Αυτό δεν είναι το μυστήριο (έστω ματωμένο) που θα περιμένατε, είναι μια μουσικοχορευτική παρωδία με πολύ πρόζα που στηρίζεται στα πρόσωπα και την ιστορία του Ματωμένου Γάμου του Λόρκα (που τόσο ταλαιπωρήθηκε, ειδικά τα τελευταία χρόνια) αλλά μέχρι εκεί.
Η αποδόμηση του έργου φαίνεται από την αρχή όταν η μάνα αποφασίζει να θρηνήσει εβραϊκά, αρχικά με την νύφη, αλλά σιγά σιγά με όλο τον καλό κόσμο να παρελαύνει: η κουτσομπόλα γειτόνισσα, ο πεθερός, νεκροί και ζωντανοί γαμπροί κι εραστές και μια γριά μάγισσα κάπου ξεκούδουνα να προσφέρει το μήλο στη νύφη... Η ιστορία επαναλαμβάνεται, θαρρεί κανείς ατέρμονα, τα λάθη (;) γίνονται ξανά, η αγάπη και το πάθος δεν έχει πρέπει και στεγανά, ποιος μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο τελικά;
Όπως πάντα η μουσική και τα τραγούδια παίζουν σημαντικό ρόλο είτε ελαφρύνοντας είτε βαραίνοντας την εξέλιξη της ιστορίας (και που σχεδόν όλα εκτελούνται από τους συντελεστές της παράστασης ζωντανά). Οι ηθοποιοί αλλάζουν φύλο και ένδυση - το άσπρο, μαύρο και κόκκινο κυριαρχούν στα κουστούμια και μάσκες - τα πάντα δείχνουν παράλογα και καταλήγουν λογικά κι αναμενόμενα...
Ο Γιώργος Καλογερόπουλος ολοκληρώνει (;) μια τριλογία που ξεκίνησε με τα Λουλούδια, πέρασε στην Γιορτή και καταλήγει στον Γάμο...
Αυτή την φορά παίζει οριακά μεταξύ γκροτέσκο και πειραματισμού, το αποτέλεσμα πιθανόν να ξενίσει κάποιους και σίγουρα στο τέλος φέρνει αντικρουόμενα συναισθήματα: ή θα το αγαπήσεις ή θα το μισήσεις, δεν υπάρχει μέση κατάσταση (πολύ θα ήθελα να μάθω την δική σας γνώμη).