Een heleboel zwanen en een voetensloop

Het is niet de eerste keer dat ik u slaapgerief presenteer dat zich ook in niet-slaapvertrekken van ons huis begeeft. Comfortabele spullen die mee naar dromenland reizen, maar er niet voor terugdeinzen om al eens een portie hapklaar tv-amusement mee te pikken. Of in het weekend de overbrugging van de ontbijttafel naar de lunch te voorzien. Moet kunnen. Een ontspannen hoofd in verre van spannende klederdracht.

Zo dartelt er hier nog wel eens een pandakind door het huis en verhuisden er al een slaappakken als dit en dit naar de kledingerfgenamen.

Eigenlijk dragen de dames het liefst slaapkleedjes. Nachtjaponnen, in boekentaal, een woord dat vraagt om er meteen een passende droom bij te fantaseren. Maar dat vind ik in de winter vrij fris om ochtend- en middagstond mee te vullen.

Dus maakte ik een heeeeeeeeuuuule lange nachtjapon.   

Werkelijk avondfeestlengte. Klaar voor het sprookjesbal, ware het niet dat de vormgeving vrij is van elke vorm van elegantie. Eva Mouton en Bambiblauw/About blue fabrics sloegen alweer de handen in elkaar voor een french terry collectie. Daarvan gebruikte ik een aanzienlijke omvangrijke familie zwanen. Geen idee hoe het met de stofvoorraad zit, maar in onze kleerkast kan het dier bezwaarlijk tot de bedreigde soorten worden gerekend.

De details maakte ik in een lap uit Bambiblauws monochromes collectie. Kabbelende golfjes voor zwemmende zwanen.

Wat betreft die details: doorgesneden mouwen en een doorgesneden rug- en voorpand vindt u waarschijnlijk niets nieuws onder de maan. Maar wat daar achteraan/onderaan aan de hand is, heeft misschien wel wat uitleg nodig.

Het betreft geen achterzak.

Al had Liv al gauw die toepassing ontdekt en veronderstel ik dat het niet de laatste keer zal zijn dat ze van deze multifunctionaliteit gebruik maakt.

Maar eigenlijk is het opzet 'de voetensloop'. Hou een kussensloop in het achterhoofd en kijkt u even mee:

- 1 -

- 2 - 

- 3 - 

- 4 -

Het zegt wat het is, dus! Of het is wat het zegt. In bed vecht de sloop tegen de eerste kou van de lakens. In de sofa tegen de terreur van te korte tv-dekentjes.

Perfect voor langzaam wakker worden, iets waar sommigen onder ons wel van houden.

Maar wel een geluk dat de kapstokjes op de kinderkamers al op volwassen hoogte hangen!

Eva's ijsjes en een gratis maxirokpatroon

Ik dacht, ik start eens wat schreeuwerig en in het groot voor wie geen zin heeft in mijn gebruikelijke uitvoerige blogzang en meteen to the point wil geraken. Want die point moet je hier meestal tussen een hooiberg aan tekst zoeken. Dus:

Online en wel hier. Ik schreef een handleiding voor een rechte maxirok in rekbare stof voor meisjes en dames. Of voor heren, indien interesse, enfin, voor iedereen met een heupomtrek tussen 57 en 135 cm. (Want als je een heupomtrek hebt kleiner dan die ondergrens, sta je volgens mij nog niet stabiel genoeg op je benen om gehuld in een dergelijk kledingstuk door het leven te schreiden.) Hupla, we zijn alweer een alinea verder gebabbeld, maar dus: wie aan de slag wil kan meteen hier terecht. 

Het verhaal bij de rokken luidt als volgt. Zanne is fan van haar juf. En Zannes juf is fan van maxi-jurken en -rokken. Dus ik bekeek - na een beleefd goeiemorgen - ook eens de juf in haar geheel in plaats van enkel haar vriendelijke ochtendglimlach. Ik ontdekte dat de mij aangewezen voorbeeldjurk twee splitten had, eentje in elke zijnaad. Ik keek wat rond, maar vond niet meteen een Nederlandstalige handleiding om aan die vraag te voldoen. Dus ik tekende er zelf eentje. Resultaat:

Ik combineerde de Bambiblauwe poezenstof met een Miss Madeline top. Dat was even geleden, en ik was alweer vergeten hoe snel zo'n top in elkaar steekt. Zanne, haar moeder en (volgens de overlevering) ook de juf vonden het een prima combi.

Zoals wel vaker bij dochterlijke wensen, als het om naaiwerk gaat: mijn 'we-vergelijken-niet'-mantra klinkt plots wat trillerig en met enige twijfel wanneer ik lol heb in het maken, en dochter twee eist dat de weegschaal in evenwicht gebracht wordt.

Livs kopievraag en de vrolijke lap Eva's ijsjes - nieuweling uit de Eva Mouton collectie van About Blue Fabrics - belandden zowat gelijktijdig op mijn naaitafel. Deze lichte french terry bleek nog beter geschikt voor het model. De rok zat sneller in elkaar dan de tijd waarop Liv een ijsraket verorberd krijgt. (De eerlijkheid gebiedt me de kanttekening te maken dat Liv een heel trage ijseter is. En dat de vergelijking het best smaakt met een korrel zout. Maar bon, meer dan een uur had ik in elk geval niet nodig.)

Je kunt je afvragen of een maxirok wel iets voor (kleine) meisjes is. Ook ik stelde me de vraag tijdens het maakproces. Maar we deden naast het fotograferen ook een aantal bewegingstests. De looptest en de sta-eens-niet-zo-bijster-elegant-test werden uitgevoerd door Liv en dat lukt allemaal zonder noemenswaardige problemen. 

Zanne nam voor haar rekening: de queen of the world test...

...de plunder-het-gras-test...

... gevolgd door het uitstrooien...

... gevolgd door het reinig-het-met-gras-bestrooid-haar-van-je-zus.

Ik kon op geen enkel moment zeggen dat het dragen van een maxirok stoorde. (Al helemaal niet op momenten dat het dragen van een maxirok niet relevant was.) Maar mocht comfortabel spelen een drempel zijn, daar zou ik me dus alvast niet door laten tegenhouden.

De binnenafwerking bij zo'n kinderrok is wel van belang, want niet zelden flappen voor- en rugpand alle kanten op. Maar ik klaarde dat netjes, vind ik zelf, en de handleiding legt je uit hoe jij dat kunt herhalen. 

Ook voor Liv is het topje een Miss Madeline, maar dan zonder de ruglus en met een eenvoudig halslintje in plaats van een vlecht. 

In zijn geheel om in de bijten, die Liv in lollypak, want toevallig had ik de juiste kleurtjes bijpassend tricot en boordstof in huis.

Intussen maakte ik volgens dezelfde werkwijze al twee rokken voor mezelf. Waarvan eentje met 1 split, want dat staat ook in de handleiding. Gevolg: beide dames azen nu op een dergelijk exemplaar.  U voelt het aan uw ijstheewater: er gaat hier nog gemaxi't worden. Want tegen deze twee zomersnoeten zegt mijn naaimachine zelden neen.

Botanicals in da mix(er)

Die botanicals, dat is zo hard nu dat ik daar nu vollenbak voor moet gaan. Want ik zie dat graag, het geeft imaginaire zuurstof. Het is alsof je rondloopt in de plantentuin. (Je lòòpt dan ook rond in een plantentuin, in a way.)

About blue fabrics lanceerde een nieuwe reeks groensels en ik vulde maar wat graag mijn persoonlijke garderobe aan met enig palmblad. 

 

Na mijn succeservaring van de vorige keer wist ik: die french terry en ik, wij passen bij elkaar. Want dat is stof die niet kan beslissen of ze nu tricot of sweaterstof wil zijn. En zo ben ik ook: voor- en rugpand waren al geknipt toen ik nog moest beslissen of het een trui of een longsleeve zou worden.

Het patroon tekende ik over van mijn favoriete thuis-rondloop-sweater.

Er was sprake van een lichte omzwerving langs 'pyjamablouse'. Want de grens tussen homewear en slaapkledij is soms gevaarlijk dun, vind ik. Mouwen uit dezelfde stof bleken het geheel over die grens te laten wandelen, dus ik knipte die mouwen uit dunne jeans. 

Ik durf wel eens te negeren met welke stofsoort ik aan het werken ben. Meestal gaat het dan over het negeren van elasticiteit (lees: tricot als katoen verwerken), wat me vervolgens doet putten uit mijn uitgebreid arsenaal aan ketterwaardige krachttermen. Maar hier deed ik het andersom: ik gebruikte jeans als tricot, en ging er van uit dat de rek in voor- en rugpand de vreemde-eend-heid van die jeans wel zou compenseren. Ik kreeg gelijk.

Voor de halsboord ging ik voor een dun randje french terry, doorstikt met een zigzagstiksel. Als we buiten de slaapgeriefzone wilden blijven, zag ik het niet meteen goed komen met echte boordstof.

Dat het geheel plots ook hemdallures kreeg, gebeurde eerder toevallig. Als in 'de mouwen waren wat aan de nipte kant'. En een boordje in palmen, nah, dan leek het weer of ik de Bednetcampagne een paar weken aan het rekken was. Dus ik voegde, een beetje op gevoel, een soort van XL hemdsmouwboorden toe.

Dat van dat 'op gevoel' is te merken aan de niet al te symmetrische plaatsing. Maar geen hond die naar je polsen tuurt als je buik vol palmen staat, toch?

Mocht u zich verder afvragen waarom het hier zo rustig is, en waarom ik in mijn styling zulke vreemdsoortige witte accessoires heb toegevoegd, wel, ik kan gecombineerd antwoorden op die vraag.

Het is rustig omdat ik op mijn nest zit. Uit de eieren komen ook een soort botanische creaturen, wacht maar af. Maar het is ook rustig wegens technische werkloosheid. We sluiten af met een wijze levensles:

Stel, je kinderen willen na een week vaderloosheid de thuiskomst van de man van hun leven vieren op hun eigen manier. "Met een nepdrol, we doen of die van kater Sushi is, en leggen hem in de inkomhal." Het ding dient geschapen volgens de wetten van de DIY-bijbel die YouTube heet. Stel, je vindt dat wel een lollig plan en je staat op een doordeweekendse zaterdag aan het aanrecht. En gaat met een staafmixer een hoop geweekte WC-rolletjes te lijf, gemengd met pindakaas en chocoladesaus. Denk er dan even aan om de stekker uit het stopcontact te halen, voor je met je linkerwijsvinger een stuk vastgelopen karton uit de messen haalt. Een gewaarschuwde ploetermoeder is er twee waard, niet?

Wat mooi is zit binnenin: een winters verhaal

Kijk, de winter is welkom! U kunt het niet voelen dus u zult het van me moeten aannemen: dit is de warmste jas ooit. 

Het was een proces van lange adem. Zo'n lange adem dat ik hier wat dwaas zit te grijnzen naar mijn scherm, maar niet veel woorden verzonnen krijg. En dat overkomt me niet zo vaak. Ik ben content, ja. Dat vat zowat alles samen.

Ik besliste pas dat ik wat meer aan selfish sewing wil doen. De kasten van de dochters puilen uit. Of beter: de kast, want een week geleden bereikten we het historische moment waarbij de metingen twee keer exact 127,6 cm opleverden en er dus onmogelijk sprake kan zijn van een kledingstuk dat slechts een kind past. Als we wat bijblijven met de was, is er van kledingschaarste in de meisjeskast geen sprake.

U voelt al de overgang naar mijn eigen kast. Ik ken vriendinnen die nu op het puntje van hun stoel zitten, de vuisten gebald voor een onmiddellijke aanval mocht ik het wagen om te schrijven dat er daar wel over een tekort gesproken mag worden. Marie Kondo, het lijkt me zo'n type met een gezicht van plastic, dat je gladgestreken en met gebeitelde glimlach zal vertellen over haar methode. Maar zelfs zij zou enige zenuwtics vertonen bij de aanblik van 'cardigans in alle kleuren van de regenboog'. Het enige capsule aan mijn wardrobe is mijn reeks identieke skisokken.

Misschien net daarom dat ik toch een soort van schaarste opmerk als ik in mijn kleerkast sta. Ik heb nood aan rust in mijn hoofd en aan een portie sober en effen, niet aan een kleurenbom. Vandaar. Een relatief sobere jas. In grijze wol, een paar jaar geleden gevonden op een stockverkoop van grotemerkenstoffen. Loodzware stof, heel vast geweven, bijna vilt. Lekker warm en geweldig om mee te werken. Overal met dubbel doorstikte naden, want die gingen wat bol staan door de dikte en waren moeilijk plat te strijken.

Het model is een Lekalapatroon, nummer 4417, en ook niet. Er ging een testjas aan vooraf - wel met de originele lengte - en die bracht naar schatting 703 dingen aan het licht die niet helemaal goed zaten, hoewel het patroon zogezegd op maat had moeten zijn. Dit is dus een behoorlijk aangepast geval, al behield ik wel de mooie kraag en naden in de fronten. 

Om te beginnen kortte ik de boel een flink stuk in. De testjas hangt ook in mijn kast, en twee lange jassen, daar had ik nu niet meteen nood aan.

In korte versie vond mijn lieftallige wederhelft het allemaal wat 'afgesneden' aan de zoom, dus deed hij schoorvoetend de suggestie een rugsplit toe te voegen. Mijn lieftallige wederhelft moet zich vaker moeien, vindt u ook niet?

De kap wilde ik dan weer zelf graag. Omdat dat praktisch is, maar ook wegens het in de volksmond binnenkort vast algemeen aangenomen 'de kleren maken de man, en de voering maakt de jas'. En in dit geval zou ik wel gek geweest zijn om de voering nergens zichtbaar in de jas te stoppen... want ze is warm, zacht, zalig vlot verwerkbaar maar voornamelijk prachtig.



Ik zal mijn rits (ook part of the patroonhack) eens open doen, dan zie je ze beter.

Tadaa! French Terry van About Blue Fabrics, de stoffenlijn van Bambiblauw, uit de botanical garden reeks. Dit stofje is intussen al niet meer verkrijgbaar bij Bambiblauw zelf - naaiend Vlaanderen weet wat mooi is - maar wel bij heel wat andere webwinkels die de lijn ook verdelen.

Voila, in al haar glorie! Ik streek een laagje wattine tegen de stof, en we spraken af dat ze zich zou gedragen als katoen zolang ik aan het werk was, en als French Terry zodra ik de jas droeg. Ze hield woord: ik werkte met plezier met de gewone naaimachine en een stretchnaald/boventransportvoet en doorliep een lang maar bijna vloekloos parcours.

Ik zeg bijna, want bij het toevoegen van de split was mijn schaar overijverig - daar kon die stof natuurlijk niets aan doen - en dat zorgde voor een ietwat afwijkende rugsplitvoering. Ik kan er niet mee lachen in feite, maar het leven is aan de relativatoren. En van alle plaatsen waar de fout had kunnen zitten is 'op mijn derrière' symbolisch gezien misschien wel de beste locatie.

Het dresseren gebeurde met een labeltje en een jaslus volgens mijn intussen vaak beproefde biais/paspelrecept.

De kap is afneembaar en zit aan de kraag met 'onderstebovenknopen'. Er zit een rijtje knoopsgaten in de bovenste stoflaag van de kraag, en de knoopjes aan de onderkant van de kap schuiven daar onzichtbaar in.

Rest er mij nog Oon te bedanken. Voor een mooie dag waarop ze foto's nam. Ik zet me - het zal al dat mooie groen zijn - zelfs even over mijn aversie voor kikkerperspectief. Want, ik zei het al, hier staat een content mens.