5 η ώρα

Πέντε η ώρα το πρωΐ. Γυρνάω με την ψυχή στο στόμα. Ζούνε; Να βγάλω τα παπούτσια μου χωρίς φασαρία μη τους ξυπνήσω. Να τσεκάρω μετά το καλώς έχειν. Σκύβω να κοιτάξω από την κλειδαρότρυπα και δε την βλέπω. Γυρνάω να δω αν είναι στο WC. Μα τι κάνω; Αφού μόλις έβγαλα τα παπούτσια μου εκεί. Και το φως σβηστό. Κοιτάω στο σαλόνι. Κανείς. Αρχίζω να τη φωνάζω έντρομη. Καμιά απάντηση. Ψάχνω στο μισόφωτο, με ό,τι φως έρχεται μέσα από το φως της σκάλας και των μπαλκονιών. Στην κουζίνα, ένας όγκος στο πάτωμα. Γιατί δε μου απαντάς που σε φωνάζω; Και πως θα σε σηκώσω τώρα; Δε μπορώ να σηκώσω έναν άνθρωπο 20 κιλά πιο βαρύ από μένα. Προσπαθώ να τη βοηθήσω να σηκωθεί δίνοντας οδηγίες: «Γύρνα μπρούμυτα. Προσπάθησε να γονατίσεις. Πάτα τις πατούσες σου κάτω γερά. Σήκω το κορμί σου όσο σε κρατάω.» Τίποτα. Έχω ιδρώσει σα γουρούνι, λαχανιάζω κι εκείνη το ίδιο. Πέντε και τέταρτο και αρχίζω ν’ απελπίζομαι. Δεν έχω άλλη λύση, ανεβαίνω να τον ξυπνήσω. Κατεβαίνει αγουροξυπνημένος. Πως θα τη σηκώσουμε οι δυο μας, που είναι κι αυτός αδύνατος σαν κλαράκι; Πως σηκώνεις έναν άνθρωπο από το πάτωμα που δε μπορεί να χρησιμοποιήσει τα πόδια του για να σηκωθεί; Την πιάνουμε από τις μασχάλες και μετά; Πάλι κάτω. Την πιάνει μόνος του από τις μασχάλες και τραβολογάει. Τη σηκώνει και κρακ η μέση.
Τέσσερις η ώρα. Γυρνάω από τη δουλειά. Παγωμάρα! Τι έγινε; Πήρε το κρεατομάχαιρο και προσπαθούσε να κόψει το λαιμό της. Όλα τα μαχαίρια εξαφανισμένα. Μας είχε γράψει και σημειώματα. Ένα για μένα κι ένα για ‘κείνον. Δεν αντέχει άλλο να πονάει, ούτε να είναι βάρος Ξέρω ότι πονάει και πολλές φορές κλαίει χωρίς λόγο. Παίρνει Zoloft ….. αλλά «πρέπει να μάθει να ζει με τον πόνο» μαλάκα Γ. Μαγκούφη! Ξέρω και ότι κάθε βράδυ εύχεται να μη ξημερωθεί. Την κοιτάω κατάματα και λέω ψέματα ότι δεν είναι βάρος, την ηρεμώ, την αγκαλιάζω, την παίρνω να δούμε παρέα τηλεόραση, να ξεχαστεί.
Σάββατο απόγευμα, ούτε και ξέρω τι ώρα. Έρχεται στο σαλόνι να μας ανακοινώσει ότι χέστηκε. Χάλια το νυχτικό, χάλια οι παντόφλες, χάλια οι κάλτσες, χάλια το σεντόνι, χάλια και το πάτωμα από την πόρτα της κουζίνας, όλο το χωλ και το μπάνιο. Κακοσφουγγαρισμένο και μυρίζει. Μπόρεσε και σφουγγάρισε στα χάλια της, έστω κι έτσι; Την πάω για μπάνιο και βάζω τα χεσμένα σε σακούλες, όσο ο άλλος σφουγγαρίζει ξανά. Τη γδύνω, την πλένω και τη ντύνω. Ακόμα σφουγγαρίζει. Και ακόμα χάλια το πάτωμα. Μια απ’ τις δυο μυρωδιές που μου φέρνουν εμετό αλλά σφίγγω τα δόντια. Έτσι θα μείνουμε ως τη Δευτέρα που θα έρθει η γυναίκα; Τον διώχνω, προσθέτω χλωρίνη στον κουβά και ξανασφουγγαρίζω. Παρ’όλ’αυτά η μυρωδιά δε φεύγει. Αναδύεται σε πλούσια κύματα από το πλυντήριο. Σκίζω τις σακούλες και βάζω και πλυντήριο.
Παρασκευή απόγευμα και ξεκινάω με τα μπαγκάζια μου για το ξενοδοχείο. Μόνοι! Για δυο ολόκληρες μέρες! Φεύγω παρέα με τις τύψεις μου που τους αφήνω μόνους για το Σαββατοκύριακο. Κι αν συμβεί κάτι; Θα τα βγάλει πέρα μόνος; Ούτε η γυναίκα δε θα είναι εδώ. Λες και μπορώ να τη σηκώσω εγώ αν πέσει μακριά από καναπέ ή καρέκλα…. Τηλεφωνάω και βράδυ και μεσημέρι και… είχε πέσει. Και τη σηκώσανε. Και κατουριέται επάνω της. Θα μου στρίψει! Να τον αφήσω και να φύγω; Γαμώτο, ήρθε τόσο δρόμο να με δεί κι έχω τόσο καιρό να τον δω. Δε του λέω τίποτα και παλεύω για λίγο ανάμεσα στην υποχρέωση να φύγω και στην ανάγκη να μείνω. Άλλωστε δε μου τα παρουσίασαν και τόσο τραγικά από το τηλέφωνο. Περιμένω, η μισή αλλού, και ξανατηλεφωνάω το απόγευμα. Πήρε τηλέφωνο το γιατρό και της άλλαξε τα χάπια. Συναγερμός τέρμα.
Δέκα παρά η ώρα. Ταβέρνα. Ρεμαλοπαρέα. Το κινητό μου είναι αυτό; Κοιτάω το νούμερο που καλεί και νιώθω το χρόνο να παγώνει. Αυτό είναι. Έπεσε. Ή πέθανε. Ή αυτή ή αυτός. Και πως θα φύγω από δω χωρίς αμάξι; Και τι θα κάνω σε περίπτωση θανάτου του; Ξέρω ότι εκείνη δε μπορεί να με βοηθήσει. Και ότι εγώ δε μπορώ να τη φροντίσω μόνη. Ξαναχτυπάει και απαντάω. Γιατί στο διάολο χριστιανέ μου με παίρνεις τέτοια ώρα να με ρωτήσεις αν έχω λεφτά για να ψωνίσω γλυκά για την επίσκεψη που θα ‘ρθει αύριο; Δε μπορούσε να περιμένει μέχρι το πρωί; Κλείνω και με ρωτάνε τι έχω. Υποψιασμένη τους ρωτάω αν χλόμιασα. Δε ξέρουν και δε λέω. Πετάω ένα ξερό «Τίποτα» για να κόψω κάθε περαιτέρω ερώτηση και ενδιαφέρον και συνεχίζω να πίνω τη μπίρα μου.
Μεσάνυχτα. Είναι Αύγουστος κι όλα ανοιχτά. Ψοφοζέστη. Ανεβαίνω για ύπνο. Έχει τελειώσει και η «10η Εντολή» και το πρώτο διάλειμμα για διαφημίσεις της Παπακαλιάτιδας. Έτσι κι αλλιώς ότι δε βλέπουμε κανονικά μέσα στη σεζόν, πέφτουμε πάνω του στις καλοκαιρινές επαναλήψεις. Πριν ξαπλώσω κάνω μια γύρα στη βεράντα να τον τσεκάρω από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Αναπνέει; Αναπνέει. Δεν πάει έτσι. Πρέπει να φύγω. Να φύγω από ‘δω.
Εξίμιση η ώρα. Ίσα που κλείνω το ξυπνητήρι και σηκώνομαι για να πάω στη δουλειά. TΑΝΙΛΑΑΑΑΑΑΑΑ. Πάλι ευτυχώς μπροστά στον καναπέ. Γιατί δεν εκτελείς τις οδηγίες μας; Δεν ακούς, δεν καταλαβαίνεις, δε μπορείς ή βαριέσαι και τα περιμένεις από εμάς όλα έτοιμα; Απάντα τουλάχιστον όταν σε ρωτάμε αν μας ακούς ή αν μας καταλαβαίνεις. Δε μπορείς ή δε θέλεις ν’ απαντήσεις γιατί στην πραγματικότητα βαριέσαι να προσπαθήσεις; Θυμώνω. Φωνάζω και βρίζω. Εκείνη, την τύχη μου, τα θεία. Κι αυτός. Τη σηκώνουμε σπρώχνοντας και τραβώντας όσο που να ανέβει το μισό της σώμα στον καναπέ. Την πιάνω από τα πόδια και τη γυρίζω κατά μήκος του καναπέ. Αναγκαστικά θα μείνει εκεί μέχρι να μπορέσει να κουνηθεί.
Τι θα γίνει; Τρεις φορές μέσα σε 2 μέρες; Δεν αντέχουμε, ούτε αυτός, ούτε εγώ.
Φωνάζει. Όλες τις ώρες. Ζητάει συνέχεια. Το ίδιο πράγμα. Της το δίνω. Σταματάει. Για περίπου 30 δευτερόλεπτα. Το ξαναζητάει. Της θυμίζω ότι της το έδωσα. Με αγνοεί. Ανεβάζει την ένταση και, σα σπασμένος δίσκος, το ζητάει ξανά και ξανά και ξανά. Προσπαθώ να την αγνοήσω κι εγώ. Έχει περάσει μισή ώρα που δε σταματάει και την παρακαλώ να σταματήσει. Παρακαλώ, φωνάζω, τη βρίζω, τη βαράω. Δε σταματάει παρ’όλα τα χαστούκια. Δε σταματάει και μια τούφα της μου μένει στα χέρια. Δε σταματάει. Πότε θα πεθάνει πούστη θεέ; Να πεθάνει! Της το ουρλιάζω και μου απαντάει "μακάρι". Στο τέλος κλείνω την πόρτα να μην την ακούω.
Φεύγω. Πάω σπίτι μου.
Οχτώμιση η ώρα. Έτρεχα για να είμαι μια λογική ώρα στο νοσοκομείο. Ξύπνησα νωρίς αλλά έπρεπε και να μαζέψω καμιά κάλτσα από τη μπουγάδα. Το σπίτι μου είναι σα βομβαρδισμένο και δε θ’ αντέξω τις βδομάδες που θα ‘ρθουν χωρίς καθαρά ρούχα. Κάνει και γαμόκρυο από τότε που μπήκε στο νοσοκομείο. Γαμόκρυο Δεκεμβριάτικο ξαφνικό. Ένα καφέ κι ένα τοστ απ΄ το κυλικείο για να μην πέσω κάτω κι ανεβαίνω. Δε το έφαγα ποτέ αυτό το τοστ. Τη βρίσκω χωρίς ορό. Αυτόματα, δίχως να σκεφτώ, η αποθηκευμένη γνώση της χτεσινής και της προχτεσινής ημέρας με σπρώχνουν σαν αντανακλαστικά να ρωτήσω γιατί δεν έχει ορό. «Πάει εδώ κι ένα τέταρτο» μου λέει ο νοσοκόμος. «Δε πρόλαβες»
Σηκώνω τα σκεπάσματα. Είναι γυμνή, δεμένη σα γουρούνι. Και το στόμα της χάσκει σαν πηγάδι ανοιχτό. Ήταν συνέχεια γυρισμένη στο ένα αυτί και κοιτάω το αίμα που μαζεύτηκε σα μελανιές. Τα μάτια της είναι μισάνοιχτα. Δε πρέπει να της τα κλείσω;

Απολογισμός 2008

Δε ξέρω. Για μένα, σταμάτησε ο τρόμος. Επιτέλους σαν τους άλλους ανθρώπους. Ελεύθερη.
Για όλο τον κόσμο, νομίζω, το 2008 τελικά ήταν χρονιά θανάτου.
Γενάρη ξεκινήσαμε με τον Χριστόδουλο.
Ακολούθησε ο Σεριανόπουλος. Ο Μάριος Τόκας,η Έλενα Ναθαναήλ, η μάνα της τρελής προϊσταμένης μου, ο Ντίνος Δημόπουλος, ο Ζυλ Ντασσέν, ο Σταύρος Ξενίδης, ο Υβ Σεν Λωράν, ο δημοσιογράφος Κοίλαρης ο Σταύρος Παράβας, η Βέρα Ζαβιτσάνου, η Όπυ Ζούνη, ο Πολ Νιούμαν, ο νοικάρης μου.
Ο Αλέξης, ο Μπάμπης Λαζαρίδης-σύντροφος Αγγελικής Ηλιάδη, η μάνα μου, ο Χρήστος Ευθυμίου, ο πατήρ Παπαρίζος.
Κάθε χρόνο πεθαίνουν εκατομμύρια άνθρωποι, το ξέρω, απλά νομίζω φέτος, οι πιο γνωστοί μας.
Μπορεί απλά εμένα να μου φαίνεται έτσι.



Και όπως έλεγε η μάνα μου, «κρυφ’το, να μη σου φαίνεται».

όχι δέντρο ρε! UPDATE

Είπαμε πένθος φέτος.
Ευτυχώς, μάλλον το κάψανε.
Αυτή τη στιγμή μεγάλος αριθμός μαθητών κάνουν ειρηνική συγκέντρωση στο Σύνταγμα.
Που και που ακούς και κανά μπαμ μπουμ από μολότωφ (;) πιο πολύ όμως σαν πασχαλινό δυναμιτάκι.
Ρουθούνι δεν έχει ανοίξει ακόμα.
Και καπνοί έρχονται από την πλατεία.
Συνάδελφος που πήγε προς την πλατεία δηλώνει ότι καίνε το δέντρο.
Αντε μπραβο.


Update: Στέκεται ακόμα, πιο κακόγουστο από ποτέ, μ'αυτό το φρικαλέο μωβ άστρο. Το καπνίσανε καλά καλά, το προσπαθήσανε, αλλά δε το κάψανε.

"Είμαστε η γενιά των 700 μολότωφ"

"Εσύ, εσύ, εσύ με το χακί, η μάνα σου γαμιέται με ένα μαθητή"

Αποκλίνουσα συμπεριφορά.

Είχα την τύχη τα γυμνασιακά μου χρόνια να συμπέσουν με τις μεγάλες καταλήψεις του '89.
Και τα λυκειακά μου με το Μακεδονικό και τις πορείες των μαθητών.
Πέρασα σε τμήμα της Νομικής.
Το 90% των μαθημάτων μου γινόντουσαν στο κτίριο της Σόλωνος. "Στην πιάτσα της Σόλωνος" κάνω μάθημα έλεγα. Αλήθεια, κτήριο και σχολή μπουρδέλο.
Για καφέ πάντα πηγαίναμε στην πλατεία. Που θα πηγαίναμε, στο Κολωνάκι;
4 στις 5 μέρες της εβδομάδας στα Εξάρχεια ήμασταν. 100 δραχμές ο ελληνικός στο Φοιτητκό και ατελείωτες ώρες τάβλι. Μάλιστα πολλές φορές, ούσα ενήλικη, έπαιρνα τηλέφωνο το φροντιστήριο Αγγλικών και τους γνωστοποιούσα ότι απλά δε θα πάω στο μάθημα. Κοπάνες ατελείωτες, έφευγα απ'το σπίτι στις 10 το πρωί και γύρναγα στις 10 το βράδι διότι "είχα μαθήματα".
Στο πρώτο έτος έκοψα κοντό καρέ το μαλλί και το έβαψα κατάξανθο. Στο δεύτερο το έκοψα αλά γκαρσόν και το έβαψα καστανό. Από το λύκειο είχα 5 τρύπες στ'αυτιά μου και όταν πέρασα στη σχολή έκανα δώρο στον εαυτό μου μια τρύπα στη μύτη.
Συνήθιζα να κυκλοφορώ με τζιν και μποτάκια και να βάφω τα νύχια μου σκούρα μπλε ή μαύρα.
Δεν πίστευα σε κανέναν. Ούτε σε κόμμα ούτε σε θεό.
Βολεμένη; Μπορεί. Αφού είχα τη δυνατότητα να σπουδάζω χωρίς να δουλεύω.
Μπορεί και όχι, αφού το έβγαλα το πτυχίο μου χωρίς τα λεφτά των γονιών και τα φροντιστήρια που σου εξασφαλίζουν τον πληρωμένο σου βαθμό ή τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που σου εξασφαλίζουν το πληρωμένο σου πτυχίο.
Από τότε φρόντισα να κάνω την εμφάνισή μου πιο "επίπεδη" και συνηθισμένη για να περνώ απαρατήρητη. Ακόμα δεν πιστεύω σε κανέναν. Και δουλεύω ανάμεσά σας.
Ακόμα κωλόπαιδο και τσογλάνι είμαι. Ελπίζω. Προσπαθώ. Κι ας μη συχνάζω πια στην πλατεία.
Απλά είναι πιο δύσκολο να με εντοπίσεις με την πρώτη ματιά.



Υ.Γ.: Παλαιός "μπασκίνας", των μέσων του αιώνα, αποκάλυψε στην κόρη του, εν τη ρύμη των γεγονότων, ότι στα χρόνια του τις λειαίνανε όλες τις σφαίρες του όπλου τους.

Τυρόπιτα

Διάβασα μια ωραία συνταγή για τυρόπιτα χωρίς φύλλο (για εμένα την τεμπέλα κι άχρηστη)

1/2 κιλό φέτα
250γρ. γιαούρτι
250γρ. βούτυρο
1 ποτήρι αλεύρι
1 ποτήρι νερό
5 αυγά
1 σακκουλάκι τριμμένη φρυγανιά για πασπάλισμα πάνω-κάτω.

Τρίβετε τη φέτα , σπάτε τα αυγά, τα χτυπάτε όλα μαζί με το βούτυρο, το γιαούρτι, το νερό και το αλεύρι .
(βγάζετε τα τσόφλια απ'τ'αυγά ε;)
Να γίνει ένα ομοιόμορφο μείγμα.
Παίρνετε ένα μεσαίου μεγέθους ταψί, το βουτυρώνετε και το πασπαλίζετε με τριμμένη φρυγανιά.
Πετάτε μέσα το μείγμα και ξανα μανα πασπαλίζετε με τριμμένη φρυγανιά. Ψήνετε σε μέτριο φούρνο για μια ώρα.


Θεωρητικά και ο κάθε άντρας που ψιλομαγειρεύει θα μπορεί να την κουτσοκαταφέρει και δε θέλει να βγεις ν'αγοράσεις περίπλοκα υλικά. Όλο και θα σου βρίσκεται λίγο βούτυρο, λίγο αλεύρι, φέτα τυρί και μερικές φρυγανιές.


ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟ ΦΤΙΑΞΕΙ ΝΑ ΜΕ ΚΑΛΕΣΕΙ;

Aς βγουν επιτέλους τα τανκς...

....να μαζέψουν τους μπάτσους.

Toυς έχει ξεράσει το είναι μου.

Όχι τίποτ'άλλο, η ποινή μην είναι καμιά γραπτή επίπληξη ή κανένα χιλιάρικο πρόστιμο.

Όπως με την κακιά ζαρντινιέρα, που βάραγε μόνη της.

Άλλωστε ο σκοπός της δολοφονίας επετεύχθη, το Βατοπέδι ελησμονήθει.

Κρέμασμα απ'τ' άντερα που σας χρειάζεται τραγόπαπες.

Τουλάχιστον ο Κούγιας το έδειχνε πάντα το ποιόν του.

Το λέγανε οι "παλιές", άνθρωπος με λεπτά χείλη, άνθρωπος με μαύρη ψυχή, μην τον εμπιστεύεσαι.

Τουλάχιστον να μη στόλιζε δέντρο ο μαλάκας ο Νικήτας φέτος.

Όχι εορτασμούς ρε φέτος. Σεβασμό.

Ζώο, φυτό, ορυκτό

Για τα τσίρκουλα που έχω στο ίδιο γραφείο με μένα έχω ξανακράξει, μη το κουράζω.
Θα κράξω τσίρκουλα σε πιο απομακρυσμένα γραφεία, τα οποία τα γνωρίζω αρκετά καλά, μιας και στο παρελθόν δουλεύαμε μαζί.

Ο αγριεμένος ψαράς
Αγαπάει το ψάρεμα. Παναπεί οι τοίχοι και η επιφάνεια του γραφείου του είναι γεμάτα με φωτογραφίες ψαριών. Σε μερικές μάλιστα είναι και ο ίδιος περήφανος ψαροφονιάς. Διαθέτει και βαρκούλα και ξανοίγεται με τα δίχτυα του. Φανατικός αντικαπνιστής και οπαδός της υγιεινής ζωής. Αρνείται να δοκιμάσει έστω και μια τυρόπιτα από το κυλικείο ή από τα κέτερινγκ που οργανώνει η Υπηρεσία σε κοπή πίτας, κ.ά. Φέρνει ταπεράκι με σπιτικό φαγητό. Τρέχει. Δεν πάει σε γυμναστήρια και αηδίες, τρέχει στο στάδιο/γήπεδο του δήμου του, διότι είναι μπρουτάλ και παιδί του λαού κι αυτά είναι για όσους δε θέλουν πραγματικά να γυμναστούν, αλλά για δημόσιες σχέσεις. Λεπτός σα σπιρτόξυλο, περηφανεύεται ότι μπορεί να βάλει κάτω στο τρέξιμο και στα πουσαπς οποιονδήποτε εικοσάρη. Απορεί γνήσια που πίνεις καφέδες. Δηλητήρια παιδί μου! Και το κάπνισμα βέβαια. Και ο αμίαντος στο κτίριο. Γι’ αυτό και διαμαρτύρεται φωναχτά στους διαδρόμους σε όποιον συνάδελφο πετύχει και οργανώνει συγκέντρωση υπογραφών για ν’ απομακρυνθεί ο αμίαντος από το κτίριο.
Και οι κεραίες από την ταράτσα.
Και οι μοκέτες που δε πλένονται και μαζεύουν μικρόβια.

Η βολεμένη κότα.
Δεν ενοχλεί, ούτε πολυδουλεύει. Στη θέση που είναι τη βόλεψε ο μπαμπάς/ σύζυγος/ αδελφός/ νονός/ βουλευτής της γειτονιάς με ευνοϊκή μετάθεση. Δε πολυδουλεύει γιατί δε ξέρει την τύφλα της. Κυκλοφορεί όμως στην τρίχα, με τα σινιέ business ταέρ και το μαλλί κομμωτηρίου. Καταλαμβάνει εντυπωσιακά την καρέκλα της. Αν και έχω δει και την εξαίρεση: βολεμένη κότα που κυκλοφορεί βαμμένη, χτενισμένη ΑΛΛΑ ντυμένη σα μπουζουκτσού. Με τα δερμάτινα μίνια της να φαίνονται τα μεσήλικα μπούτια της μέσα από το διχτυωτό καλσόν και με τη λαμέ της μπλούζα, κ.λ.π. Όσο είναι νέα είναι λίγο επικίνδυνη, οι γριές είναι συνήθως φιλικές και ακίνδυνες, σα ξεδοντιασμένες οχιές, μιας και οι "πλάτες" που είχαν έχουν συνήθως συνταξιοδοτηθεί και δε θέλουν να τραβούν την προσοχή.

Ο λαϊκός μάγκας και γόης και ξερόλας.
Κατ’ αρχήν κατέχει και αυτός υψηλή θέση, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Δηλαδή σου απευθύνεται από θέση ισχύος. ΄Εχει εξασφαλισμένο ότι δε θ’ακούσει κανένα «άσε μας ρε παπάρα», αλλά ότι θα εισπράξει τουλάχιστον κούνημα κεφαλιού. Εκτός από θέση έχει και άποψη. Επί παντός επιστητού. Την οποία επιμένει να λέει ακατάπαυστα και ακατάσχετα. Σε φλομώνει στη λογοδιάρροια, ειδικά αν κάθεσαι δίπλα του, και προσδοκά απάντηση στα ευφραδή λεγόμενά του. Τα οποία είναι κοντόφθαλμες μαλακίες εμφανώς ηλίθιου και άξεστου ανθρώπου. Δηλαδή, σου πρήζει τ’αρχίδια αν θες να σερφάρεις με την ησυχία σου στο νέτι. Εν τω μεταξύ θεωρεί ότι είναι και γαμώ τους γκόμενους άρα μιλάει με αυτάρεσκο υφάκι για πολλά χαστούκια. Το-ξέρω-κοριτσάκι-κόβεις-φλέβα-κι-ας-μη-το-δείχνεις.

Eπιστολή προς τους κ.κ. "αντιεξουσιαστές"

Παρακολουθώντας τη δράση σας μου έχουν δημιουργηθεί κάποιες απορίες της στιγμής.
Γιατί χτυπάτε μαγαζιά;
Αφού είστε αντιεξουσιαστές γιατί δεν καίτε τους εξής στόχους:
- Χαριλάου Τρικούπη 50
- Ρηγίλλης 18
- Ηρώδου Αττικού, Μέγαρο Μαξίμου
- Λεωφόρος Ηρακλείου 145
- Πλατεία Ελευθερίας 1
- Κατεχάκη 1
- Λεωφ. Μεσογείων 96
- Ακαδημίας 1
- Πειραιώς 40
- Ξενοφώντος 13
- Καραγ. Σερβίας 10
- Λεωφόρος Αλεξάνδρας, ΓΑΔΑ
- Π. Κανελλοπούλου 4
- όλα τα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα
και κυρίως γιατί καίτε το χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας Συντάγματος και όχι το μπουρδέλο ακριβώς μπροστά του;
Ή μήπως αυτά θέλουν πιο πολλά ασβάχια απ'ότι το κάψιμο του Ζάρα και του Η&Μ;
Ή ο θάνατος του Αλέξη ήταν τελικά φτηνή δικαιολογία για πλιάτσικο, όπως λέει κάποιος γνωστός μου;
Και κυρίως, μήπως τελικά είστε "δικά τους" παιδιά;

3 ψέμματα

Έχω γνωρίσει κουκουλοφόρο. Ή τουλάχιστον άτομο που υποτίθεται ότι είναι κουκουλοφόρος-ανιεξουσιαστής. Τα πρωινά δουλεύει σε δημοτική υπηρεσία.

Αν έπιανα κάποιον να μου σπάει τ’αμάξι, όπως η κυρία στην … Πάτρα ???? (δε το'χω) , θα τον κλώτσαγα στ’αρχίδια/ θα του έπιανα τ’αρχίδια και θα τα έστριβα και, αφού έπεφτε στα γόνατα, θα του βάραγα το κεφάλι στην άσφαλτο μέχρι να δω αίμα. Ή κρανιοεγκεφαλική κάκωση.

Αν μπάτσος σκότωνε εν ψυχρώ δικό μου άνθρωπο (φίλο μου, ξάδερφο, αδερφό), έστω και εν τω μέσω φασαριών, ναι, θα τα έκανα κι εγώ πουτάνα, μάλιστα θα προσπαθούσα να σκοτώσω το γουρούνι.

Μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά

Πολλοί από σας γράφουν για τους γείτονές τους με τρόπο που ζηλεύω. Θα ήθελα κι εγώ να μπορέσω ν’αποδώσω τους δικούς μου με τον χιουμοριστικό τρόπο του Γιωρίκα, ας πούμε, όταν περιγράφει τον σεξομανή θεολόγο.
Αλλά δε μπορώ. Δεν αποπειρώμαι καν, γιατί υποψιάζομαι ότι τελικά μάλλον πικρό θα μου βγει το κείμενο.
Έτσι κι αλλιώς τους περισσότερους δε τους ξέρω, φροντίζω να είμαι μια ξένη στη γειτονιά μου, όλο γέρους και οικογένειες έχει εδώ και μου τη δίνει. Και για όσους έχω παρατηρήσει, τι να πω; Για τον ματάκια απέναντι που, 2 μήνες μετά από τότε που μετακόμισα, τη βγάζει στην κουζίνα ξαφνικά; Μα μέρα μα νύχτα, στην κουζίνα! Και να πω ότι είναι εργένης και μαγειρεύει; Ντροπή πια οικογενειάρχης άνθρωπος, δάσκαλος και με κόρη του λυκείου. Και μ’ ενοχλεί με το αναμμένο φθοριοκουζινοφώς που είναι ακριβώς απέναντι από την κρεβατοκάμαρά μου.
Ή για τις ΑΜΕΑ του αποπάνω διαμερίσματος. Που η κόρη έχει σαφώς Ντάουν και η μάνα δε μπορώ να προσδιορίσω τι. Μάλιστα λαμβάνουν τη δημοτική «Βοήθεια στο σπίτι». Ευγενέστατες, δε λέω, αν και εμφανώς ατημέλητες, κυκλοφορούν με σπασμένους σκελετούς γυαλιών, κολλημένους με χανζαπλαστ. Αλλά είναι τελείως αλλούτερο να περπατάνε ακατάσχετα με τα παπούτσια από πάνω απ’ το κρεβάτι μου. Ότι ώρα και να γυρίσω, περπατάνε. Μα νωρίς μετά από έξοδο για φαγητό ξαπλώνω (π.χ. γύρω στις 12) μα 5 το πρωί, περπατάνε με τα παπούτσια. Αναρωτιέμαι αν εκτός από ΑΜΕΑ είναι και συγγενείς του δράκουλα και στοιχειωμένα φαντάσματα μαζί.
Υποψιάζομαι ότι μάλλον εγώ θα ήμουν ιδανικό θέμα των άλλων ως η αναίσχυντη γειτόνισσα που μπορεί ο οδοντίατρος από το διαγώνια απέναντι οδοντιατρείο να την παίρνει μάτι ημίγυμνη όταν βλέπει τηλεόραση μεσ’ τον καύσωνα. Η μπαλκονόπορτα του οδοντιατρείου είναι στο κατάλληλο σημείο να βλέπει τον καναπέ μου.
Ή η βλαμμένη που ένα βράδυ νομίζανε ότι τη σφάζανε από τα ουρλιαχτά επειδή είδε κατσαρίδα. Ασχέτως αν τη σκότωσα μόνη μου μετά. (Τip: έχε πάντα τσόκαρο στο σπίτι)
Ή την κουλή που κάθε Σάββατο πρωί (θα’ θελα, μεσημεράκι είναι η πικρή αλήθεια) βάζει στη διαπασών Red για κανά δίωρο, όσο κάνει φασίνα. Χέστηκα δηλαδή, κανείς δε πρόκειται να μου πει τίποτα, άντε μην ανοίξω το στόμα μου για ένα κυριακάτικο πρωινό που πετάχτηκα έξαλλη από τη κρεβάτι μου στις 8 το πρωί επειδή ο διαχειριστής ανακαίνιζε το διαμέρισμά του και δωσ’ του και ξηλώνανε με τα σφυριά και δωσ’ του και νόμιζες ότι κουνιέται η πολυκατοικία από τα τρυπάνια, και αναγκάστηκα να καταφύγω στο πατρικό μου και στο παιδικό κρεβάτι μου.
Ή το νούμερο που έκλεισε ένα πρωινό το δρόμο για να της φορτώσει η ΕΛΠΑ το αμάξι σε πλατφόρμα, όταν της κλάταρε το σύστημα (κυλινδράκι) της πίσω ρόδας...


Ή....blueprints ....ή σαν τότε που με 2 φίλες μου συναρμολογούσαμε τη συλλογή μου από το ΙΚΕΑ, κάνοντας διάλλειμα κατά τις 12 τα μεσάνυχτα για σουβλάκια και τσόντα στη διαπασών(τότε είχα φίλμνετ). Ε μετά τα σουβλάκια η ψηλή καρδάμωσε και αποφάσισε να φτιάξουμε και μια συρταριέρα. Με το ζόρι τη σταμάτησα γιατί κάρφωνε γύρω στις 02:00. ΚΑΙ ΔΕ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΠΑΡΑΤΉΡΗΣΗ.
Ή όπως το προηγούμενο καλοκαίρι. Κάτι είχε η γειτονιά μου πέρυσι , το οικοσύστημά της να το πω, που
δε το έχει φέτος. Πέρσι την άνοιξη γαμηθήκαμε στο ρετσίνι και το καλοκαίρι στο σκατό. Μάντεψε ποιά έβγαινε να ψευτοπλύνει τ'αμάξι, γιατι πλυντήριο και 20ρικο κάθε βδομάδα δε λέει, με το φανελάκι και το σορτσάκι. Βγαίνανε οι γέροι στα μπαλκόνια και προσπαθούσανε να μου δώσουν συμβουλές....

Διάλογοι 2 ξένων

(έτοιμα κεφτεδάκια)



x: Έπλυνα τον πίνακα για να βρίσω την γριά κάργια την Λεξ που ο κώλος της είναι γεμάτος κυτταρίτιδα
m: :-D
x: και η Μ. χοντρή σαν την Γιουλάκη και με ποπό αχλάδι
m: ωχ, είδες κι εσύ την τελευταία φώτο μου; :-P
Τanila: giati τόσο μένος για τους κώλους μας;
Τanila: εσύ ήθελες να τους γλύψεις....
Τanila: πριν καν σκουπιστούμε!
x: Όχι αλλά όταν σου έκανα σπανκινγκ δεν με βόλευε
x: Τι να γλύψω ρε ρε Λεξ αφού είσαι άκωλη σαν 10χρονο αγοράκι
x: Λεξ, κώλος σανίδα και λασκαρισμένη βίδα
Τanila: ναι, αλλά βγάζω πολύ σκατό όταν χέζω ;-) λαίμαργο αγόρι
x: Ο αχόρταγος είσαι που οδήγαγε ο Βεγγος?
m: κάποιος πρέπει να σώσει τους διαλόγους σας κάπου :-Ρ
x: Να μαθαινουν οι νεες γενειες
Τanila: ΟΚ κάνω κλοπυ πεηστ τώρα, να τον ανεβάσω για προσωπικό όφελος και δε θα σου δώσω και ποσοστά
x: Κλοπυ κάνε αλλά λυπήσου μας και μην κλάσεις



Χ: Τι θα φάτε σημερα?
Tanila: Εγώ τίποτα, δεν αντέχω, κοιμάμαι όρθια
Χ: Αυτό είναι γνωστό, για νέο μας το λες? ;-)
Tanila: Ναι, διότι λόγω προκεχωρημένης ηλικίας έχεις ξεχάσει ότι ο κόσμος βγαίνει τα βράδια. Αφού το έχεις ξεχάσει, νέο είναι
Χ: Αφού το ΚΑΠΗ κλείνει τις πόρτες στις 20.30 εσύ από τα κάγκελα πηδάς και βγαίνεις?
Tanila: Δε πάω ΚΑΠΗ, φοβάμαι μη σε συναντήσω. Πάω εσπερινό και ολονυχτίες. Κατάλαβες κλανιάρη γέρο που κοιμάσαι από τις 20:40; Εμείς ΤΟ ΞΕΝΥΧΤΑΜΕ
Χ: Οσα δεν φτανει η γρια..............πηδαει και τα γλυφει!
Tanila: Ζηλεύεις που μαστουρώνω κάθε βράδυ με λιβάνι και κάνουμε τσιμπούσια με τις αρτοκλασίες, ενώ εσένα δε σε καλεί κανείς
Χ: Κάνετε .σι.πουκια και ακολασίες κάθε βράδυ? :-ο

Θα σκίσω τα ρούχα μου!

Mπισκοτάκι άσε με ήσυχη. Όλο γκρινιάζεις ότι δε γράφω και όλο ζητάς να γράφω συχνότερα. Είσαι πολύ νήντη τελικά και με πιέζεις. Έτσι θα είσαι και άμα παντρευτούμε;
Σήμερα ειδικά δε μπορώ να γράψω με τίποτα και φταις εσύ. Δε φτάνει που με ξενύχτησες κι έχω ένα κεφάλι-καζάνι κι έναν πονοκέφαλο-τρυπάνι, θες και να γράψω.
Και είμαι και φιλότιμη, το ξέρω, και σούπερ έντιμη εργαζόμενη, που δεν κάνω ποτέ στη δουλειά την άρρωστη όταν ξενυχτάω, αλλά σούρνω το σαπισμένο πτώμα μου στο κέντρο και λαγοκοιμάμαι πάνω στο γραφείο μου.
Αυτοδιακόπτομαι μόνο για ν’απαντήσω στα κουλά τηλέφωνα και να συντάξω μαλακίες.
Δεν έχω ούτε διάθεση να φάω , με βλέπω να γυρνάω σπίτι κι αντί να φτιάχνω τις γαρίδες που έλεγα, να ξεραίνομαι μέχρι τ’απόγευμα.
Και θες και να γράψω; Τι να γράψω; Πώς να είμαι σπιρτόζα, ευρηματική, κ.λ.π. ούσα άυπνη; Εδώ κοιτάω το ίδιο έγγραφο 3 λεπτά πριν καταλάβω ποια είναι τα σχετικά, λες και έχω πάθει μείωση Άη Κιου γύρω στις 30 μονάδες. Ευτυχώς που έχω πρόθυμα στο μαστίγωμα τσιράκια να υπολογίζουν τα ποσά, αλλιώς προέβλεπα τρελό αλαλούμ.
Και θες και προνομιακή μεταχείριση, τουτέστιν να ξέρεις το θέμα από την προηγούμενη!
Εδώ δε ξέρω ΕΓΩ το θέμα από το ίδιο πρωινό!
Γκρρρρρ
Τελικά δεν έπρεπε να σου είχα αποκαλύψει ποτέ ότι έχω μπλογκ.
Κι όχι μόνο σε σένα. Θα είχα αποφύγει και διάφορους καυγάδες έτσι. Κι εσύ το ίδιο. Όπως ο Χ που έπεσε τρελό βρισίδι όταν έμαθε πως τον δουλεύαμε μεσ' τη μούρη του που την έπεφτε σωρηδόν σε ολόκληρη γυναικοπαρέα.
Ή η Ψ που δε της άρεσε ο τρόπος γραφής σ’ένα κείμενό μου και θύμωσε μαζί μου.
Άντε που μου θες και κείμενα κατά παραγγελία.
Η διάθεση και η έμπνευση δεν παραγγέλλονται, είναι παιδιά της συγκυρίας.
Τον πούλο που μου θες και καινούριο κείμενο.
Άντε μη πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν τον παιδικό μου φίλο. Και τα φτιάξω με την Τσίτα. Θα ερωτευτώ τον Παπανδρέου και δε ξαναγαπάω θηλυκό.

Είναι soooo pathetic

Να είσαι 22 χρόνων, φοιτητής στην Αθήνα και να μη ξέρεις τι γίνεται στο κέντρο κάθε 17/11 ή κατά που είναι η πλ. Κλαυθμώνος.
Να μην έχεις πάει μέχρι τη Θεσσαλονίκη με τρένο.
Να πηγαίνεις εκδρομή στη Θεσσαλονίκη και τα μισά σου μπαγκάζια ν’αποτελούνται από συσκευασμένα φαγιά που σου έδωσε η μάνα σου.
Να είσαι 35 χρονών και να είσαι τόσο ανεξοικείωτη με το σώμα σου μην είσαι σε θέση να φορέσεις ένα μίνι ταμπόν.
Να μην έχεις κάνει ουαν νάητ σταντ.
Ούτε καν κάτι πιο κίνκυ στο σεξ πέρα από το ιεραποστολικό και αυτό με το μακροχρόνιο δεσμό σου.
Να είσαι 30 και να μένεις ακόμα με τους γονείς σου.
Να είσαι 25 και σίνγκλ και το μόνο αισθηματικό σχέδιο σου για το μέλλον να είναι να παντρευτείς. Χωρίς να έχεις γκόμενο ή κάποιον στα υπόψη για γάμο.
Να μένεις με τον κάθε καργιόλη μαλάκα μόνο και μόνο για να μην είσαι μόνος/η. Σε κάθε ηλικία.
Να ντύνεσαι με κολάν και ξέμπρατσες ροζ μπλούζες στα 50 σου και με 10 παραπανίσια κιλά και να νομίζεις ότι αυτό είναι ΟΚ για τη δουλειά.
Να κυκλοφορείς τη σήμερον με χοντρά χρυσά δαχτυλίδια με πέτρα στον δείκτη και τον αντίχειρα.
Να έρχεται σαββατόβραδο και να θεωρείς αδιανόητο ότι δε θα πας σε μεγάλη πίστα μπουζούκι ή κλαμπ. Ξύπνα, τελειώσανε τα ‘80ς.Εκτός αν είσαι ακόμα 18.
Να είσαι παλιός υπάλληλος και να ρωτάς έκπληκτος μια νεαρή συνάδελφο (που παίρνει τα μισά λεφτά από σένα μίζερε) γιατί παίρνει καφέ από το Γρηγόρη που είναι τόσο ακριβός.
Να είσαι νέος και να μην είσαι άθεος. Ούτε καν για πεπερασμένο χρονικό διάστημα.


Update: Να είσαι ανώνυμος που απειλεί και να νομίζεις ότι ο μπλόγκερ "τρώει" ότι και καλά ξέρεις/μπορείς να ανακαλύψεις ποιός είναι. Ξύπνα! Κανείς δε το χάβει αυτό.

Petiton kai skata

Σήμερα θα το παίξω λίγο έγκυρο ενημερωτικό δελτίο. Όχι του ΣΤΑΡ, του ΠΡΕΖΑ TV.
Η μονή Βατοπαιδίου (μάλλον) έχει οργανώσει online petition συμπαράστασης και συμπάθειας.
Εδώ http://www.petitiononline.com/mod_perl/signed.cgi?vatopedi&401 οι υπογραφές και τα σχόλια από 94 ως 144. Oλο άδειες σειρές, όπου φαίνεται η αξιοπιστία και η εγκυρότητα του petition.
Εδώ http://www.petitiononline.com/mod_perl/signed.cgi?vatopedi&451 οι υπογραφές από 44 ως 94, μαζί με τα προσωπικά τους στοιχεία στη φόρα. Φταίω εγώ τώρα να πάρω τηλέφωνο την οικογένεια Μάμογλου, Ανθεών 32, Θεσσ/νίκη, στο 2310.415404 να τους πω τίποτα για τους χουντικούς τραγόπαπες που είναι όλοι τους παιδέρες και φοράνε κακόγουστα στρινγκ;
Εδώ http://www.petitiononline.com/mod_perl/signed.cgi?vatopedi&501 είναι οι υπογραφές από 1 ως 44 και, μη το κουράζουμε, εμφανή είναι και τα λινκ μέχρι την 544η δήθεν υπογραφή. Δήθεν, αφού έχει ένα σωρό "line voided", πάνω από το ένα τρίτο των και καλά υπογραφών, μπορεί και το ένα δεύτερο, δε μετράω.
Ο Ραφαήλ Παπανικολάου, φοιτητής νομικής , και ο Zissis Papanikolaou έχουν δημοσιεύσει και τα κινητά τους οι μαλάκες: 6938398191 και 6930987001. Άλλοι, http://www.petitiononline.com/mod_perl/signed.cgi?vatopedi&51 όπως ο Koukos Dimitrios, Serafim Tsakmani 20 57200 Lagadas, 23940 23643, 6972270078 απλά διπλοϋπογράφουν (476 και 477).
Σκατά στα μούτρα σας που μου θέτε και petiton*!


*Επιστολή συμπαράστασης το λέτε εσείς εδώ, διοτι ξεχνάω πως το λέμε εμείς εκεί.

Aγνώστου κολλεγίου

Mε αφορμή την αποφοίτηση μιας «θειάς μου» από μεταπτυχιακό αγνώστου κολλεγίου του εξωτερικού και την μετάβασή της στας Ευρώπας περί ορκομωσίας, αναπόλησα τα δικά μου τα προπολεμικά.
Τότε, τα ειδυλλιακά χρόνια του μεσοπολέμου, οι απόφοιτοι του ανώτάτου Ιδρύματός μου ορκιζόμεθα στο κτίριο του Πανεπιστημίου, επί της Πανεπιστημίου, ως γνήσιοι πανεπιστήμονες, τρομάρα μας.
Πράγμα ουδόλως σπάνιο και αξιοπερίεργο. Όλες οι σχολές που ανήκουν στο ΕΚΠΑ ορκίζονται εκεί.
Μάλιστα φίλη μου εκ της Φιλοσοφικής προερχόμενη, είχε ορκιστεί με την ακριβώς προηγούμενη φουρνιά. Η οποία φίλη μου το είχε σκάσει το μυστικό: ορκιστήκανε με ρόμπες και κουλά καπέλα α λα τήβεννος.
«Ωπα», σκέφτηκα «αμερικανιές τα ΑΕΙ!»
Και συνέχεια δεν έδωσα η ηλίθια. Διότι σκέφτηκα «σιγά μην προλάβει ν’ακολουθήσει η δική μας σχολή η πιο καθυστερημένη των καθυστερημένων».
Έτσι, έτρεξα κι έσκασα ένα σωρό λεφτά για καινούρια φούστα, μπλούζα, πέδιλα, μαρκάτα κιόλα, για να φαντάζω στις αναμνηστικές φωτό.
Κι ένα σωρό λεφτά σε κομμωτήριο για εμφυτεύσεις, εξτένσιον, χάντρες χρυσόσκονες εξτραβαγκαν κότσους κ.λ.π.
Συγκεντρωθήκαμε λοιπόν σαν τις κότες μπροστά απ’το κτίριο, φωτογραφηθήκαμε, ακκιστήκαμε, και μπαίνοντας φάγαμε τη χλαπάτσα.
Σ’όλους που ήταν να ορκιστούν μοιράζανε κάτι απαίσιες σατέν ρόμπες και τετράγωνα καπελάκια με φούντα.
Διότι τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι!
Τι του λείπει του πτυχιούχου;
Ικανότητες σταδιοδρομίας;
Σίγουρο μέλλον;
Εργασιακή εμπειρία και προϋπηρεσία;
Όχι ρε, η τήβεννος του έλλειπε τόσα χρόνια και δε του πηγαίνανε καλά τα πράγματα.
Γι'αυτό έχουμε τέτοια ανεργία σους νέους και οι πτυχιούχοι γίνονται ντελιβεράδες και σουβλατζήδες!
Άφρισα, φούντωσα και στο τέλος υπέκυψα στον εκβιασμό, μιας και χωρίς ορκομωσία, πτυχίο γιοκ. Τήβεννος-ξετήβεννος, έπρεπε να ορκιστώ.
Αφού κατάφερα να βγώ αλώβητη απ’αυτό το τσίρκουλο….
(παραλίγο να πατήσω τη ρόμπα που μου ήτανε μακριά και να τσουβαλιαστώ μπροστά στον πρύτανη)
Ούτε που θυμάμαι τι ορκίστηκα. Το μόνο που μ’ένοιαζε ήταν να τελειώνει το φιάσκο να βγάλω το αίσχος από πάνω μου, γιατί μου ερχότανε να δαγκώσω το Μπαμπινώτη.
Και να δεις τώρα που η «θειά μου» θα μας κάνει τον καμπόσο που πλήρωσε ένα μεταπτυχιακό, μιας και ως ΤΕΙτζού δεν την έπαιρνε να κοκορεύεται.

Ραμμένα στόματα

- Είναι καθάρματα/ εγκληματίες/ αποβράσματα.
- Για να είναι φυλακή, καλώς βρέθηκαν εκεί.
- Ας μην έκαναν ότι έκαναν
- Τους αξίζει ό,τι κι αν παθαίνουν
- Καλά να πάθουν για να σωφρονιστούν.

ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΣΟ ΕΥΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙΣ ΕΣΥ ΦΥΛΑΚΗ;

Και μάλιστα χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις;

http://www.petitiononline.com/hrfa/petition.html

Γυμνή διαμαρτυρία

Εγώ εφημερίδες δεν αγοράζω, την αλήθεια τώρα. Παλιά, όταν έμενα με τους γονείς μου, αγοράζανε ΤΑ ΝΕΑ και αυτά διάβαζα κι εγώ. Ακόμα τα διαβάζω, όποτε πάω από ‘κει. Σπίτι μου δεν έχω χρόνο να κάτσω σαν άνθρωπος να διαβάσω μια εφημερίδα, διότι ή θέλω να μαγειρέψω, ή να πλύνω, ή να κάνω δουλειές, ή να δω «Σ’αγαπώ-Μ’αγαπάς» ή με παίρνει ο ύπνος μπροστά στην τηλεόραση με το φως αναμμένο και τα γυαλιά ή πολύ απλά δεν είμαι σπίτι.
Άλλωστε ενημερώνομαι πολύ από το ίντερνετ στη δουλειά. Εκτός από μπλογκς και από αλλού.
(τι που αλλού; Στη Γωγώ την καφετζού, αδιάκριτοι)
Παίρνω όμως free press. Φανατικά και με πάθος. Μπορεί να καταλήξω να διαβάζω το τεύχος τη μιας εβδομάδας την επόμενη, αλλά πάντα τα διαβάζω, έστω κι αν διαβάζω για πασχαλινά events τον Ιούλιο.
Σκατά λοιπόν! Έχω να βρω τις εβδομαδιαίες εδώ και 2 βδομάδες τουλάχιστον. Συνήθως μαζεύω κάθε Πέμπτη ότι έχει ο μπαξές από Γρηγόρη μπροστά στο Άττικα και από τα σταντς μπροστά στον Ελυθερουδάκη. Μέχρι τώρα 8 το πρωί ήταν τίγκα στην εφημερίδα, εκτός τις καθημερινές, έπαιρνα και τις εβδομαδιαίες που γουστάρω πιο πολύ. Κι αν τυχόν δεν είχαν προλάβει να τις φέρουν, έβρισκες πάντα Πέμπτη μεσημέρι ή και Παρασκευή πρωί. Τώρα ούτε για δείγμα, που σημαίνει ότι δε φέρνουνε καθόλου, κι όχι ότι εγώ δε τις πετυχαίνω τις σωστές ώρες.
Αίσχος και ντροπή.
Από που θα δω εγώ γυμνούς Αθηναίους και από πού θα ενημερωθώ αν με είδε κανείς; Ε; Από πού;
Και κυρίως, τι θα απλώσω στο πάτωμα, αν χρειαστεί να κουρέψω κάποιον (για παράδειγμα) ή να βάψω τα μαλλιά καμιάς φίλης μου, που θα συλλέξω δείγμα για εξέταση κοπράνων και με τι θα καθαρίσω τα τζάμια μου;


UPDATE: Καταγγέλω ότι σήμερα Πέμπτη 20/11, ώρα 08:00 και δεν υπήρχει ούτε Athens Voice ούτε Lifo σε Γρηγόρη και Ελευθερουδάκη για τρίτη βδομάδα στη σειρά! Που θα πάει αυτή η κατάσταση;

Ώρα 11:00 και τα σταντ έξω από τον Ελευθερουδάκη έχουν μια τεράστια ντάνα Athens Voice. Lifo και FAQ ούτε για δείγμα...

1981

Η ΠΥΡ-ΚΑΛ κρατικοποιήθηκε το 1981.
Στις εκλογές του 1981 το ΠΑΣΟΚ κερδίζει με ποσοστό 48% και εκλέγει 173 βουλευτές στην κυβέρνηση .
Το 1981 εξελέγη παμψηφεί Μητροπολίτης Θηβών & Λεβαδείας ο Ιερώνυμος (κατά κόσμον Ιωάννης Λιάπης).
Πέθανε ο στιχουργός Νίκος Ρούτσος.
Έγινε ισχυρός σεισμός (Μ=6,7) την 24η Φεβρουαρίου 1981 αισθητός στην Αθήνα.
Και μερικά άλλα κουλά.
Δε ξέρω τι ακριβώς φταίει, που κουνηθήκαμε ή που ανέβηκε ένας εθνικά αγαπημένος των γυναικών στην κυβέρνηση, αλλά κάτι τρέχει με το 1981.
Συγκεκριμένα με τους άντρες που γεννήθηκαν μετά.
Κατά τη γνώμη τη δική μου και κάμποσων άλλων (έχω κάνει γκάλοπ) το 1981 ήταν η τελευταία καλή χρονιά.
Μετά χάλασαν οι άντρες.
Μπορεί να είμαι γραία, αλλά βγαίνω ακόμα με πιπίνια που και που, φιλικά, για να τα συμβουλεύω για τη ζωή και τον κόσμο.
Σαν κάτι να έχουν πάθει αυτά τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το 1981. Σαν να κουνήθηκαν οι μανάδες στο σεισμό και από 'κει και μετά τα παιδιά να βγαίνουν άοσμα, άχρωμα και οικολογικά.
Κατά θλιβερή πλειοψηφία δεν πίνουν, δεν καπνίζουν, δεν ξενυχτάνε.
Φροντίζουν να παραμένουν μακριά από το επιβλαβές αλκοόλ, άντε καμιά μπύρα στο τσακίρ κέφι, αλλιώς χυμούς με τόνικ ή περιέ. Κρατάνε τα πνευμόνια τους καθαρά, για να έχουν χώρο για οξυγόνο όταν αθλούνται. Καθαρά από την άθλια νικοτίνη (προτιμούν τα χάπια). Δεν πίνουν καφέδες που πειράζουν στα νεύρα. Ούτε νεύρο για ζωή έχουν.
Την τελευταία φορά που βγήκα με μια φίλη και τρία πιπίνια, ήσυχα και καλά παιδιά, τα θυμάμαι να πίνουν τους χυμούληδές τους και τα περιέ τους δίχως κέφι μεν, με καθαρό κεφάλι από το απαίσιο αλκοόλ που σε καταστρέφει δε. Την ίδια στιγμή μας κοιτάζανε βλοσυρά που κατεβάζαμε τις βότκες μας (εγώ) και τα ουίσκια μας (εκείνη) με ρυθμούς νεροφίδας.
Τα θυμάμαι επίσης να μας κοιτάνε εξίσου βλοσυρά όταν ξεκινήσαμε να χορεύομε με αγνώστους μιας κι εκείνοι δε χορεύανε και στο τέλος να φεύγουνε κατά τις 2 γιατι "ήταν πολύ αργά "...
Ήσυχα, άχρωμα, άοσμα, άκεφα, υγιεινά, οικολογικά, βαρετά.
ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΜΕΝΑ
Θα ζήσουν πολύ, μακριά από συνήθειες καταστροφικές για την υγεία.
Μόνο που δε μου* δημιουργούν καμιά όρεξη να τα κάνω παρέα ή να τα πηδήξω. Δημιουργούν ακατάσχετο συναίσθημα βαρεμάρας μέσα στα πρώτα 20 λεπτά συνάφειας.
Και δεν εμπιστεύομαι άνθρωπο που δεν έχει καθόλου κακές συνήθειες.




*σχήμα λόγου, στην πραγματικότητα αναφέρομαι σε ικανό δείγμα Αθηναίων γυναικών ανάμεσα στα 28 και τα 39

Ανοιχτή επιστολή

κ.κ. υπεύθυνοι της μηχανογράφησης,
σας παρακαλώ πολύ να μου επαναφέρετε τη δυνατότητα να μπαίνω σε διευθύνσεις που έχουν τη λέξη «blogspot». Κατανοώ το «κλείδωμα» σε τσοντοσάητ, το πορνό διαφθείρει και κάνει τους υπαλλήλους να έχουν το μυαλό τους μόνο στο σεξ. Δηλαδή φέρνει προβλήματα στις ενδοεταιρικές σχέσεις των εργαζομένων που, έχοντας μόνο το σεξ στο νου τους, προσπαθούν πώς να πηδήξει ο ένας τον άλλον, αντί να συνεργαστούν για να βγει η δουλειά.
Στην εργασία μου όμως είναι απαραίτητη η σφαιρική ενημέρωση, κάτι στο οποίο συμβάλλουν και τα μπλογκς. Για παράδειγμα, πως έμαθα εγώ ότι το ΤΕΙ Πειραιά έχει οικονομικά προβλήματα; Από το Πρέζα ΤV!
Αναρωτιέμαι βέβαια, μήπως επειδή τα μπλογκ διαμορφώνουν κριτική άποψη και προάγουν την ελεύθερη σκέψη, σημαντικά εργαλεία στη θέση μου, γι'αυτό και θέλετε να τα μπαννάρετε,για να έχετε τον υπάλληλο ταπεινό εργαλείο και άβουλο υποχείριο.
Επίσης, για να καταφέρνω να μπαίνω σε μπλογκς, μπαίνω πια μέσω πρόξυ, που μου τρώει το διπλάσιο χρόνο απ’ότι αν έμπαινα κατευθείαν, άρα καθυστερώ και τη δουλειά μου. Χώρια που ο κωλοπρόξυ μου ανοίγει συνέχεια ποπαπς για τζόγο. Και από τα μπλογκς με αποσπά, και από τη δουλειά μου, χώρια που κινδυνεύω να εθιστώ στον τζόγο και να καταλήξω να κλέψω την εταιρεία, για να ικανοποιήσω τ’άρρωστα πάθη μου. Αναγνωρίζω ότι και το μπλόγκιν άρρωστο πάθος είναι, αλλά τουλάχιστον είναι σχετικά ανέξοδο και δεν εξαχρειώνει, όπως το ποτό και ο τζόγος. Διότι όσο να’ναι, αν αρχίσω να τζογάρω, στον αλκοολισμό θα καταλήξω, αφού θα πίνω είτε για να ξεχάσω τις χασούρες είτε για να γιορτάζω τις νίκες.
Χώρια που αν γίνω αλκοολική θα επιβαρυνθεί ένα σωρό έξοδα το Ταμείο Υγείας για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψή μου, τις αποτοξινώσεις, τη μεταμόσχευση ήπατος, κ.λ.π.
Και μη μου πείτε να μπαίνω στο ίντερνετ από το σπίτι μου, διότι είναι γελοίο, με τα λεφτά που ξέρετε ότι παίρνω ν’ απαιτείτε να έχω πισί και νετ στο σπίτι. Δε θα μου περισσεύουν μετά για ν’αγοράζω επώνυμες τσάντες, παπούτσια και ζώνες.

Θα σκίσω κανά παιδικό ποπό, παλιολινάτσες

Έχω νεύρα ε;
Αντε να γαμηθείτε ν'ασπρίσετε καριόλια της μηχανογράφησης που μου μπλοκάρατε το μπλογκσποτ.
Σας έχω χεσμένους ρεεεεεεεεε
Τον παίρνετε και γέρνετε, σάπια μουνιά της λάσπης.
Βρήκα πρόξυ και μπαίνω, αρχίδια πατημένα.
Και κανονικά χέστηκα για το μπλογκσποτ, αμα ήθελα έκανα μια μεταφορά του μπλογκ μου στο γουόρντ πρες και τ'αρχίδια μου κουνιούνται.
Ο μόνος λόγος που ασχολούμαι είναι που τα περισσότερα από τα δικά σας μπλογκ που γουστάρω να διαβάζω είναι μπλογκσποτ.
(Βλαμμένα κι εσείς)




Υπογραφή: Η αντάρτισσα του μπλόγκερ

Είσαι άσχημος ή Ευχαριστώ πολύ για όλα, γειά σας;

Nαι ρε, έχω κασ καρντ. Τ’ομολογώ.
Δεν είναι πρέπον το ξέρω για μια γραία, αλλά γιατί όχι; Θέλω να πω, μιας και τα καταφέρνω ακόμα να θυμάμαι το πιν. Συνήθως οι τράπεζες προσπαθούν να πείσουν τους συνταξιούχους να βγάζουν κάρτες αναλήψεων για αποσυμφόρηση των καταστημάτων. Να μην κάνουν γιουρούσι δηλαδή, κάθε που πληρώνονται οι συντάξεις, οχτακόσιοι γέροι στο κατάστημα και να τα παίζουν οι υπάλληλοι, που τις άλλες μέρες έχουν τρεις πελάτες και βαράνε μύγες.
Αλλά οι γέροι αντιστέκονται σθεναρά και μέχρι τώρα το κερδίζουν το παιχνίδι. Διότι α) η κάρτα έχει το σατανικό μπαρ κόουντ 666 και άμα τη χρησιμοποιείς, όταν έρθει η Δευτέρα Παρουσία θα είσαι στιγματισμένος και θα σε φάει ο Αντίχριστος, β) δεν έχει νόημα μιας και ξεχνάνε (το πιν, που έβαλαν την κάρτα, πως τη χρησιμοποιούν) και δε βλέπουνε (που να τη βάλουν, τι να πατήσουν, κ.λ.π.) γ) γέροι είναι, όχι ηλίθιοι.
Η μέρα πληρωμής συντάξεων ένα νόημα έχει: μαζεύεσαι στην τράπεζα από τις εξίμησι το πρωί όπου έχεις δώσεις ραντεβού με τους άλλους γέρους, βλέπεις τους γνωστούς σου, πιάνεις κουβέντα, γνωρίζεσαι καλύτερα με τους συνταξιούχους της περιοχής σου και μέχρι να τελειώσει το παρτάκι έχει πάει και 12:00 κι έχει έρθει και η σειρά σου. Αποσυμφόρηση και πούτσες μπλε. Κι όσοι έχουν βγάλει απλά δε τη χρησιμοποιούν.
Απορίας άξιο λοιπόν που εγώ τη χρησιμοποιώ, αν και ο λογαριασμός απ’όπου «κρέμεται» η κάρτα συνήθως δεν έχει πολλά λεφτά μέσα. Και συνήθως καταφέρνω να μη την ξεχνάω. Στα 6 χρόνια πρέπει να την έχω ξεχάσει 3 φορές σε μηχάνημα. Χτες πάντως ούτε που πρόλαβα να το πάρω χαμπάρι. Μέχρι να σηκώσω το νοίκι, να πεταχτώ να το πληρώσω και να γυρίσω σπίτι να τακτοποιήσω τα ψώνια από το σουπερμάρκετ, χτυπάει το κινητό μου και μαθαίνω ότι ένας κύριος βρήκε την κάρτα μου και θα τη δώσει αύριο στο Μαρούσι. Εγώ, για να μην περιμένω 3 μέρες την κάρτα να έρθει από το Μαρούσι, παίρνω τον κύριο τηλέφωνο, ο οποίος μου αποκαλύπτει ότι είναι σχεδόν δίπλα και κλείνουμε ραντεβού να μου τη δώσει μπροστά στο Δημαρχείο.
Μου περιγράφει μάλιστα το παρουσιαστικό του για να τον εντοπίσω εύκολα (είναι κοντός σχετικά, καραφλός και με γυαλιά) και του περιγράφω κι εγώ το δικό μου. Προσφέρομαι μάλιστα να του δείξω και την ταυτότητά μου όταν συναντιόμαστε για να βεβαιωθεί ότι δε δίνει την κάρτα σε λάθος άτομο, αλλά δε δέχεται. Είναι χαμογελαστός, ευγενέστατος κι εξυπηρετικότατος. Και τίμιος άνθρωπος.
Μου έχει στείλει 2 μηνύματα έκτοτε. Kαι δε ξέρω τι σκατά να κάνω...

Σκέφτομαι και γράφω

Όταν δεν έχω έμπνευση, η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές την παίρνω από άλλους.
Διάβαζα πριν λίγο στη Θεία Λένα μια ιστορία με διαχειριστές, και θυμήθηκα την δικιά μας.

Σκέφτομαι και γράφω, Θέμα: η Διαχειρίστρια.
Η διαχειρίστρια είναι μεσόκοπη αλλά καλοστεκούμενη. Μάλλον ωραία για την ηλικία της. Ανήκει βέβαια στους ιδιοκτήτες, εγώ ανήκω σε άλλη ράτσα, ταπεινή, τους ενοικιαστές.
Το ίδιο καλοστεκούμενος και ωραίος για την ηλικία του (είναι ηλικιωμένοι, γύρω στα 50) είναι και ο άντρας της. Απορώ πως έβγαλαν 2 τόσο άσχημα παιδιά. Και δε μπορώ να πω ότι είναι μικρά, μεγαλώνοντας μπορεί να φτιάξουνε, είναι ήδη μεγαλωμένοι έφηβοι. Στο διαμέρισμά τους έχουν κι ένα τεράστιο βρομόσκυλο που έπρεπε να το κρατάνε από το λαιμό όποτε έμπαινα να πληρώσω τα κοινόχρηστα για να μη μου ανέβει στο δικό μου το λαιμό. Φαντάζομαι με έριχνε άνετα κάτω και όπως αντιπαθώ τα σκυλιά, ειδικά τα εχθρικά, σφιγγόταν η καρδιά μου κάθε που ερχότανε το χαρτάκι με τα κοινόχρηστα. Όχι για το ποσό, άλλοι πληρώνουν 200ρια, εγώ τι να νοιαστώ για τα 20ρια;
Λοιπόν κοινόχρηστα έχω να πληρώσω από τον Μάρτη. Κάτι διαφωνίες είχανε για τα σώματα του καλοριφέρ, και για τις φέτες ανά διαμέρισμα, δε ξέρω ακριβώς, εγώ ως νοικάρισσα δε συμμετέχω στις συνελεύσεις, πάει ο ιδιοκτήτης. Και τι ακριβώς έγινε δε κατάλαβα, μασημένα μισόλογα, πρέπει να σφαχτήκανε όμως καλά, αν κρίνω από το τι έβλεπα συμπληρωμένο με στιλό από κάτω από τις ανακοινώσεις με τα θέματα των συνελεύσεων που κόλλαγε η διαχειρίστρια στην είσοδο. Μέχρι και βρισιές.
Ε από το Μάρτιο η διαχειρίστρια τα βρόντηξε κι έκτοτε διαχειριστής δεν έχει αναλάβει άλλος.
Κι όμως, κατά ένα περίεργο, έως και μεταφυσικό τρόπο, οι κοινόχρηστοι χώροι είναι λαμπίκο, το ανσασέρ λειτουργεί άψογα και οι λάμπες αλλάζονται μόλις καούν. Για να δούμε, θέρμανση θα έχουμε;
Θα μου έρθει βέβαια κάποια στιγμή το μπουγιουρντί και θα είναι και αναδρομικό, το ξέρω.

Σκέφτομαι και γράφω, θέμα: Μ. Σολωμού
Αυτή: Πως είναι έτσι κι αυτή η Σολωμού….
Εγώ: Τι εννοείς; Κουκλάρα είναι!
Αυτή: Δε μ’αρέσει, έχει πολύ έντονα χαρακτηριστικά
Εγώ: Ναι, ξέρεις εσύ κι εγώ πως είμαστε, μπροστά της;
Αυτή: Τι λες, εγώ δε προσπαθώ να συγκριθώ, απλά λέω ότι δε μ’αρέσει
Εγώ: Όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια
Αυτή: Ναι ανάγκη είχα….
Όπου αυτή που δεν έχει ανάγκη να συγκριθεί με τη Σολωμού είναι κάποια που έχει γεννήσει και έχει μεν επανέλθει από την εγκυμοσύνη, αλλά πάντα ήταν άβυζη και με τεράστιο κώλο, πράγμα που δεν έχει βελτιωθεί, ύψος 1,60* με το ζόρι και με άσχημο πρόσωπο, έντονη τριχοφυία σε πρόσωπο και σώμα, εκτεταμένη κυταρίτιδα (έχουμε πάει για μπάνιο μαζί), μυταρόλα, τίγκα στο σπυρί! Στα 30 τόσα της. Παντρεμένη με κάποιον τον οποίο σχολιάζει συνέχεια υποτιμητικά και ο οποίος (από αυτά που της ξεφεύγουν στο τηλέφωνο, διότι στήνουμε αυτί) την έχει χεσμένη από τότε που την παντρεύτηκε. Έδεσε το γάιδαρό του και την "προίκα", διότι πριν το γάμο την κυνηγούσε και τη ζήλευε!

* και 65 κιλά, μόλις ρώτησα. Δηλαδή με ΔΜΣ 25,390625 > 25

Τα μυστικά της καλής απόψυξης

Διότι όλοι έχουμε ψυγείο. Εγώ εχτές δεν είχα παρέα πρόθυμη να με πάει στην παρέλαση να πετάξουμε στραγάλια. Έκανα λοιπόν απόψυξη. Αν δε μένεις πια στο πατρικό σου (οπόταν οι γονείς ασχολούνται με τέτοια) αλλά οι γονείς σου είναι σε σχετικά κοντινή απόσταση, μπορείς να χρησιμοποιήσεις το δικό τους ψυγείο. Αν πάλι οι γονείς σου είναι σε άλλη πόλη, μπορείς να γίνεις φόρτωμα σε έναν φίλο/η με μεγάλο ψυγείο. Όχι στο ρεμάλι με το μίνι ψυγειάκι που δε χωρά καλά καλά τις μπύρες του.

Ένα μήνα με 2 βδομάδες πριν (ανάλογα πόσο φαγανά είμαστε): Σταμάτα ν’ αγοράζεις πράγματα που διατηρούνται στο ψυγείο και κοίτα να καταναλώσεις ό,τι μπορείς από τα περιεχόμενα του ψυγείου και τις κατάψυξης. Δε λέμε να φας όλο το βούτυρο σκέτο, αλλά σταμάτα ν’ αγοράζεις μπριζόλες και φάε τ’ αποθέματά σου. Ότι δε φαγωθεί θα μεταφερθεί. ΟΚ εγώ δε μπόρεσα να καταναλώσω το μισό κουτί οικογενειακό παγωτό που έχω από το καλοκαίρι και τα 5 κιλά γαρίδες, οπόταν και τα μετέφερα μπρος-πίσω.

Αμέσως πριν: ξεχωρίζουμε τι θα μεταφερθεί και τι όχι. Όχι, δε χρειάζονται μεταφορά τα 10 μπουκάλια κρασί και οι 5 εξάδες μπύρα. Αν είναι κλειστά τα κουτιά/μπουκάλια δε παθαίνουν τίποτα να μείνουν εκτός. Ούτε θα μεταφέρεις τις παγοθήκες ζώον. Θα ξανακάνεις παγάκια μετά την απόψυξη. Οι κλειστές κονσέρβες ντολμαδάκια του Μάλερ δε χρειάζονται ψυγείο, να τις φυλάς στο ντουλάπι. Και οι κρεμμυδοπατάτες/ λεμόνια/ σκόρδα μπορούν να μείνουν εκτός άνετα. Κλείνουμε προσεχτικά τις συσκευασίες που μπορεί ν’ ανοίξουν. Π.χ. την κρυστάλλινη βουτυριέρα την μπλαστρώνουμε με ταινία μη μας φύγει το βούτυρο και το κυνηγάμε.

Σημείο μηδέν: βγάζουμε την πρίζα του ψυγείου και αφήνουμε ανοιχτές τις πόρτες με μπόλικες παλιές κουρελοπετσέτες, βετέξ, πανιά από παλιές φανέλες ή μακό ή σώβρακα ή σκελέες και ό,τι άλλο μας φωτίσει, να ρουφάνε τα νερά που θα βγουν από το λιώσιμο των πάγων. Επειδή τα νερά θα είναι ανάλογα με το λιώσιμο των πάγων της ανταρκτικής, όσες και να βάλεις ΔΕ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΝ. Βάλε κι άλλες.
Ανάλογα πόσο χάλια είναι το εσωτερικό θέλει και τον χρόνο του. Εμένα ας πούμε είχε το ψυγείο μου ένα τεράστιο κομμάτι πάγου, με το διακόπτη στο 3 (από 6 που είναι η πιο κρύα διαβάθμιση). Έφυγα λοιπόν το πρωί και γύρισα το βράδυ.

Μετά την καταστροφή: όσα πανιά και να βάλεις η κουζίνα θα έχει νερά. Στύψε πανιά, σφουγγάρισε νερά, ξέπλυνε το βρομερό εσωτερικό του ψυγείου και της κατάψυξης. Π.χ. η δική μου κατάψυξη είχε γαριδοπόδαρα κολλημένα μεσ’ τον πάγο που απελευθερώθηκαν και το ψυγείο μου κολλημένα κρεμυδόφυλλα, παγιδευμένα μέσα σε παχύρρευστα ζουμιά από φρούτα.
Απώλειες τροφίμων: σχδόν μηδέν εκτός από κάτι φριχτά κονσερβαρισμένα ντολμαδάκια που δε τρώγονταν.
Με γεια και ξαναγέμισε τις παγοθήκες.

Ιταλοί μακαρονάδες

Το ξέρατε εκείνο το κοροϊδευτικό τρίστιχο που πάει κάπως έτσι:
"Άγγλοι-γάλλοι πατατάδες
Ιταλοί μακαρονάδες
κι Έλληνες παλικαράδες";
Ευτυχώς που οι γονείς μου είναι πολύ γέροι, διότι ως Ελληνίδα μακαρονού θα είχα αρχίσει να αγχώνομαι περί ιταλικού γονιδίου και για το κατά πόσο ήταν πιστή η γιαγιά μου στον παππού μου.
Κι επειδή δεν είναι ώρα τώρα ν'αμφισβητούμε τα πατρογονικά και οικογενειακά ιερά και όσια, ευτυχώς δεν τίθεται τέτοιο θέμα λόγω ημερομηνιών. Ο πατέρας μου γεννήθηκε αρκετά πριν το '39 και η μάνα μου οριακά το '41. Ευτυχώς, λόγω γεωγραφικών παραμέτρων, τίθεται εκτός, δι' αυτό και το οριακά.
(η Μάχη της Κρήτης ξεκίνησε τέλη Μαΐου του '41, άρα πολύ πιθανόν η έγκυος γιαγιά μου να πετροβολούσε γερμανούς αλεξιπτωτιστές)
Πράγμα που αφήνει εξακολουθητικά ανεξήγητη την ροπή μου προς ασυγκράτητη μακαρονοφαγία.
Τουλάχιστον βέβαια μου δίνει έδαφος και τροφή συζήτησης με όποιον ωραίο Ιταλό γνωρίσω.
(στους άσχημους δε μιλάω)
Εν μέρει, μπορεί και αυτό να φταίει (τα μακαρόνια) που πάντα τους Ιταλούς τους ένιωθα σαν αδελφή φυλή, κι ας είμαστε έθνος ανάδελφο. Εν μέρει, τελικά μάλλον η οικογένεια έχει μια γενική ροπή, μιας και μια ξαδέλφη μου έχει παντρευτεί Ιταλό.
Καλά, τελικά μπορεί να φταίει που οι Ιταλοί είναι γενικά ωραία γκομενάκια με όμορφα ζεστά μάτια και πλατύ χαμόγελο.
Όχι ότι δεν υπάρχουν ωραία γκομενάκια σε άλλες φυλές, το πρωί είδα 2 μαυράκια στο λεωφορείο θανατηφόρα. Μάλιστα στην αρχή νόμιζα ότι ήταν φαντάροι, μετά κατάλαβα ότι ο ένας φορούσε τζάκετ παραλλαγής και φόρμα αποκάτω και ο άλλος παντελόνι παραλλαγής και φούτερ φόρμας από πάνω.
Γενικά δε βλέπω ωραίους μαύρους στους Αθηναϊκούς δρόμους και είμαι ελαφρώς απογοητευμένη διότι δε δικαιώνουν τις φήμες περί ανωτερότητας της μαύρης φυλής (εκτός από τις μαύρες που είναι όντως ΟΛΕΣ ψηλοκώλες) αλλά αυτοί οι δυο ήταν και οι 2 πανέμορφοι. Κατέβηκαν στην πύλη του Αδριανού. Μήπως τους βρήκε κανείς;
Άραγε θα ήμασταν ψηλοκώλες μετά από μια "μαύρη" κατοχή;

Eφτά αλήθειες θα σου πω

για να διαλέξεις το σκοπό
που θα μου πεις για να σου πω
το σ' αγαπώ.
Ακούς παλιο - Ήθαν;
1.Έχω κάνει παράλληλη σχέση. Για κανά εξάμηνο. Βέβαια επρόκειτο για 2 άντρες σε διαφορετικές χώρες, όχι στην ίδια πόλη, αλλιώς δε ξέρω πως θα τους κουλάντριζα. Ήταν και ο μοναδικός γκόμενος που απάτησα ever.
2. Φοβάμαι να κοιμηθώ στο απόλυτο σκοτάδι αν δεν είμαι στο παιδικό μου δωμάτιο. Να δεις που θα ξυπνήσω από εφιάλτη και θα τρομάξω περισσότερο γιατί δε θα ξέρω που είμαι.
3. Είμαι αγχωτικός άνθρωπος. Δηλαδή δε θα σας στήσω ποτέ σε ραντεβού, εκτός αν μου προκύψει χοντρή μαλακία στο δρόμο (πορεία, απεργία, αυτοκτονία).
4. Έχω σκοτεινά μυστικά ακόμα και από τις πιο κολλητές μου φίλες, που με ξέρουν πάνω από δεκαετία.
5. Στο παρελθόν έχω τρυπήσει τη μύτη μου και τα μαλλιά μου έχουν περάσει από όλα τα (φυσικά) χρώματα και τα μήκη. Για παράδειγμα μια εποχή στο Πανεπιστήμιο κυκλοφορούσα με ανοιχτό ξανθό κοντό μαλλί, κρικάκι στη μύτη και μπλε σκούρα νύχια.
6. Δε μ'αρέσουν τα παιδιά, εκτός αν είναι ήσυχα και καθαρά και κάθονται μακριά μου χωρίς να μου πολυμιλάνε. Είχατε δει τον Καπουτζίδη στις "Σαββατογεννημένες"; Ούτε με τον γάμο καυλώνω. Υπάρχουν γυναίκες που θέλουν να παντρευτούν χωρίς καν να έχουν γκόμενο. Μπορεί και να το κάνω υπό κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις. Αλλά μάλλον αυτό δε θα προκύψει ποτέ.
7. Μπορεί και να βγάλω το βρακί μου να στο δώσω*, αν το ζητήσεις ευγενικά. Αν πας όμως να μου πάρεις κάτι ή να πετύχεις κάτι από μένα χωρίς να μου το πεις, μπορεί και να σου βγάλω το μάτι.

Λοιπόν κανείς από όσους είδα δεν έχει καλέσει τον Σικιά, την Κωλόγρια, τον Νικόλα, τον Μπλουπριντς, τη Θεία Λένα, τον Μάλερ, τον ψυχίατρο.
Και την Φέβις, έτσι, γιατί εμένα ο αριθμός μου είναι το 8 κι όχι το εφτά, τραβάτε κανά ζόρι να 'ουμ';

(χώρια που ο Σικιά είναι ντίβα και δε θα παίξει)



* που λέει ο λόγος, δε θέλω αηδίες περί βρακιών

Προέδρος της Ένωσης Ελληνικού Διαδικτύου

Ο Άμμος με κάλεσε σ'ένα παιχνίδι που δε το κατάλαβα καθόλου.
Γι'αυτό θα γράψω ότι κατεβάσει το ξερό μου.
Οι κανόνες είναι αυτοί:
«Α. Διαβάστε πρώτα το «Κάτω τα χέρια από το Βασιλάκο» στης Ντίβας. Ακολουθήστε και το link για τα βιογραφικά
B. Πηγαίντε στο blog σας και γράψτε αντίστοιχης μορφής βιογραφικό.
Γ. Καλέστε κατά προτίμηση 5 άτομα να το κάνουν και αυτοί. (το 5 είναι συμβολικό, όσα και τα δάχτυλα της μούτζας)…»

Α. Οκ αλλά ήταν λίγο βαρετά, λογοδιαρροϊκά χωρίς πολύ ειρμό κείμενα που έκαναν "κοιλιές".
Β. Όνομα: Τανίλα
Γεννηθείσα το 1976 στην Πέρα Παναγιά.
Εξ' απαλών ονύχων μου άρεσε το ξύσιμο με τα απαλά μου νύχια, γι'αυτό ουδέποτε ασχολήθηκα σοβαρά και με πάθος με κάτι. Βαριόμουνα γρήγορα.
Έλαβα λοιπόν την απαραίτητη και υποχρεωτική επιφενειακή μόρφωση της κορασίδος της τάξης μου όπως μου επέβαλε ο ΜΠΑΜΠΑΣ μου, μετά γαλλικών και πιάνου.
Ουδέποτε είχα επαφές με άντρες διότι μου το απαγόρευε ο ΜΠΑΜΠΑΣ μου, μέχρι που τα τίναξε, πολτοποιημένος κάτω από την πατούσα ενός καγκουρώ, γωνία Συγγρού και Βασιλίσσης Σοφίας. Έκτοτε φροντίζω την κατάκοιτη μητέρα μου την οποία θα δολοφονήσω με μαχαίρι στο ντους μόλις κλείσω τα 33 που είναι η ηλικία που σταυρώθηκε ο Ιησούς.
Μετά θα τη διατηρήσω μουμιοποιημένη να κάνουμε παρέα.
Ως άτομο είμαι ελαφρώς υβριστική. Επίσης δεν έχω όρεξη παρά να σκαλίζω τη μύτη μου και να φτιάχνω χειροτεχνήματα με τα μυξομπαλίνια μου και δε διαθέτω υπολογιστή, δι' αυτό πιστεύω ότι θα είμαι ταμάμ για πρόεδρος.
Γ. Να κάτσουν να βγάλουν τα μάτια τους και ο Πρόβατος, ο τρελογιατρός, ο φιχιτμπάκιος, ο Πασκάλ και η Μισιρλού η γαλλική παπαρδέλα.

Υ.Γ. Βέβαια δεν έχω ιδέα τι ακριβώς πρέπει να κάνει ο πρόεδρος. Σας παρακαλώ όμως δε θέλω λούτρινο αρκουδάκι, τα σιχαίνομαι.

M’αρέσει τις Κυριακές που βρέχει.

Είναι ότι πρέπει για να κάθεσαι μέσα μ’ένα χοντρό πάκο εφημερίδες και άφθονους ζεστούς καφέδες σε μεγάλες χοντρές κούπες, με μια φόρμα κι ένα μάλλινο ριχτάρι τυλιγμένο στα πόδια σου, σαν καμιά γιαγιά.
Να μην ξεμυτίζεις απ’το σπίτι παρά μόνο για να κατέβεις στο ψιλικατζίδικο στο ισόγειο να πάρεις τσιγάρα και εφημερίδες.
Να έχεις άφθονο χρόνο να ξεκοκαλίσεις όλες τις στήλες, από τα οικονομικά μέχρι τα κουτσομπολιά και να διαβάσεις όλα τα περιοδικά της Κυριακής που έχουν οι εφημερίδες, ώστε να μάθεις και τα τελευταία πολιτιστικά και τα τελευταία κραγιόν. Να μην πολυπεινάς, να φας κάτι πρόχειρο, μια γρήγορη μακαρονάδα ή χτεσινό παστίτσιο, και να συνεχίσεις με τον μεσημεριάτικο κύκλο της Νόβα και μόλις τελειώσει και το CSI να ξεκινάς ένα μυθιστόρημα, καινούριο ή ξαναδιαβασμένο προ δεκαετίας.
Χωρίς χοντρές κουλές γριές γειτόνισσες που πάσχουν από ακατάσχετη λογοδιάρροια και θέλουν ν'αυτοκαλεστούν για παρατεταμένη επίσκεψη. Να μη μιλήσεις σε άνθρωπο πριν τ'απόγευμα.
Να φτιάχνεις καναπεδάκια σολομού ή ποικιλία τυριών και να τα μασουλάς αντί για βραδινό, μόνος ή με παρέα, που νιώθεις άνετα και δε χρειάζεται να μιλάτε για να σπάσετε τη σιωπή, χαζεύοντας τη βραδινή ταινία. Και την επόμενη. Και τη μεταμεσονύκτια. Να σας παίρνει ο ύπνος στον καναπέ, τον δικό σου ή του αλλουνού και να ξυπνάτε βρίζοντας κατά τις 4 για να πάτε στο κρεβάτι σας ή κατά το πρωί για να πάτε στη δουλειά.
Καλά θα’τανε.

Οι συμβουλές της γιαγιάς

- Άμα έχεις διάρροια πίνεις καφέ ανακατεμένο με λεμόνι
- Εναλλακτικά βράζεις λίγη ρίγανη, τη σουρώνεις και την πίνεις
- Άμα έχεις δυσκοίλια τρως δαμάσκηνα κατά βούληση.
- Στον λεκέ από λάδι βάζεις υγρό πιάτων και το αφήνεις μισή ώρα πριν το πλύνεις.
- Η μούχλα (από τοίχους, πλακάκια, κ.λ.π.) καθαρίζει με χλωρίνη σκέτη ή αραιωμένη με νερό σε αναλογία 1:2 αντίστοιχα.
- Η μούχλα και η μπίχλα από στόμια βρύσεων καθαρίζει με ένα βαμβακάκι βουτηγμένο σε ξύδι που το στουμπώνεις πάνω στο στόμιο, το τυλίγεις με μεμβράνη και το αφήνεις 2-3 ώρες.
- Το κόκκινο κρασί καθαρίζει με ούζο.
- Τα λευκά ρούχα υποτίθεται ότι δε γαριάζουν αν τα πλένεις μόνο με πράσινο σαπούνι.
- Η λεκάνη κιτρινίζει πιο δύσκολα άμα της ρίχνεις που και που λίγη χλωρίνη, να μείνει όμως όλη τη νύχτα.
- Τα άλατα του νερού καθαρίζουν μια χαρά από τα πορσελάνινα είδη υγιεινής με χλωρίνη.
- Αν προσπαθήσεις να το κάνεις με ειδικό προϊόν για τα άλατα, πρόσεχε να κάνει για τέτοιες επιφάνειες αλλιώς τη γάμησες
- Η κόκκινη σάλτσα πήζει με την προσθήκη πουμαρό.
- Για να μην κολλάει το μακαρόνι του ρίχνεις μια στάλα λάδι στο νερό όταν το βράζεις
- Έχε πάντα κύβους (Knorr π.χ.), πάνε παντού.
- Το κρέας (και τον κιμά και το μπέηκον κ.λ.π.) το φυλάς στην κατάψυξη τυλιγμένο σε μεμβράνη και ΟΧΙ στο χαρτί του κρεοπώλη. Εκτός αν διαχωρίσεις το χαρτί από την εσωτερική του μεμβράνη.
- Το ψητό του φούρνου το σκεπάζεις με αλουμινόχαρτο για να μη στεγνώνει.
- Αφού του βάλεις λίγο νεράκι στο ταψί.
- Το λεμόνι χαλάει το γυάλισμα των μαρμάρων
- Για να φτιάξεις τη ζημιά παίρνεις duro stik και το περνάς μπόλικα στρώματα με ένα βαμβακερό πανί χωρίς χνούδι (π.χ. ένα μακό).
- Με ίδιο πανί και νερό βγάζεις το πουλόσκατο από τ’αμάξι για να μη σου πειράξει το χρώμα.
- Το ρετσίνι το βγάζεις με πολύ ζεστό νερό.
- Με ίδιο πανί κάνεις και τα τζάμια. Όποιος είπε ότι το τζάμι καθαρίζει καλύτερα με εφημερίδες να τις βάλει στον κώλο του.

Καλή Σαββατιάτικη φασίνα σε όλους.

Update:

Αγγελία: Αναζητώ άτομο στα ΝΠ που να του αρέσει να σιδερώνει και να μη του αρέσει να βάζει πλυντήριο για ν'ανταλλάζουμε.

Περιοδικό "Τηλερομάντζο": γράμματα αναγνωστών

Αγαπητοί κ.κ. βουλευτές,
Πολύ χαίρομαι που θα ψηφιστεί με νόμο το δικαίωμα σύναψης “συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης” αποκλειστικά και μόνο για τα ετερόφυλα ζευγάρια.

Αυτό το σύμφωνο είναι ταμάμ για μένα που είμαι ελεύθερο πνεύμα και βαριέμαι γρήγορα. Διότι άμα ξέρω ότι τον τύπο θα τον βαρεθώ σε ένα, δυο, δέκα χρόνια, τι να τρέχω τώρα για νυφικά και γάμους και να χάσω και τη μισή μου περιουσία στο διαζύγιο. Και καλά να χάσεις τη μισή σου περιουσία όταν έχεις π.χ. δυο σπίτια. Άμα έχεις ένα το κόβεις στη μέση σαν κεφάλι γραβιέρας; Πρέπει να το πουλήσεις και να μοιραστείς το παραδάκι. Και βέβαια στο μεταξύ να μένεις στο νοίκι. Δεν είναι πράματα αυτά, ξαφνικά από νοικοκυρά να βρεθώ νοικάρισσα για του μουνιού μου το χαβά κι επειδή θέλω ν’ αλλάξω τον αέρα μου γκομενικώς.

Επίσης πολύ χαίρομαι και μπράβο που αφήσατε τους πούστηδες και τις τζιβιτζιλούδες απ’ έξω, διότι άμα πηγαίνουν όλοι οι γκέηδες να κάνουν οικογένειες και να υιοθετούν παιδιά τι θ’ απογίνουμε εμείς οι πτωχές πλην τίμιες κορασίδες που θέλουμε πάση θυσία να παντρευτούμε, όποιον να ΄ναι, αρκεί να γίνουμε επιτέλους μάνες; Ενώ άμα έχουν την ανάγκη μας για ν’ αποκτήσουν μούλικο, κάποια στιγμή ακόμα κι εμείς οι μπαλότσες, που δε μπορούμε να βρούμε άντρα αλλιώς, θα έχουμε πιθανότητα να τυλίξουμε κάποιον, έστω κι αν είναι γκέης που τον αναγκάζει η ποτάνα η κενωνία να παντρευτεί δια να έχει το κούτελον καθαρόν και το τέκνο (οικογένεια) εφικτό.
Μετά τιμής,

Πληγωμένη πετούνια



Y.Γ.: Παρακαλώ αιτήσεις για γάμο από γκέηδες που χτυπά το βιολογικό τους ρολόι εδώ.

Ti έπαθα τις προάλλες

Ένα απόγευμα, out of the blue, μου έστειλε μήνυμα ο πρόβατος να βγούμε οπωσδήποτε το βράδυ. Δέχτηκα χωρίς να το πολυσκεφτώ, ώσπου με πήρε μια φίλη μου να μου θυμίσει ότι είχα υποσχεθεί να πάω στο γάμο της, μάλιστα είχε με υπολογίσει και στο τραπέζι, άρα δε γινόταν να μην πάω. Τι θα έκανε τα πέντε έξτρα πιάτα από το καθετί;
Αναγκάστηκα ν’ακυρώσω με το Πρόβατο, κι επειδή ένιωθα ενοχές που τον έστησα, τον πήρα εγώ την επόμενη φορά να κανονίσουμε, διότι, πώς να το κάνουμε, είμαι μια lady.
Το άσχημο ήταν ότι τον κάλεσα σε μασκέ πάρτι με θέμα «tea party in England» και αυτός κατάλαβε «tree party» και ήρθε ντυμένος βοσκός με τσουράπια, τσαρούχια, ταγάρι και μια γκλίτσα, ίδιος ο Χατζηχρήστος ως "Θύμιος". Το θέαμα ήταν απερίγραπτο (ένα πρόβατο ντυμένο βοσκός) κι έτσι ήπιαμε ένα ποτό στα γρήγορα και τον πήρα να φύγουμε ντροπιασμένη.
Μιας και φύγαμε νηστικοί, τον πήγα, όπως ήμασταν, με τις στολές, να τσιμπήσουμε κάτι έξω, εγώ ντυμένη αγγλίδα lady κι αυτός βοσκός.
Καθίσαμε σ’ ένα γυράδικο διότι, καταλαβαίνετε, που να τον κυκλοφορήσω στα χάλια που ήταν σε σικ εστιατόριο;
Το ποτάκι όμως που ήπιαμε στο theme party με άδειο στομάχι τον πείραξε, μπερδεύτηκε, ζαλίστηκε, κι άρχισε να μου την πέφτει.
Επέμενε να μάθει αν ο δικός του τύπος αρσενικού μ’αρέσει, με πολύ αδιάκριτο τρόπο, κάνοντάς μου χυδαίες ερωτήσεις σεξουαλικού περιεχομένου.
Και σαν αποκορύφωμα προσπαθούσε να με φιλήσει και δε μ’άφηνε να φάω!
Ευτυχώς κάποια στιγμή τα ξίδια τον χτύπησαν στη φούσκα και πήγε τουαλέτα κι έτσι σταύρωσα κι εγώ μια μπουκιά. Στο μεταξύ έστειλα και μήνυμα για βοήθεια στον Ethan, ο οποίος άφησε το πάρτι (το πάρτι που λέγαμε πριν, είχε ντυθεί λόρδος) και ήρθε να μαζέψει το ανεξέλεγκτο πρόβατο μαζί μ’έναν φίλο του που κάλεσε για βοήθεια (ο φίλος του δεν ήταν στο πάρτι κι έτσι ήρθε κανονικά ντυμένος).
Χριστέ μου, άγιο είχα και γλίτωσα τον βιασμό!

Η τέλεια γυναίκα

Όλοι οι άντρες ονειρεύονται να βρουν μια γυναίκα ανεξάρτητη.
Που θ'αναγνωρίζει ότι είχαν ζωή πριν τη γνωρίσουν και δε θ'απαιτεί να βγαίνουν συνέχεια μαζί. Αλλά θα έχει και δική της κοινωνική ζωή, αντί να "κρέμεται" πάνω τους και να τους "πνίγει".
Που θα πηγαίνει μόνη τ'αμάξι στο συνεργείο και θα το πλένει μόνη της.
Που θα τους πει "βαρέθηκα, πάμε μια βόλτα να χαζέψουμε κώλους και βυζιά".
Που δε θα περιμένει να πληρώνουν αυτοί. Ίσως και να έχει ήδη πληρώσει το λογαριασμό όσο είναι στην τουαλέτα.
Που δε θα έχει πνεύμα λάχανου.
Που δε θα θέλει να παντρευτεί και να κάνει παιδιά.
Που δε θα σκαλίζει και δε θα ζηλεύει το παρελθόν. Το παρελθόν και των 2.
Που δε θα έχει αντίρρηση να πάνε σ'ένα στριπτητζάδικο. Ίσως να πηγαίνει κι εκείνη.
Που δε θα έχει αντίρρηση να καλέσουν κι άλλο άτομο στο κρεββάτι τους.
Και θα βάφει και τα κάγκελα του κήπου.
Μόλις τη βρούνε, την κοπανάνε, διότι η γκόμενα είναι πολύ "φευγάτη", δεν τους έχει ανάγκη και "δεν είναι κοπέλα για σχέση αυτή".

Mεγαλοστέλεχος

Η αλήθεια είναι ότι σας έχω κλάσει πιστοί μου αναγνώστες. Και τους 6 που με διαβάζετε.
Η αλήθεια είναι επίσης και ότι έχω λιγότερο χρόνο να γράφω και να κάνω βόλτα σε άλλα μπλογκ. Παλιά, όταν δεν είχα δουλειά πάταγα διαρκώς ξανά και ξανά τα λινκ μου και τα λινκς σας.
Eδώ και 2 μέρες δεν έχω τόσο πολύ χρόνο για τέτοια. Ούτε και τόση ευχέρεια. Σας διαβάζω πιο πολύ «στα κλεφτά». Σας διαβάζω πάντως.
Έχω καινούριο παιχνιδάκι και ταυτόχρονα υποχρέωση: έχω υφιστάμενο. Temp αλλά υφιστάμενο.
Πρέπει να του δείχνω διάφορα.
Πρέπει να προσέχω μη τυχόν και βλέπει την οθόνη μου.
Πρέπει να του δίνω δουλειά και να τον ελέγχω, δηλαδή έχω πιο πολλή δουλειά κι εγώ.
Πρέπει να δείχνουμε ότι έχουμε δουλειά και είμαστε τρελά απασχολημένοι, ώστε να δικαιολογήσουμε το επιπλέον άτομο.
Πα να 'πει "ξεθάβουμε μαλακίες και τις ανακατεύουμε μέχρι να πήξουν".
Πρέπει ν’απαντώ σε κουλές ερωτήσεις του στιλ: «Πω πω πόσα πολλά λεφτά έχει ο τάδε Φορέας;» «Πω πω πόσα εκατομμύρια περνάνε από ‘δω;» «πω πω .....»
Πρέπει να δείχνω σοβαρή κι έμπειρη μπροστά στον «μικρό».
ΟΚ
Αλλά δε πρόκειται να μιλάω κόσμια.

Ονοματοδοσία

Tελικά πόσο και ποιο ρόλο παίζει τ’όνομά μας στη ζωή μας;

Αξίωμα: θα σε κοροϊδεύουν στο σχολείο.
Οποιοδήποτε όνομα να έχεις. Όσο απλό και συνηθισμένο κι αν είναι, θα έρθει η ώρα που θα σε κοροϊδέψουν. Ακόμα κι αν σε λένε Μαρία, Αννα, Νίκο, Κώστα ή Ελένη. Κάτι θ’ακουστεί μέσα στην τάξη για κάποιον συνονόματο στρατηγό ή άγιο, για κάποια βασίλισσα ή πόρνη. Και τότε ένα σύννεφο καζούρας θα σε ακολουθεί για μέρες ή και μήνες.

Πόσο μάλλον αν το όνομά σου είναι κάπως πιο ασυνήθιστο και ιδιαίτερο: τη γάμησες. Ποιά Αγορίτσα, Αφροξυλάνθη ή Λεμονιά δεν έχει μισήσει τους γονείς της στο δημοτικό να τη βαλσαμώσουμε να τη δείχνουμε στον κόσμο. Ποια Μαρίνα δεν έχει αφρίσει μυστικά όταν η καζούρα περιστρεφόταν γύρω από…. τη μαρίνα Αλίμου π.χ.
Αγαπούσα πολύ τη μάνα της μάνας μου και θεωρώ τιμή μου που το δεύτερό μου όνομα είναι το δικό της. Ένιωθα όμως και απέραντη ανακούφιση που οι γονείς μου δε το ανέγραψαν στα χαρτιά μου μετά τη βάφτιση, κι έτσι κανένας συμμαθητής μου στο σχολείο δε το ήξερε και ούτε μπορούσε να το ανακαλύψει. Είναι λεβέντικο όνομα. Είναι επίσης και σχεδόν ανύπαρκτο στην Ελλάδα. Μόνο τη γιαγιά μου ήξερα μ'αυτό τ'όνομα. Το μετάνιωσα αργότερα που δε φαίνεται τ'όνομα στην ταυτότητά μου, αλλά ήταν πράγματι σωτήρια αυτή η παράλειψη όσο ήμουν μικρή.

Και αν τ’ όνομά σου είναι περιγραφικό ιδιότητας, πόσο σου έχει στοιχίσει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα σου, να πλησιάσεις ή ν’αποφύγεις αυτή την ιδιότητα;
Μια Λεμονιά πολλοί θα περιμένουν να είναι ξινή. Γίνεται λοιπόν ξινή εκπληρώνοντας τις προσδοκίες των άλλων ή, από πείσμα κι αντίδραση, επιμένει να βγάζει μόνο πραότητα και γλυκύτητα;
Κάπου είχα διαβάσει ότι ο συγγραφέας δε μπορούσε να φανταστεί Παναγιώτα που να μην είναι χοντρή. Χοντραίνουν άραγε οι αδύνατες Παναγιώτες για να εκπληρώσουν το μύθο τους;
Προσπαθούν οι Λευτέρηδες να είναι ελεύθεροι άνθρωποι;
Γιατί αυτή η Χαρούλα είναι τόσο λυπημένη;

Και, γονείς, μην ξεχνάτε να είστε καλοί με τα παιδιά σας, αυτά θα διαλέξουν το γηροκομείο που θα πάτε.

.

Update: τ'ομολογώ, ο πραγματικός λόγος ύπαρξης αυτού του κειμένου είναι ότι η ξαδέλφη μου η *Φεβρωνία*, που είναι έγκυος, θέλει να βαφτίσει την κόρη της Ιππολύτη και όχι Ιωάννα σαν η γιαγιά της μικρής.

Zει ανάμεσά μας

Ανοίγω τα μάτια και ξυπνώ. 6:30 Δε με πειράζει το πρωινό ξύπνημα για να πάω στη δουλειά, αλλά όταν είναι ακόμα νύχτα έξω νιώθω μια κατάθλιψη, λες και με πέταξε, τον Ξανθόπουλο με την ανάπηρη μάνα, η σκληρή μοίρα εργάτη στη φάμπρικα. Και σε τούτη τη μητρόπολη του μέλλοντος είναι πάντα νύχτα το πρωί.
Καμία σχέση με την Αθήνα της νιότης μου που τα καλοκαίρια πάλι ξυπνούσα 6:30, αλλά τα καλοκαίρια ήταν τόσο φωτεινά. Εδώ τίποτα δε θυμίζει εκείνη την πόλη.
Δουλεύω σ' ένα ερευνητικό κέντρο που ασχολείται με απόρρητα πειράματα. Σήμερα είμαι ειδική καλεσμένη σε μια παρουσίαση .Δε ξέρω γιατί είμαι καλεσμένη. Συνήθως οι παρουσιάσεις γίνονται ανάμεσα σε γιατρούς/ φυσικούς/ χημικούς. Άντε και σε κάνα δυο εθελοντές που κάνουν το πειραματόζωο, υπό απόλυτα ασφαλείς συνθήκες.
Μπαίνω στην αίθουσα και για μια φορά ακόμα νιώθω το δέος του ανθρώπου απέναντι στην άσπρη μπλούζα. Μετά σκέφτομαι ότι κι εγώ επιστήμονας είμαι, έστω κι αν δεν είμαι γιατρός και δε φορώ άσπρη μπλούζα. Όλοι με γνωρίζουν σ’ αυτή την αίθουσα, είμαι η τροφοδότρα τους, εγώ τους εξασφαλίζω τις χρηματοδοτήσεις για να κάνουν τα πανάκριβα παιχνίδια τους.
Μαζευόμαστε στο κέντρο της αίθουσας, γύρω στο τραπέζι με τα μηχανήματα, κάτω από το άσπρο φως. Παρατηρώ έναν άντρα κοντά στα 30, με αμήχανο χαμόγελο.
Αυτός γιατί είναι εδώ; Ξέρω ποιος είναι, όλοι τον ξέρουμε σ’αυτή την πόλη. Ένα από τα παιχνίδια των προκατόχων των δικών μου επιστημόνων ήταν μια πρωτοποριακή εξέταση DNA που τότε κρατήθηκε μυστική. Ήταν την εποχή που εγώ ζούσα ακόμα στην Αθήνα της νιότης μου. Και εξίσου μυστικά την εφάρμοσαν σε περιπτώσεις που δεν ήταν δυνατό μέχρι τότε να βρεθεί DNA. Κατάφεραν να πάρουν DNA από την ιερά Σινδόνη….
Πολύ πριν «βγει» στον κόσμο η Ντόλυ, άλλοι προκάτοχοι τούτων εδώ είχαν ήδη κλωνοποιήσει αυτό το DNA. Έκτοτε ζει ανάμεσά μας. Είναι ψηλός, αδύνατος και πολύ μικρή σχέση έχει με τον χολιγουντιανής ομορφιάς τύπο με τα ξανθά μακριά μαλλιά που μας τάιζαν οι παπάδες.
Τούτος δω είναι και καραφλός και μου θυμίζει απίστευτα τον καράφλα ηθοποιό που έπαιζε στο “Just shoot me”*, με την αχαροσύνη του και τις μαγουλίθρες του.
Αυτός γιατί είναι ‘δω; Δε του μιλάω, δε ξέρω πως ν’απευθυνθώ. Κύριε; Θεάνθρωπε; Εσύ; Εσείς; Ζει ανάμεσά μας σαν απλός άνθρωπος. Άλλωστε ελάχιστοι στην πόλη μας πιστεύουν ότι όντως αποτελεί κλώνο του Θεανθρώπου. Η Ιερά Σινδόνη ήταν πάντα αντικείμενο αμφιβολιών και διαμάχης ως προς το πρόσωπο που εμφανίζει. Ακόμα και τούτος εδώ οπτικά διαφέρει πολύ από την εικόνα στην Ιερά Σινδόνη.
Αυτός γιατί είναι εδώ όμως;
Η επίδειξη αρχίζει. Καινούριες ακτινοβολίες. Σαν τις γνωστές ακτινογραφίες αλλά μπορούν να εμφανίσουν ακόμα και την πιθανότητα και μόνον καρκίνου στα οστά.
Αυτός προσφέρεται και όλοι κοιτούν εμένα; Γι’αυτό με καλέσανε; Υποψιάζονται τίποτα;
Στεκόμαστε δίπλα δίπλα εγώ κι Αυτός αλλά δε νιώθω απολύτως τίποτα, καμιά Ιερή Ανατριχίλα, τίποτα. Περιμένουμε να εμφανιστούν οι πλάκες. Στην αρχή σκιές που σκουραίνουν, πολλοί κόκκοι που ενώνονται. Κοιτώ τη δικιά μου και δε βγάζω άκρη. Σα μια ακτινογραφία θώρακος. Έχω ξανακάνει. Βέβαια έχω κοιτάξει πολλές φορές ακτινογραφίες και δεν έχω προσέξει αυτό που βλέπει ένα έμπειρος γιατρός. Περιμένω με αγωνία. Λες να με καλέσανε εδώ επειδή ξέρουν ότι είμαι άρρωστη;
Κοιτώ και τη δική του δίπλα στη δική μου. Είναι σίγουρα η πιο περίεργη ακτινογραφία που έχω δει. Τόπους τόπους μοιάζει λες και κοιτάς τα κόκαλα μέσα από μικροσκοπικούς μεγεθυντικούς φακούς. Το σημείο που μεγεθύνεται δεν είναι ευθεία, όπως συνήθως ένα κόκαλο, αλλά εμφανίζει περίεργες γωνίες…….
Ο υπεύθυνος της παρουσίασης θα μας εξηγήσει τι βλέπουμε. Οι μαζεμένοι επιστήμονες στριμώχνονται γύρω μας.
«Εδώ βλέπουμε δυο παραδείγματα. Μια υγιής ακτινοσκόπηση …
(δείχνει τη δικιά μου ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ, είμαι υγιής υγιής υγιής!!!)
….. και μια συμπτωματική.»
Συμπτωματική; Συμπτωματική λένε οι γιατροί αν εμφανίζει συμπτώματα, μιλάμε για συμπτώματα καρκίνου στα οστά! Κοιτάζω έκπληκτη τον άνθρωπο με τη συμπτωματική ακτινογραφία. Αυτό τι σημαίνει τώρα;
Δεν είναι ο Θεάνθρωπος; Ο Θεάνθρωπος ως Άνθρωπος μπορεί να έχει καρκίνο; Ως Θεός δε θα έπρεπε να έχει ανοσία σε τέτοια; Είναι η Ιερά Σινδόνη μια απάτη; Δεν απεικονίζει Αυτόν;
«Προβλεπόμενος χρόνος εκδήλωσης μέχρι τρία χρόνια».
Έτσι ε; Στα 33 του;
Είναι αυτός ο καρκίνος μια δικλείδα ασφαλείας του Θεού; Ότι θα έκανε το καθήκον του και δε θα λούφαρε, μιας και δε θα είχε τίποτα να κερδίσει, ή Σταύρωση ή καρκίνος; Ή απλά απουσία δικλείδας ασφαλείας, μιας και μετά τα 33, που θα είχε εκπληρώσει το έργο Του, η ανοσία σε ασθένειες και η διασφάλιση της ζωής του θα ήταν απλά άχρηστα;
Κλείνω προβληματισμένη τα μάτια και ξυπνώ. Γαμώτο εξίμηση, βαράει το ρημάδι, πρέπει να σηκωθώ πάλι.


* Enrico Colantoni, τον γούγλαρα

Mου έχει πέσει το σαγόνι

Από τα γέλια και προσπαθώ να το μαζέψω.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα τι να γράψω. Όχι για το κωλάμαξο που με ταλαιπωρεί και το συνεργείο που μου το καθυστερεί.
Όχι για το πρόβλημα με τη βενζίνη που δεν έχω που να τη βάλω. Με το αμάξι στο συνεργείο τι θα φουλάρω; Θα πάω στο βενζινάδικο και θα του πω «βάλε την αντλία στων κώλο μου και φούλαρε»;;;;
Τέλοσπάντων έχω ένα ξεχασμένο τράκερ και είπα να δω αν με θυμάται κανείς ακόμη και ποιος ανώμαλος είναι αυτός.
Ε έχω μείνει άναυδη. Και σημειωτέων, στην προκεχωρημένη ηλικία μου λίγα πράγματα με εκπλήσσουν πια.
Υπάρχει σάητ με φαν της Κάντυ Κάντυ!
Καλά αυτό από μόνο του δε λέει και πολλά πράματα. Τα παιδάκια γίνονται φαν της όποιας μαλακίας, ακόμα και αυτής της αηδιαστικά γλυκερής και ηλίθιας Κάντης που μια ζωή περίμενε τους άντρες, αντί να πάρει τη ζωή στα χέρια της. Το τέλεια καλό και ηλίθια βαρετό κοριτσάκι, που, κατά πάσα πιθανότητα αν το γνώριζα σήμερα θα το χαστούκιζα. Κι εγώ όταν ήμουν μικρή την έβλεπα στην τηλεόραση και αγόραζα κι ένα περιοδικό.
Κι όμως όχι!!! Μιλάμε για ΓΥΝΑΙΚΕΣ!!!
Ναι ενήλικες γυναίκες που προφανώς το μυαλό τους είναι ακόμα στα 12 χρόνια τους. Ειλικρινά δε μπορώ να βρώ άλλη δικαιολογία γιατί ενήλικες γυναίκες έχουν ολόκληρη σελίδα με πολυσέλιδα φόρουμ όπου ασχολούνται με την Κάντη. Γυναίκες από 27 έως και 36!
Μα όλους τους δαίμονες, grow up! Μ’αυτά ασχολιόμασταν στα 10 και στα 12! Δεν έχουν βρει άλλα ενδιαφέροντα από τότε;
ΕΛΕΟΣ δηλαδή!! Πνευματικά ενδιαφέροντα 10χρονου; Σε γυναίκες στην τρίτη και την τέταρτη 10ετία της ζωής τους;
Συγνώμη αλλά πόσο ανώμαλη και γελοία μπορεί να είναι μια γυναίκα για ν’ασχολείται με ένα καρτούν και μάλιστα σοβαρά; Εγώ αν ανακάλυπτα ότι κάνω τέτοια πράγματα θα πήγαινα στον ψυχίατρο. Πόσο αγάμητες σε κορμί και μυαλό πρέπει να είναι για να κάθονται γυναίκες που κοντεύουν τα σαράντα ν’ασχολούνται σοβαρά με την Κάντη;
Κι όταν λέω σοβαρά εννοώ ότι ξέρουν απέξω όλη την ιστορία, τους χαρακτήρες, τους διαλόγους! Πόσο αρρωστημένο είναι αυτό; Πράγματα που άνθρωποι στην ηλικία μας έχουν πια μισοξεχάσει, διότι ασχολήθηκαν και με άλλα πράγματα εκτός από την Κάντη. Π.χ. με το Πανεπιστήμιο, τους άντρες, τη δουλειά, την επαγγελματική ανανέωση, το θέατρο, το σινεμά, τη λογοτεχνία.
Δηλαδή μετά την Κάντη δε βρέθηκε ένας Καραγάτσης, ένας Κισλόφσκι, ένας Ταραντίνο, μια Ζυράννα Ζατέλη, έστω μια Μαντόνα βρε αδερφέ, να τους γαμήσει το μυαλό, να μαγευτούν, ν’ανακαλύψουν κι άλλα πράγματα μετά τα 10 τους χρόνια και την Κάντη;
Δεν απέκτησαν άλλες ανησυχίες όπως ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ άντρες και ασχολούνται ακόμα με τον Τέρυ και τον Άρτσι; Δεν ασχολήθηκαν ποτέ, έστω και ξώφαλτσα, με την πολιτική; Τα λεφτά που δε φτάνουν, το νοίκι; Δεν έχουν καμιά άλλη ανησυχία παρά για το αν η Κάντυ παντρεύτηκε τον Τέρυ; Στα 36 τους;
Αρχίζω να καταλαβαίνω τους κάφρους φίλους μου που υποστηρίζουν ότι οι γυναίκες σήμερα είναι ηλίθιες και καλές μόνο για ένα πήδημα, ασχέτως αν εγώ δεν είμαι (ηλίθια), γι'αυτό και με κάνουν παρέα.
Μέχρι τώρα τους κοίταγα με απορία και τους θεωρούσα μισογύνηδες. Ε ούτε ‘γω θ’ασχολιόμουν πολύ μ’ έναν άντρα που ασχολείται σοβαρά… με τον Σπορτ Μπίλλι ας πούμε. Ή με τους Τρανσφόρμερς. Ένα πήδημα κι όξω. Συγνώμη αλλά πραγματικά, αν δεν έχω ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα να συζητήσω μαζί του (περ'απ'τους τρανσφόρμερς), μετά το πρώτο πήδημα (άντε και το δεύτερο) ΒΑΡΙΕΜΑΙ. Δε λέω ότι δε βλέπω ακόμα που και που κινούμενα σχέδια (π.χ. Σίμπσονς, Σρεκ), αλλά να περνάω τις μέρες μου ασχολούμενη μόνο μ’αυτό;
ΕΛΕΟΣ! Πόσο συναισθηματικά ανώριμος και πνευματικά καθυστερημένος πρέπει να είσαι δηλαδή;
IQ ραδικιού;
Get a life pathetic loooooosers


Υ.Γ.: Ψάχνω απεγνωσμένα μεταχειρισμένο φερμουί σιαγώνας για ρενό κλιό 1200άρι του '98 (δλδ. όχι το τελευταίο μοντέλο αλλά το ακριβώς προηγούμενο) και ταμπούρο, για την πίσω δεξιά ρόδα.

2 φίλες

.

Η -ας την πούμε - small και η -ας την πούμε – medium.

Λέω «ας την πούμε» διότι η πρώτη συχνά χωράει και σε extra small και η άλλη καμιά φορά, ανάλογα τη μάρκα, αγοράζει και large.

Μπλα ΜπλαΜπλαΜπλαΜπλαΜπλαΜπλαΜπλαΜπλα

......................................................………………………

Μπλα ΜπλαΜπλαΜπλαΜπλαΜπλαΜπλαΜπλαΜπλα

Medium: Εμείς το ίδιο σώμα έχουμε!
Small: Μπαρδόν;
Μ: Λέω, εμείς οι δυο, έχουμε περίπου το ίδιο σώμα.
S: (με γουρλωμένα μάτια) Πως;
Μ: Ε καλά, εσύ έχεις πιο μεγάλο στήθος και εγώ πιο μεγάλη κοιλιά.
S: (διστακτικά) εεεεε….. ξέρεις, και τα νούμερά μας στα ρούχα διαφέρουν... στην περιφέρεια για παράδειγμα...
Μ: Ε καλά, έχω και μεγαλύτερο κώλο, ναι, αλλά, αναλογικά και με τη διαφορά 10 εκατοστών που έχουμε στο ύψος, ίδιο σώμα έχουμε. Μόνο που εσύ έχεις ψωμάκια. Ειδικά οι γάμπες μας και τα μπράτσα μας είναι ολόιδια .
S: …………. (γκασπ! γκλουπ! πνίξιμο από ποτό, βήχας, κ.λ.π.)

Χειμερία Νάρκη

Για διάφορα είδη (πχ σκίουρους), η χειμερία νάρκη ξεκινά γύρω στο Δεκέμβρη και σταματά περίπου τον Μάρτη.
Για τους μπλόγκερ πότε είναι;
Αν έχει κανείς ακατάσχετη όρεξη κι αν θέλει διαρκώς να κοιμάται (αφύσικα πολύ) ήρθε η ώρα;
Αν δε θέλει σχεδόν καθόλου να βγαίνει, όλο κοκούνινγκ;
Δηλαδή αν από 4-5 βραδινές εξόδους τις έχει μειώσει σε μια φορά την εβδομάδα και κάποιους φίλους έχει να τους δει 2 και 3 εβδομάδες.
Αν πέφτει αθέλητα και απροσδόκητα σε ύπνο από τις 10 το βράδυ αν είναι δυνατόν! Και μόλις έχει μπει ο Σεπτέμβρης. Από τώρα; Δηλαδή το Δεκέμβρη τι θα κάνει, θα σταματήσει τη δουλειά;
Μήπως υπήρξε κρούσμα μύγας τσε τσε στην Ελλάδα και το «κουκούλωσαν» τα μήντια;
Μήπως ρίχνει κάτι στα κρουασάν βουτύρου ο «Σταμάτης»;
Μήπως βάζει κάτι στα μάφιν ο «Μαριδόπουλος»;

OK, είναι θαύμα να τρως ένα χοντρό μάφιν ενώ διαβάζεις ένα καλό βιβλίο .

Ναι, ΟΚ έχουν πια μια κατάθλιψη τα πρωινά που ξυπνάς κι είναι μαύρο σκοτάδι, ενώ 2 μόλις βδομάδες πριν, την ίδια ώρα, είχε ξημερώσει.
Κι εκείνα τ’απογεύματα που γυρνάς και νυχτώνει, ενώ πριν ήταν ακόμα μέρα. Λιγο τουλάχιστον.

Γαμώτο, έχουν εξαφανιστεί και οι μαύροι απ’ το κέντρο ….

Κάθε μέρα στις 2

Από όταν ήμουνα πολύ μικρή τρώγαμε με πολύ αυστηρό, στρατιωτικά αυστηρό πρόγραμμα στο σπίτι. Κυρίως επειδή ο πατέρας μου έχει έλκος και έπρεπε να έχει τακτικά γεύματα.
Δηλαδή πρωινό έτρωγα μόνη μου, μιας και στο δημοτικό το έτρωγα πιο αργά απ’ότι στο γυμνάσιο και πιο παλιά δε θυμάμαι. Οι δικοί μου είχαν ήδη ξυπνήσει και φάει πρωινό από τις έξι. Άλλωστε εγώ το πρωινό το παίδευα μισή ώρα. Ένα ποτήρι σοκολατούχο γάλα που το κοιτούσα και με κοιτούσε κι αυτό, μέχρι να σταματήσει να μας κοιτάει και τους 2 μαζί η μάνα μου, ώστε να το αδειάσω στο νεροχύτη. Σοκολατούχο ντε και καλά. Γιατί καλή μου γυναίκα δε διανοήθηκες ποτέ να δοκιμάσεις χωρίς Χέμο; Επειδή ήμουν πιτσιρίκι καλά και σώνει σοκολατούχο; Αφού ΔΕ το έπινα!
Μεσημεριανό στις 14:00, που είχα γυρίσει από τον παιδικό σταθμό/ νηπιαγωγείο/ σχολείο. Και βραδινό στις 21:00. Δηλαδή αν έφτανα σπίτι στις 21:20 πολύ απλά έτρωγα μόνη μου.
Αυτό συντέλεσε στο να πεινάω πολύ συγκεκριμένες ώρες, ειδικά το μεσημέρι. Κατά τις 2 που είμαι στη δουλειά. Και κατά τις 4 που έχω φτάσει σπίτι δεν πεινάω πια. Σαν καλό σκυλάκι του Παβλόφ.
Είμαι στη δουλειά και σκέφτομαι κοκορέτσια, κεφτεδάκια, γαρίδες κοκκινιστές με ρύζι, παϊδάκια, μοσχαράκια και αρνάκια κοκκινιστά με πατάτες,

κοτόπουλα πικάντικα, κοτόπουλα κοκκινιστά με μακαρόνια, κοτόπουλα φούρνου,

μακαρονάδες με κιμά, με διάφορες σάλτσες, καρμπονάρες, παστίτσια, τυροκροκέτες,

τυρόπιτες, κοτόπιτες, μύδια αχνιστά, μύδια τηγανητά, γυαλιστερές με λεμόνι, χταπόδια στα κάρβουνα, χταπόδια με μακαρονάκι, ντολμαδάκια, λουκανικάκια, σαλαμάκια, μελιτζάνες παπουτσάκια,

στραπατσάδες, ομελετολουκάνικα....

Και αυτό:
Ε;
Τι;
Ποιός;
Τι είναι «διευθυντής» και τι θέλει από μένα;

Αργυρούπολη, διασταύρωση Κύπρου και Αργυρουπόλεως

Χάρτης ακριβούς σημείου

Ντροπή, αυτό μόνο έχω να πω, ντροπή.
Κάνουν έργα λίγο πιο κάτω επί της Κύπρου, δίχως πρόβλεψη για τροχονόμο να ρυθμίζει την κίνηση με αποτέλεσμα να φρακάρει η διασταύρωση. Δε ξέρω ποιος είναι ο δήμαρχος της Αργυρούπολης, αλλά θα έπρεπε να ντρέπεται.


Και μετά το ενημερωτικό κομμάτι του δελτίου, ένα ευχάριστο διάλειμμα για διαφημίσεις :

Απαντώντας εν συντομία, διότι μου τη δίνουν τα παιχνίδια, στον Μάλερ , έχω να ευχηθώ:
ΓΙΑ ΜΕΝΑ: Na πραγματοποιηθεί αυτό που εύχομαι πάνω από 2 χρόνια τώρα. (όποιος πει τη μαλακία με τα σύμπαντα και τις συνομωσίες θα διαγραφεί)
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ: Να ζήσουν όλη τους τη ζωή ευτυχισμένοι.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ: Να πάθει αυτό που έπαθε η Π.

Tα τελευταία Χριστούγεννα.

Κωλόγρια, τα τελευταία Χριστούγεννα πριν μετακομίσω μόνη μου, τα έβαλα στον καναπέ του σαλονιού. Όχι δεν αποφάσισα να μετακομίσω γι’ αυτό το λόγο, η απόφαση ήταν ειλημμένη, απλώς σε αναβολή για μερικούς μήνες μέχρι να τακτοποιηθούν κάτι οικογενειακά θεματάκια.
Τελευταίος χειμώνας λοιπόν στο πατρικό μου. Δε βλέπω την ώρα να φύγω. Κι επειδή είχα αναγκαστεί να το αναβάλω μέχρι ν’αντιμετωπιστεί μια κατάσταση, νεύρα. Πολλά νεύρα. Και καυγάδες με τους δικούς μου. Και πουτσόκρυο. Ένα γαμημένο πουτσόκρυο να μυρμηγκιάζουνε τα κόκαλά σου.
Και να’το να’το το ρυζονάτο! Ξυπνάω ένα βράδυ μέσ’το πουτσόκρυο. Όπως είμαι και νυσταγμένη προσπαθώ να ξανακοιμηθώ και …. Δε μπορώ απ’το κρύο! Απ’τη νύστα και τη μαχμουρλίαση δε λειτουργεί σωστά ο εγκέφαλος και δε το ψάχνω, σηκώνομαι σκουντουφλώντας, πάω στη ντουλάπα, βουτάω μια μάλλινη ρόμπα και τυλίγομαι, βουτάω και δεύτερη κουβέρτα και ξεραίνομαι τυλιγμένη σα τον ντολμά.
Το άλλο πρωί συνειδητοποιώ ότι ο θερμοσσυσωρευτής στο δωμάτιο μου δε λειτουργεί. Βάζω τον πατέρα μου που ασχολείται χρόνια με τη συντήρηση του σπιτιού να πάρει όσους ηλεκτρολόγους ξέρει και όσους δεν ξέρει από τον Χρυσό Οδηγό, διότι εγώ δεύτερη νύχτα δε τη βγάζω μέσ’το ψυγείο, κατεψυγμένη θα βγω. Έλα όμως που είναι η εβδομάδα των κωλο-Χριστουγέννων και όλοι λείπουν. Ακόμα και ο «δικός» του ο ηλεκτρολόγος δε μπορεί λέει πριν από την Παρασκευή. Και είναι Δευτέρα! Φυσικά τα υπόλοιπα σώματα στο σπίτι λειτουργούν και ο πατέρας μου με καλεί να κοιμηθώ δίπλα του στο διπλό κρεβάτι που υπάρχει χώρος.
Δεν υπάρχει περίπτωση! Του το ξεκόβω αγριεμένη και παίρνω το μαξιλάρι μου αποφασισμένη να τη βγάλω Χριστουγεννιάτικα στον καναπέ. Εξήγησα και τον λόγο, δε ντράπηκα, πράγμα που έκανε την οικιακή βοηθό και τη μάνα μου να ξεραθούν στα γέλια.
Λοιπόν είναι χειμώνας. Και κοιμόμαστε με κλειστά παντζούρια και τζάμια, μη μας φύγει η ζέστη. Ούτε χαραμάδα ανοιχτά. Ε λοιπόν δε σκοπεύω να κοιμηθώ σ’έναν θάλαμο αερίων! Διότι ο πατέρας μου είναι γέρος. Και οι γέροι κλάνουν! (Επίσης οι γέροι φωνάζουν, ειδικά τα πρωϊνά, αλλ’ αυτό είναι άλλο αξίωμα) Ειδικά ο πατέρας μου κλάνει πολύ. Κλάνει βροντερά. Επειδή το σπίτι είναι μεζονέτα, ακούγεται στο σαλόνι (κάτω) από την κρεβατοκάμαρα (πάνω). Δεν κάνει καν την παραμικρή προσπάθεια να το κρύψει, ή να τρέξει στην τουαλέτα μπροστά στην άμεση οικογένειά του. Μπροστά σε ξένους ή συγγενείς… βουβαίνεται! Μα την Παναγία, δεν κλάνει καθόλου μπροστά σε πολύωρες επισκέψεις. Με μας είναι αδύνατο να περάσει ένα δίωρο χωρίς να κλάσει. Τώρα θα μου πεις, αφού τον θυμάσαι εξ’απαλών ονύχων να κλάνει έτσι, τι γέροι και παπαριές λες; Όταν ήσουν μικρή κι έκλανε δεν ήταν γέρος. Ευτυχώς, μετά από τόσα χρόνια, ουδέποτε μου έχουν μυρίσει. Είναι δηλαδή βροντερές αλλά άοσμες.
Το ρισκάρεις όμως;



(Ξέχασα, το κείμενο αυτό γράφτηκε σε απάντηση ενός ερωτήματος της κωλόγριας)

Η έφηβη ποιήτρια

Ανάσα καυτή στην παρειά και να την αποστρέφεις
Φυσάς τη μαύρη σκόνη που ‘ναι φτιαγμένα τα όνειρα
Πεθαίνεις από έλλειψη χρώματος
Κοιτώντας τους άλλους μέσ’ απ’ το τούνελ, δίχως τίποτα, να τρέφεσαι απ’ τη σάρκα σου
Ένας τοίχος για το σώμα, ένας κύκλος για την ψυχή
Μια ιδιόμορφη περίπτωση όπως όλοι
Χίμαιρες πάνω στις πόρτες των ντουλαπιών κυνηγιούνται
Τούτο το καλοκαίρι, όπως μια θεά από χρόνια κλεισμένη στον ασβέστη
Μια γρια με τους δαίμονές της και τον σκοτεινό ερωτισμό των πλυσταριών της κρεμά – δίχως αναστολές – τα σφαχτά της όπου βρει.
Πάντα με το φόβο του απροσπέλαστου
Η σάρκα θα καεί, οι φωτογραφίες θα καούν, οι πεθαμένοι δε φωνάζουν
Μπορείς να μ’ εκποιήσεις, να με συλλέξεις, να μ’ εκθέσεις σε μουσείο
Είναι στη φύση της πέτρας να καλύπτει τα οστά
Είχες ανοίξει, ένα άσπρο σκίσιμο, πιο ροζ από σκασμένο μανιτάρι
Προχωρήσαμε, και τα πόδια μας άφηναν μακρόσυρτους ήχους
Τα μεσημέρια μια ξεθυμασμένη κραυγή αντηχούσε απ’ τον καθρέφτη στο διάδρομο
Καθόσουν εντελής μέσα στα όριά σου, αλλά, όπως και το μάρμαρο, δεν απλωνόσουνα
Σ’ εκείνο το κορμί που εκτελούσε χρέη καρέκλας

Διακοπή

Σήμερα υποτίθεται ότι το κτίριο που δουλεύω θα είχε διακοπή ρεύματος από τις 10:00 ως τις 10:30.
Παπάρια. Καθόμασταν και περιμέναμε σαν τους μαλάκες , ανεβοκατεβαίναμε από τις σκάλες μην τυχόν και κλειστούμε στ’ασανσέρ, για να κοπεί τελικά γύρω στις 10:10 και να επανέλθει ούτε τέταρτο αργότερα.
Αίσχος πια! Πάνω που χαρήκαμε ότι θα πάμε καμιά βόλτα, μας γυρίσαν άρον άρον πίσω.
Πού είναι το κράτος; Ούτε τις διακοπές ρεύματος δε μπορείς να εμπιστεύεσαι πια!
Μόνο οι διακοπές του μυαλού είναι συνεχείς και ακατάβλητες.
Όπως οι διακοπές που έχουν στείλει τον εγκέφαλό τους διάφορες γυναίκες, από τη μέση ηλικία και άνω. Εγώ προσωπικά γνωρίζω τρεις που είναι εντελώς ηλίθιες κότες. Δηλαδή έχουν μυαλό κότας (στο μέγεθος). Ξέρω ότι είναι άσχημο αυτό που λέω, ειδικά όταν με τη μια με συνδέει και συγγένεια, αλλά είναι στόκοι! Αγαθές και καλόψυχες αλλά ντουβάρια όρθια και δυστυχώς όχι σιωπηλά ντουβάρια, αλλά λαλίστατα, με ακατάσχετη λογοδιάρροια και γνώμη επί παντός επιστητού. Ειδικά οι αμόρφωτες έτσι; Άρα τα εκτοξευόμενα μαργαριτάρια είναι αμέτρητα και προς πάσα κατεύθυνση.
Εγώ πέρασα ένα μαγευτικό δίωρο με μια από αυτές την Κυριακή που μας πέρασε. ΔΕΝ ήταν επιλογή μου, αλλά όταν κανονίζει η γειτόνισσα να κάνει βίζιτα στους γονείς σου τι να πεις; Εγώ πάντως φρόντισα να «δεχτώ» 2 τηλεφωνήματα, ενός τέταρτο και κοντά μισής ώρας αντίστοιχα, το πρώτο ψεύτικο. Δηλαδή απλά έβαλα το ξυπνητήρι να χτυπήσει και υποκρινόμουν ότι απάντησα και μιλάω. Από δω και πέρα, ως ιδιοκτήτρια του ακινήτου, θα ασκήσω το νόμιμο δικαίωμά μου να μην βλέπω ανθρώπους που δεν επιθυμώ. Όταν δεν είμαι εκεί ας τη δεξιώνονται όσο γουστάρουν.
Αυτό είναι από τα εύκολα. Μόνο μη με ξαναφέρει ο δρόμος μου στην Α΄ Εφορία Αθηνών.
Ακόμα θυμάμαι ένα πρωινό, τότε που δούλευα σ’ένα λογιστικό γραφείο. Είχα πάει να κάνω μια δουλειά στην Α΄ και έπρεπε να κάνω γρήγορα γιατί θα πήγαινα και σε άλλη εφορία μετά. Χαμός και τεράστια ουρά στο γραφείο που ήθελα να μπω. Και χαρτάκια χριστέ μου! Ευτυχώς ένας κυριούλης, εντελώς ξαφνικά αποφάσισε να φύγει και να μου δώσει το χαρτάκι του (είμαι μικρή και χαριτωμένη). Μόλις λοιπόν ήρθε η σειρά μου (και ήρθε πολύ γρήγορα) μια χοντρή γριά άρχισε να ουρλιάζει ότι κλέβω και ότι έχω πάει με χτεσινό χαρτάκι. Αντί να της πω πόσο παλιοχαμούρα είναι, την αγνόησα επιδεικτικά και εξήγησα στην «πορτιέρισσα» με τα χαρτάκια τι έγινε και με άφησε να μπω.
Ε μετά από λίγη ώρα βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή. Έπεσα στον αργό υπάλληλο. Αυτόν που σηκώνει το στιλό να γράψει έναν αριθμό πάνω στο χαρτί που του πας. Κατεβάζει το στιλό (χωρίς να έχει γράψει) και σηκώνει το τηλέφωνο. Παίρνει αργά και βασανιστικά τα νούμερα ένα ένα. Όταν του απαντήσουν (από τρία γραφεία πιο κάτω) ρωτάει που είναι το βιβλίο με τα πρωτόκολλα. Κλείνει το ακουστικό. Σηκώνεται αργά αργά και προχωράει προς το παραδιπλανό ντουλάπι. Αδειάζει το ντουλάπι για να βγάλει ένα τετραδιάκι. Φέρνει το τετραδιάκι. Σηκώνει το στιλό. Γράφει ένα νούμερο στο χαρτί που του έδωσες. Γυρνάει στο ντουλάπι για να βάλει πίσω το τετραδιάκι. Κάθεται. Απλώνει το χέρι στο δίπλα γραφείο και τραβάει ένα έντυπο που πρέπει να συμπληρώσει χειρόγραφα και να σου δώσει. Σηκώνει το στιλό. Χτυπάει το τηλέφωνό του. Κατεβάζει το στιλό.
(σκέφτεσαι αν θα σ’απολύσουν έτσι και τον χαστουκίσεις, γίνει τζέρτζελο και δε γίνει η δουλειά του γραφείου).
Απαντάει στο τηλέφωνο. Μετά από 5 ολόκληρα λεπτά, που τα νιώθεις δευτερόλεπτο – δευτερόλεπτο, κλείνει το τηλέφωνο. Σηκώνει το στιλό. Γράφει τρεις λέξεις. Κατεβάζει το στιλό. Σηκώνεται και πάει στην προϊσταμένη. Εσύ σκέφτεσαι την ανθρωποκτονία.
Μέχρι να γράψει τις πέντε αράδες που χρειάζονταν στο ρημάδι το έντυπο, να το σφραγίσει και υπογράψει και να φύγω, εννοείται ότι η γρια παλιοχαμούρα είχε τελειώσει ένα ολόκληρο εικοσάλεπτο πριν από μένα και είχε φύγει γελώντας κάτω από τα παχιά και σγουρά μουστάκια της.

Εσένα θα φάω το μεσημέρι

Είδα πριν μερικές βδομάδες έναν παλιό συνάδερφο απ’την παλιά δουλειά στο δρόμο. Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, χαιρετηθήκαμε και ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Μη πάει ο νους στο πονηρό, ουδέποτε τον γούσταρα τον τύπο, απλά χάρηκα που τον είδα μετά από τόσο καιρό.

Κανονίζουμε λοιπόν να βγούμε και φέρνει κι άλλον έναν και…. γαμώτο! Μιλάμε για το παλιό φλερτ που ποτέ δεν ήταν αμοιβαίο. Μιλάμε για έναν τύπο που γούσταρα ΤΟΤΕ. Και μου την πέφτει ΤΩΡΑ! Έχω μείνει μαλάκας! Και φυσικά δεν είμαι ηλίθια, βουρ στον πατσά! Ξεκινάμε και βγαίνουμε και το πράγμα πάει όλο και καλύτερα. Ο τύπος δείχνει τρελό ενδιαφέρον, με παίρνει συνέχεια τηλέφωνα, είναι τρυφερός, ευγενικός. Φιλιόμαστε, φασωνόμαστε, κ.λ.π.….

Από κοντά βγαίνουμε και με τον πρώτο και φέρνω και μια φίλη μου, κουαρτέτο. Εντάξει, μιλάμε ότι είμαι Η προξενήτρα. Τα παιδιά γουστάρονται και τα φτιάχνουν.

Ώσπου…. Ώσπου ο τύπος αρχίζει και «κρυώνει» ξαφνικά. Αραιώνει τα τηλέφωνα, δεν κανονίζουμε να βγούμε, λέει παπαριές τα παίρνω κι εγώ, γιατί ρε μαλάκα τριάντα χρονών γάιδαρος και δε ξέρεις τι θες; Δεν είναι ότι με πήδηξες και το πήγαινες για πήδημα μόνο. ΔΕΝ με πήδηξες, απλά δε ξέρεις τι θες, προφανώς.

Έχω ξεμείνει τα βράδια και βαριέμαι και δεν έχω τι να κάνω. Οπόταν ξεκινάω και βγαίνω με τις φίλες μου πάλι. Αλλά κι αυτές δε μπορούν συνέχεια. Και η άλλη που της γνώρισα τον τύπο θέλει να τον ξεμοναχιάζει γιατί βγαίνουν μόλις 2 βδομάδες και είναι πάνω στα μέλια. Χέστηκα, θ’αρχίσω να κανονίζω μαζί του, που δε μπορεί να μου πει όχι, να βγαίνουμε όλοι μαζί παρέα. Δεν έχω τι να κάνω τα βράδια και βαριέμαι. Λες να τσαντιστεί η άλλη που τους μπαστακώνομαι και δεν μπορούν να βγουν μόνοι τους; Μπααα …. Ε κι αν; Χέστηκα είπαμε, δεν έχω τι να κάνω, θέλω παρέα.

Ας βγούνε μόνοι τους όταν δε μπορώ εγώ.