Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1953

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Zwitserland Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1953
Stratencircuit Bremgarten
Land Vlag van Zwitserland Zwitserland
Datum 22 en 23 augustus 1953
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Tweede Vlag van Italië Alfredo Milani
Derde Vlag van Ierland Reg Armstrong
350 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
Tweede Vlag van Australië Ken Kavanagh
Derde Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman
250 cc
Snelste ronde Vlag van Ierland Reg Armstrong
Eerste Vlag van Ierland Reg Armstrong
Tweede Vlag van Italië Alano Montanari
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver/Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver/Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith/Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt
Derde Vlag van Duitsland Wilhelm Noll/Vlag van Duitsland Fritz Cron

De Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1953 was de zevende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1953. De races werden verreden op 22 en 23 augustus op het Circuit Bremgarten, een stratencircuit in de stad Bern. In Zwitserland reden vier klassen: de 250 cc op zaterdag, de 350 cc, de 500 cc en de zijspanklasse op zondag. In de 350cc-klasse en in de zijspanklasse werden de wereldtitels beslist.

Het programma van de motorraces werd over twee dagen verdeeld. Dat had onder meer te maken met de combinatie met de Formule 1 Grand Prix, die eneneens op 23 augustus werd verreden. In de 350cc-klasse debuteerde de toekomstig wereldkampioen Luigi Taveri, die met zijn AJS 7R op een ronde achterstand werd gereden.

Na zijn vierde plaats in de Ulster Grand Prix werd Reg Armstrong nu slechts derde, achter zijn teamgenoten Geoff Duke en Alfredo Milani. Met Giuseppe Colnago was het succes voor Gilera compleet. Duke nam de leiding in het kampioenschap nu over van Armstrong, die feitelijk 27 punten had, maar er daar drie van moest wegstrepen omdat slechts vijf resultaten meetelden voor het wereldkampioenschap. Het was ook een goede dag voor Piero Taruffi, de constructeur die er bij Giuseppe Gilera op had aangedrongen Duke naar Gilera te halen. Taruffi had toch al goede herinneringen aan het circuit van Bremgarten, want in 1952 had hij met een Ferrari zijn enige overwinning in de Formule 1 hier gehaald. Fritz Kleemann had de Horex 500cc-wegracer ter beschikking gesteld aan "Happi" Müller, die uit piëteit voor de verongelukte Les Graham niet met zijn MV Agusta mocht starten. Müller haalde de finish niet en dit was dan ook het laatste jaar van het bestaan van de 500cc-Horex.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera 1:17"24'1 8
2 Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera +13'7 6
3 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera +1"18'3 4
4 Vlag van Italië Giuseppe Colnago Gilera +1"53'0 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS +2"05'0 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS +2"14'7 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Gilera +2"48'9
8 Vlag van Duitsland Walter Zeller BMW +1 ronde
9 Vlag van Italië Nello Pagani Gilera +1 ronde
10 Vlag van Duitsland Hans Baltisberger BMW +1 ronde
11 Vlag van Duitsland Hans Meier BMW +1 ronde
12 Vlag van Zwitserland Josef Albisser Norton +2 ronden
13 B. Botta Norton +2 ronden
14 Vlag van Zwitserland Florian Camathias BMW +3 ronden
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Fenn Norton +4 ronden
16 Henri Vidonne Norton +4 ronden
17 Vlag van Duitsland Karl Rührschneck Norton +4 ronden

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Alexander Mayer Norton
Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton
Vlag van Zwitserland Carletto Bellotti Norton
Vlag van Zwitserland Barde Norton
Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller Horex
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton Brandstoftank
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Storr Norton

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta Teambeleid[1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Davey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Norton
Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta Teambeleid[1]
Vlag van Italië Libero Liberati Gilera
Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Mudford Norton
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton Blessure[2]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera 30
2 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera 24 (27)
3 Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton 18
Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera
5 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton 14
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 13
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS 9
8 Vlag van Italië Giuseppe Colnago Gilera 6
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Fergus Anderson begon aan de Zwitserse Grand Prix met slechts twee punten voorsprong op Ray Amm en Enrico Lorenzetti. Amm was echter geblesseerd en Lorenzetti viel in de race uit. Dankzij zijn overwinning was Anderson nu al zeker van de wereldtitel.

Uitslag 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 1:02"49'3 8
2 Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton +31'5 6
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS +31'8 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton +1"11'7 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS +1"40'6 2
6 Vlag van Duitsland Karl Hofmann DKW +2"16'2 1
7 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller Schnell-Horex +1 ronde
8 Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus Norton +1 ronde
9 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri AJS +1 ronde
10 Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Norton +1 ronde
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Norton +1 ronde
12 Vlag van Duitsland Roland Schnell Schnell-Horex +2 ronden
13 Vlag van Duitsland Kurt Knopf AJS +2 ronden
14 Weler AJS +2 ronden
15 Bevers Norton +2 ronden
16 Helbling AJS +3 ronden

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi Mechanisch
Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi Val

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Ernie Ring (†) AJS Overleden[3]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton Blessure[2]
Coureur Merk
Vlag van Australië Tony McAlpine Norton
Vlag van Zwitserland Josef Albisser Norton
Vlag van Duitsland August Hobl DKW
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harry Pearce Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Harwood AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Templeton AJS
Vlag van Italië Duilio Agostini Moto Guzzi
Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Mudford Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson AJS
Vlag van Nieuw-Zeeland Ray Laurent AJS

Top tien tussenstand 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson (wereldkampioen) Moto Guzzi 28
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton 18
Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi
Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 12
6 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS 9
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Mudford Norton 8
8 Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS 3
Vlag van Zwitserland Josef Albisser Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harry Pearce Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS

Met een overwinning in de 250cc-race had Werner Haas zijn wereldtitel veilig kunnen stellen. Hij kwam echter ten val en hoewel hij wel weer opstapte finishte hij als zesde. Behalve Reg Armstrong profiteerde ook Fergus Anderson daarvan: ook hij werd weer titelkandidaat.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU 55"17'5 8
2 Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi +21'9 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi +22'0 4
4 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi +1"12'9 3
5 Vlag van Duitsland Otto Daiker NSU +2"08'1 2
6 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU +2"35'9 1
Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus Moto Guzzi
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi
Vlag van Australië Sid Willis Velocette
Vlag van Duitsland August Hobl DKW
Vlag van Duitsland Siegfried Wünsche DKW
Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU
Vlag van Duitsland Wolfgang Brand NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Moto Guzzi
Vlag van Italië Umberto Masetti NSU

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 28 (29)
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 22
3 Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU 20
4 Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi 12
5 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi 9
6 Vlag van Duitsland Siegfried Wünsche DKW 6
Vlag van Duitsland Otto Daiker NSU
8 Vlag van Duitsland August Hobl DKW 5
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 4
10 Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU 3

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Eric Oliver en Stanley Dibben wonnen weliswaar de zijspanrace, maar hun stalgenoten Cyril Smith/Les Nutt beperkten de schade door tweede te worden en bleven aldus aan de leiding van het wereldkampioenschap. Willy Noll/Fritz Cron reden hun BMW met RS 53-koningsasmotor naar de derde plaats, maar het was al duidelijk dat de wereldtitel naar Norton zou gaan.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton-Watsonian 52"39'28 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt Norton-Watsonian +29'07 6
3 Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW +56'48 4
4 Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Vlag van Zwitserland Josef Albisser Norton +3"24'96 3
5 Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge Norton +1 ronde 2
6 Vlag van België Julien Deronne Vlag van België Bruno Leys Norton +1 ronde 1
7 Vlag van Duitsland Wiggerl Kraus Vlag van Duitsland Bernhard Huser BMW +1 ronde
8 Vlag van België Marcel Masuy Vlag van België Jules Nies Norton +1 ronde
9 Vlag van Zwitserland Jakob Keller Onbekend Norton +1 ronde
10 Vlag van Zwitserland Ferdinand Aubert Vlag van Zwitserland Lucien Balsinger Norton +1 ronde
11 Vlag van Zwitserland Reichlin Onbekend Norton +1 ronde
12 Vlag van Zwitserland Heinrich Stamm Onbekend Norton +1 ronde
13 Vlag van Zwitserland Fritz Mühlemann Onbekend Triumph +2 ronden
14 Schmidli Onbekend Norton
Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand Vlag van Duitsland Manfred Grunwald en
Vlag van Duitsland Georg Barth
BMW
Vlag van Frankrijk Jean Murit Vlag van Marokko Francis Flahaut Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fron Purslow Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Key BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Len Taylor Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Glover Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Norton
Vlag van Ierland Trevor Bounds Vlag van Ierland Rob Kings Norton

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt Norton-Watsonian 26
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton-Watsonian 24
3 Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Vlag van Zwitserland Josef Albisser Norton 9
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Norton 6
Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge Norton
6 Vlag van België Marcel Masuy Vlag van België Jules Nies Norton 5
Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW
8 Vlag van Duitsland Wiggerl Kraus Vlag van Duitsland Bernhard Huser BMW 4
Vlag van België Julien Deronne Vlag van België Bruno Leys Norton
10 Vlag van Ierland Trevor Bounds Vlag van Ierland Rob Kings Norton 3
Vorige race:
Ulster Grand Prix 1953
FIM wereldkampioenschap wegrace
5e seizoen (1953)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1953

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1952
Grand Prix-wegrace van Zwitserland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1954