List to do

κιτ μεηκάπ
Τενεκδάκια με σπάγγο
Ψαλίδι
Πιστοποιητικό βαφτίσεως
χειροπέδες
2ο ζευγάρι παπούτσια
Καρφίτσες-κλωστή
Μαντηλάκια
Βεντάλια
1000€
200€
Ποτήρι
Στέφανα
Βέρες
Πλύσιμο αμαξιού
Κρασί νάμα
Δίσκος με ρύζια
Μπουμπουνιέρες
Να πω στον πάπαρδο να πει στο όφωνο ότι το ζεύγος θα δεχτεί τις ευχές στο κέντρο

Νυστάζω. Πάλι

Έχω πιει μισό φραπέ και νυστάζω.
Προσπαθώ να μη δείχνω πόσο νυστάζω και ότι είμαι έτοιμη να γείρω.
Είμαι στη δουλειά, μέρα απεργίας, γιατί έχω σιχαθεί να έρχονται «στελεχάρες» σεινάμενες κουνάμενες κατά τις 10, επειδή «δεν είχε ΜΜΜ» ή κατά τις 11, επειδή ξέρανε ότι θα έχει περιφρούρηση του κτιρίου μέχρι εκείνη την ώρα ο σύλλογος των εργαζομένων, να χαζολογάνε όλη μέρα στο ίντερνετ, γιατί δεν έχει δουλειά, αφού απεργούν τα περιφερειακά καταστήματα/ υπηρεσίες, και να δείχνουν ότι δήθεν δουλεύουν με την παρουσία τους εδώ, ενώ γλείφουν και την εργοδοσία (λέγε με διοίκηση) με το να μην απεργούν.
Ενώ ταυτόχρονα δεν κόβονται και τα – πόσα; 50; – ευρώ της απεργίας από τον χιλιοεξακοσάρη (τουλάχιστον) μισθό τους.
Τι; Για ποια δουλειά μιλάω; Για την δημόσια υπηρεσία/ κατάστημα με θυγατρικά/ τράπεζα/ ταχυδρομείο/ υπουργείο/ εφορία που δουλεύω. Έχει σημασία;
Θα κάνω και γω το ίδιο. Κι ας μην έχω χιλιοεξακοσάρη μισθό.
Θα ξυπνώ λοιπόν με το πάσο μου μια ώρα μετά το κανονικό και θα έρχομαι με βήμα πάπιας. Επειδή μπορώ. Και μένω μισή ώρα με το πόδι από το γραφείο. Θα καταφτάνω την ίδια ώρα με τα στελέχη που δήθεν «ξύπνησα κανονικά – ή και νωρίτερα – αλλά ήμουν στο δρόμο 2 ώρες».
Επίσης δείχνω ότι δουλεύω.
Τόση ώρα πληκτρολογώ με μανία αυτό το κείμενο.
Πέρασα κι ένα σωρό αποδείξεις στο εξέλ.
Τι; Ποια επανάσταση;
Η επανάσταση άργησε μια μέρα. Νομίζω τούτη εδώ.

Άντε γαμήσου

Εσύ ο γνωστός. Ο φίλος φίλου. Ο πρώην γκόμενος/α φίλου/ης. Ο συνάδελφος. Ο πρώην συνάδελφος. Ο γείτονας. Η χοντρή περιπτερού. Ο κουτσομπόλης ψιλικατζής. Ο γαμπρός στο γάμο που πήγα.
Ο κάθε μαλάκας που ανακάλυψε «δήθεν τυχαία» ότι έχω μπλογκ. Ή του το σφυρίξανε. Η φίλη που το’πε στην αδερφή τους που το είπε στη συνάδερφό της που την είχα γνωρίσει σ’ένα πάρτι της πρώτης. Και πάει λέγοντας. Δεν έχει σημασία ποιος ποιανού. Ή που το ανακάλυψε τυχαία επειδή γούγλαρε «γυναίκες με μουστάκια» κι έπεσε πάνω σε κείμενό μου που τον/την φωτογράφιζε. Ή ο μηχανογράφος/ τεχνικός/ συνάδερφος που ψαχούλεψε τον υπολογιστή της δουλειάς, είδε σε τι σάητ μπαίνω και τα ξεψάχνισε ένα προς ένα (χαράς στην υπομονή του, πρέπει να συμπλήρωσε συντάξιμα ένσημα)
Θα γράφω ό,τι θέλω ρε. Και θα σατιρίζω όποιον θέλω. Κι αν προσβληθείς να μου το πεις. Θα σου πω κι εγώ…
Ειδικά αν δε σε βρίζω, αλλά σε σατιρίζω, όποιος έκανε συνάδελφος στο μπλογκινγκ, πραγματικά άντε και γαμήσου.
Δεν κατεβαίνει ανάρτηση.
Δεν απολογούμαι γιατί σε δουλεύω. Ειδικά αν είσαι άξιος δουλέματος. Κι αν νιώθεις προσβεβλημένος, ν’ αναρωτηθείς γιατί 100 γελάνε μαζί σου, δε μπορεί, κάτι δεν πάει καλά με σένα.
Δεν απολογούμαι γιατί έχω μπλογκ. ΔΕΝ ΕΧΩ. Απόδειξε ότι έχω και τα ξαναλέμε.
Άμα δε σ’ αρέσει να μην ξαναμπείς.
Δεν αυτολογοκρίνομαι για κανέναν.
Δικό μου είναι και θα το κάνω ό,τι θέλω, άμα θέλω του βάζω φωτιά και το καίω, αλλά δε θα μου πεις εσύ τι θα το κάνω. ‘Άκου εκεί «κατέβασε το κείμενο». Εγώ σου είπα ρε να ξουρίσεις το μουστάκι σου; Ή της γυναίκας σου;
Δεν απολογούμαι για το τι γράφω. Να μην διαβάζεις.
Τα κείμενα είναι δικό μου πνευματικό προϊόν και θα τα διαχειρίζομαι όπως γουστάρω.
Και ναι ρε μαλάκα, αμα δεις το μπλογκ κλειδωμένο από δω κι εμπρός, να είσαι σίγουρος ότι το κλείδωσα, κάλεσα όλους τους μπλογκερ κι εσένα όχι, και γελάμε μαζί σου.
Νια νια νια
Ti θα κάνεις τώρα; Θα με μαρτυρήσεις στο δάσκαλο να με βάλει τιμωρία στη γωνία;

Κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη.

Έτσι έμαθα να την περιμένω αυτή τη γιορτή, για να μη μπερδεύομαι και την ξεχνάω από χρόνο σε χρόνο. Να μη μπερδεύομαι για την πιο σημαντική για μένα γιορτή. Εξ’ίσου σημαντική με τη γιορτή της και τα γενέθλιά της, απείρως σημαντικότερη από τις γιορτές των άλλων

Ποια γιορτή του πατέρα; Τι είδους ξενόφερτα έθιμα είναι αυτά; Τι αμερικανιές; Χεσμένο τον είχα…
Σαν τον φτωχό συγγενή που κάθεται στην άκρη και ξερογλύφεται.
Μια χρονιά που το’χα ξεχάσει και το θυμήθηκα μόλις ξύπνησα εκείνο το πρωί κόντεψε ταμπλάς να μου’ρθει. Τι ντροπή!
Γρήγορα σηκώθηκα κι έφτιαξα ωραίο σωρό την κουβέρτα να μοιάζω ξαπλωμένη. Ξεγλίστρησα με την ψυχή στο στόμα από το σπίτι και έτρεξα μεσ’τον ήλιο να ψωνίσω ένα μπουκέτο απ’το ανθοπωλείο, να γυρίσω αθόρυβα, να φανεί ότι το μπουκέτο το είχα κρυμμένο μεσ’το σπίτι απ’την προηγούμενη, ότι δε ξέχασα τη γιορτή, να της το δώσω μόλις δήθεν σηκωθώ απ’το κρεβάτι.
Τώρα πάω κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη το μπουκέτο στον Βύρωνα…..

Μ’αρέσει να πηγαίνω απόγευμα εκεί. Να μη σε βαράει ο ήλιος, αντίθετα είναι όμορφα να περπατάς όταν σουρουπώνει. Με μέτρο, μη σε κλείσουνε εκεί μέσα το βράδυ. Έχει κι αυτό το ενδιαφέρον του, κάπως έτσι έμαθα για τον ομαδικό τάφο των Καπιτσίκα, Διαμαντόπουλου, Καλήτση, Κασιμάτη, Κλειδά, Μερκουριάδη Χατζηιωάννου, Καϊσέρογλου, Μουρίκη, Καλαμούτη, Μυλωνά, όλοι ανάμεσα σε 17 και 35, με την επιγραφή «Αθάνατοι», και τη διευκρίνηση ότι εκτελέστηκαν στις 7 Αυγούστου 1944 από τους γερμανούς. Τον τάφο του στρατηγού Ιωάννη Πλαστήρα, με ημερομηνία θανάτου που δε την ξέρω και δε μπορώ να τη δω γιατί είμαι κοντή και δε φτάνω. Με κάνει όμως ν’αναρωτιέμαι τι σχέση να έχει με τον γνωστό Πλαστήρα.Το τοπ βέβαια του νεκροταφείου είναι ένα.. ταφικό μνημείο λίγο παράμερα, μόνο του σε ένα πλάτωμα, κάποιας γυναίκας, εμφανώς κατασκευασμένο από τον άντρα της, με σκοπό να ταφεί μια μέρα μαζί της. Στη μια μεριά της πόρτας είναι τ’όνομα της γυναίκας με ημερομηνία γέννησης και θανάτου και στην άλλη του συζύγου, άνευ ημερομηνίας θανάτου. Έχει και μαρμάρινο κάθισμα, μονό, για να κάθεται ο σύζυγος και ν’αναπολεί. Το περι-αύλιο (;) του μνημείου είναι ψηφιδωτό Όπως και τα πάνω διαζώματα των τοίχων. Οι τοίχοι εξωτερικά έχουν σκαλιστές πλάκες με εικόνες της ζωής του ζεύγους Επειδή οι ημερομηνίες γεννήσεως είναι αρκετά παλιές και ο τάφος αρκετά παρατημένος, ειδικά όταν ο κάτω χώρος είναι γεμάτος ψηφιδωτά και ο πάνω αφημένος με τα τούβλα, υποψιάζομαι ότι και ο σύζυγος πέθανε αλλά δε θάφτηκε εκεί. Φαντάζομαι οι κληρονόμοι δε συμφωνούσαν...


Έχουμε και οίκο μπάρμπι....

Γιατί ο Βγενόπουλος είναι ένα τομάρι

Κατ’αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι δε με ενδιαφέρει αν οι υπάλληλοι ήταν προσωπικό ασφαλείας ή όχι.
ΓΙΑΤΙ ΔΟΥΛΕΥΑΝΕ;

Γιατί ρε μαλάκες άμα σου πει το αφεντικό σου "ή δουλεύεις ή σε απολύω", δουλεύεις και δεν απεργείς και όσοι κάνουν αυτή την ηλίθια ερώτηση είναι εμφανές ότι ή δεν έχουν δουλέψει μια μέρα στη ζωή τους ή είναι βολεμένοι με μέσο μια ζωή, κοινώς είναι λακέδες των μέσων τους, γιεσμεν και λούγκρες και να πάνε να κρυφτούνε στην τρύπα τους τα λαμόγια οι σκουλικαντέρες.

Το ιγκουάνα το σκατωμένο λοιπόν ο Βγενόπουλος, για να δείξει ότι έχει κόσμο, συναλλαγές και κίνηση, αρνιότανε στους υπαλλήλους να φύγουν πιο νωρίς και η γραμμή που έδινε ήταν «θα μείνετε να δουλέψετε», με τις μολότωφ.

Που να του μολοτωφιάσουνε το σπίτι με την οικογένειά του μέσα.

Όταν τους άφησε (τους υπόλοιπους) να φύγουν ήταν πια 3 και οι 3 υπάλληλοι στις 2 και κάτι είχαν ΗΔΗ πεθάνει.
(ωράριο για τους υπαλλήλους 3:15, τους χάρισε ρε κι ένα ολόκληρο τέταρτο), ο μέγας χουβαρντάς που ένα τέταρτο να είναι η ώρα που του έχει απομείνει.

Επιπλέον το καθίκι το γεμάτο, το αρχίδι που δεν κουνιέται γιατί είναι μικροσκοπικό, έχει αρνηθεί επανηλειμμένα λόγω κόστους να εγκαταστήσει ειδικές πόρτες ασφαλείας για τράπεζα. Αυτές με τον κλωβό και τις 2 πόρτες λέω, που πρώτα ανοίγει η έξω, μπαίνει, κλείνει και μετά ανοίγει η μέσα και μπαίνεις στο κατάστημα.

Και μη με ρωτήσει ποτέ κανείς που τα ξέρω αυτά. Αυτό που δεν ξέρω είναι ΘΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ το αρχίδι το σάπιο;

ΘΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ;

Κοντεύει μια μέρα από τους θανάτους και δεν έχει παραιτηθεί κανένας γυμνοσάλιαγκας.
Και μην ακούω δεν φταίει κανείς, μόνο οι μολοτωφιαστές, είναι ΟΛΟΙ υπεύθυνοι.

ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΕΙΣΑΙ Σ-Υ-Ν-Υ-Π-Ε-Υ-Θ-Υ-Ν-Ο-Σ. ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥ ΤΩΡΑ!!!

Επιμένω ,Γεώργιε Παπανδρέου, το αίμα των νεκρών της 05/05/2010 πάνω σου και πάνω στα παιδιά σου.
Και πάνω στα παιδιά των παιδιών σου.

uddate: Σε ιδιωτικό νοσκομείο οι τραυματίες. Τους μάντρωσε και τους εκβίασε: "επειδή έχω ράμματα για τη γουνα σας, (για θέματα της τράπεζας) όποιος μιλήσει θα διωχθεί ποινικώς"

παπανδρέου

το αίμα των νεκρών της 05/05/2010 πάνω σου και πάνω στα παιδιά σου

Πως ξέρεις αν σ’αρέσει

Πως ξέρεις αν σ’αρέσει εκεί που μένεις;

Κάθε φορά που περπατάς στο δρόμο με κατεύθυνση την είσοδό σου/ κάθε φορά που μπαίνεις σπίτι σου θες να τραγουδήσεις «κι όμως είμ’ ακόμα εδώ».

Κάθε φορά που βλέπεις την παλιά παιδική σου χαρά θες να ξανα-τραγουδήσεις «this used to be my playground».

Θες να γνωρίσεις τους γείτονες! Ακόμα και τη διαχειρίστρια!! Χαιρετάς και τη συνταξιούχο διπλανή!!!!

Ανακαλύπτεις ότι έχεις λαϊκή δίπλα σου. Και σ’ αρέσει! Και πας κιόλας!!!

Βγαίνεις να περπατήσεις άσκοπα στους γύρω δρόμους με τ’ ακουστικά στ’ αυτιά για ν’ ανακαλύψεις την τοπική αγορά. Και γουστάρεις να το κάνεις!

Πως ξέρεις αν το πράγμα έχει γίνει νοσηρό;

Έχεις ειδική συσκευή τηλεόρασης μόνιμα ρυθμισμένη στην κάμερα που εκπέμπει από την είσοδο.

Και δε σου φτάνει!

Σκέφτεσαι τι καλά που θα ‘ταν αν μπορούσες να βλέπεις και μέσα τα διαμερίσματά τους, όχι μόνο ποιος μπαινοβγαίνει.

Έχεις «ένα καλό ζευγάρι» κυάλια. Κι αγοράζεις κι ένα τηλεσκόπιο. Ενώ μένεις στο Παγκράτι.
Έχεις φτιάξει χάρτη της περιοχής σου που πιάνει έναν ολόκληρο τοίχο. Έχεις καταφέρει ν’απομνημονεύσεις τους δρόμους.

Κι έχεις και σημειωμένα όλα τα γύρω μαγαζιά.

Και μερικούς από τους κατοίκους με σημαιάκια.
Έχεις και ειδικά αρχεία στο πισί με αποθηκευμένο ό,τι μπόρεσες να βρεις κατά καιρούς στο ίντερνετ με αναφορές στη γειτονιά σου.

Ή στους γείτονες (βλ σημαιάκια).

θητεία

Μαθαίνω ότι η στρατιωτική θητεία αυξάνεται. Από 9 μήνες που είναι τώρα θα πάει στους 36.
Επιτέλους, διότι είχαμε καταντήσει αηδία πια, πιο δύσκολη θητεία έκαναν μερικές εγκυμονούσες (ειδικά αν σου καθυστερήσει να σου βγει), παρά μερικοί φαντάροι.
Χώρια που δε τους φτιάχνουν πια τους φαντάρους όπως παλιά. Κάποτε κάνανε θητεία 2 χρόνια ή Κύπρο, τώρα μου θένε και μασαζ για να ξεπιάνονται οι κουραμπιέδες. Και μη μιλήσει κανείς σας, 2 θητείες έχω κάνει! Από τις παλιές. Παλιολουμπίνες
Επίσης ανακουφίζομαι που ο χάι δήμος που είμαι δημότης θα παραμείνει ανέγγιχτος από τον Καποδίστρια και δε συνενώνεται με κάτι γειτονικές μπασκλασαρίες. Αντε που θα γίνει στο τέλος Εκάλη κι η Ερυθραία! Έξω οι γύφτοι απ’την παράγκα! Δε θα μπουν οι βρωμεροί και άπλυτοι Ελληνικιώτες στην ιερή κι αμόλυντη Γλυφάδα! Πίσω Διστομιώτες γιατί θα πιάσουν σανίδα βρεμμένη οι Αραχωβιώτες και θα γενεί το Κούγκι!
Τελικά είναι αρκετά εύκολο να παραβαίνεις το νόμο. Αρκεί να είσαι ψύχραιμος και να εκτιμά σωστά ανθρώπους και καταστάσεις. Και κυρίως να μην πανικοβάλλεσαι. Ψυχραιμία και καθαρή σκέψη.

Καλό μήνα

Πρωτομαγιά σήμερα και αντί να βγώ στ’ άχτιστα οικόπεδα της παιδικής μου ηλικίας και να μαζεύω μαργαρίτες με το κιλό με τη μάνα μου για να φτιάξει ο πατέρας μου το μαγιάτικο στεφάνι που θα κρεμαστεί στη βεράντα του σαλονιού, θα ξεχυθώ σε ουζερί να μαζέψω μεζέδες.
Αντίθετα με την άνοιξη, εγώ διάγω περίοδο εσωστρέφειας και μυστικότητας. Αποσυνδέω όσο μπορώ το μπλογκ από τον άνθρωπο. Διαθέτω και δύο μέηλ πια, ένα για την δημότη Χ δήμου, κι ένα για την μπλογκερ. Διαχωρίσω την προσωπικότητα Τανίλα από κόρη, φίλη, γειτόνισσα Χ.
Γίνομαι όλο και πιο σχιζοειδής στο σύνολό μου.
Γιούπι!