Hartjes voor de zomer: het eerste en het laatste

Tig zomerjurken passeerden hier, de voorbije maanden. Meters katoen, en nog meer meters fronsdraad. Eerst als hoop voor wat er zomergewijs komen zou, vervolgens als koppige volharding onder een twijfelachtige wolkenhemel. En tot slot tijdens een hittegolf, als beloning voor al die jurkjes met een open rug.

Het allereerste zonnegoed dat ik maakte is al een half jaar oud, maar kreeg hier nog geen welverdiende vermelding. Het betrof nochtans de verjaardagsjurk van mijn goede vriendin Liv, ook wel 'kleine Liv', mijn favoriete vierjarige. Mejuffrouw heeft een sterk karakter en veel gevoel voor humor, evenals een duidelijk idee over wat ze wil en niet wil. 'Dansjurken' wil ze. En laat ik intussen behoorlijk onderlegd zijn in het fabriceren van dansjurken: niet moeilijk om een verjaardagscadeautje te vinden.

Voor het model kreeg ze zes schetsen. Had ik geld moeten inzetten op haar keuze, dan was ik er - samen met velen onder u - ongetwijfeld rijk van geworden. Oh heerlijke voorspelbaarheid der vierjarige prinsessen.

Voor de stof viel haar pinboardafspeurende oog op een van de paneeltjes van Bambiblauw. Moeder noch maker protesteerden.

Het model is een Tinny en die werd - dat zie je misschien op de foto's, al vaak en met veel plezier gedragen. Dat motiveert voor een herhaling van het proces wanneer Livje vijf wordt. Haar ouders zullen eens lachen en hun wenkbrauwen ophalen, maar ik mag haar wat dit betreft alvast categoriseren onder de 'makkelijke klanten'. 

Nog een kroontje op haar jarige hoofd en het feest kon beginnen.

En dan maken we een sprong in de tijd van een goed half jaar. Van het ene ♥ Livje...

... naar het andere! Ander bouwjaar, maar op zijn minst even ♥.

Op een dag waarop niets me leek te lukken zoals het hoorde, concentreerde ik me dan maar op mijn zenactiviteit bij uitstek: naaien voor de dochters. Deze keer geen hartje verwerkt in een middenachtersluiting, maar gewoon een gat in een niet-gevoerd rugpand, voorzien van een rond beleg dat ik vaststikte met wat siernaadjes.

Voor het rokje gebruikte ik twee lapjes paneelstof, die eigenlijk kussens hadden moeten worden voor Van Katoen maar niet meer door de productielijn geraakten. Die paneeltjes waren te nipt voor een rokje maat 128, dus ik zette er wat driehoeken tussen.

Om het model een retrolook te geven die bij de stof paste, maakte ik geen klassiek jurkje met een rok die start in de taille, maar schuinde ik de zijnaden wat uit en liet ik het rokje iets lager beginnen. 

In het voorpand stopte ik kleine rushes tussen het knopenpat, waarop ik wat sierknoopjes naaide. De jurk sluit met drukknopen maar die zitten goed verstopt. 

Ik maakte het geheel een beetje op de groei: ruim genoeg voor een laagje eronder, of voor een scheut tegen volgend jaar.

Liv was blij met de nieuwe aanwinst en wilde op de foto, maar liefst niet binnen. Hoe zou je zelf zijn: rondlopen in een kersverse opperzomerjurk, bij 32 graden, maar met een onweer dreigend in de verte.

Terwijl ik geniet van foto's waarop we de laatste zonnestralen vingen...

... gutst de regen hier met bakken uit de lucht. Tijd voor verfrissing, tijd om de zomer uit te zwaaien en de naaifocus in de richting van de stapel wolletjes te draaien.

Tijd ook voor het serieuzere werk...

... want daar is nog wat werk aan de winkel. ;-)

Zes jaar Zanne

Ik keek het niet na, maar ik vermoed dat het de eerste keer is dat ik een verjaardagspost zal moeten antidateren om op het einde van de rit aan een soldatenrecht rijtje twaalfdeseptembers te komen. Ik laat het nu even voor wat het is: een 13 in het rijtje past best bij een tijd waarin de dingen allemaal even trager moeten dan we soms wel zouden willen. Maar dat geeft misschien wel tijd om er met meer aandacht bij stil te staan.

Ons Zanneke werd zes. Dit dus, dat is al zes jaar geleden. Naar goede gewoonte grabbelde Zanne zich vast aan de onplooibaarheid van aftelkalenders en lijstjes, en begon ze in juli aan een longlist die ze in augustus, met ontelbaar veel iene-miene-mutte, tot een wenslijst herleidde. Het kind leert lezen en schrijven en heeft duidelijk ambities om een erg jonge bulletjournalist te worden.

Ze vroeg een 'theefeest'. Geen idee of ze de inspiratie op televisie haalde, of dat die ontsproot uit mijn tekenwerk voor De Koffiekamer, maar een theefeest zou het worden. Met hartig en zoet, en met bloemen en hoeden en met een 'jurk tot aan mijn voeten'.

We bouwden torentjes van pannenkoeken en wraps, en er waren scones met clotted cream en lemon curd. Ik leende een jurk van mijn oma van 93, en diezelfde oma bleek de grootste fan van die scones (en van mij in haar jurk).

Zanne kreeg een High Tea, en een High Tinny. Ik maakte de versie met de kleine Peter Pan kraag en deelde de panden in stukken om er kleine flutter sleeves tussen te steken.

De rug kreeg een knopenpat, met romantische rozenknoopjes, en rond haar middel zit een lint met een strik.

Ik ben zelf niet helemaal wild van de stof - dat komt ervan als je op je naaidag nog geen stof hebt en enkel een Veritas ter beschikking hebt - maar ze is High Tea waardig, en de kleurtjes staan Zanne wel. Ze is er in elk geval echt blij mee en theefeestte in stijl.

Wat wil zeggen: in stijl meer eten dan goed is voor een theefeestwaardige wespentaille. En ook: in stijl Pokémons vangen. Thema 1936 maar anno 2016, uiteraard. 

Verder op de lijst: een zeemeerminnentaart. Zannes verjaardag, moeders Play-Dohdag, zoiets. Het bakken liet ik deze keer aan de professionals, maar het boetseren deed ik met plezier zelf en was goed voor een avondje zen. 

Ze vinkte af in haar hoofd, Miss Zes, ze keurde goed, en ze genoot.

Een Zanne die genoot van het moment en die een hele dag lachte, dat wordt gekoesterd. Een verjaardagsfeest kan misschien bezwaarlijk een doorsneedag genoemd worden, het deed me veel plezier dat de kronkels in haar pannetje een hele dag enkel genieten genereerden. 

De Z staat hier weleens voor zeuremie en voor zoektocht. Maar in dit verhaal toch vooral voor zalig weer, zeemeermin, zotte mus, zoetebek, zangvogel en ♥ Zanne ♥.

Van ufo naar de bovenste plank

Dat dit een UFO was. Zoals zij dat zo schoon zegt. Een UnFinished Object. Zij heeft meer nood aan dat woord dan ik. (Ik mag dat zeggen.) Want dat is de manier waarop ze werkt: aan zeven dingen tegelijk, op een rijtje, of in de mand. Een eeuwige koers om van U naar Finish te hollen binnen een welbepaalde tijdspanne, namelijk: de tijd waarop zoonlief van maat naar maat groeit. (Indien werkstuk bedoeld voor Zoon 1, met Zoon 2 als backup.) Groot ♥tje voor dat Kwirstje, zo anders dan ik en daarom mijn perfecte partner in crime.

Maar nu had ik dus ook 'last' van een UFO. Deze jurk ligt hier al sinds Bloggers for life en ging eigenlijk mijn veilingstuk worden. Maar het werd niet wat het moest worden. Het rokdeel viel te recht, de verhoudingen van de top waren niet wat ik had gedroomd, enfin, het was niet je dat. Ok als kastvulling, niet mooi genoeg om in de veiling te gooien.

En dus werd de jurk verbannen naar de UFO-mand. Met haar grote maat nog tijd genoeg om er ooit iets van te maken. Maar kijk, op een dag pak je dat dan toch weer vast. Een kritisch oog over het geheel, een vriendin die de juiste kleur paspel uit mijn mandje aanwees en de streep munt door een streep perzik verving, en klaar was mijn jurk. Zeer naar mijn zin zelfs, ineens!

U moet goed kijken, maar ja hoor, het is wederom een hack van de Tinny met aangeknipte mouwen. Maar met wat toevoegsels. 

Mijn intussen beproefde recept met paspel aan de mouwen en een overlap onder de oksels. Ik deed het al eens hier en hier en vind het nog steeds tof. Het maakt het maakproces eigenlijk makkelijker.

Aan de hals kwam een officierskraagje dat uitloopt in een strik. Met het risico dat het er wat te tuttig zou uitzien. En het heeft inderdaad best iets retro-schooljuf-achtigs, maar ik vind het net leuk.

Net onder de strik zit een knopenrijtje dat kruist met een piepkleine V.

De stof kocht ik in een veiling van de stoffen van Dominique Ver Eecke. Ik heb nu al spijt dat ze op is, want het is prachtig satijnkatoen en bovendien een zaligheid om mee te werken. Gewoon ruitjes tellen om de boel op elkaar af te stemmen, en regelmatig ook gewoon op de lijntjes stikken. Dat geeft hier en daar een grappig grafisch effect. Op de rug bijvoorbeeld.

Maar ook aan schouders en kraag, waar de ruitjes wat willekeuriger tegen elkaar 'botsen'.

Een stofje naar mijn hart, en naar het hart van mijn Zanneke zoet. Dochtertje met streken, dochtertje met strikken. Het ligt soms dicht bij elkaar, en ik hou van beide versies!