Ομολογώ!

Τ’ομολογώ, είμαι μπλόγκερ. Και μέσ’απ’το μπλογκ μου βρίζω κι εκβιάζω κόσμο και κοσμάκη (κυρίως τον Ξίπο και τον Μπιλλζούκ, αλλά μη το κάνουμε θέμα). Εκβιάζω διάφορους να μου δώσουν χρήματα για να μη τους βρίσω. Διότι είμαι μπλόγκερ με δύναμη και μεγάλο αναγνωστικό κοινό (μέχρι και εφτά άτομα μη σας πω!) που διαμορφώνει συνειδήσεις και επικαιρότητα. Μέχρι τώρα δε με έχει τσακώσει κανείς, κανείς δε ξέρει τ’όνομά μου.
Τώρα μαθαίνω ότι με το πρόσχημα της προστασίας των πολιτών, η Ελληνική Κυβέρνηση, ετοιμάζει νομοθετικό πλαίσιο, με το οποίο τα blogs,θα υπάγονται και θα δίνουν αναφορά στο ΕΣΡ, ενώ παράλληλα, όλοι οι blooggers θα είναι υποχρεωμένοι να γράφουν στη κεντρική τους σελίδα, το όνομα του βασικού διαχειριστή...
Πρώτον, οι διαχειριστές των blogs ενημερωτικού χαρακτήρα θα έχουν την ευθύνη να αναγράφουν στην κεντρική ιστοσελίδα τον κατά νόμο υπεύθυνο του blog.
Δεύτερον, το νομοσχέδιο επιφυλάσσει στα αδικήματα που τελούνται μέσω των blogs, προβλέψεις ανάλογες με αυτές του νόμου περί Τύπου.
Τρίτον, διευκολύνεται η πρόσβαση των διωκτικών αρχών στα ηλεκτρονικά ίχνη ώστε να αποκαλύπτεται με πιο γρήγορες διαδικασίες ο υπεύθυνος μιας συκοφαντικής ή εκβιαστικής δημοσίευσης.
Τέταρτον, το ΕΣΡ αποκτά δικαίωμα παρέμβασης σε περίπτωση που οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες ή το audio και video υλικό που αναρτάται σε κάποιο blog δημιουργούν ζητήματα που εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του.
Σκιάζομαι. Και αναρωτιέμαι, ποιος και πως θα υποχρεώσει εμένα, που μπαίνω από το νετ καφέ/ το πισί στο Υπουργείο/ εταιρεία, να δηλώσω όνομα. Θα ζητάνε ταυτότητες στα νετ καφέ; Και βάσει ποιού ίχνους θα με καταδιώξουν; Θα μου ζητήσουν ΑΦΜ και ταυτότητα; Και πως;
Ομολογώ, με λένε Κοκκινοσκουφίτσα Λύκου....
Και δε θέλω να μάθει η γιαγιά μου ότι έχω μπλογκ.
Και όταν βρίζω τους παπάδες, όλους μαζί, θα με καταδιώξει/μυνήσει/ καταραστεί η Εκκλησία, ή απλά θα με κάψει η Παναγιά;

(Ρε Μπίλλη, είμαι στη δουλειά και το πιο κοντινό "βιβλίο" (ντοσιέ) έχει απόρρητα έγγραφα. Αμα γυρίσω σπίτι θα διαλέξω ένα βιβλίο.)

Δεν αντέχω.

Μόλις έλαβα στο μέηλ μου αυτή τη φωτό.

Με υπότιτλο: Ο ΣΩΣΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΥΓΙΣΜΑΤΟΣ. Δεν το πιστεύω ότι τόσα χρόνια το έκανα με τον λάθος τρόπο!...

Βέβαια το μέηλ μου το έστειλε η χοντρή του θησαυρού.... μπαρδόν, του γραφείου.

Ζυγίσου όπως θες φάλαινα με βυζιά, το ίδιο θα δείχνεις, γι'αυτό και δε σε παίρνει κανείς, ούτε ο χάρος.

Μαχίρ

Όσο ήμουνα αποκλεισμένη, παρατήρησα ότι το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια. Θυμήθηκα προχτές, για αδιευκρίνιστους λόγους, τον Μαχίρ.

Ο Μαχίρ (http://www.ikissyou.org/) είναι από το Ισμίρ. Είναι άνθρωπος – φαινόμενο, καθώς είναι δημοσιογράφος, μουσικός ΚΑΙ καθηγητής σπορ. Κάνει ντοκτορά στην ψυχολογία. Ο ψηλός του 1,84. Έχει σπίτι-αυτοκίνητο. Δε διευκρινίζει αν είναι υβριδικό μοντέλο σπιτιού που γίνεται αυτοκίνητο, όπως το αμάξι του αστυνόμου Σαΐνη. Τώρα που το σκέφτομαι, μοιάζει αρκετά στον αστυνόμο Σαΐνη φυσιογνωμικά. Ρε λες;

Κατά τα λοιπά του αρέσει να είναι φιλία, ζει στο Ισμίρ (παλιά ιστορία) κι όποιος είναι θέλει να έρθει Τουρκία θα τον καλέσει. ΑΥΤΗ μπορεί να μείνει σπίτι του… Παλιοσεξιστή!

Έτσι, για να φάνε σκόνη τα ψόφια τεκνάκια του Έθαν και οι σαβουρογαμπροί του Νανάκου.

Μαχίρ και κσερό πσομί.

Μαχίρ φορέβερ.

Μαχίρ ιντερνάσιοναλ.

Μαχίρ ζεις, εσύ μας οδηγείς!

Αποκλεισμένη

Ως γνήσια γραία, παρακολουθώ δελτία καιρού. Φανατικά. Ήμουν λοιπόν ενημερωμένη. Και προετοιμασμένη. Όχι, δεν έτρεξα ν’αδειάσω το σουπερμάρκετ, διότι δε σκόπευα ν’αποκλειστώ σπίτι μου, άρα δε χρειαζόμουν προμήθειες. Ούτε ν’αγοράσω ξύλα, διότι απλούστατα δεν έχω τζάκι. Ούτε οι γονείς μου έχουν.
Περίμενα λοιπόν σ’ετοιμότητα το Σάββατο το βράδυ. Δεν κανόνισα να βγω. Όταν είδα ότι άρχισε να χιονίζει, πήρα σε μια τσάντα 2 βρακιά, 2 ζευγάρια κάλτσες, τον φορτιστή του κινητού, την ταυτότητά μου και τη κασκαρντ, έκλεισα τους διακόπτες, κλείδωσα το σπίτι και πήγα μέτοικος στο πατρικό μου.
Πάρκαρα και σήκωσα τους υαλοκαθαριστήρες. Έμεινα εσώκλειστη μέχρι το πρωί της Τρίτης, χωρίς ίντερνετ, με μόνη επαφή με τον έξω κόσμο το τηλέφωνο και την τηλεόραση. Την Κυριακή δεν είχαμε ζεστό νερό κι έμεινα άπλυτη. Την Δευτέρα ξαναφάγαμε το ίδιο φαγητό, από το μισό ταψί που έμεινε από την Κυριακή. Δεν μπορούσαμε να βγούμε ούτε στις βεράντες λόγω περίπου 15 εκατοστών χιονιού και πάγου. Μπάφιασα, αλλά επιβίωσα, χωρίς σπασμένα μέλη.

Ωχ αμαν, σήμερα είναι;

Σήμερα απεργώ σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον άγιο Βαλεντίνο. Ως γνήσια και καθαρόαιμη τελειομανής, αυτή η μέρα με άγχωνε πάντα. Αποφάσισα λοιπόν κι εγώ να τη διαγράψω από το εορτολόγιό μου, σε μια συνολική προσπάθεια 31 ετών να μειώσω το στρες στη ζωή μου. Άλλωστε σιχαίνομαι τα ροζ-κόκκινα λούτρινα ζωάκια, τις καρδούλες και δε τρώω σοκολατάκια. Ούτε τα λέλουδα ζουν πολύ δίπλα μου. Ακόμα και τα ψεύτικα.
Και με αναγουλιάζουν λίγο τα ζουζουνίστικα small talk. Όχι καυλιάρικο ζουζουνάκι μου, δε θα σ’αγαπάω για πάντα. Το πιο πιθανό είναι ότι σε ένα μήνα ή σε ένα χρόνο θα σε βαρεθώ.
Και μου τη σπάει το κομ ιλ φο της μέρας με το άψογο ντύσιμο, το άψογο μακιγιάζ, το ακριβό ρεστοράν με το υποχρεωτικό θαλασσινό και «κοιτάχτε μας το καλά που είμαστε μαζί και τι τέλειο ζευγάρι είμαστε». Συνήθως ο υπερτονισμός της άψογης ευτυχίας γίνεται για να κρύψει κάτι π.χ. τον Μπάμπη τον υδραυλικό που λείπει στη Βραυρώνα γιατί έχει πάρει εργολαβία ένα ξενοδοχείο.
Στους ερωτευμένους σήμερα έχω να ευχηθώ: «Παιδιά, ξεσκιστήτε σήμερα»!!!
Σε βρώμικα ξενοδοχεία, σε παρκάκια (για όσους αντέχουν στο κρύο), σε αυτοκίνητα, σε ανσασέρ, στα πατώματα, πάνω στα πλυντήρια, τραπέζια, καναπέδες, κ.λ.π.


Απ ντεητ: μόλις με αποκάλεσαν "βαλεντινολουκουμάκι". Θέλω να πεθάνω!

Λευτεριά στα σεμεδάκια!

Από τότε που μετακόμισα μόνη μου και χρειάστηκε να διακοσμήσω το σπίτι μου, παρατηρώ ότι παρακολουθώ εκπομπές διακόσμησης. Τα Σαββατοκύριακα έχει το «Σιγά τον πολυέλαιο» και το «Άλλαξέ το». Τα παρουσιάζουν 2 ξανθά χαζοτεκνά που κάνουν χαριτωμενιές και πάνε και πετάνε τα έπιπλα των ανθρώπων και διακοσμούν τα σπίτια τους. Πολλές φορές δε τους έχουν καλέσει οι ιδιοκτήτες, αλλά φίλοι τους. Δηλαδή άμα εμένα μ’ αρέσει το σπίτι μου, αλλά δεν αρέσει στην κουλή κολλητή ή στον μαλάκα ξάδελφο, θα αριβάρει συνεργείο να μου κάνει το σπίτι καλοκαιρινό;
Το ωραίο είναι που μετά θα τραβάς τα μαλλιά σου. Αν, για παράδειγμα είσαι οικογενειάρχης συντηρητικός άνθρωπος και σου πετάξουν τους βαρύτιμους μπαρόκ καναπέδες και σου βάλουν ποπ πολύχρωμα έπιπλα. Ή αν τα παλιά σου έπιπλα είναι σχετικά ακριβά και έρθουν στα καλά καθούμενα και σου φέρουν το ΙΚΙΑ και το κοτετσόσυρμα.
Διότι άλλο να έχεις τραπέζι Βαράγκη, παλιομοδίτικο αλλά γνήσια οξιά και Βαράγκη, και άλλο να έχεις το πλεξιγκλάς με τα μπαλάκια του πινγκ-πονγκ στα σωθικά του. Αναρωτιέμαι, οι πρωχό και καλά προτάσεις που προωθούν, γιατί να είναι μονόδρομος; Λόγω μπάτζετ υποθέτω, αλλά γιατί να φωνάξω να μου διακοσμήσουν το σπίτι μου οι φτηνιάρηδες; Γιατί ντε και καλά πρέπει όλα τα σπίτια να είναι μοδερνοπόπ και δε φτιάχνουν ούτε ένα πιο κλασσικό; Δε λέω ότι δε μ’αρέσει το μοδερνοπόπ, αλλά χριστουγεννιάτικο-και-καλά δέντρο από σύρμα και καλάμι και μια λάμπα ξερή στην κορφή δεν έβαζα σπίτι μου. Ούτε κρεμάστρα τοίχου με κοτετσόσυρμα.
Το καλύτερο είναι που όλοι όσοι βλέπουν στο τέλος τ’ αλλαγμένα σπίτια και ουρλιάζουν «τέλειο» περιχαρείς και συγκινημένοι, δακρύζουν και αγκαλιάζονται χάριν της εκπομπής και απομέσα τους, τους φαντάζομαι να βρίζουν το μαλάκα το διακοσμητή και να σκέφτονται πως θα πετάξουν κρυφά το κοτετσόσυρμα μόλις ξεκουμπιστεί.
Αλήθεια πρέπει να υπάρχουν άπειρα σεμεδάκια ανά την επικράτεια. Ήδη σε τρεις εκπομπές έχω δει να πετάνε ένα σωρό. Το αγαπημένο μου είναι το σεμεδάκι το τετράγωνο, διαγώνια τοποθετημένο πάνω στην τηλεόραση, με γλαστράκι από πάνω και την μια γωνία του να πέφτει πάνω στην οθόνη και να κρύβει και τη μισή. Δεύτερο καλύτερο το σεμεδάκι πάνω σε καλοριφέρ, με πορσελάνινο κουκλάκι από πάνω, ειδικά σε σαλόνια και μπάνια.

Aπολογισμός μετακόμισης

Λοιπόν, σε μια μετακόμιση:
Κοίτα να εξασφαλίσεις την καρέκλα σου και κράτα την καλά. Πολλοί βρίσκονται με γραφείο και χωρίς καρέκλα. Το ίδιο ισχύει και για τη συρταριέρα σου. Εγώ βρέθηκα με καρέκλα (είχα κολλήσει τ’όνομά μου στην πλάτη της παλιάς μου) αλλά χωρίς συρταριέρα, με τα προσωπικά μου αντικείμενα σε μια τεράστια μαύρη σακκούλα να περιφέρομαι σαν τον Όλιβερ Τουίστ.
Μην απορήσεις ότι κι αν ακούσεις στο καινούριο σου τηλέφωνο, μέχρι να σου μεταφέρουν την παλιά σου γραμμή.
Ειδοποίησε φίλους και γνωστούς να σε παίρνουν για λίγες μέρες μόνο στο κινητό. Άκουσε που άκουσε η κάμπια της διοίκησης να την αποκαλεί «λουκουμάκι» το μπισκοτάκι μου. Μην το ακούσει και άλλος.
Είναι καλή ευκαιρία να βουτήξεις υλικό γραφείου για το σπίτι, μέσα στο γενικό τουρλουμπούκι.
Αν το γνωρίζεις από την προηγούμενη, ΜΗ βάλεις τακούνια. Θα πεθάνεις πάνω-κάτω.
Έσω έτοιμος-η να κάνεις όση φασίνα δεν κάνεις σπίτι σου, μιας και αν ανταλλάσσεις γραφεία με άλλους (και δεν κάθεσαι σε ολοκαίνουρια) να είσαι βέβαιος/η ότι οι προηγούμενοι δεν τα καθαρίσανε ποτέ, παρεκτός από τη μια φορά που πρωτοκαθίσανε.
Η ανακατάταξη στο χώρο φέρνει ανακατάταξη και στα προσωπικά. Πολύ πιθανόν να μάθεις σε μια μετακόμιση τις βρωμιές και τις ρουφιανιές πίσω από την πλάτη σου. Εγώ έμαθα ότι οι 2 κότες με καρφώνουν τακτικά στην υποδιευθύντρια, από το πόσες φορές σηκώνομαι και λείπω από τη θέση μου να πάω τουαλέτα, μέχρι τι λέω στο τηλέφωνο και πότε ανασηκώνω το δεξί μου κωλομέρι. Κατανοώ βέβαια ότι οι γριές σταφιδιασμένες ανέραστες κότες με ζουλεύουν επειδή είμαι μικρή χαριτωμένη σουξεδιάρα, αλλά θα γίνει της πόρνης. Ήδη έχω επιβάλλει κλίμα Σιβηρίας στις προσωπικές συζητήσεις, χωρίς να αρνούμαι την εγκάρδια επαγγελματική συνεργασία, με αποτέλεσμα να τις τρελαίνει αυτό.

Μουσικά γραφεία.

Σήμερα ξύπνησα ιδρωμένη, αλλά αργά και δε προλάβαινα να λουστώ πριν πάω στη δουλειά. Έφυγα με λαδωμένο μαλλί. Πάνω που βρήκα να παρκάρω, άρχισε να μου κορνάρει ένας από πίσω μου σ’ ένα άσπρο αμάξι, με αναμμένα αλαρμ. Γύρισα και του έκανα νόημα «τι θες ρε μαλάκα;» και ξεκουμπίστηκε. Δε βρήκα τοστ με μαύρο ψωμί στο κυλικείο. Πήρα σάντουιτς με άσπρο ψωμί και τυροσαλάτα. Το άσχημο είναι ότι έμαθα ότι τελικά θα γίνει σήμερα η μετακόμιση σε άλλα γραφεία, που είχε αποφασιστεί από τον Σεπτέμβρη. Και φοράω μαύρα. Και θέλω και να φύγω στη ώρα μου σήμερα να ψωνίσω ένα άσπρο σακάκι. Χτες κατέβηκα στην κηδεία, αλλά είχα ξεχαστεί το πρωί και φορούσα πορτοκαλιά μπλούζα.
Τα νεύρα μου γαμώτο! Είναι η τρίτη μετακόμιση που τρώω στη μάπα από τότε που έπιασα δουλειά εδώ. Πρώτα με είχανε βάλει μαζί με έναν θείο, οι 2 μας μόνο στο γραφείο του. Καλός τύπος, μου μάθαινε διάφορα για το ψάρεμα. Μετά με στείλανε σε ένα μεγαλύτερο γραφείο μαζί με έναν τύπο που κοιμότανε συνέχεια πάνω στο γραφείο του, έναν κυριούλη που ήταν φτυστός ο Άγιος Βασίλης σε νεαρή ηλικία και μια εκνευριστική θείτσα. Μετά μου ξαναλλάξανε τμήμα και με στείλανε εκεί που είμαι τώρα με την ψυχοπαθή προϊσταμένη και τις 3 κότες, ή μια λείπει λόγω εγκυμοσύνης. Τώρα τα πράγματα είναι χειρότερα. Δε θα μετακομίσω εγώ απλά, δε μου αλλάζουνε δηλαδή τμήμα, θα ανταλλάξουμε όλοι στον όροφο γραφεία μεταξύ μας. Βράσε ρύζι δηλαδή. Για καλύτερη οργάνωση των τμημάτων και παπαριές. Λες και δεν είχαμε τι να κάνουμε και είπαμε να παίξουμε «μουσικά γραφεία».Τουλάχιστον άκουσα ότι θα φέρουνε μερικούς μπρατσωμένους εργάτες να βοηθήσουν. Πάλι καλά γιατί, καθώς είμαστε όλο γυναίκες εδώ και μερικοί μεσήλικες θείοι, δεν τη βλέπω αυτή τη μετακόμιση να τελειώνει ούτε σε 2 μήνες.

Y.Γ. Όπως καταλαβαίνετε δε γνωρίζω αν θα έχω προβλήματα πρόσβασης στο ίντερνετ, μέχρι να ολοκληρωθεί η μετακόμιση.