Ο Ντέμης...

... κι ουχί γκαντέμης είναι το έτερο τέκνο της οικογένειας (εκτός της Tamar), που ζει εδώ κι έξι περίπου χρόνια με τους δικούς μου στο χωριό. Όμορφος, καθαρός, μελωδικός (όχι τώρα, όταν ζεσταίνει ο καιρός) την περνάει ζάχαρη. Ξεκίνησε το μακρύ του ταξίδι από μια μεγάλη κλούβα με πολλούς συγγενείς στο Ευβοιώτικο χωρίον που όλοι γνωρίζετε κι αφού πέρασε 2 γέφυρες (όσοι μιλούν για τρελά νερά γνωρίζουν) κατέληξε εδώ που βρίσκομαι κι εγώ τώρα.Δεύτερη στη σειρά Παρασκευή εκτός εργασίας (off ελληνιστί) κι εκτός των τειχών, στο τέλος θα μου γίνει συνήθεια. Ας επανέλθω όμως στο Ντέμη: το όνομά του προφανές, κίτρινος από κίτρινο σόι (αεκτζής ο κολλητός που μου τον έδωσε), εγώ γεννημένος και μεγαλωμένος στη Ν.Φιλαδέλφεια, ο αδελφός κι η μάνα μου Αεκτζήδες, δεν είχε τύχη για κάτι άλλο σαν όνομα (θυμηθείτε πριν έξι χρόνια βέβαια - τώρα μπορεί και να τον έλεγαν Ντούσαν). Βέβαια ο πατέρας επιμένει πράσινος κι ο Ντέμης για να του κάνει το κέφι όταν τρώει μαρούλι πρασινίζει τη μύτη κι όχι μόνο μεταμορφωμένος σε βέρο Βραζιλιάνο (εδώ όλοι συμφωνούμε).
Όπως ο Ντέμης έτσι κι εγώ όταν βρίσκομαι με τους δικούς μου νιώθω μια γλυκιά ασφάλεια που όσο μεγαλώνω και μεγαλώνουν γίνεται όλο και περισσότερο φυσική και καθόλου επιτηδευμένη και δήθεν. Όσο και να διαφωνούμε για κάποια πράγματα το δέσιμο είναι τόσο ισχυρό που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να το διασπάσει.
Όσο για το μέρος... οι μνήμες, οι αισθήσεις κι οι παρουσίες τόσων βιωμάτων εδώ και τριάντα κάτι χρόνια μόνο καλό μπορούν να μου κάνουν. Μπορεί να μην υπάρχει πια η αμυγδαλιά που είχα φυτέψει από ένα μυγδαλάκι πριν 35 χρόνια ή η μουριά που στον ίσκιο της καθόταν η γιαγιά και μου' λεγε ιστορίες από παλιά, αλλά η άυλη παρουσία τους κι η εντύπωσή τους στο υποσυνείδητό μου με κάνουν να χαμογελώ και να αναπολώ. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν σύμφωνα με το στιχουργό, κι είναι αυτή η αναπαραγωγή από το μυαλό τόσων ευχάριστων αναμνήσεων που με κάνουν να ηρεμώ, να σκέφτομαι, να ξαναβρίσκομαι στην ασφάλεια της μητ(έ)ρας.
Ο Ντέμης σιγοκελαϊδά δηλώνοντας το σούρουπο που πέφτει κι αρχίζει να κουρνιάζει κάτω από τη ζεστασιά των φτερών του.
Πόσο τυχερός είναι, πόσο τυχερός είμαι...

Μακροβούτια

Σα να είχα μόλις βγει από μακροβούτι κι ανέπνεα μετά από αρκετή ώρα. Τέτοια αίσθηση μου άφηνε η σημερινή μου "απραξία". Μια μέρα άδειας από τη δουλειά κι εγώ στα γνωστά ευβοιώτικα λημέρια, με τους φίλους τους καλούς, το κρασάκι, τους μεζέδες, το τζάκι φλογισμένο και την ψησταριά να μην προλαβαίνει να στεγνώσει.
Τι κι αν έρχονται τα μηνύματα ακατάπαυστα στο εργασιακό κινητό, τίποτα δεν είναι ικανό να μου χαλάσει την ηρεμία της στιγμής. Μικρές αποδράσεις που αποδεικνύουν το αυτονόητο: ίσως ακόμη να μην χρειάζεται να αλλάξεις μέρος ή να πας κάπου μακριά, τα "εφόδια είναι που κάνουν τη διαφορά. Η αίσθηση ότι σε αγαπάνε, η ζεστασιά της παρέας, η άνεση σε αυτά που λες κι ακούς, χωρίς στησίματα, δήθεν και ρητορίες.
Η ουσία της ίδιας της ζωής: να κάνεις πράξη αυτά που επιθυμείς σε επίπεδο καθημερινότητας. Δύσκολο έτσι; Μου αρέσουν τα δύσκολα όμως, πάντα τέτοιους δρόμους επέλεγα, η ευκολία είτε αφορούσε επίλυση θεμάτων (ή προβλημάτων) είτε τη στάση ζωής, με άφηνε παγερά αδιάφορο. Δεν οφείλω να αποδείξω τίποτα σε κανένα, το μακροβούτι που επέλεξα να κάνω θα έχει τη διαδρομή και τη διάρκεια που θα επιλέξω εγώ. Κι όταν θέλω να ανασάνω θα βγαίνω στην επιφάνεια.

Υ.Γ.: κάποιοι το βαφτίζουν "ελευθερία", εγώ προτιμώ να μην το χαρακτηρίζω αλλά να μένω με την "αίσθησή του", άντε καλά μασκαρέματα και καλά να περνάτε... έχω αφήσει το κρασάκι μόνο του και πρέπει να ζωντανέψω τη φωτιά στο τζάκι

Πες μου τη λέξη...

αυτή τη μόνη λέξη...

Ήταν αρκετά γεμάτη αυτή η εβδομάδα. Είδα ανθρώπους που είχα να δω καιρό κι άλλους που έβλεπα για πρώτη φορά και τους γνώριζα μόνο από εδώ. Για τους πρώτους θα διαβάσατε ήδη κάποια πράγματα (όπως χταποδάκι, γαρίδες, κλπ ψαρικά με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες), ενώ με τους τελευταίους πήγαμε θέατρο. 

Είδαμε την εποχή των χρυσανθέμων, βασισμένο στο κείμενο του Μάνου Ελευθερίου, μονόλογος ουσιαστικά (με μικρές βίντεο προβολές του συγγραφέα και της "πρωταγωνίστριας" όπου χρειαζόταν) του εξαίρετου Τάκη Χρυσικάκου (αναθεώρησα πολλά με αυτό που είδα) κι ένα λιτό και ουσιαστικό σκηνικό στον όμορφο χώρο της Αθηναΐδας.  

Πολλοί ρόλοι παίχθηκαν από τον πρωταγωνιστή, πολλές αναφορές αξιομνημόνευτες, αλλά η φράση που μου έμεινε χαραγμένη ήταν η: ποια λέξη παίρνει μαζί της η ψυχή όταν φεύγει;

Τι είναι αυτό που μένει ανεξίτηλη γνώση, ανάμνηση, απώλεια, κατάκτηση ώστε να γίνει ένα με την ψυχή και να το κουβαλήσει μαζί της στο μακρινό (ή κοντινό;) ταξίδι της; Κάποιες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι: αγάπη, έζησα, στιγμή, φως, σκοτάδι, άγχος, πλήρης, θέλω, λίγο, πολύ, έδωσα, πήρα, τώρα(;), κλάμα (πρώτο), γέλιο (τελευταίο), κ.ά πολλές, χωρίς βέβαια να μπορώ να είμαι σίγουρος για το ποιά θα είναι αυτή που θα κυριαρχήσει τελικά. Έχει σημασία θα μου πεις; Ίσως και να έχει, θέλω να πιστεύω ότι θα έχει μάλλον, είναι άλλη μια νότα αισιοδοξίας να σκέφτομαι ότι η ψυχή μου θα έχει στις αποσκευές της αυτό που με χαρακτήρισε. 

Για να ξαναγυρίσω στα καθημερινά όμως, πέρασα όμορφα, νιώθω καλά, κάθε εμπειρία είναι άλλο ένα πετραδάκι στο λόφο που φιλοδοξεί να γίνει βουνό, χαίρομαι όταν βλέπω ή γνωρίζω ανθρώπους με σκέψη και κρίση.

Υ.Γ.: τη λέξη που λέμε, αν θέλετε πείτε την δυνατά για να την προβάρετε (είτε σε άλλο άνθρωπο είτε στον εαυτό σας), αλλά κυρίως για να δείτε αν σας ταιριάζει, αν είναι αρκετά δυνατή για μεγάλα ταξίδια... καλά να περνάτε

Κυριακάτικες σκέψεις...

Μια Κυριακή περίεργη, με εντάσεις από το πρωί, ασυνεννοησία, παραλήψεις, ξαφνικά συμβάντα που φέρνουν τα πάνω κάτω. Σα να συνεχίζει τη χθεσινή ημέρα που ξεκίνησε με τις καλύτερες των προθέσεων κι εξελίχθηκε σε μέγα φιάσκο. Αλλά κι η θέα από το παράθυρο που βρίσκεται δίπλα στην οθόνη του υπολογιστή το αυτονόητο μου δείχνει, αρκεί να μπορείς να το παρατηρήσεις: δίπλα στην όμορφη εικόνα των ανθισμένων πανσέδων, ζουμπουλιών και παχύφυλλων, του λόφου και των βουνών, παρεμβάλλονται καλώδια, κεραίες, απλωμένα ρούχα σε ταράτσες και μια σκουριασμένη σκαλωσιά. Λες κι η ομορφιά δε μπορεί να σταθεί μόνη και χρειάζεται την ασχήμια συμπληρωματικά για να έρθει σε ισορροπία η όραση και να μην κακομαθαίνει.

Η δράση / αντίδραση, το καλό / κακό, το όμορφο / άσχημο, όλα είναι χρήσιμα κι έχουν το νόημά τους, η συμπλήρωση, η αρμονία, η ισορροπία η ίδια μας η υπόσταση και κρίση τα χρειάζονται όλα σε σωστές δόσεις κι αναλογίες. Όσο και να προσπαθούμε και να θέλουμε την ομορφιά και την καλοσύνη γύρω μας, θα βρεθούν ασχήμιες και κακίες σε κάθε βήμα ώστε να μας προσγειώσουν πετώντας μας από το ροζ συννεφάκι της ουτοπίας την οποία "οφείλουμε" να αποζητούμε.

Ακολουθώντας όμως τη γνωστή μου τακτική, θα συνεχίσω αυτή την Κυριακή, πηγαίνοντας με φίλους (& Tamar) σε φίλους για να περάσουμε όπως της αρμόζει: σε χαλαρούς ρυθμούς, με κουβεντούλα, μεζεδάκι, κρασάκι, ξορκίζοντας το κακό και την ασχήμια. Ας λυθούν τα προβλήματα αύριο, ούτως ή άλλως η Δευτέρα δεν είναι κι η καλύτερη μέρα μου, οπότε λίγα θεματάκια παραπάνω δε μου κάνουν διαφορά.

Υ.Γ.: όλες σας οι ασθήσεις να δεχτούν μια "επίθεση" ομορφιάς τούτη τη βδομάδα

Καλό κουτσό... να έχουμε...

Μπήκε κι ο κουτσοφλέβαρος, ένας μήνας που συνήθως επιφυλάσσει αλλαγές (καιρού, διάθεσης, κι άλλων πολλών πραγμάτων). Οι ένοικοι του πύργου για να τιμήσουν αυτή την παράδοση αποφάσισαν να προβούν σε μια μετακίνηση κι αλλαγή πραγμάτων και θέσεων (πάρε τον καναπέ από εκεί, το γραφείο αλλού, το διακοσμητικό εκεί - όχι λίγο πιο δεξιά - τον σκύλο που να τον βάλω; κλπ τραγελαφικά). Το αποτέλεσμα μας ικανοποίησε (καλά προσωρινά, γιατί ως γνωστόν μια βόλτα στα πράγματα γίνεται ανά εξάμηνο), και αν έβαζα και φωτογραφικό υλικό θα ικανοποιούσε και την αγαπητή Τανίλα, μια και στη θέση των λιτών, δωρικών, κιόνων του γραφείου, μπήκε ακόμη πιο λιτό αλουμινένιο πόδι (ξέρει αυτή - κι όχι μόνο - τι λέω...). Μόλις σήμερα το μεσημέρι τελειώσαμε (όχι όπως Πετρούλα, έτσι; για να μην παρεξηγηθούμε) οριακά με το που κατέφθασε γνωστό είδωλο για να μαγειρέψει τα περίφημα λαζάνια του - που τόσο καιρό λαζάνια ακούγαμε και λαζάνια δε βλέπαμε. Μετά από λίγο κατέφθασαν κι άλλοι φίλοι, κάποιοι από εδώ μέσα και κάποιοι εκτός, κι αρχίσαμε από καφέ μέχρι κρασί περιμένοντας τα διάφορα φουρνιστά. 

Ο καλύτερος τρόπος όπως καταλαβαίνετε για να γιορτάσουμε την αλλαγή χώρου, διάθεσης, μήνα κι ότι άλλο φαντάζεστε. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι που ξεχνιέται και κούραση, και δυσοίωνες προοπτικές κι ότι άλλο τέλος πάντων μπορεί να σε αφήνει ανικανοποίητο. Καλή παρέα, καλή ενέργεια (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτό το κλισέ και δεν έβρισκα την ευκαιρία), καλή κουβεντούλα (παρόλες τις ταβανόπροκες, ελπίζω να  μην παρεξηγήθηκε κανείς... πολύ...) και βέβαια θεϊκά λαζάνια ειδώλου ολοκλήρωσαν την εικόνα. 

εδώ η Tamar με τρόμο ακούει για την ιδέα της ανακαίνισης (έτοιμη να πάρει το σπιτάκι της και να μας αφήσει για πάντα...)

Σας εύχομαι ένα εξαιρετικό μήνα με πολλές αλλαγές, μεταλλαγές, απαλλαγές κι ότι άλλο θέλετε.

Υ.Γ.: περισσότερο απ' όλα νιώθω ευγνώμων που έχω ανθρώπους γύρω μου με τους οποίους μπορώ να αισθανθώ άνετα κι ασφαλής...