Marian Minor

Marian Minor
Data i miejsce urodzenia	25 listopada 1902 ; Łódź
Data i miejsce śmierci	29 kwietnia 1973 ; Warszawa
	Minister przemysłu mięsnego i mleczarskiego
Okres	od 26 kwietnia 1952; do 21 listopada 1952
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Minister handlu wewnętrznego
Okres	od 21 listopada 1952; do 17 sierpnia 1957
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Tadeusz Dietrich
Następca	Mieczysław Lesz
	Prezydent Łodzi
Okres	od 16 lipca 1949; do 24 maja 1950
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Eugeniusz Stawiński
	Przewodniczący Rady Narodowej miasta Łodzi
Okres	od 24 maja 1950; do 27 maja 1952
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Edward Andrzejak
Następca	Ryszard Olasek

Marian Minor (ur. 25 listopada 1902 w Łodzi, zm. 29 kwietnia 1973 w Warszawie) – polski tkacz, żołnierz i polityk komunistyczny. Poseł na Sejm Ustawodawczy i na Sejm PRL I kadencji, prezydent i przewodniczący Rady Narodowej miasta Łodzi (1949–1952), minister przemysłu mięsnego i mleczarskiego (1952) oraz minister handlu wewnętrznego (1952–1957).

Życiorys

Syn Władysława i Franciszki, uzyskał wykształcenie podstawowe, pracował jako włókniarz i szofer. W listopadzie 1918 uczestniczył w rozbrajaniu Niemców. Jako żołnierz 201 Ochotniczego Pułku Piechoty uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej oraz tzw. buncie gen. Żeligowskiego^[1].

W latach 1919–1922 działacz zarządu okręgowego Związku Polskiej Młodzieży Socjalistycznej, następnie Związku Młodzieży Komunistycznej w Polsce. W 1922 skazany na 4 lata ciężkiego więzienia, zmniejszone w apelacji do 2,5 roku. Po wyjściu na wolność nie prowadził działalności politycznej^[2].

We wrześniu 1939 wzięty do niewoli przez Niemców i osadzony w stalagu XI A (Altengrabow) oraz XXI A (Ostrzeszów). Zwolniony w grudniu 1939, na przełomie 1939/1940 uciekł przed aresztowaniem do Związku Radzieckiego. Po przekroczeniu granicy aresztowany przez NKWD i wysłany do obozu pod Archangielskiem. Po zwolnieniu przebywał przymusowo w kołchozie „Bolszewik” w obwodzie tiumeńskim. W 1943 został oficerem Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, i ludowego Wojska Polskiego (do 1945). W 1944 przeszedł kurs w Wyższej Szkole Oficerów Polityczno-Wychowawczych PSZ w ZSRR w Moskwie, po czym objął stanowisko inspektora w Głównym Zarządzie Polityczno-Wychowawczym WP^[3].

W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a w 1948 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W PPR był II sekretarzem (1945–1946), a następnie (do 1948) I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego, kierował również wydziałem organizacyjnym. I sekretarz KW PPR, a następnie PZPR w Poznaniu (1948–1949), w 1949 I sekretarz KW w Bydgoszczy i członek egzekutywy Komitetu Łódzkiego. W latach 1948–1964 zastępca członka Komitetu Centralnego PZPR. Pełnił mandat posła na Sejm Ustawodawczy i Sejm PRL I kadencji, zaś od 1949 do 1952 był prezydentem i przewodniczącym Rady Narodowej miasta Łodzi^[3].

W 1952 minister przemysłu mięsnego i mleczarskiego, a następnie do 1957 minister handlu wewnętrznego (1952–1957). Do 1967 piastował stanowisko podsekretarza stanu Ministerstwa Przemysłu Lekkiego, następnie przeszedł na emeryturę^[3]. Pochowany wraz z żoną Genowefą z domu Barszcz (1921–2008) na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A33-5-4)^[4].

↑ wniosek Mariana Minora, [w:] Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości, Centralne Archiwum Wojskowe .
↑ Rekomendacja Romany Granas z 13 II 1945, KC PZPR, Biuro Spraw Kadrowych, 237/XXIII-619, k. 22, Archiwum Akt Nowych .
↑ ^a ^b ^c Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2021-10-14].
↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie. [dostęp 2021-10-14].

Monika Pawlak, Poczet prezydentów Łodzi: Marian Minor, „Dziennik Łódzki”, 3 maja 2011
Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991, str. 400
Teczka personalna w Archiwum Akt Nowych, KC PZPR, Biuro Spraw Kadrowych, sygn. 237/XXIII–619.

Do 1815	m.in.: Jan Dąbrowski Mikołaj Kasprzyk Aleksy Drewnowicz Piotr Zakrzewicz
Królestwo Polskie	Szymon Szczawiński Antoni Czarkowski Karol Tangermann Teodor Duczyński Franciszek Traeger Andrzej Rosicki Edmund Pohlens Maurycy Taubwurcel Walerian Michał Makowiecki Władysław Pieńkowski Alfred Biedermann Antoni Stamirowski Heinrich Schoppen Leopold Skulski
II Rzeczpospolita (1919–1939)	Aleksy Rżewski Marian Cynarski Wacław Wojewódzki Bronisław Ziemięcki Wacław Głazek Mikołaj Godlewski Jan Kwapiński
Polska Ludowa (1945–1989)	Kazimierz Witaszewski Kazimierz Mijal Eugeniusz Stawiński Marian Minor Ryszard Olasek Bolesław Geraga Edward Kaźmierczak Jerzy Lorens Józef Niewiadomski Jarosław Pietrzyk
III Rzeczpospolita (od 1989)	Waldemar Bohdanowicz Grzegorz Palka Marek Czekalski Tadeusz Matusiak Krzysztof Panas Krzysztof Jagiełło Jerzy Kropiwnicki Tomasz Sadzyński (p.f.) Paweł Paczkowski (p.f.) Hanna Zdanowska