Δημήτρης 09:00 με 22:15*

 

*Κατά το Cleo 5 to 7

Μέσα Μαΐου 2011 και ενώ βρισκόμουν σε φάση ανείπωτης ανίας, πήρα με πρωτόγνωρο για τα δεδομένα μου αυθορμητισμό την απόφαση και έκλεισα φτηνά εισιτήρια με Eurostar για μονοήμερο ταξίδι στο Παρίσι. Είναι προκλητικά εύκολο να πας από Λονδίνο, λίγο πάνω από δύο ωρίτσες, κι έτσι αποφάσισα να πάω από χάραμα με ένα χάρτη της πόλης και του μετρό και να τριγυρίσω μόνος στους δρόμους μέχρι αργά το βράδυ που θα έφευγα.

Γενικά το μόνο μου άγχος για την επίσκεψη είναι πως δε μιλάω γρι γαλλικά και όλοι οι γνωστοί μου με είχαν προειδοποιήσει πως οι Γάλλοι είναι εθνικιστές και αν τολμήσεις να τους μιλήσεις αγγλικά είναι σχεδόν βέβαιο πως θα σε φτύσουν στα μούτρα και θα σου κλωτσήσουν τ' αρχίδια στη καλύτερη των περιπτώσεων ουρλιάζοντας 'Αλέ ετρανζέ!' (Νομίζω έτσι είναι στα γαλλικά το 'Φύγε ξένε δεν είσαι ευπρόσδεκτος στη πόλη μας!', αλλά είπαμε δε τα μιλάω). Χαίρομαι να δηλώσω πως κάτι τέτοιο δε μου συνέβη ποτέ και μόνο σε μία περίσταση πέτυχα άνθρωπο που δε μιλούσε αγγλικά οπότε σαν επαγγελματίας Γάλλος μίμος του έδωσα παραστατικά να καταλάβει πως θέλω να μου πει πού μπορώ να βρω μεγάλη γαλλική μπαγκέτα να βάλω στο στόμα μου.

Το Παρίσι έχει ένα δαιδαλώδες μετρό το οποίο σε πάει παντού και σχετικά φτηνά. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως ιδίως στους παλιούς συρμούς, εκείνες οι τετράδες καθισμάτων που κάθεστε απέναντι δύο και δύο είναι πολύ κοντά μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να πρέπει να τοποθετήσετε στρατηγικά με τον απέναντι τα μπούτια σας ο ένας ανάμεσα στου άλλου. Αυτό προκαλεί πολλά αμήχανα χαμόγελα και ανταλλαγές ματιών και σίγουρα πολλές γαλλικές σχέσεις πάθους ξεκίνησαν έτσι. Κι εγώ ο ίδιος δε σας κρύβω πως ειδικά με έναν συνταξιδιώτη μπήκα στο πειρασμό να του τρίβω ερωτικά το μπούτι ψιθυρίζοντας ρυθμικά και μονότονα 'Ζετέμ'.

Εντύπωση μου προκάλεσαν επίσης οι Γάλλοι ζητιάνοι. Μπορεί να είναι βρώμικοι και ρακένδυτοι, αλλά το κάνουν με στυλ. Διαπίστωσα πως για να σταδιοδρομήσεις ως ζητιάνος στο Παρίσι πρέπει να μιλάς τουλάχιστον τρεις ξένες γλώσσες, να έχεις ύφος που δείχνει πως ζητιανεύεις από επιλογή ενώ κάλλιστα θα μπορούσες να είσαι ζάμπλουτος, και να φοράς tank top με μαυρισμένα μπράτσα. 

Λόγω του πιεσμένου χρόνου, χρησιμοποίησα το μετρό για μια γρήγορη γύρα στη πόλη και σε κάθε σημείο ενδιαφέροντος έκανα μια στάση, έριχνα μια ματιά στο αξιοθέατο και συνέχιζα στο επόμενο. Έτσι είδα στα πεταχτά Μονμάρτρη, Παναγία Παρισίων, Πύργο Άιφελ και  έκανα και μια υπέροχη βόλτα από την Αψίδα του Θριάμβου μέχρι το Λούβρο όπου επιβεβαίωσα πως ο Παβλόφ ήταν όντως κορυφαίος επιστήμονας γιατί μόλις είδα την αφίσα της Μόνα Λίζα στην είσοδο, ήθελα να φάω σοκολατάκι.

Κατά το απογευματάκι και μετά από περιήγηση σε Σηκουάνα και μερικά γραφικά σοκάκια με έπιασε μια πείνα και έκατσα σε ένα όμορφο μπιστρό που ήταν ίδιο με εκείνο στο Inception που κάθεται η Ellen Page με το DiCaprio και τη ρωτάει 'Θυμάσαι πώς φτάσαμε εδώ?' κι εκείνη δε θυμάται και για κάποιο λόγο όλα μετά γίνονται συντρίμμια. Η αλήθεια είναι πως με τα σοκάκια είχα μπερδευτεί και ούτε εγώ θυμόμουν πως βρέθηκα εκεί, αλλά δεν αγχώθηκα και έφαγα μια ωραιότατη μακαρονάδα.

Στη συνέχεια ήθελα να βρω ένα σημείο να πάω να μελαγχολήσω παριζιάνικα και θύμωσα με τον εαυτό μου που δε σκέφτηκα εκ των προτέρων να προσλάβω ένα βιολιστή να με ακολουθεί όπου πάω παίζοντας ένα καταθλιπτικό τραγούδι να μου κάνει ατμόσφαιρα. Αυτά έχουν τα αυθόρμητα ταξίδια... Δε πτοήθηκα όμως και βρήκα ένα παγκάκι δίπλα στο Ποντ Νεφ, όπου άφησα τη σκέψη μου να αναπτύξει διάφορα υπαρξιακά αδιέξοδα όπως 'Αν ο Θεός είναι παντοδύναμος, γιατί δεν είμαι καλός στο σεξ;' αλλά μετά έφυγα γιατί με έπιασε μια ακατανίκητη ανάγκη να φάω κρουασάν.

Ως τελευταίο σταθμό άφησα τη gay συνοικία του Marais με σκοπό να χορτάσει το μάτι μου καυτά γαλλάκια. Με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς ανακάλυψα πως οι Γάλλοι gay έχουν ένα εξαιρετικά δικό τους προσωπικό στυλ ενδυμασίας. Φορούσαν παλιομοδίτικα μαύρα καπέλα με μαύρα σακάκια και μαύρα παντελόνια με λευκό πουκάμισο, ενώ από το καπέλο τους εξείχαν απίστευτα σγουρές τούφες μαλλιών. Όλοι είχαν ατημέλητες γενειάδες και ύφος καλοσυνάτο. Η αντίθεση με τις γκέι συνοικίες που είχα συνηθίσει, με τους νεαρούς με τα hot pants και τα παρδαλά μπλουζάκια ήταν κραυγαλέα. Να μια γκέι συνοικία που θα μπορούσα να κάνω θραύση καθ' ότι σε σχέση μ' αυτούς ήμουν ο Hugh Jackman! Με την επιστροφή μου όμως στο Λονδίνο και έπειτα από ενδελεχή ιντερνετική έρευνα, ανακάλυψα πως το Marais  είναι και εβραϊκή συνοικία και έτσι δυστυχώς ο καυτός bear στον οποίο έκανα ματάκια για σαράντα λεπτά μάλλον επρόκειτο για ορθόδοξο εβραίο.

[email protected]

Σου Μου Νου Τέστινγκ.

Όπως όλοι ξέρουμε, αν και συνήθως το αποφεύγουμε, είναι καλό πού και πού να ρίχνουμε μια ματιά  στο πώς είναι η υγεία μας από άποψη Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενων Νοσημάτων.

Πήγα κι εγώ το Σάββατο για τέτοιο έλεγχο σε 'εξειδικευμένη' κλινική για γκέι, να κάνω HIV τεστ εδώ στο Λονδίνο (Ναι. Είμαι Λονδίνο, θα σας τα πω άλλη φορά.)

Το περιβάλλον σε τέτοιες κλινικές και ειδικά στο εξωτερικό είναι αρκετα φιλικό και οι γιατροί άρτια εκπαιδευμένοι στο να σε ηρεμούν. Αυτός που έτυχε σε μένα ήταν ΙΔΙΟΣ ΦΤΥΣΤΟΣ ο Λάκης Γαβαλάς και γενικά η αύρα του φώναζε πως 'I may be a respected doctor, but I know how to party like a queen' και έτσι από την αρχή με κέρδισε. Γενικά η όλη τσαχπινιά του θύμιζε κάτι από Ρένα Βλαχοπούλου αλλά με τη χάρη της Μαρίας Ιωαννίδου και το χιούμορ της Σπεράντζας Βρανά. Είναι για κάποιο λόγο τόσο καθησυχαστικό να είναι ο γιατρός σου πιο θηλυπρεπής από σένα!

Αρχικά με ρώτησε για το σεξουαλικό μου ιστορικό (το οποίο με πήρε περίπου 10 δευτερόλεπτα να περιγράψω, ρεζίλι) και μετά πιο συγκεκριμένα για το αν είχα κάποια πιο 'επικίνδυνη' επαφή και πριν πόσο καιρό. Τελικά κατέληξε πως πιο σωστό για μένα ήταν να κάνω ένα 'rapid test' που είναι αρκετά αποτελεσματικό όταν έχουν περάσει πάνω από τρεις μήνες από την εν λόγω επαφή και βγάζει αποτελέσματα αμεσότατα.

Το τεστ, όπως και στη Ελλάδα άλλωστε, μπορείς να το κάνεις ανώνυμα, σου δίνουν βέβαια μια φόρμα να συμπληρώσεις, αλλά δεν ελέγχει κανείς τα στοιχεία σου οπότε μπορείς να βάλεις πως σε λένε 'Καίτη Ντιριντάουα' ή 'Χαρούλα Πεπονάκη' ή 'Όλγα Χαρίτου' ή ακόμα και 'Η αυτού Μεγαλειότης Πριγκίπισσα Σίσσυ' χωρίς να σου πει κανείς τίποτα. Βέβαια για τηλέφωνο καλό είναι να δώσεις το αληθινό σου και όχι του κλειδαρά της γειτονιάς σου, για να μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί σου αν χρειαστεί κάτι.

Η αναμονή μέχρι να μπεις να μιλήσεις με το γιατρό είναι κάπως αμήχανη και σε πιάνει ένα άγχος είναι η αλήθεια, αλλά όταν βλέπεις και άλλα γκέι άτομα να περιμένουν με πάνω κάτω τις ίδιες αγωνίες κάπως χαλαρώνεις. Αν και δεν είναι και το πιο κατάλληλο μέρος για νέες γνωριμίες ('Γεια σου! Υποπτεύομαι πως έχω γονόρροια! Πάμε για ένα καφέ μετά;' ), ποτέ δε ξέρεις.

Η κλινική είχε παντού αφίσες με πανέμορφα αγκαλιασμένα γυμνά αγόρια που κρατούσαν προφυλακτικά και γελούσαν σα να είχαν μόλις ακούσει το πιο ξεκαρδιστικό αστείο ever και αυτό μου άρεσε σε σχέση με κάτι παλαιότερες αφίσες καταθλιπτικές και ασπρόμαυρες που σου μαύριζαν τη ψυχή. Ναι, είμαστε πλέον έτοιμοι για σέξυ αφίσες που προωθούν το ασφαλές σεξ!

[email protected]

Ο Καντάφι κι Εγώ.

 Φαντάζομαι όλοι έχετε διαβάσει για τα φοβερά γεγονότα που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη Λιβυή. Σιγά σιγά, ο κόσμος του θεάματος, σοκαρισμένος από τα φοβερά εγκλήματα του καθεστώτος Καντάφι, προσπαθεί να κόψει κάθε δεσμό μαζί του. Ήδη η Nelly Furtado αποκάλυψε πως πληρώθηκε 1 εκατ. δολάρια για μια ιδιωτική συναυλία 45 λεπτών για το συγκεκριμένο δικτάτορα και επειδή τώρα οι τύψεις τη μαστίζουν ανακοίνωσε πως θα τα δωρίσει σε κάποιο φιλανθρωπικό σκοπό. (Περισσότερα εδώ)

Αυτό που δεν αποκάλυψε η Furtado (και σε ευχαριστώ γι' αυτό Nelly μου) είναι πως ήμουν κι εγώ παρών το συγκεκριμένο βράδυ και συμμετείχα  στο σόου ως στρίπερ για το ποσό των 500.000.000 διναρίων (το τοπικό νόμισμα). Το ποσό με είχε δελεάσει πολύ να γδυθώ για τον κ. Μουμάρ αλ Καντάφι και δυστυχώς πολύ μετά έμαθα πως αντιστοιχεί σε μόλις 16,33 ευρώ. Θέλω όμως κι εγώ να ανακοινώσω δημόσια πως από τότε με κυνηγούν οι Ερινύες που ερέθισα έναν παλιοδικτάτορα  με τον αισθησιακό χορό μου και τα λεφτά πλέον τα έβαλα σε λογαριασμό για την ανέγερση ενός σχολείου για εφήβους θύματα διακρίσεων λόγω έντονης πλατυποδίας.

Ο Μουαμάρ που γνώρισα ήταν πολύ διαφορετικός από την εικόνα που άδικα προβάλλουν τα ΜΜΕ στη Δύση. Ήταν πολύ χαμογελαστός και ευδιάθετος και με εντυπωσίασε που ήξερε όλους τους στίχους από το άλμπουμ Loose της Furtado και τραγουδούσε τόσο γλυκά και παθιασμένα μαζί με την αγαπημένη του τραγουδίστρια όταν εκείνη από σκηνής φώναζε "Yours!" ('Δικό σας!').Τσίριζε σα μικρό κοριτσάκι μόλις βγήκε η Nelly στη σκηνή και ανέμιζε παθιασμένα ένα χειροποίητο πανό  που έγραφε 'I'm Promiscuous too' όσο τραγουδούσε.

Ήμουν κάπως συνεσταλμένος πριν βγω και πραγματικά θα του είμαι πάντα ευγνώμων για το θάρρος που μου έδωσε με τα σφιρίγματα του και τα επαινετικά επιφωνήματα όσο του γδυνόμουν. Αλλά για μένα η πιο συγκινιτική στιγμή της βραδιάς ήταν όταν μου ζήτησε ένα lap dance ενώ η Nelly τραγουδούσε ρομαντικά 'Flames to dust, lovers to friends, why do all good things come to an end?'. Εκεί ο σκληρός ηγέτης λύγισε και τον είδα να βουρκώνει, ίσως επειδή το χορευτικό μου του θύμιζε κάποια παλιά αγάπη. Κάποιον που τον πλήγωσε. Γιατί, μη γελιέστε, και οι δικτάτορες ερωτεύονται.

Με το Μουαμάρ ανταλλάξαμε κινητά και κρατήσαμε μια σχετική επαφή στέλνοντας ο ένας στον άλλο συχνά άτακτα MMS. Πολλά απογεύματα που βαριέμαι κοιτάζω τις φωτό του που μου στέλνει (με μαγιώ μπροστά από καθρέφτη κτλ) και αναπολώ τις λίγες στιγμές μας μαζί.

Απ' όταν ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία του στέλνω καθημερινά γυμνές φωτό μου, με την ελπίδα η εικόνα των γυμνών μου γλουτών να μιλήσει στη ψυχούλα του και να σταματήσει επιτέλους αυτή η τραγωδία εναντίον του λαού της Λιβυής.

Είναι το δικό μου λιθαράκι για ένα καλύτερο αύριο.

[email protected]

Straight, αυτός ο Άγνωστος.

Επειδή τα τελευταία χρόνια κάνω σχεδόν αποκλειστικά παρέα με γκέι άτομα διαπιστώνω πως έχω λησμονήσει εντελώς τη συμπεριφορά αυτού του μυστήριου πλάσματος που αποκαλούμε 'Ετεροφυλόφιλος Άνδρας'. Το τελευταίο καιρό που συναναστρέφομαι νυχθημερόν με τέτοιου είδους άτομα μου έχει δοθεί η ευκαιρία να κάνω μερικές παρατηρήσεις πολύ εύστοχες κατά τη γνώμη μου, τις οποίες και νιώθω υποχρεωμένος να μοιραστώ μαζί σας.

Οι straight άνδρες:

1) Δεν είναι γκέι...

...και θέλουν να στο υπενθυμίζουν συνέχεια. Ειδικά σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον παρατηρώ πως αναπτύσσεται ένας άτυπος ανταγωνισμός για το ποιός είναι περισσότερο mucho, γαμιάς, άντρακλας κτλ. Mου φαίνεται πως επικρατεί η λογική του "όσο πιο πίσω στην εξελικτική αλυσίδα είσαι, τόσο πιο καλά." κάτι που μου κάνει τη ζωή δύσκολη ειδικά όταν προσπαθώ να βρω κάποιον να συζητήσω την τελευταία αποχώρηση στο Project Runway.

2) Δεν πιάνουν το χιούμορ μου.

Προσωπικά με θεωρώ άνθρωπο πολύ ξεκαρδιστικό και γενικά όταν έχω τις μαύρες μου μπορώ να με κάνω να γελάσω πολύ εύκολα, αλλά δυστυχώς όλο αυτό το μπριο που με χαρακτηρίζει ως προσωπικότητα πάει χαμένο όταν απευθύνεται σε ετεροφυλόφιλο άνδρα. Γενικά στην έως τώρα θητεία μου έχω εισπράξει πολλά βλέμματα απορίας, αν όχι αηδίας, από τους συν-φαντάρους μου στις απόπειρες μου να φανώ αστείος όπως πχ όταν είπα σε έναν τις πρώτες μέρες επειδή τον είχαν χτυπήσει οι αρβύλες "Φταίει που αφήνεις τα άρβυλα να σε φοράνε και δε τα φοράς ΕΣΥ".

3) Είναι προσηλωμένος στην Ομάδα.

Έχεις βγει σε έξοδο να χαλαρώσεις λίγο, είσαι στη μοναδική καφετέρια του χωριού και προσπαθείς να πεις μια κουβέντα να περάσει λίγο η ώρα, όταν ξαφνικά σε αρπάζει ένας, και χωρίς εμφανή λόγο και αιτία ουρλιάζει στο αυτί σου ρυθμικά "Στη σκεπαστή μπροστά θα φτιάξουμε πατσά από τα μυαλά κάθε γαύρου πουσταρά". Εσύ προσπαθείς να συνέλθεις από το σοκ και να αποκωδικοποιήσεις τι θέλει να σου πει, αλλά η κίνηση του έχει παρασύρει και τους άλλους και όλοι μαζί γιουχάρουν/βρίζουν/επευφημούν κι εσύ σκέφτεσαι πως ούτε αν είχες τη Μαντόνα μπροστά σου δε θα έκανες έτσι.

(ΣτΜ:  Σκεπαστή = το γήπεδο της ΑΕΚ

            Γαύρος =  Ο οπαδός της ομάδας του Ολυμπιακού)

Εν τω μεταξύ, δε ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά όταν ο straight άντρας φωνάζει σύνθημα ομάδας, κατεβάζει αισθητά το τόνο της φωνής του, σα να προσπαθεί να μιμηθεί τον ήχο που κάνουν 20000 οπαδοί στο γήπεδο και ακούγεται πολύ τρομαχτικός, σα να μιλάει ο διάολος ο ίδιος.

4) Έχει Νεύρα Νεύρα Νεύρα

Ένα σημείο κατατεθέν της αντρίλας είναι πως ο straight άντρας έχει συνέχεια νεύρα, έτσι γιατί είναι άντρας, και μπορεί ανά πάσα στιγμή να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο. Εν τω μεταξύ τα νεύρα αυτά εκδηλώνονται σε τελείως άκυρες στιγμές πχ κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού μην εκπλαγείς αν σου πει "Μπορείς να μου περάσεις λίγο το αλάτι γαμώ τη πουτάνα μου μη τα σπάσω όλα εδώ μέσα".


5) Ατομική Υγιεινή?

Όσοι έχετε πάει στρατό σίγουρα θυμάστε πως στο θάλαμο υπάρχει πάντα ένας βρομύλος που κάνει τη ζωή των άλλων ανυπόφορη με τη παρουσία του και μόνο. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως το εν λόγω άτομο 9/10 φορές δεν είναι γκέι. Είναι εξαιρετικά δύσκολη η συγκατοίκηση με τέτοια άτομα όπως και η επικοινωνία μαζί τους (γενικά δυσκολεύομαι να συζητάω με κάποιον όταν πρέπει ταυτόχρονα να κρατάω την αναπνοή μου), αλλά παρ' όλα αυτά έχω προσπαθήσει με υπόγειους τρόπους να τους πείσω να πλυθούν. Βγαίνω πχ από το μπάνιο και λέω δυνατά να με ακούσουν "ΜΜΜΜΜΜ.... Τι ωραία που νιώθω μετά από αυτό το τόσο αναζωογονητικό μπάνιο! ΜΜΜΜΜ...Νιώθω έτοιμος να αντιμετωπίσω όλες τις προκλήσεις της καινούριας μέρας!" Αυτή η τεχνική παρατήρησα πως δεν έχει αποτελέσματα κι έτσι πλέον διαδίδω πως τα λουτρά ενώ κάνεις μπάνιο είναι το καλύτερο μέρος για αυνανισμό. Για να δούμε...

6) Πιάνουν τα χέρια του

Ο straight άντρας θέλει να δείχνει πως είναι καταφερτζής και μάστορας και ξέρει από  το πώς να λύνει μηχανές αυτοκινήτων μέχρι το πώς κάνουμε ηλεκτρολογική εγκατάσταση σε πολυκατοικία.  Είναι αστείο μόλις βλέπεις να χαλάει κάτι στο στρατόπεδο να μαζεύονται 45 νοματαίοι από πάνω και ο καθένας να λέει το μακρύ και το κοντό του προσπαθώντας όλοι μαζί να το παίξουν μάγκες. Επειδή τα δικά μου χέρια ξέρουν να πιάνουν μόνο βιβλία αντιμετωπίζω μεγάλες δυσκολίες στο να κάνω οτιδήποτε έχει σχέση με αγγαρεία (κουβάλημα, καθαρισμός όπλων, επιδιόρθωση πολυβόλου- ναι, μου ζήτησαν να επιδιορθώσω πολυβόλο) κι έτσι νιώθω κάπως μειονεκτικά. Πάντως οφείλω να αναφέρω πως διακρίθηκα στο μάθημα πρώτων βοηθειών (Καρδιοανάνηψη, φιλί ζωής κτλ) και αυτό γιατί όταν τα άλλα δεκατετράχρονα αγόρια έχαναν το χρόνο τους ανακαλύπτοντας τον εφηβικό έρωτα, εγώ έβλεπα φανατικά Baywatch.

7) Έχει και Γκόμενα

Μετά το βραδινό φαγητό και μέχρι τη τελευταία αναφορά πριν τον ύπνο, ο straight άνδρας δείχνει επιτέλους την ευαίσθητη πλευρά του. Είναι η στιγμή που απομακρύνεται από τη παρέα του και πάει κάπου να μη τον ενοχλούν για να πάρει τηλέφωνο τη κοπελιά. Άθελα μου (ή όχι) έχω κρυφακούσει αρκετές συζητήσεις κι εκεί πραγματικά αρχίζω και συμπαθώ τα βασανισμένα straight φανταράκια. Η φωνή τους γλυκαίνει, αρχίζουν τα πειράγματα και τη πλακίτσα με το κορίτσι τους, ανταλλάζουν γλυκόλογα και παίρνουν αυτό το χαζοχαρούμενο ύφος που έχουμε όλοι όταν μιλάμε με κάποιον που αγαπάμε. Νομίζω αυτή η ανταλλαγή των κλισέ εκφράσεων "Μου λείπεις πολύ μωράκι μου" που γίνονται πάντα ψιθυριστά και ίσως με ένα τρέμουλο στη φωνή δείχνουν πως deep down όλοι είμαστε κάπως ευαίσθητοι και προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τη στρατιωτική μας θητεία όπως καλύτερα μπορούμε.

[email protected]

Mean Soldiers

Hey Κόσμεεεεεεε!

Εδώ μοναχικός φαντάρος Rev! Έχω τόσα πολλά να πω, δε ξέρω από πού να αρχίσω, κάνω μια απόπειρα να οργανώσω τις σκέψεις μου και ξεκινώ!

1) Η μονάδα στην οποία ανήκω βρίσκεται κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα και είναι κάπως άθλια από άποψη εγκαταστάσεων αλλά, ακόμα χειρότερα, άθλια από άποψη καυτών αγοριών. Σε αντίθεση με το κέντρο που πραγματικά γινόταν πανικός από τεκνά με αποτέλεσμα να περνάω το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας βολτάροντας δήθεν αδιάφορος στα λουτρά με μια στενή λωρίδα σάλιου να στάζει από το κάτω χείλος μου, εδώ είναι  (είμαστε?) ελάχιστα τα χοτ αγόρια.

2) Δεν είμαι σίγουρος αν ο υπουργός έστειλε κάποια εγκύκλιο να συγκεντρωθούν όλοι οι gayz στο κέντρο που παρουσιάστηκα, αλλά πραγματικά ήμασταν παντού! Μακάρι να μαζευόμασταν τόσοι και στο Pride! Γενικά είχε πολύ γέλιο να κάθεσαι κατάκοπος μετά από ασκήσεις για μεσημεριανό και να ακούς τον φαντάρο δίπλα σου να αναφωνεί αγανακτισμένος επειδή του φάνηκαν μικρές οι μερίδες "Μα έλεος! Στρατός είμαστε εδώ! Όχι το Next Top Model!" How touching!

3) Οι στρ8 άντρες όταν δεν υπάρχουν γυναίκες παρούσες είναι απίστευτα γουρούνια.

4) Ώρες ώρες σκέφτομαι πως είναι μεγάλο κρίμα που δε συμπέσαμε χρονικά και τοπικά στη θητεία με Povofag, cookie, apsoy, good-as-you, keen και τους άλλους bloggers που υπηρετούν ή υπηρέτησαν πρόσφατα. Όλοι μαζί σε μονάδα θα ήμασταν απίστευτη ομάδα, και υποπτεύομαι πως δε θα μας άγγιζε κανείς και θα μπορούσαμε να είμαστε όσο glamorous θέλαμε εμπνεόντας ένα είδος φόβου και σεβασμού σε ανωτέρους και κατωτέρους, κάτι σαν τα δημοφιλή κορίτσια του Mean Girls. Και αν πήγαινε να μας τη πει κανείς στάνταρ θα πεταγόταν ο Povofag  και με ένα "Back off bitch! I mean like now!" θα τον έβαζε στη θέση του.

5) Γενικά μάλλον δε θα έλεγα πως περνάω καλά, ίσως στο πολύ μακρινό μέλλον θα αναπολώ τις μέρες αυτές με συγκίνηση, αλλά τώρα που τις ζω είναι κάπως μπλιαχ... Ευτυχώς που υπάρχουν και οι άδειες μια στο τόσο να δούμε και αγαπημένα πρόσωπα, αλλά απ' ότι παρατηρώ όσο περισσότερο χαίρομαι που τα ξαναβλέπω, άλλο τόσο μελαγχολώ όταν πρέπει να αποχαιρετιστούμε πάλι...

Oh well...

[email protected]

Ο Rev Φαντάρος

Καλή μου θητεία! Ναι, ναι... Τη στιγμή που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές μάλλον θα βρίσκομαι ήδη εντός στρατοπέδου. Σας αποχαιρετώ λοιπόν όλους, καλά να περάσω, άντε και καλός πολίτης, δεν είναι τίποτα 9 μήνες, θα μου πηγαίνει σίγουρα πολύ το μιλιτέρ κτλ κτλ. Πολλοί θα μου λείψετε, μερικοί περισσότερο απ' άλλους (HINT), και αν παρουσιάζεστε κι εσείς με Δ' ΕΣΣΟ 2009 και δείτε στο κέντρο κατάταξης ένα μοναχικό, κατσουφιασμένο, θηλυπρεπές αγόρι να διαβάζει κάποιο βιβλίο ή να κρατάει ένα μπλοκάκι και να γράφει μανιωδώς, εγώ θα είμαι αλλά αν με ρωτήσετε αν είμαι εγώ μάλλον θα πανικοβληθώ και θα πω πως δεν είμαι εγώ αλλά μη με πιστέψετε και να επιμένετε πως είμαι εγώ και αν μετά λέω «Όχι μα προς Θεού τι είναι revqueer; εγώ δε ξέρω απ' αυτά, Μα τι εννοείτε; Σας παρακαλώ! Δε μπορεί κάποιος να γράψει με την ησυχία του τέλος πάντων σ'αυτό το στρατόπεδο; Για όνομα του Χριστού και της Παναγίας και όλων των Αποστόλων δηλαδή, έλεος, τι θέλετε από μένα, δε σας καταλαβαίνω...» και μετά φύγω τρέχοντας, θα είμαι σίγουρα εγώ.

Φιλιά λοιπόν σε όλους και καλή αντάμωση!

[email protected]

Το Μυστήριο Των Χαμένων Πιρουνιών

Είναι γνωστό πως γενικά είμαι άνθρωπος άγαρμπος, άτσαλος και επιρρεπής σε ζημιές. Αυτούς τους μήνες που είμαι με το αγόρι μου το Χρήστο, έχω καταφέρει μεταξύ άλλων να του βγάλω τα πόμολα από δύο πόρτες, να σπάσω ένα ποτήρι, μια κούπα και με μια απότομη κίνηση του χεριού μου να του ρίξω από το κομοδίνο το πορτατίφ ενώ προσπαθούσα να του αποδείξω πως ξέρω απέξω το χορευτικό του Single Ladies.

Τις προάλλες που είχαμε παραγγείλει μεσημεριανό, έτρωγα αμέριμνος στο καναπέ όταν παρατήρησα πως μου είχαν πέσει τρία τορτελίνια στο κόκκινο ύφασμα. Αφού τα μάζεψα είδα έντρομος  πως είχαν αφήσει τρεις μεγάλες κυκλικές στάμπες, η διάμετρος των οποίων όλο και μεγάλωνε. Προσπάθησα να κρύψω τη ζημιά τοποθετώντας στρατηγικά το μαξιλάρι του καναπέ στο επίμαχο σημείο  χωρίς να σκεφτώ πως έτσι το λέρωνα κι αυτό. Δυστυχώς ο Χρήστος το παρατήρησε και όταν με ρώτησε αν έριξα τορτελίνια στο καναπέ εγώ δεν ανέλαβα την ευθύνη και του είπα πως μάλλον υπάρχει κάποια σπασμένη σωλήνα και στάζει το ταβάνι και του λερώνει τα έπιπλα. Αν και θεώρησα άκρως πειστικό το συγκεκριμένο επιχείρημα, ο Χρήστος δε με πίστεψε κι έκτοτε με βάζει να τρώω όρθιος στο μπαλκόνι αφού πρώτα το στρώσει με εφημερίδες.

Οι τύψεις μ' έχουν κάνει πολύ προσεκτικό κι έκτοτε προσπαθώ να σέβομαι όσο πιο πολύ μπορώ το χώρο του. Μαζεύω τις κούτες από τα φαγητά που παραγγέλνουμε και τα ρίχνω στην ανακύκλωση, φροντίζω να μη πετάω από εδώ κι από εκεί κάλτσες και παπούτσια και τραβάω πάντα επιμελώς το καζανάκι.

Τα πράγματα όμως πήραν παράξενη τροπή όταν ο Χρήστος παρατήρησε πως απ' τα πέντε πιρούνια που είχε, είχαν μυστηριωδώς εξαφανιστεί τα τρία. Όπως είναι φυσικό οι υποψίες στράφηκαν προς το μέρος μου. Βέβαια δε με κατηγόρησε ανοιχτά αλλά κάθε φορά που με κοιτούσε ένιωθα πως τα μάτια του με ρωτούσαν με πόνο και απορία "Δημήτρη, γιατί μου κλέβεις τα πιρούνια;"

Για να μειωθεί κάπως η μεταξύ μας ένταση του έκανα δώρο ένα καινούριο σετ πανάκριβων φαντασμαγορικών πιρουνιών και σύντομα όλα ξεχάστηκαν. Δυστυχώς όμως σε λίγες εβδομάδες ο πληθυσμός των πιρουνιών είχε και πάλι μειωθεί δραματικά. Η παντελώς ανεξήγητη αυτή  μείωση με οδήγησε στο ασφαλές συμπέρασμα πως του τα έκλεβε η γειτόνισσα από δίπλα. Ήταν μια νεαρή φοιτήτρια με μοχθηρό βλέμμα που άκουγε νυχθημερόν Ελένη Δήμου και την είχα πετύχει να με κοιτάει με φοβερό μίσος μια φορά που έτρωγα στο μπαλκόνι. Ήταν προφανές πως δεν την ενοχλούσαν οι μικροί γουρουνίσιοι ήχοι που κάνω όταν τρώω όπως αρχικά νόμιζα, αλλά την είχε φάει η ζήλεια που είχα τόσο τέλειο πιρούνι. Στάνταρ όταν λείπαμε περνούσε το διαχωριστικό του μπαλκονιού και τα έκλεβε.

Μίσος βαθύ ξύπνησε μέσα μου προς πρόσωπό της κυρίως επειδή έκανε κακό στη σχέση μου σπέρνοντας τη διχόνοια ανάμεσα σε μένα και το Χρήστο και αποφάσισα να κάνω ό,τι μπορώ να αποκαλύψω τα ραδιούργα καμώματά της.

Ένα μεσημέρι που ο Χρήστος κοιμόταν, την άκουσα να κλείνει τη πόρτα της και να καλεί το ασανσέρ. Δεν έχασα χρόνο. Με αιλουροειδείς κινήσεις  πέρασα το διαχωριστικό και βρέθηκα στο μπαλκόνι της. Ευτυχώς δεν είχε κλειδώσει τη μπαλκονόπορτα και μπήκα εύκολα στο διαμέρισμα. Με υποδέχτηκε μια έντονη μυρωδιά λαγού στιφάδο και αφού δοκίμασα μια μερίδα άρχισα να ψάχνω τη κουζίνα για τα κλεμμένα πιρούνια. Δε τα έβρισκα πουθενά αλλά μετά σκέφτηκα πως δεν είναι τόσο χαζή να τα έχει εκεί που θα τα έβρισκε ο καθένας! Έτσι κατέληξα να ψάχνω στο υπνοδωμάτιο της όταν άκουσα τη κλειδαριά να ανοίγει και τη φοιτήτρια να μπαίνει μέσα μαζί με φίλες.

Κρύφτηκα γρήγορα κάτω απ' το κρεβάτι και προσπάθησα να μη γίνω αντιληπτός. Δυστυχώς όμως, όταν βρίσκομαι σε συνθήκες υπερβολικής πίεσης και όταν αγχώνομαι, έχω τη τάση να πέρδομαι ηχηρά χωρίς να μπορώ να το ελέγξω και αυτό τελικά πρόδωσε τη παρουσία μου. Όπως η φοιτήτρια και οι φίλες της έσκυψαν τρομαγμένες να δουν τι υπάρχει κάτω απ' το κρεβάτι εγώ πετάχτηκα και πιάνοντας τη απ' τα μαλλιά ούρλιαξα εκτός εαυτού "Πού τα κρύβεις τα πιρούνια μωρή κλέφτρα;"

Από τις φωνές μας σηκώθηκε στο πόδι όλη η πολυκατοικία και στο τσακ γλίτωσα το αυτόφωρο ενώ η φοιτήτρια αποφάσισε πως η ζωή στην Αθήνα είναι υπερβολικά επικίνδυνη και επέστρεψε στη επαρχιακή πόλη της καταγωγής της εγκαταλείποντας το διαμέρισμα και της σπουδές της. Τα πιρούνια δε βρέθηκαν ποτέ στο σπίτι της αλλά μερικά βράδια αργότερα μου ήρθε εμένα αναλαμπή πως μάλλον τα ξεχνούσα μέσα στα κουτιά του delivery και τα πετούσα όλα μαζί στην ανακύκλωση.

Αποφάσισα πως αν το αποκάλυπτα αυτό στο Χρήστο η σχέση μας θα περνούσε μεγάλη κρίση και άλλωστε προτιμώ να νομίζει πως ηρωικά και με κίνδυνο να βρεθώ στα δικαστήρια για διατάραξη οικιακής ειρήνης έκανα τα πάντα να του επιστρέψω τα "κλεμμένα" πιρούνια.

[email protected]

Μυ τη ψωνίσεις.

Τις προάλλες που έκανα γενική καθαριότητα στο σπίτι, βρήκα ξεχασμένα κάτι 3-κιλα βαράκια που μου είχε δωρίσει μια θεία κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '90. Βρίσκονταν άθικτα στο πάτο της ντουλάπας μέσα στο σκονισμένο πλέον κουτί της συσκευασίας τους. Σχεδόν για πλάκα άρχισα να τα ανεβοκατεβάζω τις επόμενες μέρες και σύντομα μου έγινε συνήθεια.

Λίγο καιρό μετά, κοιταζόμουν γυμνός στο καθρέφτη κι έκλαιγα όπως συνήθως αντικρίζοντας το θέαμα. Όταν όμως σήκωσα το χέρι μου να σκουπίσω ένα μελαγχολικό δάκρυ παρατήρησα πως στο αριστερό μου μπράτσο υπήρχε μια υποψία μυ. Κοίταξα καλύτερα προσπαθώντας να επιβεβαιώσω πως δεν ήταν οφθαλμαπάτη και όντως, ήταν σίγουρο, είχα πετάξει το πρώτο μου ποντίκι!

Τον αρχικό ενθουσιασμό μου που ήμουν πλέον μπρατσαράς διαδέχτηκε μια έντονη ανησυχία. Φόρεσα το βρακί μου και κάθισα σκεπτικός στο καναπέ του σαλονιού. Ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω το καινούριο μου εαυτό; Είχαν περάσει μόλις λίγα δευτερόλεπτα απ' αυτήν την αναπάντεχη ανακάλυψη και ήδη είχαν εμφανιστεί πάνω μου τα πρώτα σημάδια γκέι ναρκισσισμού. Με κατέλαβε μια έντονη επιθυμία να φωτογραφηθώ με το κινητό μου μπροστά σε καθρέφτη, να φορέσω αμάνικο ασφυκτικά στενό μπλουζάκι, να αποτριχωθώ και να κάνω solarium. Η ατμόσφαιρα γύρω μου είχε ηλεκτριστεί από την αδάμαστη σεξουαλικότητα που ανέδιδε ο μυς μου και πραγματικά ανησυχούσα πως αν τον παρουσίαζα και δημοσίως θα δημιουργούσα πρωτοφανή πανικό. Πόσοι θα μου την έπεφταν; Πόσους θα μπορούσα να κουμαντάρω; Αναγκαστικά θα ερχόμουν στη δυσάρεστη θέση να απορρίψω αρκετούς.

Σκεφτόμουν τα απογοητευμένα αγόρια που θα περπατούσαν μοναχικά στη βροχή στα πρόθυρα αυτοκτονίας προσπαθώντας να με ξεπεράσουν, τις ιαχές απόγνωσης που θα ακούγονταν σε όλο το Γκάζι, την οδύνη που θα προκαλούσα στις αθώες αντρικές ψυχές που αμείλικτα θα απέρριπτα. Πώς μπορούσα να το κάνω αυτό; Πώς θα άντεχε τέτοιο βάρος η συνείδησή μου;

"Η ομορφιά μου θα καταστρέψει πολύ κόσμο" ψιθύρισα λυπημένος. Στάθηκα πάλι στο καθρέφτη και σφίχτηκα για να δω μια ακόμα φορά τη νέα hawt εκδοχή μου. Με δυσκολία κρατήθηκα να μη μου χιμήξω. Έπρεπε όμως για μια ακόμα φορά να θυσιαστώ, να βάλω την ευτυχία μου σε δεύτερη μοίρα για το κοινό καλό. Θα αναγκαζόμουν να σταματήσω τη γυμναστική.

Τα βαράκια μπήκαν πάλι στη συσκευασία τους και αυτή τη φορά αποφάσισα να τα πετάξω στο κάδο απορριμμάτων της γειτονιάς όπως έφευγα απ' το σπίτι για δουλειά. Στο λεωφορείο καθόταν απέναντι μου ένα πανέμορφο θηλυπρεπές αγόρι και κοιτάζοντας τον με νόημα του είπα "Μπορεί να μη ξέρεις γιατί, αλλά μου χρωστάς μεγάλη χάρη".

[email protected]

Δώρα

Το τελευταίο διάστημα τα έχω μ’ ένα νεαρό φοιτητή του Πολυτεχνείου και για την επέτειο συμπλήρωσης τριών μηνών σχέσης μας, αποφάσισα να τον εντυπωσιάσω με κάποιο μοναδικό και ξεχωριστό δώρο, ειδικά μετά τη παταγώδη αποτυχία της επετείου των δύο μηνών μας, όταν εμπνεόμενος από το “Sex and the City’, ως άλλη Σαμάνθα, μαγείρεψα του κόσμου τα καλούδια και τα τοποθέτησα σε στρατηγικά σημεία του γυμνού κορμιού μου για να του προσφέρω μια βραδιά γαστριμαργικής και σεξουαλικής ηδονής που θα του έμενε αξέχαστη. Δε ξέρω αν έχετε πρόσφατα προσπαθήσει να ισορροπήσετε δύο κομμάτια παστίτσιο στα οπίσθιά σας, αλλά είναι μια διαδικασία που απαιτεί ένα επίπεδο υπομονής που μάλλον ακόμα δε κατέχω, και πιστεύω πως σε μελλοντική παρόμοια απόπειρα θα ήταν φρόνιμο να αποφύγω γενικά την ελληνική κουζίνα, ή έστω να αφήσω τα φαγητά να κρυώσουν λίγο.

Αλλά αλήθεια, τι δώρο να κάνεις σ’ ένα παιδί που έχει τα πάντα (αφού έχει εμένα) ; Απ’ ότι έχω καταφέρει να του αποσπάσω, του αρέσει πολύ ο Αύγουστος Κορτώ, το Project Runway, η ποδηλασία κι εγώ, αλλά οι προσπάθειές μου να συνδυάσω όλα τα παραπάνω σ’ ένα δώρο έπεσαν στο κενό. Για ένα διάστημα είχα αποφασίσει να του στείλω στη σχολή 90 κατακόκκινα τριαντάφυλλα, ένα για κάθε μέρα ευτυχίας που περάσαμε μαζί. Τον φανταζόμουν να παρακολουθεί βαριεστημένος κάποιο μάθημα όταν θ’ άνοιγε η πόρτα του αμφιθεάτρου και θα έμπαινε ο λουλουδάς με το τεράστιο μπουκέτο παραμάσχαλα και θα ρωτούσε ‘Είναι εδώ ο Χρήστος Σ;’. Αυτός θα κατακοκκίνιζε από σεμνότητα ενώ τα φιλαράκια του (που όπως όλοι οι φοιτητές Πολυτεχνείου, είναι σέξυ) θα τον άρχιζαν στη καζούρα και μετά θα χειροκροτούσαν όρθιοι όπως παραλάμβανε το δώρο μου και θα έσκιζαν τις μπλούζες τους και θα τις πέταγαν στον αέρα και θα χόρευαν όλοι μαζί αισθησιακά.

Τελικά μετά από σοβαρή και ώριμη σκέψη αποφάσισα να του κάνω πάρτυ έκπληξη στη γκαρσονιέρα του στου Ζωγράφου καλώντας το αγαπημένο του συγκρότημα, τους Franz Ferdinand για μια ιδιωτική συναυλία. Επηρεασμένος από τις ελληνικές τηλεοπτικές σειρές που στα πρωτοχρονιάτικα συνήθως επεισόδιά τους εμφανίζεται από το πουθενά κάποιος σούπερ διάσημος τραγουδιστής, πίστευα πως οι δημοφιλείς καλλιτέχνες συνηθίζουν γενικά να επισκέπτονται μεσοαστικά σπίτια για να διασκεδάσουν με τραγούδι και χορό τους ενοίκους τους.

Τα πράγματα όμως δεν ήταν έτσι. Το μάνατζμεντ του συγκροτήματος περιγέλασε το αίτημά μου και ζήτησε ένα φρενήρες ποσό ενώ δεν έδειχναν να αλλάζουν στάση όταν προσπάθησα να τους εξηγήσω πόσο σημαντικό είναι στο σημερινό γκέι κόσμο να κάνεις σχέση τρεις μήνες. Δεν το έβαλα όμως τόσο εύκολα κάτω και με επιμονή και υπομονή κατάφερα μετά από απανωτές προσπάθειες να σιγουρέψω τη παρουσία τους στο πάρτυ για 2 που σχεδίαζα.

Λίγες μέρες μετά, ενώ καθόμασταν αγκαλιασμένοι διαβάζοντας Perez Hilton, ο Χρήστος γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε πως δεν ήθελε να ανταλλάξουμε δώρα για τη τρίμηνη επέτειό μας.

«Δεν έχει νόημα ρε συ» μου είπε, «εμείς δεν έχουμε ανάγκη από δώρα και τέτοιες βλακείες».
Ένιωσα το αίμα μου να παγώνει, η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σα τρελή, και το στόμα μου στράβωσε λίγο, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μου πως είχα πάθει μίνι εγκεφαλικό. Τι ήθελε να μου πει;
«Χρήστο τι εννοείς;» ρώτησα υψώνοντας άθελά μου τη φωνή μου.
«Ε να ρε συ» απάντησε, «μου φαίνονται λίγο χαζά όλα αυτά. Κλείνουμε τρεις μήνες σχέση. Ε οκ, δε θα τρελαθούμε κιόλας».
«Άκου Χρήστο» είπα και αφού αποδεσμεύτηκα από την αγκαλιά του στάθηκα όρθιος απέναντι του. «Για να μιλήσω τη γλώσσα σου, φαντάσου πως σε κάθε σχέση αντιστοιχεί ένα γεωμετρικό σχήμα. Άλλοι σχηματίζουν ερωτικά τρίγωνα, άλλοι είναι σα δυο ευθείες που δε τέμνονται ποτέ, άλλοι είναι σα δυο ομόκεντροι κύκλοι που ο ένας περικλείει τον άλλο και ο άλλος ασφυκτιά. Εμείς, Χρήστο, θέλω να είμαστε το γεωμετρικό σχήμα της καρδιάς. Και γι’αυτό πρέπει να ανταλλάξουμε δώρα.»
Με τα πολλά τον έπεισα και αφού τον έβαλα να μου υποσχεθεί πως θα μου πάρει κανονικό δώρο κι όχι από εκείνα τα πάμφθηνα δήθεν συμβολικά ξενέρωτα δώρα του τύπου «Μωρό μου σου έφτιαξα με τα χεράκια μου αυτή τη ζωγραφιά για την επέτειό μας» συνέχισα κανονικά τα σχέδιά μου.

Όταν έφτασε εκείνη η μέρα κατάφερα με τη βοήθεια φίλων να διώξω το Χρήστο απ' το σπίτι και περίμενα υπομονετικά να φτάσουν τ' αγόρια του συγκροτήματος για να κάνουν sound check και κυρίως για να προβάρουμε το φινάλε όπου εγώ και οι Franz θα σχηματίζαμε με τα γυμνά κορμιά μας τη λέξη ΧΡΗΣΤOΣ στο χαλάκι του σαλονιού.

Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως διαπίστωσα πως το συγκρότημα που είχα κλείσει δεν ήταν οι Franz Ferdinand αλλά ένα tribute band που έβγαζε τα προς το ζην κάνοντας επί πληρωμή μιμήσεις των τεσσάρων σκοτσέζων και αν και η ομοιότητα ήταν εκπληκτική κάπως τους πρόδιδε το γεγονός πως ήταν απ' το Καμερούν. Μέσα σε πέντε λεπτά είχαμε πλακωθεί στις φάπες, δεν ήθελαν με τίποτα να περάσει το δικό μου, και σύντομα τα είχαν μαζέψει και είχαν φύγει, αφού όμως βεβαιώθηκαν πως είχαν χρεώσει τη πιστωτική μου για τις υπηρεσίες τους.

Όταν γύρισε ο Χρήστος με βρήκε να κλαίω με λυγμούς στο χαλί προσπαθώντας μάταια να σχηματίσω μονάχος το όνομά του και αφού με αγκάλιασε του εξήγησα λεπτομερώς τι είχε συμβεί. Αμέσως με παρηγόρησε και αφού έβγαλε από τη τσέπη του ένα βελούδινο κουτάκι , πέρασε στο καρπό μου ένα πανάκριβο ρολόι που είχε στο καντράν τα αρχικά μου σχηματισμένα με διαμαντόπετρες.

Ντράπηκα πάρα πολύ που δε του είχα κάποιο δώρο και αφού τον κοίταξα στα μάτια και προσευχήθηκα με όλη μου τη δύναμη να μην έχει δει το Notting Hill του ψιθύρισα παθιασμένα
«Είμαι απλά ένα αγόρι που στέκεται μπροστά από ένα άλλο αγόρι ζητώντας του να τον αγαπήσει».

[email protected]

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Περιμένοντας έξω από το γραφείο του λέκτορα κυρίου Π. να εξεταστώ προφορικά σε μάθημα, είχα τη τύχη να πιάσω κουβέντα μ' ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον παιδί από τη Κύπρο, το Χαράλαμπο.

Καθ' ότι ήμασταν και οι δύο αδιάβαστοι με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας αρχίσαμε να μιλάμε για τα γκομενικά μας. Ο Χαράλαμπος ήταν εξαιρετικά αγχωμένος γιατί του είχε γυαλίσει ένας Σκορπιός και στο παρελθόν είχε καεί από το συγκεκριμένο ζώδιο και ήταν σε δίλημμα αν έπρεπε να το σοβαρέψει το πράγμα μαζί του ή όχι. Αν και συμμεριζόμουν την αγωνία του, του εξήγησα πως είναι τελείως χαζό να πιστεύουμε στον 21 αιώνα σε ζώδια και στις αστρολογικές προβλέψεις, εκτός από εκείνες που είναι στην Ελευθεροτυπία γιατί είναι έγκυρη εφημερίδα και τις διασταυρώνει.

Εκείνος τότε μου εξήγησε πως ο πρώην Σκορπιός του ήταν ένας Τούρκος απ' τα κατεχόμενα με τον οποίο φυλάγανε σκοπιά από αντίθετες μεριές της διαχωριστικής γραμμής μεταξύ Κύπρου και ψευδοκράτους και με νοήματα και σήματα κατάφεραν να ανταλλάξουν κινητά κάνοντας καυτό phone sex καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας τους. Με το τέλος της, κανόνισαν να συναντηθούν και οι δύο στο σταθμό των τρένων στο Παρίσι. Εκεί θα ζούσαν για πάντα μαζί μακριά από τη μαρτυρική νήσο και τα επικριτικά βλέμματα των συμπολιτών τους που θα καταδίκαζαν απερίφραστα μια τέτοια ανίερη σχέση, με μόνη παρηγοριά της αυτοεξορίας τους το ατελείωτο σεξ.

Ο Τούρκος όμως δεν εμφανίστηκε ποτέ και όταν μετά από μέρες κατάφερε να επικοινωνήσει με το Χαράλαμπο τον ενημέρωσε πως ο πατέρας του είχε ανακαλύψει τα σχέδια του και τον είχε στείλει πίσω στη Τουρκία στα βάθη της Ανατολίας στο χωριό απ' το οποίο ήταν η καταγωγή του γιατί εκεί δεν υπήρχαν άλλοι ομοφυλόφιλοι. Έτσι ο γιος του δε θα κατάφερνε να ενδώσει ποτέ στους σατανικούς πειρασμούς που βασάνιζαν τη σκουρόχρωμη σάρκα του. Με τα πολλά κατάφερε να αποδράσει αλλά λόγω ελλείψεως χρημάτων θα έπρεπε να πάει με τα πόδια στο Παρίσι και αν υπολόγιζε καλά θα έφτανε κάπου στις αρχές του 2011. Του ζήτησε λοιπόν να ανανεώσουν για τότε το ραντεβού τους.

Η ιστορία του με συγκίνησε και ομολογώ πως εξοργίστηκα με την ηλιθιότητα των ανθρώπων που από ανόητα μίση, άγνοια και μισαλλοδοξία προκαλούν τέτοια μεγάλη δυστυχία σε καλά παιδιά σα το Χαράλαμπο. Ως εκκολαπτόμενος νομικός υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα έκανα ό,τι περνούσε απ' το χέρι μου να πατάξω την αδικία που κυριαρχούσε στο κόσμο όσο δύσκολο και ουτόπικο κι αν φαινόταν αυτό.


Ο Κύριος Π. μας κάλεσε τελικά στο γραφείο του, αλλά η ιστορία του Χαράλαμπου δεν έλεγε να φύγει απ' το μυαλό μου με αποτέλεσμα να μη μπορώ να συγκεντρωθώ στην εξέταση. Όταν πλέον έδωσα για τέταρτη συνεχή φορά την απάντηση "Δε γνωρίζω" σε ερώτηση που μου έκανε, ο κύριος Π. εξοργίστηκε και υψώνοντας τη φωνή του με ρώτησε "Ε μα τέλος πάντων κύριε συνάδελφε, τι γνωρίζετε από Εμπορικό Δίκαιο;"

Θίχτηκα από το τόνο του και κοιτάζοντας τον με θράσος στα μάτια σηκώθηκα όρθιος.
"Μπορεί να μη γνωρίζω τίποτα από Εμπορικό Δίκαιο, αλλά υπάρχει κι ένα άλλο Δίκαιο που η κοινωνία σας έχει ξεχάσει. Το δίκαιο της Αγάπης! Ναι κύριε καθηγητά. Της Αγάπης! Που νομοθέτης της είναι η καρδιά. Και μας αφορά όλους. Και είναι μονίμως στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Και ο κόσμος τη βγάζει πάντα ένοχη χωρίς να περιμένει απόδειξη του εναντίου. Ποιός θα την υπερασπιστεί αυτή κύριε καθηγητά; Ποιός; ΠΟΙΟΟΟΟΣ;" ρώτησα εξοργισμένος.

"Δε γνωρίζω" απάντησε αποσβολωμένος ο Κύριος Π. ενώ δίπλα μου ο Χαράλαμπος έκλαιγε σιωπηλά.

"Στο διάβολο λοιπόν εσείς και τα εμπορικά σας δίκαια! Η Αγάπη δεν είναι εμπόρευμα! Είναι το πιο σπάνιο αγαθό. Είναι σα το πετρέλαιο ή το νερό. Οι πόλεμοι του μέλλοντος θα γίνονται για την Αγάπη! Και πάντα θα είναι φυλακισμένη! Αλλά εγώ λέω τέρμα! Ως εδώ! Φτάνει! Αθώα η Αγάπη! ΑΘΩΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!"

Η σιωπή που επικράτησε στη αίθουσα μετά το τέλος του λόγου μου ήταν ακόμα πιο εκκωφαντική από τις κραυγές μου και μαζεύοντας τα βιβλία μου κατευθύνθηκα προς τη πόρτα. Μόλις την άνοιξα κοντοστάθηκα και γύρισα να κοιτάξω το Χαράλαμπο που σκούπιζε τα κατακόκκινα μάτια του.
"Να μου χαιρετίσεις το Τουρχάν αν κάποτε τον ξαναδείς" είπα κι έφυγα σκεπτικός.

[email protected]

Apsoy At The Big Poormother

Διαπιστώσεις / εντυπώσεις από ταξίδι αστραπή στη Θεσσαλονίκη για πρεμιέρα παράστασης Αψού (πληροφορίες στο πιο κάτω ποστ):

1) Οι Θεσσαλονικείς είναι φιλόξενοι. Δηλαδή τέτοια περιποίηση με κεράσματα, τσάρκες, ξεναγήσεις δεν έχω ξαναζήσει! Οι Αθηναίοι είμαστε μεγάλα γαϊδούρια.

2) Η παράσταση ήταν άψογη, είχα κατασυγκινηθεί σας λέω, να βλέπω τα ποστάκια του Apsoy live μπροστά μου! Κορυφαία εμπειρία!

3) Ο Apsoy είναι σεμνό και μετρημένο παιδί, μ' ένα τζινάκι πήγε στη πρεμιέρα του, και όταν τον σήκωσαν στο τέλος της παράστασης κι έπεσε το μπαρ από τις επευφημίες έγινε κόκκινος, κι όταν λέω κόκκινος, εννοώ κόκκινος όχι αστεία, σε σημείο ν' ανησυχούμε πως θα μας μείνει στα χέρια. Δείτε εδώ και μια άλλη μαρτυρία της βραδιάς να μη λέτε πως υπερβάλλω.

4) Είδα το πιο τέλειο φοιτητικό σπίτι έβερ! Πρέπει να τα μαζέψω να φύγω ΑΜΕΣΑ, θέλω δικό μου σπίτι κι ας χρειαστεί να πλένω σκάλες για να τα βγάζω πέρα. Ουφ!

5) Ο οδηγός του τρένου της επιστροφής είναι στάνταρ απογοητευμένος ραλίστας. Τρικυμία σε τρένο έχετε περάσει?

Παυλίνα, Ορέστη, Γιώργο, Νίκο, Έφη, Tony, Μαριάννα, Κόμνω, Βαγγελάκο, Σοφία και λοιποί είστε απλά σούπερ!

Η πρώτη φωτογραφία απεικονίζει αυτόγραφο σε τράπουλα* του Αψού και λέει:

'Στο Δημήτρη με αγάπη, Apsoy aka Goddess'

Μετατρέπω προσωρινά το blog σε e-bay - ή μήπως e-gay? (παιδιά έιμαι από ταξίδι, δεν έχω χιούμορ αυτή τη στιγμή) και δέχομαι προσφορές. Let the bidding begin!

Τη τράπουλα κρατάει το διάσημο πλέον spooky χέρι Αψού.

*στη τράπουλα δε θα συμπεριληφθούν τα τραπουλόχαρτα γιατί τα θέλω, μόνο το έξω πουλάω.

[email protected]

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ GAY ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΟΥ

Μέρα Πρώτη

Ήταν φοβερή η ταλαιπωρία ν’ ανέβουμε όλοι στο πλεούμενο και οι συνθήκες είναι άθλιες. Ποιος να μου το έλεγε πως θα μοιραζόμουν τουαλέτες με τους ελέφαντες! Το απόγευμα θα συγκεντρωθούμε όλοι στο κατάστρωμα να μας μιλήσει ο Νώε και να μας εξηγήσει ακριβώς το λόγο που μας μάζεψε. Μαντεύω πως πρόκειται για κάποιο πρωτοποριακό ζωολογικό κήπο που οργανώνει και ανυπομονώ να εκτεθώ ως εκπρόσωπος του είδους μου.

(Απόγευμα)

Α καλά, ο τύπος το έχει χάσει. Προσπάθησα να του εξηγήσω πως είμαι ο πλέον ακατάλληλος σκαντζόχοιρος για τη δουλειά που με θέλει αλλά δε παίρνει από λόγια. Ελπίζω να μη περάσουν πολλές μέρες μέχρι να μας αφήσει να φύγουμε.
Μέρα 8η
Κοίτα που είχε δίκιο ο γέρος! Χάθηκαν τα πάντα! Παντού γύρω μας θάλασσα! Με πιάσαν τα υπαρξιακά μου! Αν δεν έχουν μείνει άλλοι αρσενικοί σκαντζόχοιροι, τι νόημα έχει να είμαι ομοφυλόφιλος; Η δικιά μου είναι τελείως στη κοσμάρα της κι ανυπομονεί να διαιωνίσουμε το είδος μας. Δε κρατιέται η ρουφιάνα! Ο Νώε την έχει ψωνίσει. Οκ φίλε, είχες δίκιο και είσαι σε ανοιχτή επικοινωνία με το Θεό. Μη μας τα πρήζεις όμως!

Μέρα 20η

Καταστροφή! Ένας ιπποπόταμος δεν άντεξε τη χορτοφαγία και καταβρόχθισε και τα δύο δαλούτια! Ο Νώε ήταν έξαλλος! Και κρίμα! Ήταν υπέροχο ζώο! Ας μάθουν οι μέλλουσες γενιές πως ήταν κάτι μεταξύ πιγκουίνου και καμήλας αλλά με φτερά. Ο Θεός τα πήρε άγρια λέει ο Νώε. Ήταν απ’ τα αγαπημένα του ζώα και στο τσακ τη γλιτώσαμε να μη μας καταποντίσει κι εμάς. Ευτυχώς τον έπεισε να μη μας ξαποστείλει αλλά για αντάλλαγμα πρέπει να αυξήσουμε κατά 50% τις ώρες προσευχής. Δε θα το αντέξω!

Μέρα 28η

Συνεχίζει να βρέχει και πια βαριόμαστε αφόρητα. Περνάμε την ώρα μας παίζοντας ομαδικά παιχνίδια αλλά υπάρχουν και μικροεντάσεις. Ο Νώε για να μας διασκεδάσει και ν’ αναπτερώσει το ηθικό μας, μας παίζει μια ώρα κάθε βράδυ άρπα. Βασικά δεν έχει ιδέα πώς παίζεται γιατί τη κρατάει σα κιθάρα αλλά τι να κάνεις;

Μέρα 35η

Όπως κοιμόμουν το βράδυ ένιωσα τη λεγάμενη να τρίβεται πάνω μου. Ω ρε μπλέξιμο… Υποκρίθηκα πως δεν είχα ξυπνήσει και ροχάλιζα ρυθμικά, αλλά αυτή είχε ανάψει. Όταν άρχισε να δαγκώνει το λαιμό μου ‘ξύπνησα’ και της υπενθύμισα πως ο Νώε είχε απαγορεύσει το κουτούπωμα μέχρι να πιάσουμε στεριά. “Το ξέρω, μα δε μπορώ να κρατηθώ άλλο” μου είπε ψιθυριστά.
“Άκου γλυκιά μου!” της απάντησα. “Είναι και για μένα δύσκολο να σου αντισταθώ, αλλά θες να γίνει καμιά στραβή και να βρεθούμε και οι δυο να πλέουμε ακυβέρνητοι;” Βαριαναστέναξε ενοχλημένη αλλά νομίζω πως την έπεισα.

Μέρα 38η

Αντίο Κόσμε! Ο Θεός επικοινώνησε με το Νώε και του ανακοίνωσε πως πρέπει να με πετάξει στη θάλασσα γιατί δε τους κάνω. Ανέστησε ένα σκαντζόχοιρο που θα πάρει τη θέση μου, ένα τελείως ηλίθιο νταή που χρησιμοποιεί εκφράσεις του τύπου ‘δικέ μου’ και ‘μη σου γαμήσω’ και περιττό να πω πως η δικιά μου είχε τρεις απανωτούς οργασμούς μόλις τον είδε.

Μέρα 39η

Οκ τελικά θα ζήσω. Ο Νώε με είχε αρπάξει και ετοιμαζόταν να με εκσφενδονίσει όταν εμφανίστηκε ο Θεός και με βροντερή φωνή μου ανακοίνωσε πως ‘έκανε πλάκα’ και ‘σιγά μη με πέταγε’ και άρχισε να γελάει σα χάνος αλλά μετά σοβάρεψε και είπε πως όλα ήταν ένα τεστ για να ελέγξει τη πίστη μου. Ο Νώε άρχισε να χειροκροτά και να φωνάζει χοροπηδώντας “Αχ είστε τόσο καλόοοοος! Σκαντζόχοιρε πες ευχαριστώ στο Κύριο” αλλά εγώ απλά ευχόμουν να ήμουν κουνάβι να αμολήσω μια βρομερή πορδή να τους φλομώσω και τους δύο.
Αύριο μας είπε πως πιάνουμε στεριά. Άραγε τι μου επιφυλάσσει το μέλλον;
(Ναι ναι ξερω, μερικοί από εσάς μπορεί να το έχετε ήδη διαβάσει το συγκεκριμένο! χιχιχιχιχιχι! :P )

[email protected]