Γλυκόξινο

Γκριζάρισε ο ουρανός προς στιγμή, αλλά και μόνο η υποψία του γαλάζιου που θα κυριαρχούσε σε λίγο μ’ έκανε να χαμογελάσω και πάλι.

Τι περίεργα παιχνίδια παίζει το μυαλό μας καμιά φορά. Εκεί που λες τι καλά που περνώ μόνος εκεί τρελαίνεσαι από τη μη παρουσία του άλλου. Δεν είναι κυκλοθυμία, μάλλον πρόκειται για παροδική έλλειψη αυτοπεποίθησης. Αδυναμίες που κουβαλάω και που όσο κι αν τις έχω δουλέψει ανασύρονται στην επιφάνεια κάθε που νιώθω ανίσχυρος απέναντι σε καταστάσεις.

Έζησα πολλά χρόνια μόνος – όχι χωρίς σχέση – μόνος στον χώρο μου, αν θες ανεξάρτητος, να ορίζω και να φροντίζω μόνο τον εαυτό μου. Τα τελευταία χρόνια όμως, όχι απλά δε ζω μόνος αλλά νιώθω υπεύθυνος και για τους ζώντες μαζί μου – τον άνθρωπό μου και τα ζώα μου. Άλλαξε άρδην η ζωή μου, βλέποντάς το απ’ έξω πολλοί την ζηλεύουν, αλλά ώρες και φορές νιώθω μεγάλη ευθύνη, πολύ μεγάλη για να την αντέξω. Κυρίως όμως βάζω τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα. Κάνω πίσω ως προς τις απαιτήσεις και τα θέλω μου. Κάθε φορά που το συζητώ και νομίζω ότι βρίσκω μια λύση, πάλι στα ίδια καταλήγω. Είμαι τελικά τόσο δειλός;

Όσο κι αν δεν το παραδέχομαι, μήπως φοβάμαι να μείνω μόνος; Γιατί ανατροπές έχω κάνει πολλές στη ζωή μου, ξαφνικές κι αναπάντεχες αλλά κι άλλες κατόπιν ωρίμου σκέψεως. Δεν είμαι σίγουρος…

Απλά το χαλάκι τραβιέται κάτω από τα πόδια μου και δεν ξέρω αν το τραβούν άλλοι ή αν το κλωτσάω εγώ. Το γνωστό σε όλους: αν δεν είχα κάνει το «τάδε» που θα ήμουν τώρα; Όχι, όχι δε βγαίνει τίποτα με εικασίες. Το μόνο πραγματικό είναι αυτό που ζω τώρα, κι αν θέλω να το αλλάξω είναι στο χέρι μου. Είναι από τα πράγματα που λέω για να τα ακούω κυρίως εγώ…

Χάρηκα που με έσφιξες στην αγκαλιά σου γυρίζοντας αργά το βράδυ κι ενώ ήδη κοιμόμουν. Μου είπες το άλλο πρωί ότι σου κρατούσα το χέρι και δεν το άφηνα για ώρα πολλή, πράγμα που σου έκανε εντύπωση. Δε γύρισα προς το μέρος σου γιατί ασυναίσθητα θα κοίταζα το ρολόι και δεν ήθελα να χαλάσω τη μαγεία της στιγμής…

Σαββατοκύριακο απόδρασης

Ξενυχτισμένος, ακόμη πιο πιασμένος (πολύ υγρασία βρε παιδί δίπλα στη θάλασσα), με 1-2 κιλά παραπάνω, πολύ φαγητό – ποτό – ξενύχτι… και με άπειρη δουλειά να με περιμένει λέω να κάνω ένα διάλειμμα πριν καλά καλά αρχίσω.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Παρασκευή βράδυ αμέσως μετά το γραφείο, κι αφού μάζεψα βιαστικά ρούχα, έβαλα φαγητό στα σκυλιά και προσπάθησα να μην αφήσω ένα σπίτι ρημαδιό πριν φύγω, πήρα το δρόμο προς Εύβοια μεριά μετά του κολλητού φίλου. Από το δρόμο κιόλας είχαμε αρχίσει να οργανώνουμε την κατάσταση παίρνοντας τηλέφωνα εκεί που έπρεπε: τα ξύλα να είναι στο τζάκι και να με περιμένουν να τα ανάψω (αν δεν ανάψω εγώ τη φωτιά, ποιος θα το κάνει;), τα φρεσκοαλιευμένα καλαμάρια, χταπόδια, κ.ά θαλασσινά να έχουν καθαριστεί και να περιμένουν το ψήσιμό τους, το κρασί να έχει μπει στο ψυγείο, το μικρό σκυλί τους να έχει μπανιαριστεί (άσχετο, αλλά δόθηκε κι αυτή η εντολή), το δωμάτιό μου – ξενώνας – να είναι καθαρό, στρωμένο, κλπ. και όλα να είναι έτοιμα τέλος πάντων. Μετά από 1 ½ ώρα περίπου είχαμε φτάσει λοιπόν και το στομάχι μου είχε πάει στην πλάτη – ούτε μια τυρόπιτα δεν είχα φάει από το πρωί για να μη χαλάσω τη γεύση – κι αφού φιληθήκαμε εν τάχει με τη σύζυγο και την κόρη του κολλητού μπήκαμε αμέσως στην παραγωγή. Εγώ άναβα το τζάκι, ο κολλητός ετοίμαζε μεζεδάκι για το τσιπουράκι και τα γυναικόπαιδα έκοβαν σαλάτες και τηγάνιζαν. Κάπου εκεί λοιπόν νομίζω ότι έπεσα σε νιρβάνα: να χαζεύεις μια στο τζάκι και μια στη θάλασσα, τρώγοντας απευθείας ότι έβγαινε από τη θράκα, πίνοντας και συζητώντας περί ανέμων και υδάτων.

Ξαφνικά σβήστηκαν μονομιάς από το μυαλό εκκρεμότητες, άγχη, το αν έσβησα το θερμοσίφωνο πριν φύγω και ότι άλλο σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να με απασχολούσε. Ζούσα στο πολυπόθητο τώρα τελικά, κι όχι στο πριν ή στο μετά ως συνήθως. Αν δεν είναι αυτό η πεμπτουσία της κατάστασης «νιρβάνα» τι είναι τότε;

Για να μην τα πολυλογώ και το Σάββατο και την Κυριακή τα ίδια περίπου συνέβησαν, με μικρή παρασπονδία το απογευματοβράδυ του Σαββάτου όπου η μικρή της οικογενείας είχε γενέθλιο πάρτυ, με καμιά 40αριά παιδάκια ηλικίας από 10-14 να αλαλάζουν, χορεύοντας, σπάζοντας και κάνοντας ότι μπορεί να κάνει ένα παιδί στην εφηβεία του… όπως καταλαβαίνετε πήρα τους δρόμους για 3-4 ώρες μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα (ενώ το μικρό σκυλί κόντεψε να αυτοκτονήσει πηδώντας από τη βεράντα).

Αυτή η βόλτα μου έδωσε την ευκαιρία να φέρω στη μνήμη στιγμές που πέρασα σε τούτο το μέρος για 5 περίπου χρόνια, και καλές και κακές στιγμές, να ξαναδώ φίλους και φίλες που είχα να δω καιρό, να περπατήσω στη άδεια αμμουδιά και να πάω στην αγαπημένη μου τοποθεσία, ένα λόφο με παλαιοχριστιανική εκκλησία στην κορυφή του, μπόλικα αρχαία στα σπλάχνα του, με θαυμάσια θέα και ακόμη καλύτερη ενέργεια: ο τέλειος τόπος για διαλογισμό και καθαρισμό του νου.

Σήμερα το πρωί, μαζεύοντας όση υπομονή και κουράγιο μπορούσα πήρα το δρόμο της επιστροφής, με 3 ώρες ύπνου, τις αναθυμιάσεις από το αλκοόλ, τις μυρωδιές από τα θαλασσινά, από το ξύλο που καίγεται και από τις ανθισμένες αμυγδαλιές να με συντροφεύουν στην – σίγουρα – δύσκολη σημερινή μέρα προσαρμογής στα πεζά και καθημερινά πράγματα… Κάθε μικρή απόδραση με ανθρώπους που αγαπάς και κάνοντας πράγματα που γουστάρεις τρελά σίγουρα σε αναζωογονεί και σου δίνει τη δύναμη να συνεχίσεις.

Να έχετε όλοι μια υπέροχη εβδομάδα σας εύχομαι από καρδιάς

Κάποια πράγματα έχουν μεγαλύτερη προτεραιότητα...

Ενώ έγραφα αυτό:

Κι εκεί που όλα φαντάζουν ιδανικά και ωραία και προετοιμάζεσαι για ένα εκτός των τειχών χαλαρωτικό Σ/Κ, έρχεται ένα τηλέφωνο και σου κάνει τα νεύρα κρόσσια… Δεν έχει σημασία από πού, εργασιακό ήταν πάντως. Το δωράκι το πήρα προς στιγμήν, και το κέφι εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Με τι κουράγιο να πάω τώρα σε θάλασσες για ψάρεμα και σε βουνά για παϊδάκια; Πώς θα την βγάλω μπροστά από το τζάκι με φίλους να ψήνουμε και να πίνουμε όλη μέρα; Χμμμ, σα να φτιάχνει το κλίμα ήδη, γιατί αν δεν τα πεις ρε παιδί μου κάπου να ξεσπάσεις – έστω κι εδώ μέσα, μια και στο γραφείο που να τα πεις και ποιος να σε καταλάβει, άσε που παίζουν και ρουφιάνοι – δε φεύγει ο καημός. Μπορεί βέβαια να χάνεται η μέρα της μπιρίμπας και να στεναχωρώ φίλους, αλλά προβλέπω ότι θα πάνε να δουν καμιά ταινία που θέλω να δω κι εγώ για να με τιμωρήσουν. Όλα έχουν το τίμημά τους, τι να κάνεις; Σας εύχομαι ένα πολύ καλό Σαββατοκύριακο και με την επιστροφή μου θα σας φέρω μυρωδιές και εικόνες να μοιραστούμε, να περνάτε καλά...

έκανα το λάθος και διάβασα το post του αγαπητού προβάτου, οπότε μου φάνηκε εντελώς άνευ ουσίας, έτσι αγαπητοί φίλοι εδώ είναι το link με τις πληροφορίες για την αυριανή αντιπολεμική διαδήλωση στην Washington DC .

Μεθυστικά Νο 2

Το βίντεο σε αποκλειστικότητα παρουσιάζει τον αξιότιμο κύριο πρόβατο, που μόλις έχει μυρίσει την κολώνια που περιέγραψα στο προηγούμενο post και έχει την αντίδραση που βλέπετε απέναντι στο αφεντικό του που έκανε το λάθος να την φορέσει...

Ταύρος το πρόβατο....

Φτου σκόρδα

Ένα από τα πολλά μου προτερήματα (τρέμε Πρόβατε, τα ψώνια όλο και πληθαίνουν) είναι λοιπόν και το ξεμάτιασμα. Μια η μικρασιάτισα γιαγιά μια η τρέλα μου με το μεταφυσικό (όχι σε Χαρδαβέλα δεν έχω πάει… ακόμα) με έσπρωξαν σε αρκετά ώριμη ηλικία να το μάθω κι αυτό, με όλη την πρέπουσα τελετουργία βέβαια για να πιάνει όταν το κάνω.

Πέρα από πλάκα όμως, πιστεύω στην κακή (δε μ’ αρέσει να χρησιμοποιώ πλέον τις λέξεις θετική ή αρνητική γιατί παράγιναν της μόδας) ενέργεια που μπορεί να εκπέμψει κάποιος για κάποιον άλλο. Η φήμη μου ως ξεματιαστής μετά από κάποια χρόνια ξεπέρασε τα στενά όρια των γνωστών μου, άρχισαν να ζητούν ξεμάτιασμα από την καθαρίστρια στο γραφείο έως τον εντελώς τεχνοκράτη σύμβουλο επιχειρήσεων που ήρθε σήμερα για σεμινάριο. Ένας μέσος όρος είναι 5 με 10 ξεματιάσματα τη μέρα. Όλα αυτά, από στόμα σε στόμα βέβαια, δεν έβγαλα και κάρτα να την μοιράζω, ούτε και το λέω παραέξω (καλά τώρα το έκανα βούκινο, το ξέρω).

Κι εκεί κάπου άρχισα να το χάνω, με τη σκέψη και μόνο: «λες να το κάνω επάγγελμα;» σα να είδα μπροστά μου τη γιαγιά να με μαλώνει: «βρε συ, δε στ’ είπα; Ούτε ευχαριστώ δεν λένε, όχι να πάρεις και λεφτά!»

Υλιστική ισοπέδωση λοιπόν; Όλα για το κέρδος; Μπα, στιγμιαίο τσίγκλισμα του κακού ήταν, δυστυχώς και δεν γίνομαι όσο υλιστής θα έπρεπε κάποιες φορές. Στο κάτω κάτω όλοι οι πολιτικοί, και διευθύνοντες γενικά τούτου του τόπου, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, πίσω από μάγισσες, χαρτορίχτρες και αστρολόγους σέρνονται, λέτε να το κάνουν τσάμπα;

Τέρμα, θα το κάνω μόνο για φίλους ώστε να είμαι ήσυχος και με τη συνείδησή μου, οι λοιποί ας πάνε να κουρεύονται – ή να το πληρώνουν…

Μεθυστικά

Λίγο μετά τις γιορτές ο κολλητός μου φίλος έφερε από το τελωνείο των Ελληνοβουλγαρικών συνόρων μια κολόνια (μάρκα δε λέω, όχι για να μην κάνω διαφήμιση αλλά για να μη γίνει χαμός – θα καταλάβετε παρακάτω τι εννοώ).

Ωραία μου φάνηκε σαν όνομα αρχικά, και σαν οσμή αργότερα αλλά δεν έδωσα φαίνεται την πρέπουσα προσοχή. Ψεκάστηκα λοιπόν δις και στρώθηκα στο μπιριμποτράπεζο για το γνωστό μαραθώνιο μπιρίμπας. Η αλήθεια είναι ότι παρατηρούσα από την αρχή μια αλλαγή στη στάση των συμπαικτών μου, μια νευρικότητα να την πω, ένα λανθάνοντα ερωτισμό να τον πω, δεν ξέρω ακριβώς αλλά η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη στα σίγουρα. Όσο προχωρούσε η βραδιά και μετά από κάμποσα ποτά (εναλλάξ κρασί – τζιν/τόνικ, όχι τίποτα βαρύ) οι συμπαίκτες μου (σημειώτεον κολλητοί φίλοι) άρχισαν να σνιφάρουν όλο και πιο συχνά στο λαιμό μου, κι εγώ να κερδίζω τις παρτίδες όλο και με μεγαλύτερη ευκολία.

Την επόμενη μέρα σε επανάληψη του μαραθωνίου την κολόνια φόρεσε έτερος παίκτης… Εκεί λοιπόν έγινε το σύστριγγκλο. Το σνιφάρισμα έγινε ακόμη πιο έντονο και με σαφή πλέον ερωτική διάθεση. Στο ενδιάμεσο του μοιράσματος των χαρτιών όλοι – εκτός από μένα βέβαια, που για άγνωστο ακόμη λόγο δεν με επηρέαζε τοιουτοτρόπως – εκλιπαρούσαν για μια τζούρα… Σαφώς κι ο εν λόγω κολονοφόρος νίκησε κατά κράτος στα χαρτιά και όχι μόνο. Οι παραγγελίες για την κολόνια θα είναι το φετινό must σε όσους περνούν τα σύνορα, ελπίζω να μην φορεθεί τόσο ώστε να μην την ξαναβάλω.

Παρακάτω ένα βιντεάκι που περιγράφει αυτό που περίπου συνέβη και την έστειλε η γνωστή - και πολύ βελτιωμένη τελευταία – ηττοπαθής μπιριμπόμπια φίλη:

Με υποσημείωσή της που έγραφε: 'Εχω αρχίσει να ξανασκέφτομαι τι περιέχει η τόσο μεθυστική κολώνια σου, έπειτα από αυτό.... :-)

Ν.

Ο καιρός τρελάθηκε … κι εγώ δε νιώθω και τόσο καλά τελευταία

Το Φθινόπωρο δε λέει να παραδώσει τη θέση στο Χειμώνα φέτος και ειδικοί και μη βάλθηκαν να μας μιλάνε για τον Αρμαγεδών. Εντάξει τα φυτά και τα ζώα (μαζί τους κι οι άνθρωποι φυσικά) έχουν πάθει μια ψιλοσύγχιση δε λέω, αλλά ηρεμήστε βρε παιδιά υπάρχουν κι οι θετικές πλευρές του θέματος. Μπορεί να μην έχουν πέσει σε χειμερία νάρκη αρκούδες, χελώνες κι άλλα ζωάκια κι εγώ να κόβω βόλτες ημίγυμνος στη βεράντα αργά το βράδυ καπνίζοντας αλλά από την άλλη σκέφτομαι την οικονομία στο πετρέλαιο, το ότι δεν έχω φορέσει ακόμη βαριά ρούχα (που μου τη σπάνε τελικά, άσε που δεν αντέχω τα μάλλινα με τίποτα) και το ότι το εξοχικό μου που βρίσκεται καμιά 300αριά μέτρα από θάλασσα θα γίνει παραθαλάσσιο με το λιώσιμο των πάγων.

Στην τελική τι πάει λογικά στις μέρες μας για να αποτελέσει εξαίρεση ο καιρός; Με τη σειρά του κι αυτός μας εκδικείται ως άλλος «γνωστός άγνωστος» κουκουλοφόρος μόνο που αντί για μολότοφ μας πετάει ακραία φαινόμενα και μας λέει ε φακ γιου πουλάκι μου (που θα’ λεγε κι ο μπιλάκος – αλλά με την κακή έννοια), μόνο εσύ θα με πηδάς;

Με την προσμονή λοιπόν των νιφάδων, που όσο κι αν το αναβάλλουν, δεν μπορεί θα την κάνουν την εμφάνισή τους, σας φιλώ και σας εύχομαι μια όμορφη εβδομάδα.

Και που είστε: μη μασάτε, όλοι ειδικοί έχουν γίνει, παίξτε το ανειδίκευτοι για να κάνετε τη διαφορά.

Για τον καρδιακό Κρητίκαρο φίλο Β.

Τι κι αν γνωριστήκαμε μέσω ηλεκτρονικών δικτύων και καλωδίων, όταν η καρδιά αναγνωρίζει, τα μέσα περιττεύουν. Είναι από τις περιπτώσεις που λες: αυτός ο τύπος μου κάνει πολύ, είναι ο σταυραδερφός - χωρίς να χρειαστεί να ανταλλάξουμε σταγόνα αίματος.

Τι κι αν τον ξέρω από κοντά περίπου ένα χρόνο, είναι σαν να ’χουμε ζήσει μια ζωή μαζί, κοινά ενδιαφέροντα, φιλοδοξίες μα πάνω απ’ όλα αξίες. Είναι από αυτή την σπάνια πάστα των ανθρώπων που εμπιστεύεσαι απόλυτα και ξέρεις ότι δεν θα στη φέρει ποτέ, μια ντομπροσύνη που λείπει στις μέρες μας. Όταν δε μου αφιερώνει μαντινάδες σε γιορτές ή χορεύει το αγαπημένο του ζεϊμπέκικο (βλέπε «γενέθλια» στην αυθεντική εκτέλεση) , βαρύ κι αντρίκιο όπως του αρμόζει και χωρίς τις φιοριτούρες σχολών χορού, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ψυχάρα.

Κάναμε μαζί πράγματα που είτε είχα χρόνια να κάνω είτε έκανα συχνά αλλά κάτι τους έλειπε, από το να πάμε στο γήπεδο παρέα (ΑΕΚΑΡΑ ολέ – τι να κάνω γεννημένος δύο δρόμους από το γήπεδο και προσφυγικής καταγωγής βλέπετε) έως τον απλό καφέ στην Αδριανού, και το μεταμεσονύκτιο ποτό σε decadence μπαρ όχι και τόσο φημισμένης περιοχής…

Σ’ αγαπάω ρε φίλε

Υ.Γ: Το παρακάτω μου το έστειλε στη γιορτή μου: «Αν δεις πουλιά στο σπίτι σου να χαμηλοπετούνε, μη ντα συγώξεις, στα φτερά, τσ’ ευχές μου σου κρατούνε...!» και με την άδειά του να το αφιερώσω στο φίλο Θάνο που γιορτάζει σήμερα με τις καλύτερες ευχές μου.

Όμορφα

• Όμορφα ήταν σήμερα, ο καιρός υπέροχος – εγώ κλεισμένος σε εσωτερικό γραφείο χωρίς μεγάλη επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον.

• Όμορφα ήταν σήμερα, γιόρταζαν τρεις φίλοι Αντώνηδες και μια Αντωνία - από ότι δείχνουν τα πράγματα δεν θα έχω το κουράγιο να πάω σε κανέναν.

• Όμορφα ήταν σήμερα, έρχεται ο κολλητός μου από το χωριό – δεν έχω ούτε ένα μεζέ να συνοδέψουμε το τσιπουράκι που θα φέρει.

• Όμορφα ήταν σήμερα, ανταλλάξαμε από τρία μηνύματα με δύο ανθρώπους που αγαπώ πολύ μέσω διαδικτύου – όλο λέμε ότι θα βρεθούμε κι όλο στα λόγια μένουμε.

• Όμορφα ήταν σήμερα, με ιδιαίτερα δημιουργική εργασία – την περισσότερη εργασιακή μου ώρα την πέρασα σε περιήγηση μέσα στα blogs.

• Όμορφα ήταν σήμερα – είμαι σίγουρος ότι αύριο θα είναι πολύ καλύτερα…

αφιερωμένο στους πολύ αγαπημένους φίλους που δυστυχώς παραμελώ και θέλω να κάνω πολύ περισσότερα πράγματα για/με αυτούς

Αέναη αγάπη

Μου’ πες πάρε σε μια αγκαλιά όσα πιο πολλά μπορείς από αυτά που αγαπάς κι εγώ πήρα εσένα.

Σ’ αγάπησα ότι τίποτα άλλο, πέρασα μαζί σου μοναδικά, έζησα πρωτόγνωρες εμπειρίες, ταξιδέψαμε σε μέρη εξωτικά, βαλθήκαμε να αποδείξουμε σε εαυτούς και άλλους ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και ότι πρέπει να πολεμάμε για αυτό που θέλουμε να κατακτήσουμε.

Υπήρξαν μετά στιγμές που το μετανιώσαμε κι οι δύο, κουραστήκαμε, φθαρθήκαμε, αναζητήσαμε το νέο, το διαφορετικό, στην αρχή ένοχα, μετά εκδικητικά κάποιες φορές, μπλεχτήκαμε, χάσαμε επαφή, δεν μιλούσαμε.

Είναι τόσα πολλά όμως αυτά που μας δένουν που όσες φορές κι αν φτάσαμε στο τέλος πάντα κάναμε μια νέα αρχή.

Μου έδωσες ένα φιλί καληνύχτας, υπόσχεσης και προσμονής για το καλύτερο κι εγώ κοιμήθηκα γλυκά χωρίς εφιάλτες.

ALAS

Να σας φτάξω ένα καφέ; Με την ερώτηση αυτή ξεκίνησε η μέρα μου σήμερα...φευ

Αυτό που δεν ήθελα να μου συμβεί πριν κάποια χρόνια, δυστυχώς άρχισε να εφαρμόζεται – σε μεγάλο βαθμό όμως… Όλο και περισσότερο μικρότερης ηλικίας νέοι συνάδελφοι (κάτι έχει γίνει και οι προσλήψεις – απολύσεις στο γραφείο γίνονται σε ρυθμό επιβίβασης μετρό τελευταία, αυτό είναι ένα άλλο θέμα όμως) έχουν αρχίσει να με προσφωνούν σε πληθυντικό αριθμό. Και μπαίνει το μεγάλο ερώτημα: μα φαίνεται τόσο πολύ πλέον το διπλάσιο των ετών μου από τα εν λόγω πιπίνια; Και αν ναι, τι κάνουμε τώρα γιατρέ μου; Παλιμπαιδισμό και σαχλαμαρίτσες του στυλ: έλα βρε κουτό, μια ηλικία έχουμε ή προχωράμε σε δραστικότερες λύσεις όπως πλαστική;

Μου φαίνεται ότι απλά πρέπει να το δεχτώ: είμαι πλέον μεσήλικας όσο κι αν στο ημίφως των μπαρ το ηθικό μου ανεβαίνει όταν με κάνουν 10 χρόνια νεότερο. Είναι κι αυτή η ρημαδιασμένη πρεσβυωπία που μου χτύπησε την πόρτα της όρασης ακριβώς με τα τεσσαρακοστά γενέθλιά μου (ωραίο δωράκι) και δε μ’ αφήνει να το ξεχνάω. Το χαρτί το τραβάω όλο και μακρύτερα και τα χέρια μου κοντεύουν να γίνουν σαν του Φασούλα (ανθίσταμαι σθεναρά στην ιδέα των διοπτρών…).

Θα αρκεστώ στην «παρηγοριά για τον άρρωστο» τελικά: κάθε ηλικία έχει και τα καλά της (ναι, σίγουρα…)

Υπερφόρτωση;

Αυτό το βιντεάκι μου το έστειλε η πολύ καλή φίλη - κουμπάρα - ηττοπαθής μπιριμπόβια, κ.ά πολλές ιδιότητες, χαρισματική κατά τ'άλλα, Ν. με την υποσημείωση: δεν νομίζεις ότι μας μοιάζει λίγο ο ταλαίπωρος;



Αφιερωμένο σε όσους πήζουν είτε εργασιακά είτε από προσωπικά ή άλλα βάρη

Χρώματα

Γιατί άραγε δίνουμε ταμπέλες χρωμάτων σε διάφορα πράγματα; Είναι μήπως η μανία μας να «ταμπελάρουμε» τα πάντα τελικά; Παρατηρούσα σήμερα το πρωί στο ντους, μπλε για το κρύο και κόκκινο για το ζεστό. Η μίξη τους δημιουργεί το μωβ, χρώμα που έχουμε συνδυάσει με πένθιμα γεγονότα συνήθως, το μέσον ή χλιαρό λοιπόν του ακραίου παγερού μπλε και του έντονου παθιασμένου κόκκινου είναι ο θάνατος;

Τώρα που το σκέφτομαι αγαπημένα μου χρώματα είναι το κόκκινο και τα παραπλήσιά του – άντε μέχρι πορτοκαλί και κανένα γήινο για συνδυασμό ή τον απόλυτο 100% συνδυασμό όλων των χρωμάτων, δηλαδή το μαύρο. Το τι αναλύσεις επί αναλύσεων έχουν βγει για το τι σημαίνει το κάθε χρώμα και πως επιδρά στην ψυχολογία μας δεν περιγράφεται. Λίγο πολύ τα θεωρώ μπούρδες όλα αυτά. Τα χρώματα πιστεύω έχουν μια καθαρά υποκειμενική αντιμετώπιση από την όρασή μας και την εντολή που στέλνει αυτή στον εγκέφαλο. Κάποιοι θεωρούν το μωβ ως χαρούμενο και αναζωογονητικό χρώμα και ντύνουν μ’ αυτό κρεβατοκάμαρες ή τον εαυτό τους, λαοί χρησιμοποιούν το λευκό (απόλυτη απουσία χρώματος) ως χρώμα πένθους, κ.λ.π.

Που θέλω να καταλήξω; Σκέφτομαι να βάψω όλες τις στρόφιγγες του σπιτιού σε διάφορα χρώματα έτσι ώστε να μην μου καθορίζουν άλλοι ποιο πρέπει να είναι το ζεστό και ποιο το κρύο.

Βαρέθηκα βρε αδελφέ να λειτουργώ ως άλλος σκύλος του Παβλώφ και να πρέπει να λειτουργώ αυτόματα σε ερεθίσματα που μου ορίζουν τρίτοι, αποφάσισα να κάνω την προσωπική μικρή μου επανάσταση και όπου μου βγει. Αν μη τι άλλο έτσι θα εξασκήσω λίγο τον εγκέφαλό μου και θα μπερδέψω λίγο τις αισθήσεις μου, με κούρασαν τα εύκολα, πάω για πιο δύσκολα…

Happy New Year

Θα σας ευχηθώ λοιπόν μια πολύ καλή χρονιά έστω και καθυστερημένα με ένα μικρό βιντεάκι από την ταινία που οι αξιότομοι φίλοι την είδαν χωρίς εμένα (θα σας το φυλάω όλη τη χρονιά αυτό το ξέρετε έτσι;).



my way... αγαπημένο τραγούδι