BUBBLE BATH

Po chwili oglądania meczu Grecja-cośtam (Kostaryka? Chille?) zaczęłam poważnie się zastanawiac, co jest gorsze? Czy sobotni wieczór spędzony w towarzystwie gorzkiej czekolady z migdałami i dobrej komedii (bez wina, bez chłopa, bez wylegiwania się w łóżku, oglądania brzydkich filmów i wspólnego chichotania pod kołdrą)?
Czy teoretycznie nie-samotny-niedzielny wieczór, na dodatek bez Młodego w domu, spędzony na kanapie, z zaaferowanym Nickiem znajdującym się w odrębnej czasoprzestrzeni, masującym od niechcenia (!!!) moją stopę, przy akompaniamencie południowoamerykańskich kibiców?
Na dodatek on wymaga, żebym od czasu do czasu podnosiła głowę znad książki i aktywnie patrzyła.
- Look look now! Look NOW!
Albo.
- Wow they're really playing good! Look look!

O borze szumiący!

Żeby nie było wątpliwości.

Nadal nie mamy imienia dla Bąbla.
Nie żeby wybór spędzał nam sen z powiek.
Czasami wymienimy na ten temat kilka zdań i nie dochodząc do konstruktywnych wnioskow, pozwalamy tematowi dryfować gdzieś w okolicach świeżo pomalowanej belki pod sufitem.
Moja ostatnia propozycja nazwania Bąbla tak samo jak Młodego spotkała się z wybuchem śmiechu.
A przecież moglibyśmy mieć Młodego i Młodego Juniora. A własciwie Młodego Juniora i Młodego Juniora Juniora.
W takim wypadku jakby krzyknęło się:
- Młooodyy!
ze schodów zbiegaliby obydwoje. Oszczędnośc czasu i strun głosowych.

Za to zgodziliśmy się co do obywatelstwa. Tym sposobem będziemy mieć w rodzinie aż dwie osoby o tym samym obywatelstwie!Czy to sprawi, że służby celne na lotniskach świata będą dla nas bardziej przychylne?
Aczkolwiek nadal nie mamy wspólnego języka. Chociaż Młody jest coraz lepszy w angielskim, więc możliwe, że stanie się u nas językiem urzędowym.

Od kilku dni, regularnie, co wieczór odwiedza mnie duet Braxton-Hicks.
Nic nie pomaga.
Jedynie wanna. Tak jakby moje ciało wyczuło, że już po przeprowadzce, wanna jest i kusi, można zacząć wykręcać różne numery.
Zaczynając od skurczy przepowiadających.
Wczoraj spędziłam zanurzona prawie po samą szyję pierwszą połówę meczu Hiszpania-Chile, wraz z przerwą i sporym kawałkiem drugiej połowy. Gdyby nie to, że po wyjściu moje dłonie przypominają nie pierwszej świeżości rodzynki, to moczyłabym się regularnie, co wieczór, od godziny 18:00 do 23:00.
Mogłabym przyjmować w łazience interesantów.
Znajomi mogliby wpadać do mnie na kawę.
Szef mógłby przychodzić z ważnymi dokumentami, wymagającymi tłumaczenia na przedwczoraj.
Mogłabym być niemobilna, jak ci otyli ludzie z progaramu na TLC, co ważą ponad 300kg i nie opuszczają swoich domów od lat.
Moje życie mogłoby być zorganizowane wokół wanny.
I czytania Bridget Jones zamiast poradnika o mądrym podejściu do niemowląt, który usypia mnie po dwóch stronach.
Szczęście, że za czasów Bridget nie było facebooka. O ile bardziej skomplikowane byłoby jej randkowanie, gdyby musiała dodatkowo przejmować się statusami na fejsie, tym, co jej wybranek lajkuje albo kiedy wreszcie zmieni status związku.
Cieszę się, że w okresie mojego intensywnego randkowania nie było fejsa. Jestem z pokolenia, które chodziło do ośmioklasowej podstawowki. I co lepsze - nie byłam ostatnim rocznikiem!
Jak się z kimś chodziło, to się było razem i tyle.
Nie trzeba było dyskutować tego, czy jesteśmy w związku czy nie.
Nie było żadnych Sheldonowskich relationsheep agreement.
A ze względu na kiepskie możliwości modemu pierwsze pornole widzieliśmy, jak już większośc z nas była po pierwszym razie i mieliśmy świadomość, że to nie do końca jest tak, jak na filmie.
Ooo i jeszcze nie chodziło się wokół telefonu jak wokół jeża, czy już przyszedł sms, czy on napisze, czy prześle buziaka na dobranoc. Bo nie mieliśmy telefonów komórkowych.
Za to koczowało się w domu jak niewolnik, zastanawiając się, czy on zadzwoni, czy nie.

Podsumowując, to  tak naprawdę zajebiście się cieszę, że czasy randkowania mam (mam nadzieję, popartą namacalnymi dowodami) już za sobą.

A poza tym, to zjadłabym gofra ze śmietaną i truskawkami.

W życiu każdego blogera przychodzi taki moment, że musi pokazać swoją twarz. Musi i koniec, bo Czytelnik podobno bardziej się przywiązuje do znanej sobie gęby i chętniej wraca.
Ja postanowiłam pokazać nie tylko swoją twarz.
Postanowiłam pokazać całą swoją sylwetkę.
Ba!
Całą swoja rodzinę.
Z Młodym w dwóch wydaniach: na parterze i piętrze. 
I przy okazji nasz dom. Tak się tutaj wnętrzarsko zrobiło.

Technika flamastra na papierze.

Od lewej: Młody, Nick i ja. Na piętrze Młody w łóżku.

Kartony rozpakowane.
Borze szumiący, co to był za tydzień. A właściwie dwa tygodnie. I ile jeszcze przed nami!
Lata malowania paznokci nie poszły na marne. Ramy okienne i ościeżnice trzasnęłam na biało. Nick z namaszczeniem pochyla się nad dokładnością i brakiem zacieków. Okazuje się, że pędzel malarski nie stanowi wyzwania dla kogoś, kto dojeżdża pędzelkiem lakieru do paznokci pod same skórki.A relaksuje tak samo, jak pochylanie się nad własnymi dłońmi.
Oba futra przemieszczają się na półzgiętych łapach, a nocami harcują pod łóżkiem Młodego.
Jeszcze tyle do zrobienia.
A to już za trzy miesiące.
A jak zachce mu się wyjść wcześniej?
Jak mu będzie niecierpliwie, bo matka zamiast uważnie czytać książki o postępowaniu z niemowlakiem balansuje na drabinie?
Jak już skończymy malowanie.
Jak już umeblujemy.
Jak już opiorę ciuszki.
Jak już coś kupię dla Niego. Bo jeszcze nie kupiłam ani kaftanika. Ani skarpetki. Ani nawet kocyka. (#wyrodnamatka)
Jak już przygotuję wózek.
I łóżeczko.
I cały niemowlęcy arsenał.
Wtedy pozwolę mu wyjść.
Byle zdążyć. Byle zdążyć!