–1997 AO Ionikos
1997 Czornomoreć Odessa (konsultant)
1997–1998 PAOK FC
1998–1999 AEK Ateny
2000–2002 AO Ionikos
2003–2007 Ukraina
2008 FK Moskwa
2009–2010 Czornomoreć Odessa (dyrektor sportowy)
2011–2012 Ukraina
2012–2014 Dynamo Kijów
2018–2021 Ukraina (doradca strategiczny)
2021– Ukraina (organizator drużynowy)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
brąz Monachium 1972 piłka nożna
brąz Montreal 1976 piłka nożna
Odznaczenia
Order Księcia Jarosława Mądrego II klasy Order Księcia Jarosława Mądrego III klasy Order Księcia Jarosława Mądrego IV klasy Order Księcia Jarosława Mądrego V klasy Order „Za zasługi” I klasy (Ukraina) Order „Za zasługi” II klasy (Ukraina) Order „Za zasługi” III klasy (Ukraina) Zasłużony Mistrz Sportu ZSRR
Ołeh Błochin (1978)

Ołeh Wołodymyrowycz Błochin, ukr. Олег Володимирович Блохін, ros. Олег Владимирович Блохин (ur. 5 listopada 1952 w Kijowie) – ukraiński piłkarz, występujący na pozycji napastnika, reprezentant Związku Radzieckiego, trener piłkarski.

Zdobywca Złotej Piłki w 1975, rekordzista pod względem liczby występów i liczby strzelonych bramek w reprezentacji Związku Radzieckiego; po zakończeniu kariery piłkarskiej trener, od września 2003 do grudnia 2007 i od kwietnia 2011 do października 2012 selekcjoner reprezentacji Ukrainy, którą doprowadził do 1/4 finału w mistrzostwach świata w Niemczech w 2006.

Kariera piłkarska

[edytuj | edytuj kod]

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Jako nastolatek został przyjęty do zespołu juniorów Dynama Kijów, a następnie przesunięty do drużyny rezerw, skąd wkrótce przeszedł do pierwszego składu. Lata jego gry w Dynamie to okres największych sukcesów w historii kijowskiego klubu, związany również z osobą trenera Walerego Łobanowskiego. Grając w Dynamie, został samodzielnym liderem klasyfikacji strzelców i piłkarzy z największą liczbą występów w radzieckiej Wyższej Lidze. Zagrał w niej 432 razy i strzelił 211 goli. Osiem razy sięgał po mistrzostwo ZSRR (w 1971, 1974, 1975, 1977, 1980, 1981, 1985 i 1986), pięć razy po Puchar ZSRR (w 1974, 1978, 1982, 1985 i 1987). Poprowadził Dynamo do wygranej w Pucharze Zdobywców Pucharów w 1975 i 1986. W latach 1972–1975 i w 1977 pięciokrotnie zdobywał tytuł króla strzelców ligi. Był jednym z pierwszych radzieckich piłkarzy, którym pozwolono na transfer do klubu zagranicznego. W 1988 podpisał kontrakt z austriackim zespołem Vorwärts Steyr, zaś od 1989 do 1990 grał na Cyprze, w Arisie Limassol.

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

Jest rekordzistą reprezentacji ZSRR pod względem liczby występów (112) i zdobytych goli (42). W drużynie Sbornej debiutował 16 lipca 1972 w spotkaniu z Finlandią i już w pierwszym meczu strzelił bramkę. Dwukrotnie zdobywał brązowy medal igrzysk olimpijskich – w 1972 i 1976. Grał na mistrzostwach świata w 1982 i 1986. Po raz ostatni jako reprezentant Związku Radzieckiego wystąpił 21 września 1988 w spotkaniu z drużyną RFN.

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]

Stan na 31 grudnia 1990[1].

Klub Sezon Mistrzostwa Puchar Puchary europejskie Łącznie Reprezentacja
Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki
 ZSRR
Dynamo Kijów 1969 1 0 0 0 0 0 1 0 0 0
1970 0 0 1 0 0 0 1 0 0 0
1971 1 0 0 0 0 0 1 0 0 0
1972 27 14 2 0 0 0 29 14 9 8
1973 29 18 8 4 6 1 43 23 10 1
1974 29 20 4 3 5 1 38 24 3 0
1975 28 18 0 0 11 8 39 26 7 2
1976 (w.) 5 3 1 0 6 2 12 5 7 3
1976 (j.) 14 5 0 0 0 0 14 5 5 1
1977 29 17 3 2 8 2 40 21 10 4
1978 26 13 8 4 2 0 36 17 10 6
1979 24 17 6 1 4 0 34 18 5 1
1980 33 19 7 3 4 1 44 23 2 1
1981 29 19 7 3 2 0 38 22 6 5
1982 24 10 3 0 6 1 33 11 9 2
1983 31 10 1 0 4 0 36 10 9 5
1984 30 10 1 1 2 0 33 11 3 1
1985 29 12 5 1 0 0 34 13 4 0
1986 23 2 2 1 10 5 35 8 11 2
1987 20 4 5 5 7 5 32 14 1 0
1987/88 0 0 3 1 2 0 5 1 0 0
 Austria
Vorwärts Steyr 1987/88 13 5 ? ? 0 0 13 5 0 0
1988/89 28 4 ? 1 0 0 28 5 1 0
 Cypr
Aris Limassol 1989/90 22 5 6 2 0 0 28 7 0 0
Dynamo Kijów 432 211 67 29 79 26 578 266
Vorwärts Steyr 41 9 ? 1 0 0 41 10
Aris Limassol 22 5 6 2 0 0 28 7
 ZSRR olimpijska 12 9
 ZSRR 112 42
Łącznie 495 225 73 32 79 26 647 283 112 42

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery zawodniczej przeniósł się do Grecji, gdzie trenował miejscowe kluby: Olympiakos SFP (wicemistrzostwo Grecji w 1991 i 1992, Puchar Grecji w 1992), PAOK FC, AO Ionikos i AEK Ateny. We wrześniu 2003 został trenerem reprezentacji Ukrainy, którą w 2006 doprowadził do ćwierćfinału mistrzostw świata w Niemczech. W grudniu 2007 podał się do dymisji po nieudanych eliminacjach do mistrzostw Europy w 2008[2]. W sezonie 2008 prowadził FK Moskwa, skąd odszedł w listopadzie 2008 za porozumieniem stron[3]. 1 września 2009 objął stanowisko dyrektora sportowego Czornomorca Odessa[4]. 21 kwietnia 2011 ponownie został selekcjonerem reprezentacji Ukrainy[5]. W 2012 poprowadził drużynę na mistrzostwach Europy; drużyna zwyciężyła w pierwszym meczu ze Szwecją 2:1, jednak współgospodarze mistrzostw odpadli już w fazie grupowej, gdyż przegrali dwa kolejne spotkania z Francją 0:2 i z Anglią 0:1.

We wrześniu 2012 Ołeh Błochin został trenerem Dynama Kijów[6], po czym w październiku 2012 przestał pełnić funkcję selekcjonera reprezentacji Ukrainy. 16 kwietnia 2014 po przegranym meczu ligowym z Szachtarem Donieck został zwolniony z zajmowanego stanowiska[7].

Działalność polityczna

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1998–2006 przez dwie kadencje sprawował mandat posła do ukraińskiej Rady Najwyższej. W pierwszej reprezentował partię Hromada, następnie Komunistyczną Partię Ukrainy, później przeszedł do Zjednoczonej Socjaldemokratycznej Partii Ukrainy. Po porażce wyborczej tego ugrupowania w 2006 wycofał się z polityki.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty z Iryną Deriuhiną, radziecką gimnastyczką, pięciokrotną mistrzynią świata w gimnastyce. Jego córka z pierwszego małżeństwa Iryna została aktorką i piosenkarką. Na początku lat 90. Ołeh Błochin rozwiódł się i ożenił się z Anżełą, z którą ma dwie córki Hannę oraz Katerynę[8].

Sukcesy i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy klubowe

[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy reprezentacyjne

[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy trenerskie

[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy indywidualne

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Goł, kotoryj ja nie zabił (Kijów, 1980)
  • Prawo na goł (współautor, Moskwa, 1984)
  • Ekzamienujet futboł (Kijów, 1986)
  • Futboł na wsiu żyzń (współautor, Kijów, 1989)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Блохин Олег. ukrsoccerhistory.com. [dostęp 2012-08-03]. (ukr.).
  2. Blokhin calls end to Ukraine reign. uefa.com, 6 grudnia 2007. [dostęp 2012-08-03]. (ang.).
  3. Контракт Олега Блохина расторгнут. sport.ua, 27 listopada 2008. [dostęp 2012-08-03]. (ros.).
  4. Почетный президент „Черноморца” представил новый тренерский штаб. ua-football.com, 1 września 2009. [dostęp 2012-08-03]. (ukr.).
  5. Олег Блохин возглавил сборную Украины. ua-football.com, 21 kwietnia 2011. [dostęp 2012-08-03]. (ros.).
  6. Официально. Олег Блохин – главный тренер киевского „Динамо”. ua-football.com, 25 września 2012. [dostęp 2012-09-25]. (ros.).
  7. Динамо підтвердило звільнення Блохіна – UA-Футбол. ua-football.com, 16 kwietnia 2014. [dostęp 2014-04-17]. (ukr.).
  8. Папина дочка. bulvar.com.ua, 8 kwietnia 2008. [dostęp 2012-08-03]. (ros.).
  9. Сборная Украины: по заслугам!. oboz.ua, 15 października 2005. [dostęp 2012-08-03]. (ukr.).
  10. УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 697/2006 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 19 sierpnia 2006. [dostęp 2012-08-03]. (ukr.).
  11. УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 1096/2011 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 1 grudnia 2011. [dostęp 2012-08-03]. (ukr.).
  12. УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 435/2012 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 5 lipca 2012. [dostęp 2012-08-03]. (ukr.).
  13. УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 299/2015 Про відзначення державними нагородами України ветеранів команди товариства Футбольний клуб „Динамо” Київ. president.gov.ua, 29 maja 2015. [dostęp 2021-08-24]. (ukr.).
  14. УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 446/2020 Про відзначення державними нагородами України ветеранів команди товариства Футбольний клуб „Динамо” Київ. president.gov.ua, 14 października 2020. [dostęp 2021-08-24]. (ukr.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]