"Στα πανηγύρια του χωριού"...

Όπως κάθε αρχή Φθινοπώρου η Μάγδα είχε πάει στη νεροτριβή για να πλύνει το καλό της φουστάνι, αυτό που φόραγε στο πανηγύρι του χωριού τα τελευταία χρόνια. Αρχές Οκτώβρη πλανόδιοι πωλητές, ζωέμποροι, γυρολόγοι, τσαρλατάνοι, μάγοι και χαρτορίχτρες γινόντουσαν ένας πολύχρωμος αχταρμάς δίνοντας μια απίστευτη ζωντάνια στο κατά τα’ άλλα μουντό και ήσυχο χωριό. Η φύση βέβαια γύρω ήταν υπέροχη, το ποτάμι που περνούσε έδινε ζωή και σε ανθρώπους και σε ζώα και σε φυτά…

Για το Λογοτεχνικό Σάββατο της φίλης Verónica Marsá

Η Μάγδα φορούσε το μεγάλο ψάθινο καπέλο της μια κι ο ήλιος αν και φθινοπωρινός ακόμη έκαιγε αρκετά, κι ένα δροσερό σχετικά φόρεμα της εποχής, αλλά πάραυτα ίδρωνε με την προσπάθεια να κάνει κατάλευκο το φόρεμα που θα φορούσε στο πανηγύρι. Στα εικοσιπέντε έπρεπε πλέον να βρει το ταίρι της, ήταν ήδη μεγάλη για τα δεδομένα της εποχής. Ξαφνικά δίπλα της αισθάνθηκε μια παρουσία, γύρισε βάζοντας το χέρι στο μέτωπο για να μην την τυφλώνει ο ήλιος κι αντίκρισε μια οπτασία... μια γυναίκα αιθέρια, στα κατάλευκα, δεν ήταν σίγουρη ότι ο κόντρα ήλιος σχεδόν την εξαΰλωνε ή ήταν όντως έτσι, πάντως το χαμόγελο που έβλεπε την έκανε να αισθάνεται σιγουριά. 
- Είσαι η Μάγδα; ρώτησε η άγνωστη,
- Μάλιστα, σας ξέρω;
- Όχι, αλλά σε ξέρω εγώ, είπε και απλώνοντας το χέρι της έπιασε το δικό της, μην κουράζεσαι, σου έχω έτοιμο το καλύτερο φόρεμα για το πανηγύρι της άλλη βδομάδας, νομίζω ότι με αυτό δεν θα σου αντισταθεί κανείς... και της πέρασε στο ελεύθερο χέρι ένα κατάλευκο φόρεμα με πέρλες και κεντίδια που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί...
- Μα δεν μπορώ να το δεχτώ, είπε η Μάγδα, είναι όντως ότι ομορφότερο έχω δει σε φόρεμα, αλλά δεν μπορώ...
- Μάγδα και θα το δεχτείς και θα εντυπωσιάσεις και αφού πετύχεις το στόχο σου, θα σου ζητήσω κάτι για αντάλλαγμα, είμαστε σύμφωνες;
- Το αντάλλαγμα ποιο θα είναι όμως;
- Μη βιάζεσαι και μη φοβάσαι, για σένα δεν θα είναι κάτι σπουδαίο, το έχεις ήδη και δεν το εκτιμάς όπως πρέπει, για μένα όμως είναι ότι σημαντικότερο μπορώ να ζητήσω.
Χωρίς να αφήσει κανένα περιθώριο αντίδρασης στη Μάγδα, έκανε μεταβολή κι άρχισε να απομακρύνεται με ανάλαφρο βηματισμό.
Η Μάγδα μην προλαβαίνοντας να αντιδράσει το μόνο που κατάφερε να φωνάξει ήταν: πως σε λένε, που θα με βρεις ξανά;
Η γυναίκα της απάντησε από αρκετή απόσταση μακρύτερα πλέον: Μαρία να με λες και μην ανησυχείς, θα σε βρω όταν πρέπει... ενώ στη Μάγδα φάνηκε ότι την άκουγε να της ψιθυρίζει δίπλα της...
Πήρε το μισοπλυμένο δικό της φόρεμα, το έβαλε στο κοφίνι, ενώ έριξε στον ώμο της το νέο κι αστραφτερό φόρεμα της ξένης...

Την επόμενη εβδομάδα ο κεντρικός δρόμος του χωριού ήταν γεμάτος κι από τις δύο πλευρές με πάγκους που είχαν όλα τα καλούδια, τα ζώα περίμεναν στοιβαγμένα να διαλεχτούν από τους κτηνοτρόφους, κάποιοι έψηναν σε αυτοσχέδιες ψησταριές, ήχοι, μυρωδιές, φώτα, φωνές όλα μαζί δημιουργούσαν μια Διονυσιακή ατμόσφαιρα θαρρείς, τόσο που κάποια μικρά παιδιά είχαν βάλει τα κλάματα...
Ξαφνικά στην αρχή του δρόμου του πανηγυριού άρχισε να επικρατεί βουβαμάρα, οι άντρες πωλητές είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό, οι γυναίκες είχαν βάλει το χέρι στο στόμα τους για να μην τους φύγει κάποια άναρθρη κραυγή, ακόμη και τα παιδιά και τα ζωντανά είχαν ησυχάσει στη θέα που αντίκριζαν: η Μάγδα με το φωτεινότερο κι ομορφότερο φόρεμα που είχε δει ποτέ κανείς, τα μαλλιά πλεγμένα ψηλά αφήνοντας να φανεί ο υπέροχος λαιμός της, χωρίς κανένα κόσμημα και ξυπόλητη...
Το κύμα της βουβαμάρας εξαπλωνόταν καθώς διέσχισε τους πάγκους κι όλοι είχαν την ίδια αντίδραση, κανένα βλέμμα δεν μπορούσε να της αντισταθεί, ενώ πίσω της άρχιζε σταδιακά να απλώνεται ένα νέο κύμα, αυτή τη φορά ψίθυροι, επιφωνήματα πνιχτά και κάποια σφυρίγματα θαυμασμού...
Η μόνη που κατάφερε να της μιλήσει ήταν μια τυφλή γριά μάγισσα, έλα κόρη μου να σου πω τη μοίρα σου, να σου πω το ριζικό σου, κι η Μάγδα χαμογελαστή που επιτέλους κάποιος της μιλούσε (ακόμη κι οι συγχωριανοί της ούτε καλησπέρα δεν μπορούσαν να πουν) πήγε προς τον πάγκο της, έλα κάθισε εδώ δίπλα στο σκαμνί και δώσε μου το χέρι σου...
η Μάγδα και κάθισε και της έδωσε το χέρι, δεν μπόρεσε να μην πει όμως: μα αφού είσαι τυφλή γιαγιά, πως θα διαβάσεις το χέρι μου;
- Με τα μάτια της ψυχής κόρη μου, βλέπουν πολύ περισσότερο από τα δικά σου όμορφα μάτια, πίστεψέ με... μα τι "βλέπω", είσαι μια απίστευτα όμορφη κοπέλα, φοράς το ωραιότερο φόρεμα του κόσμου, άλλοι σε θαυμάζουν κι άλλοι σε φθονούν έτσι που σε βλέπουν σήμερα, αλλά μήπως είναι βαρύ το τίμημα που δίνεις για αυτή την εμφάνιση και για να πετύχεις το στόχο σου;
- Καλή μου γιαγιά ούτε που ξέρω τι θα μου ζητηθεί και πότε, μια γυναίκα μου το...
- Σώπασε, δεν θέλω να ξέρω, θα σου πω μόνο τι "βλέπω": ο όμορφος γιός του προύχοντα του χωριού απόψε θα σου κάνει πρόταση γάμου με ένα δαχτυλίδι που όμοιό του δεν έχεις ξαναδεί, θα παντρευτείτε σε ένα μήνα, θα γεννήσεις το πρώτο σου παιδί τέλος καλοκαιριού και στο επόμενο πανηγύρι του χωριού... άσε θα σου πω τότε όταν ξαναέρθεις με το καλό...

Ένα χρόνο μετά στο πανηγύρι του χωριού η Μάγδα σέρνοντας το καρότσι με το κοριτσάκι της κι έχοντας από δίπλα τον άντρα της περήφανο για την οικογένεια προκάλεσε και πάλι σχόλια θαυμασμού, έδειχνε ακόμη ομορφότερη με το ίδιο κατάλευκο φόρεμα, αυτή τη φορά διακριτικά αλλά σίγουρα ακριβά κοσμήματα σε χέρια και λαιμό και το ίδιο προσεγμένα παπούτσια, ενώ ένα ανάλαφρο βέλο που έπεφτε από το καπέλο που φορούσε έκρυβε το βλέμμα της. Όλοι την χαιρετούσαν με χαμόγελο, ώσπου έφτασε μπροστά στην τυφλή μάγισσα και την άκουσε να της λέει:

- Τα κατάφερες Μάγδα μου, πήρες αυτό που ήθελες τελικά, την κόρη σου πως θα την ονομάσεις;
- Μαρία βέβαια, τι άλλο; την έχω τάξει...

Υ.Γ.: Αυτό το Σ/Κ θα είμαι εκτός οπότε δεν θα έχουμε Ραδιοτυπίες, ελπίζω όλοι να περάσετε καλά με αυτούς που αγαπάτε.

Το πραγματικό νόημα μιας επετείου

Όταν τα νιάτα θέλουν, κάνουν θαύματα και πραγματικές επαναστάσεις. Δείτε το παρακάτω βίντεο αν δεν το έχετε ήδη δει, χωρίς πολλά σχόλια.

 

Αυτό είναι η ουσία κι όχι οι παρελάσεις μπρος σε ανάξιους "άρχοντες"

Συγχαρητήρια στους εμπνευστές, χορηγούς και πάνω απ' όλα στα παιδιά που δείχνουν τον πραγματικό δρόμο για μια διέξοδο από τα τετριμμένα και άνευ ουσίας. Οι παρελάσεις με παιδάκια ακούνητα, αγέλαστα, αμίλητα έχουν προ πολλού ξεφτίσει, εμπρός για "δρώμενα" άλλων επιπέδων και πάλι μπράβο σε όλους.

Τραγούδια της Δευτέρας κι όχι μόνο...

Έκτακτα λόγω απουσίας μου το Σάββατο, εκπομπή Ραδιοτυπίες την Δευτέρα, με τραγούδια για τη Δευτέρα και δικά σας αγαπημένα (όσων ζήτησαν), ενώ φιλική συμμετοχή θα υπάρξει κι από τον Λουστράκο (σιγά μην την γλιτώνατε).

Ραδιοτυπίες στις 21:00 @ Tempo Radio

Μια καινούργια εβδομάδα ξεκινά, με πολύ αγώνα κι αγωνία, μα με ψηλά το κεφάλι απ' όλους, ούτε η Δευτέρα ούτε τίποτα δεν πρέπει να μας πτοήσει, συνεχίζουμε κι αγωνιζόμαστε για αυτά που μας ανήκουν, οι παρελάσεις, οι εικόνες κι οι βιτρίνες δε μας ταιριάζουν, το εσωτερικό είναι που μετράει. Φιλιά σε όλους κι όσοι μπορείτε τα λέμε και ραδιοφωνικά.

Χαρούμενη Κυριακή και 11 ερωτήσεις

Κυριακή με happy songs, έτσι για να φτιάξουμε λίγο τη διάθεση. Προσέξτε χαρούμενα όχι χαζοχαρούμενα (αν και τώρα που το σκέφτομαι θα γίνει και μια ανάλογη εκπομπή στο μέλλον). Στην αυλή μας που αρχίσαμε να της βάζουμε και γλαστρούλες πρώτα Ραδιοτυπίες κι αμέσως μετά Όλα στο κόκκινο με τον Evil κι ένα εξαιρετικό αφιέρωμα σε Νικολακοπούλου.

Ραδιοτυπίες στο Tempo Κυριακή 19:00

Ο κυρ Άσωτος με "έχωσε" σε άλλο ένα (είπαμε ο αριθμός έχει χαθεί προ πολλού) μπλοκοπαίχνιδο όπου κανονικά πρέπει να απαντήσω σε 11 ερωτήσεις που κάνει, μετά σε 11 που κάνω εγώ στον εαυτό μου και μετά 11 δικές μου σε 11 bloggers, αλλά ως γνωστός αντιδραστικός θα παίξω μόνο στο πρώτο σκέλος μια και δυστυχώς προς στιγμή δεν έχω τον χρόνο για τα υπόλοιπα 2 σκέλη (αλήθεια το 11 πως σας ήρθε πάλι; δεν μπορούσε να είναι 2-3 βρε παιδί μου;)

1. Πρώτη φορά που έκανες σεξ

Κάπου στα 15 αν θυμάμαι καλά (πάνε και πολλά χρόνια βλέπεις...), επίσης η απάντηση θα μπορούσε να είναι και: Σεξ? κάτι μου θυμίζει...

2.Έχεις κρυφές ανομολόγητες φαντασιώσεις που δεν έχεις εξομολογηθεί παρά μόνο στον εαυτό σου?

Φυσικά κι έχω, κάθε υγιής άνθρωπος έχει, αλλά εκεί θα παραμείνουν (στον εαυτό μου δηλαδή)

3.Αγαπημένο αντικείμενο στο σπίτι σου

Παρότι δεν δένομαι με αντικείμενα, θα απαντούσα μια μικρή εικονίτσα του Αγίου Νεκταρίου (χωρίς περισσότερες εξηγήσεις, όσοι ξέρουν ή έχουν διαβάσει αλλού θα καταλάβουν)

4.Αγαπημένο μπλογκ που δεν έχει σχολιάσει ποτέ στο δικό σου

Asteroid, αν και μετά την εκπομπή του Λουστράκου κάποιες ανταλλαγές e-mail έχουν γίνει...

5.Έχεις πει ψέμα την τελευταία εβδομάδα?

Όχι (μόλις είπα ένα;)

6. Έχεις κλέψει ποτέ?

Ναι αμέ, σε κάτι μποστάνια στη Σαντορίνη, όταν ήμουν 18 (σε ελεύθερη κατασκήνωση) φασολάκια φρέσκα τα οποία ήταν νοστιμότατα

7.Αγαπημένη Ελληνίδα τραγουδίστρια η τραγουδιστής

Γρηγόρης Μπιθικώτσης / Νίκος Ξυλούρης

8. Υπάρχει μπλόγκερ που αντιπαθείς, μην γράψεις όνομα

Ναι, αλλά δεν θα το έγραφα ούτως ή άλλως το όνομα

9.Τι σημαίνει για σένα χαρά?

Όταν "ξεχνώ" τον εαυτό μου για κάποιον άλλο που αγαπώ πολύ

10.Έχεις κάνει 1-night -stand?

Ναι, αρκετές φορές στο παρελθόν...

11: Αγαπημένη εποχή

Αυτή που ζούμε (Άνοιξη)

Εμείς θα τα ξαναπούμε και Δευτέρα εκτάκτως μια και το Σάββατο που ήταν να παίξει η παραπάνω εκπομπή λόγω προσωπικού θέματος ήμουν εκτός στούντιο. Φιλιά σε όλους.

Υ.Γ.: Επίσης στην εκπομπή της Δευτέρας εκτός του "θέματος" που ετοιμάζω θα παίξουν και τα τραγούδια που είχατε ζητήσει την προηγούμενη εβδομάδα και συγκεκριμένα οι παρακάτω φίλοι: Evil, Ria, ΦΟΥΛΗ, Homemade, Christina, ElenaG, Αντιγόνη, αν θέλει κάποιος ακόμη να ακούσει το ένα και μοναδικό κομμάτι που σημαίνει κάτι για αυτόν μπορεί να το κάνει σήμερα, να φάτε και να πιείτε με μέτρο και χρόνια πολλά σε όσους κι όσες γιορτάζουν, καλή Κυριακή.

"Αυτό το έχω ξαναζήσει ..."

Είχε ακούσει για την αυτόματη εγγραφή κι αναπαραγωγή εικόνων, ήχων κι εντυπώσεων αλλά αυτό δεν μπορούσε με τίποτα να συγκριθεί με κάθε προηγούμενη εμπειρία που είχε επί του θέματος.

Για το Λογοτεχνικό Σάββατο της Verónica Marsá

Ότι κι αν είχε ακούσει περί προμνησίας μέχρι τώρα, είτε επιστημονικά είτε μεταφυσικά δεν μπορούσε να εξηγήσει αυτό που βίωνε.Του είχε συμβεί μερικές φορές ως παιδί αλλά για πολλά χρόνια τώρα δεν είχε τέτοια εμπειρία.
Διάβαζε όπως κάθε Κυριακή την εφημερίδα του καθισμένος στον καναπέ, κάπνιζε κι έπινε τον αγαπημένο του διπλό ελληνικό καφέ και είχε στα πόδια του ξαπλωμένο το πιστό του σκυλί, όταν ξαφνικά και χωρίς αιτία άρχισαν να βουρκώνουν τα μάτια του, το τηλέφωνο χτύπησε, όχι δεν ήθελε να το σηκώσει, ήξερε τι επρόκειτο να ακολουθήσει...
Ναι; είπε κι ήταν σαν να το είχε ήδη πει πριν εκατοστά του δευτερολέπτου, τι; που; πότε; αλλά οι ερωτήσεις είχαν ήδη απαντηθεί μέσα του λίγο πριν...
Έκλεισε το τηλέφωνο κι έσβησε το τσιγάρο στη μέση, πέταξε την εφημερίδα και χάιδεψε μηχανικά το σκυλί του, κινήσεις που ήδη νόμιζε ότι είχε κάνει λίγο πριν. Το ασυνήθιστο γλείψιμο του σκυλιού του στο μάγουλο τον συνέφερε, άκουσε αλήθεια ή το ονειρεύτηκε; Έπιασε με τα δυο του χέρια το κεφάλι κι ανακάτεψε τα μαλλιά του αμήχανα, και τώρα; είπε μεγαλόφωνα... μέχρι εδώ σαν να το είχα ξαναζήσει, από εδώ και πέρα τι γίνεται;
Ξαναπήρε το τηλέφωνο στα χέρια του και σχημάτισε ένα αριθμό που δεν είχε ξανακαλέσει ποτέ, η απάντηση ήταν: Μαιευτήριο η Νέα Ζωή, λέγετε;

Υ.Γ.1: Στις δυο τελευταίες αντίστοιχες αναρτήσεις που βρίσκονται στο blog Λογοτεχνικό Σάββατο υπάρχει (και θα συνεχίσει να υπάρχει) μια μικρή ή μεγάλη διαφορά σε σχέση με την εδώ ανάρτηση, ο ευρών δεν κερδίζει κάτι απλά θέλω να δω αν είστε παρατηρητικοί... να είστε όλοι καλά.
Υ.Γ.2: Εκτάκτως αυτό το Σάββατο δεν θα κάνω ραδιοφωνική εκπομπή λόγω απουσίας μου, και στη θέση μου θα είναι ο Λουστράκος, θα με ακούσετε από μικροφώνου Κυριακή και Δευτέρα...

Άνοιξη, νέα μέτρα και ιστοπαίχνιδον...

Επισήμως λοιπόν μπήκε η Άνοιξη. Φαίνεται από τη μέρα που μεγαλώνει και ζεσταίνει, από τους βολβούς που ανθίζουν, από τη διάθεση που φτιάχνει (; - καλά αυτό όσο μας αφήνουν).

Η Ταμάρ βεβαίως - δικαίως ο Λύκος χθες παρατήρησε ότι δεν αναφέρεται όσο θα έπρεπε ραδιοφωνικά

Σήμερα στη δουλειά για να αλλάξει (;) το βαρύ κλίμα που επικρατεί μετά τις πρόσφατες μειώσεις η ατάκα συναδέλφου ήταν: ξέρετε τι απάντησε στέλεχος της τρόικας στην αδελφή μου (στο εξωτερικό ζει) για την κατάσταση στην Ελλάδα; μονολεκτική απάντηση: Africa...

Δε με χαλάει ως ενδεχόμενο, ούτως ή άλλως οι πλάκες μετακινούνται κι η Αφρικανική θα ενωθεί κάποια στιγμή με την Ευρωπαϊκή... θα κάνουμε λίγο νωρίτερα αυτή την ένωση εμείς ως πρωτοπόροι (ή πειραματόζωα, διαλέχτε).

Επίσης αλιευμένο e-mail από τη δουλειά σήμερα, με τίτλο νέα μέτρα:

Καταργούνται τα εξής:

1. Καταργείται η φράση αγανακτισμένου γείτονα "Θα κάνετε ησυχία να κοιμηθούμε, δουλεύουμε αύριο" (σιγά να μην δουλεύετε από αύριο).

2. Κατά συνέπεια καταργείται και η συνώνυμη έκφραση "Τελειώνετε κυρία μου, έχουμε και δουλειές"

(δεν έχετε είπαμε).

3. Μη ορθή θεωρείται επίσης και η έκφραση "Μια δουλειά σε βάλαμε να κάνεις"

(Μία; αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ.......!!!).

4. Καταργείται πλέον το σύνθημα "Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο"

(Βρες εσύ πελάτη και μετά δώσε του και δίκιο).

5. Καταργείται από τα σχολεία το μάθημα του Επαγγελματικού Προσανατολισμού

(εκτός και αν το διατηρήσουμε, έτσι ρε παιδί μου, για εγκυκλοπαιδικές γνώσεις).

6. Πλέον από το Δημοτικό, η δημιουργία προτάσεων θα αξιολογείται μόνο ως προς την ορθογραφία και τη γραμματική. (η σύνταξη είναι πλέον ανύπαρκτος όρος).

7. Η φράση "εθελοντική εργασία" θεωρείται πλεονασμός.

Ο όρος "εργασία" από μόνος του, αρκεί για να αποδώσει το ίδιο νόημα.

8. Τέλος, έπειτα και από σύμφωνη γνώμη της Εταιρίας Προστασίας του Παιδιού και του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, στην κατηγορία της Κακοποίησης Ανηλίκου συμπεριλαμβάνεται και η ερώτηση προς μικρά παιδιά "Εσύ, τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;".

Οι εποχές με τον ένα ή άλλο τρόπο και παρόλο το βιασμό που κάνουμε στη φύση επανέρχονται, εμείς ως λαός θα επανέλθουμε σε Άνοιξη; Είναι και στο χέρι μας είπαμε...

Να είστε καλά όλοι και να μαχόμαστε για αυτό που μας αξίζει και μας αντιστοιχεί (και να προλάβω κάποιους: όχι δεν μας αξίζει αυτό που ζούμε τώρα...), φιλιά

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Η Χειμωνιάτικη Λιακάδα με προσκάλεσε σε ένα ακόμη μπλοκο-παίχνιδο (η αλήθεια είναι ότι τόσα χρόνια έχω χάσει τον ακριβή αριθμό), αλλά εγώ ως γνωστόν δεν σνομπάρω και συμμετέχω. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Ποιο τραγούδι σ’ έκανε να κλάψεις;
Στων Αγγέλων τα μπουζούκια, χωρίς εξήγηση καλύτερα (μα έτσι ξεκινά ένα ανάλαφρο Ανοιξιάτικο παιχνίδι;)

2. Πιστεύεις τους καθρέφτες;
Αν με δείχνουν ομορφότερο ναι...

3. Η πρώτη σου σκέψη στη θέα ξέστρωτου κρεβατιού;

Φτου γμτ, πρέπει να το μαζέψω δηλαδή;

4. Αν έχτιζες τον κόσμο απ’ την αρχή, τι θ’ αφαιρούσες; Το χρόνο ή το θάνατο;
Το καθένα έχει τη χρησιμότητά του, αν οπωσδήποτε πάντως έπρεπε κάποιο μάλλον το χρόνο

5. Έχει ελλείψεις ο ουρανός;
Μόνο όταν δεν είναι καταγάλανος...

6. Ποιο σύνθημα θα έγραφες στον τοίχο του σπιτιού σου;
Always look at the bright side of life...

7. Ποιο μεσημέρι της ζωής σου δεν θα αποχωριζόσουν;
Ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη, με καλή παρέα, καλούς μεζέδες και ρακές...

8. Ποιος ήρωας καρτούν σε εξοργίζει;
Ο Τουίτι και γενικώς όλοι οι ήρωες που πάντα κερδίζουν...

9. Ο πιο άδικος φόβος σου;
Δεν έχω φοβίες γενικά, τουλάχιστον μεγαλώνοντας, πόσο μάλλον άδικο φόβο...

10. Σε ποιο βιβλίο θα ορκιζόσουν;
Σε κανένα, δεν ορκίζομαι ποτέ (καλά έχει χρειαστεί σε κάποιες "αναγκαστικές" ορκωμοσίες), όρκο δεν παίρνω για τίποτα και σε τίποτα...

11. Τι γεύση έχει η άνοιξη;

Την καλύτερη όλων των εποχών

Δεν θέλω να "χώσω" άλλους στο παιχνίδι, εκτός των "νέων" Αλεξάνδρας και Κατερίνας, όποιος θέλει ακολουθεί, να έχετε όλοι μια υπέροχη Άνοιξη.

Για τα Λογοτεχνικά μας εδώ...

Κυριακή Αλεξ άνδρας και Μήτσου (του προσοντούχου)

βοήθειά μας... Με τραγούδια των παιδιών από Λαμία φυσικά, που χθες μας τίμησαν μέχρι την έναρξη της εκπομπής μου με την παρουσία τους και που ελπίζουμε την επόμενη φορά να είναι για περισσότερο.

Alex Andra & ΜΗΤΣΟΣ @ Tempo Radio

Κυριακή με υπόσχεση Άνοιξης πλέον και αγαπημένα τραγούδια αγαπημένων φίλων σήμερα στις Ραδιοτυπίες (σε νέο στέκι), αμέσως μετά ο συνάδελφος με τα κόκκινα κινηματογραφικά τραγούδια για ένα όμορφο κλείσιμο βδομάδας.

Οι λουκουμάδες της Alex Andra

Η τυρόπιτα της Alex Andra

 Βέβαια να πω ότι χθες την βγάλαμε εκτός εκπομπής σε ένα τραπέζι με Αλεξάνδρα και Μήτσο ενώ εμφάνιση έκπληξη έγινε από Nosto και Σπιρτόκουτο - τελικά μια πολύ όμορφη μέρα με αγαπημένους ανθρώπους.

Να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά όλους σας για τη χθεσινή σας συντροφιά και τις ευχές προς τον πατέρα μου.

Εύχομαι σε όλους μια υπέροχη Κυριακή και μια καλύτερη ακόμη εβδομάδα.

Υ.Γ.1:Το Λογοτεχνικό Σάββατο συνεχίζει τις διαδρομές του...

Υ.Γ.2: Η ερώτηση της (χθεσινής) ημέρας: γράψτε ένα και μοναδικό τραγούδι που θα χαρακτήριζε ένα και μοναδικό αγαπημένο σας πρόσωπο (με ή χωρίς αιτιολόγηση, δεν έχει σημασία...)

Σάββατο του πατέρα και της παρέας

Η γιορτή του πατέρα μου θα συνοδευτεί για πρώτη φορά από μια αμειγώς ελληνικών ασμάτων εκπομπή, στο νέο μας (προσωρινό) ραδιοφωνικό στέκι.

Ραδιοτυπίες για τον πατέρα μου 17/3/2012 στις 19:00

Επίσης σπέσιαλ εμφάνιση ενδέχεται να κάνουν γνωστοί ακροατές των εκπομπών μας, ενώ η διάρκεια θα είναι περίπου 2 ώρες... Αμέσως μετά ο Evil (τεχνικός, συνάδελφος και μάγειρας μην ξεχνιόμαστε...) με χορούς και κέφι στα κόκκινα.

Ελπίζω να έχουμε ένα υπέροχο Σάββατο κι όσοι μπορέσετε τα λέμε και ραδιοφωνικά, φιλιά σε όλους.

Υ.Γ.1:Το Λογοτεχνικό Σάββατο συνεχίζει τις διαδρομές του...

Υ.Γ.2: Η ερώτηση της ημέρας: γράψτε ένα και μοναδικό τραγούδι που θα χαρακτήριζε ένα και μοναδικό αγαπημένο σας πρόσωπο (με ή χωρίς αιτιολόγηση, δεν έχει σημασία...)

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:  Λόγω προσωρινού προβλήματος του προσωρινού ραδιοφώνου μας (ανάθεμά σε για Ανάδρομε Ερμή) ξανά στο προηγούμενο....

Στον Κινηματογράφο

Η ταινία που έπαιζε ήταν το Dolce Vita του Φελίνι. Το σινεμά ήταν από αυτά τα παλιά, με τη διακόσμηση σε μπαρόκ ύφος, τις κλασσικές καρέκλες που λίγο πιανόσουν, αλλά που γενικά είχε το ύφος που ταίριαζε στην ταινία. Σαν φοιτητής ήταν από τις εξόδους που τον ικανοποιούσαν, και φτηνή (λόγω μειωμένου εισιτηρίου)  και τροφή για το πνεύμα (που πάντα θεωρούσε ότι έπρεπε να τρέφεται σωστά…).

Λογοτεχνικό Σάββατο για τη Veronica

Ο Fellini ούτως ή άλλως αγαπημένος του, ο Marcello Mastroianni ακόμη περισσότερο, οι Anouk Aimee, και Anita Ekberg θεές, δεν είχε σημασία αν το είχε δει άλλες δυο φορές στο παρελθόν, κάθε φορά παρατηρούσε κάποια άλλη λεπτομέρεια, κάθε φορά εμβάθυνε σε νοήματα που είχε χάσει στην πρώτη ανάγνωση.

Αυτή η φορά όμως δεν ήταν σαν τις προηγούμενες. Ακριβώς μπροστά του καθόταν μια κοπέλα με ξανθά μαλλιά κι ένα μπερέ. Στην αρχή του έκοβε λίγο από την οθόνη το μπερεδάκι, κατόπιν αλλάζοντας στάση τόσο αυτή όσο κι αυτός προς αντίθετες κατευθύνσεις έβλεπε καλά, αλλά παρατήρησε και το προφίλ της με αυτή την αλλαγή στάσης, είχε κάτι το γνώριμο και ταυτόχρονα σαγηνευτικό. Πρέπει να ήταν σε αυτή την ηλικία ανάμεσα στα 40 με 50 που δεν μπορείς να προσδιορίσεις και σίγουρα αλλά η φινέτσα και το στυλ δε σε άφηναν ασυγκίνητο. Έτσι το πρώτο μισό της ταινίας μέχρι το διάλειμμα πέρασε με τον φίλο μας φοιτητή να βρίσκεται μεταξύ του "ονείρου της γλυκιάς ζωής" και της πραγματικότητας, με το βλέμμα μια στην οθόνη μια στη γοητευτική κυρία μπροστά του.
Σηκώθηκε στο διάλειμμα και πήγε να κάνει ένα τσιγάρο στο μπαρ (δεκαετία του '80 βλέπετε επιτρεπόταν ακόμη). Πήρε μια κόλα και κάθησε σε ένα σκαμπό, δίπλα του ήρθε η μπροστινή του κυρία. Από κοντά ήταν ακόμη πιο γοητευτική, μεγάλα γαλανά μάτια, ζυγωματικά, τα χαρακτηριστικά μιας πραγματικής σταρ του κινηματογράφου. Τον κοίταξε χαμογελώντας και του προκάλεσε αμηχανία κι ένα αμυδρό κοκκίνισμα.
Are you enjoying the movie? τον ρώτησε με σιγουριά...
Yes, very much, κατόρθωσε να ψελλίσει, και με όση αντοχή βρήκε συνέχισε: it's my third time I'm watching that film.
Η κουβέντα τους συνεχίστηκε για λίγο συνήθως η γυναίκα τον ρωτούσε κι αυτός απαντούσε:
- Την βλέπετε για τον Φελίνι, για τους ηθοποιούς ή κάποιο άλλο λόγο;
- Για όλα τα παραπάνω, αλλά κυρίως για τη σκηνή με την Anita και τον Marcello στη Φοντάντα ντι Τρέβι, τι σκηνή... θα ήθελα να την ζήσω μια φορά στην πραγματικότητα κι όχι σε όνειρο ή σαν σκηνή ταινίας... Αλήθεια μου θυμίζετε πολύ την Anita, πάρα πολύ όμως...
- Ίσως γιατί είμαι Σουηδή κι εγώ;
Γέλασαν κι οι δυο αλλά το καμπανάκι τους επανέφερε στην αίθουσα για τη συνέχεια. Η ώρα πέρασε με τον ίδιο τρόπο για τον φοιτητή μας, λίγο κοιτάζοντας την οθόνη κι όλο και περισσότερο την γυναίκα μπροστά του. Στη σκηνή με τους αγαπημένους του ήρωες στο σιντριβάνι, είχε πλέον κλείσει τα μάτια και ονειρευόταν ότι ζει αυτή τη σκηνή ο ίδιος στη θέση του Marcello.
Βγήκε τελευταίος από την αίθουσα. Στη γωνία τον περίμενε η γυναίκα, στα μάτια του φάνταζε ακόμη ομορφότερη,
Αre you sure you're not Anita? την ρώτησε.
Αυτή γελώντας τον έπιασε από το μπράτσο και τον ρώτησε: is there any fountain round here? 
και συνέχισε: have you seen "The Graduate"(Mrs. Robinson)?  I think Ann was much more beautiful than me in this movie... και γέλασε με ένα δυνατό γέλιο που έσπασε την ησυχία της επαρχιακής μεγαλούπολης...

Bloggers κι επιθυμίες

Στις ερωτήσεις αυτού του Σαββατοκύριακου που ήταν: Ποιο το υλικό και μη υλικό αγαθό που θα επιθυμούσατε περισσότερο να σας προσφέρουν, οι απαντήσεις των bloggers (κι όχι μόνο) που συμμετείχαν ήταν οι ακόλουθες:

Evil: σαν υλικό δώρο οποιοδήποτε Gadget (ξέρετε αυτά τα ηλεκτρονικά κι όχι μόνο εξαρτήματα που κάνουν τη ζωή από ευκολότερη έως δυσκολότερη) κι από μη υλικό την αλήθεια κι ας πονάει...

Η προσφορά του Παναγιώτη... συμβολικό λέτε;

Σπιτικός Παναγιώτης: Ένα μήνα εργασία (τίποτα δε ζητάει ο άνθρωπος)

Κατερίνα: Το αντίθετο του παραπάνω, 1 μήνα διακοπών (φειδωλή όπως πάντα) - μη υλικό να φροντίζουν τον εαυτό τους ώστε να είναι γεροί και κοντά της οι άνθρωποι που αγαπάει, ε, και σε λίγη φροντίδα, στοργή και προδέρμ δε θα έλεγε όχι

Marimar: Το ίδιο με Κατερίνα (νομίζω όλοι θέλουμε διακοπές τελικά)

Coula: Ένα βιβλίο πάντα είναι ευπρόσδεκτο (εντάξει, η αλήθεια ότι δε ζητάει πολλά)

Ria: Τα κλεμμένα κοσμήματα και λίρες (είναι κι η συναισθηματική αξία πέραν της υλικής) - σε μη υλικό να δεχτεί ο γιος την προσφορά της...

Παύλος: Ένα διαμάντι 5 καρατίων (κι αυτός φειδωλός σαν την αδελφή του) ένα για κάθε δεκαετία - μη υλικό μια βόλτα με φελούκα στο Νείλο (κι αυτό κομμάτι υλικό είναι, αλλά πιάνεται ως απάντηση)
Φούλη: Ένα ρομαντικό δείπνο (για γάτα λογικό) - μη υλικό μια αγκαλιά όταν είναι ανασφαλής και μελαγχολική...
Νατάσα (ξαδέλφη από Σπάρτη): Να έχει τη σοφία να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος...
Verónica Marsá: (υλικό και μη υλικό ταυτόχρονα) άλλο ένα ταξίδι στους Δελφούς (νομίζω ότι αγαπά την Ελλάδα περισσότερο κι από εμάς)
Ελένη Λιντζαροπούλου: Ένα ταξίδι στην Ισπανία (όχι τις μέρες που θα είναι η Βερόνικα στους Δελφούς) παρέα και με τις κολλητές της των ιστολογίων (επίσης δύο σε μια απάντηση).

Απ' ότι βλέπετε οι περισσότεροι στα υλικά αγαθά θέλουν ξεκούραση και διακοπές (αλήθεια είναι ότι νιώθουμε όλοι πολύ κουρασμένοι), αλλά στο μη υλικό όσοι απάντησαν είχαν διαφορετική προσέγγιση κι αυτή μου άρεσε ακόμη περισσότερο. Δεν θέλω να σχολιάσω περισσότερο γιατί από μόνα τους λένε αυτό που πρέπει. Ευχαριστώ όλους σας και για το παιχνίδι και για την καλή παρέα που μου κάνετε στην εκπομπή μου τα Σ/Κ.
Εύχομαι σε όλους σας μια πολύ καλή βδομάδα - σε αντίθεση με τον καιρό, να είναι ζεστή και με ανθρώπους που αγαπάτε μόνο.

Όποιος θέλει προσθέτει σε αυτά που δεν έπαιξε, ενώ αν δεν έχει παίξει μπορεί να το κάνει και θα τον προσθέτω στους παραπάνω συμμετέχοντες. Φιλιά πολλά, να είστε όλοι σας καλά.

Το αλφαβητάρι της Soul μέρος 2ο

Συνέχεια της χθεσινής εκπομπής με Κυριακή της Soul και τα γράμματα από O έως τέλος,

Ραδιοτυπίες στο Tempo, Σάββατο στις 19:00

ενώ στη συνέχεια κοκκινίζουμε με Evil.

Όπως προανέφερα το ερχόμενο Σ/Κ θα είναι έκπληξη αυτά που θα ακουστούν, ενώ η συμμετοχή εκλεκτών καλεσμένων θα ανακοινωθεί εγκαίρως.

Τα χθεσινά υστερόγραφα ισχύουν με μικρή παραλλαγή:

Υ.Γ.1: Πότε είπαμε έρχεται η Άνοιξη;

Υ.Γ.2: Λογοτεχνικό Σάββατο κι Υστερόγραφα συνεχίζουν τη δική τους πορεία...

Υ.Γ.3: Η ερώτηση της σημερινής εκπομπής: ποιο θεωρείτε ότι είναι το καλύτερο μη υλικό δώρο που θα μπορούσε να σας προσφέρει κάποιος;

 ≈

Φιλιά σε όλους  και να έχετε μια όμορφη Κυριακή και μια ακόμη καλύτερη βδομάδα.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Να πούμε κι ένα αντίο στην μεγάλη μας Δόμνα Σαμίου που έφυγε για ένα άλλο ταξίδι...

Το αλφαβητάρι της Soul

Σαββατοκύριακο της Soul, συγκεκριμένα σχεδόν όλα τα γράμματα της Αγγλικής με έναν ή περισσότερους καλλιτέχνες ή συγκροτήματα ανά γράμμα.

Ραδιοτυπίες στο Tempo, Σάββατο στις 19:00

Σάββατο με τα γράμματα A έως Μ, ενώ στη συνέχεια κοκκινίζουμε με Evil.

Από τώρα μπορώ να σας πω ότι το ερχόμενο Σ/Κ θα είναι μια έκπληξη και για μένα και για εσάς αυτά που θα ακουστούν, αλλά υπάρχει ειδικός λόγος...

Να περάσουμε όλοι υπέροχα παίδες.

Υ.Γ.1: Πότε είπαμε έρχεται η Άνοιξη;

Υ.Γ.2: Λογοτεχνικό Σάββατο κι Υστερόγραφα συνεχίζουν τη δική τους πορεία...

Υ.Γ.3: Η ερώτηση της σημερινής εκπομπής (άντε γιατί ξεχαστήκαμε τελευταία): ποιο θεωρείτε ότι είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να σας κάνει κάποιος; (να διευκρινίσω ότι ζητώ κάτι το υλικό, μη μου αρχίσετε με αγκαλιές, φιλιά και τέτοια, άλλη φορά αυτά),

 ≈

Φιλιά σε όλους

Αυτό δεν το περίμενα

Η Δήμητρα όπως κάθε Ιούνιο είχε πάει στους πατρικούς σιτοβολώνες, με τη μάνα της, για το θερισμό.

Ο πατέρας με τους υπόλοιπους εργάτες ήταν από το αξημέρωτο κι είχαν αρχίσει τη δουλειά. Η Δήμητρα περισσότερο χάζευε είναι η αλήθεια αυτή την μεγάλη έκταση με τους ευλογημένους καρπούς του σταριού που κάτω από το φως του ήλιου έπαιρναν μια χρυσωπή απόχρωση. Τα μεγάλα γαλάζια της μάτια και τα καστανά της μαλλιά που έλαμπαν κάτω από το ίδιο φως την έκαναν ιδιαίτερα όμορφη και θελκτική για τους εργάτες. Ο πατέρας τους κοίταζε με αυστηρότητα κι αυτοί κατέβαζαν τα μάτια και ξανακοιτούσαν το δρεπάνι και τη δουλειά τους. Μόνο ένας συνέχιζε να την κοιτάζει κλεφτά όταν έσκυβε, κι η Δήμητρα ανταπέδιδε το βλέμμα συνεσταλμένα και με κάποια απορία, δεν είχε ακόμη συναντήσει στα 17 της τον έρωτα κι ο πατέρας ήταν πολύ αυστηρός σε αυτό το θέμα, μόνο με κάποιες φιλενάδες την άφηνε να κάνει παρέα. Η μητέρα της πάλι έκανε και λίγο τα στραβά μάτια, κι όταν έμενε μόνη με τον σύζυγο του έλεγε χαμηλόφωνα:

Μα τι θες Χριστιανέ μου; στο ράφι να μείνει το παιδί;

Όχι, απαντούσε αυτός, αλλά θα πάρει κάποιον που θα περάσει καλά και πλουσιοπάροχα, όχι κανένα εργάτη απ' αυτούς που την γλυκοκοιτάζουν...

Καθώς η Δήμητρα περισσότερο έπαιζε και χάζευε το σιτοβολώνα του πατέρα της παρά θέριζε,  κάτι της τράβηξε την προσοχή και ξεμάκρυνε λίγο από τους υπόλοιπους. 

Έργο της Maruja Mallo "Η έκπληξη του σιταριού"

Μην πας μακριά, να σε βλέπω, της φώναξε η μητέρα της,

Μην ανησυχείς μητέρα, εδώ κοντά θα είμαι, απάντησε και προχώρησε με βήμα σταθερό προς αυτό που της είχε κάνει τόση εντύπωση.

Πλησιάζοντας όλο και περισσότερο προς τον στόχο δεν πίστευε στα μάτια της, έπρεπε να φτάσει δίπλα, να τα αγγίξει για να βεβαιωθεί... τρία στάχυα ανάμεσα στα τόσα φαίνονταν διαφορετικά από όλα τα άλλα, τρία χρυσά στάχυα που με το φως του ήλιου λαμπύριζαν μοναδικά. Είχαν ακριβώς τον ίδιο κορμό και ξεραμένα φύλλα με τα υπόλοιπα αλλά τα στελέχη τους ήταν χρυσά. Έκανε να κόψει το ένα, το πήρε στο χέρι της και το επεξεργάστηκε με το στόμα ανοιχτό... Ήταν σίγουρα διαφορετικό και πρωτόγνωρο, το δάγκωσε για να βεβαιωθεί στον κορμό που συγκρατούσε τους σπόρους και το βαθούλωμα που έκανε δεν της άφησε πλέον καμιά αμφιβολία: ήταν όντως χρυσό.

Έκοψε και τα τρία που έβλεπε μπροστά της και τα έβαλε στην τσέπη της ποδιάς που φορούσε. Κοίταξε ένα γύρω μήπως δει κι άλλα, χωρίς αποτέλεσμα όμως, η φωνή του πατέρα της την ξύπνησε και την προσγείωσε στην πραγματικότητα (όσο μπορούσε αυτό να γίνει):

Που είσαι θυγατέρα μου; δεν θα έρθεις να μας βοηθήσεις λίγο;

Τρέχοντας - για να κρύψει και το κοκκίνισμα που είχαν τα μάγουλά της από το συμβάν - πήγε κοντά του και άρχισε με το δρεπανάκι της να θερίζει δίπλα του.

Ο νεαρός εργάτης που την είχε κοιτάξει νωρίτερα στεκόταν από την άλλη πλευρά του πατέρα, ανάμεσα στους γονείς της για την ακρίβεια και κοίταζε μόνο κάτω αυτή τη φορά...

Κάποια στιγμή ο πατέρας της Δήμητρας ξεμάκρυνε και πήγε να πιεί νερό και να ξαποστάσει, κι οι δύο νέοι βρέθηκαν πιο κοντά με την μητέρα της λίγο πιο δίπλα,

Καλησπέρα αρχόντισσα, με λένε Ιασίωνα, κατάφερε να ψελλίσει ο νεαρός

Καλησπέρα, είμαι η Δήμητρα απάντησε το ίδιο χαμηλόφωνα, περίεργο όνομα έχεις για το χωριό μας, συνέχισε και του χαμογέλασε

Αυτός ανταπέδωσε το χαμόγελο κοκκινίζοντας και η Δήμητρα παρατήρησε την ομορφιά του προσώπου του, με αυτό το χαμόγελο ήταν φωτεινότερος κι από τον ήλιο, σαν τα χρυσά στάχυα που είχε στην ποδιά της... τα στάχυα, σκέφτηκε - να το πω στους δικούς μου ή να τα κρατήσω μυστικά; μα η φωνή του για άλλη μια φορά της άλλαξε τη σκέψη:

Είσαι πολύ όμορφη κυρά μου, δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι

Η μητέρα κάτι καταλαβαίνοντας από δίπλα άρχισε να βήχει για να προειδοποιήσει ότι έφτανε ο πατέρας, κι ο νεαρός αποτόλμησε να πει για να μη χάσει αυτή τη μοναδική ευκαιρία:

Θα σε περιμένω το σούρουπο στον μεγάλο πλάτανο δίπλα στην πηγή αν μπορέσεις...

Η Δήμητρα τον κοίταξε χωρίς να απαντήσει και συνέχισε να θερίζει.

Το απόγευμα γυρίζοντας σπίτι η Δήμητρα δεν μπορούσε να φάει με όρεξη ως συνήθως, η μητέρα της που είχε αρχίσει να καταλαβαίνει δεν είπε κάτι, μόνο ο πατέρας της είπε:

Δημητρούλα τι έχεις κοριτσάκι μου; κουράστηκες σήμερα, μην έρθεις αύριο καλύτερα, δεν μπορώ να σε βλέπω ανόρεχτη

Όχι πατέρα, δεν έχω κάτι, απλά σκέφτομαι τι δώρο να πάω στη φίλη μου την Πέρσα που γιορτάζει σήμερα και με έχει καλέσει σπίτι της...

Ο πατέρας της τότε σπρώχνοντας το πιάτο από μπροστά του σηκώθηκε και πήγε προς ένα μικρό σεντούκι και ψάχνοντας κατάφερε να βγάλει δύο αλυσίδες χρυσές και δύο πέτρες με δέσιμο και τα άφησε μπροστά στη Δήμητρα.

Γιατί δύο πατέρα; ρώτησε η Δήμητρα

Η μια είναι για τη φίλη σου την Πέρσα κι η άλλη για σένα για να σου φτιάξω λίγο το κέφι

Η Δήμητρα χαμογέλασε πήρε τις αλυσίδες και τις πέτρες και πήγε στο δωμάτιο να ετοιμαστεί.

Πλύθηκε, ντύθηκε με το καλό της το φόρεμα, ένα μεταξωτό ανοιχτό λιλά που της πήγαινε πολύ και φόρεσε τη μια αλυσίδα με τον αμέθυστο, βάζοντας την κιτρινωπή πέτρα με την άλλη αλυσίδα σε ένα μικρό κουτάκι για τη φίλη της, και τα έβαλε στο τσαντάκι της μαζί με τα τρία χρυσά στάχυα που δεν ήθελε να αποχωριστεί με τίποτα.

Ήταν ημέρα ακόμη, η μεγαλύτερη της χρονιάς για την ακρίβεια κι η μάνα καμαρώνοντας την κόρη της την ρώτησε: Θέλεις να σε πάω εγώ μέχρι της Πέρσας ή να έρθω μόνο να σε πάρω;

Όχι μητέρα θα πάω μόνη, έλα κατά τις 12 να με πάρεις αν θέλεις εσύ...

Έγινε κοριτσάκι μου, θα σε ξεματιάσω για σίγουρα έτσι όμορφη που είσαι, στο καλό...

Ξεκίνησε η Δήμητρα χαρούμενη παίρνοντας όχι τον συνήθη δρόμο που ήταν μια ευθεία αλλά τον παρακαμπτήριο που περνούσε κι από την πηγή αν κι ήταν νωρίς ακόμη, θα σουρούπωνε σε 1-2 ώρες περίπου.

Κοντά στην πηγή, κάτω από τον πλάτανο αντίκρισε τον Ιασίωνα, ντυμένο στα χρώματα του σταχυού κι ομορφότερο από ποτέ, της χαμογέλασε πλατιά και της είπε με τρεμάμενη φωνή:

Δεν πίστευα ότι θα έρθεις να σου πω την αλήθεια...

Κι εγώ δεν περίμενα να σε βρω εδώ τέτοια ώρα, του απάντησε η Δήμητρα νιώθοντας την καρδιά της να χτυπάει σε ταχύτερους ρυθμούς από συνήθως...

Δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι το σούρουπο... Δήμητρα...

Ναι;

Νομίζω ότι δεν έχω δει ομορφότερο πλάσμα στη φύση ολάκερη...

Πιστεύω ότι βιάζεσαι Ιασίωνα... δεν έχεις συναντήσει δα και τόσα πολλά πράγματα στη ζωή σου, πόσο είσαι; με περνάς 1-2 χρόνια; και λέγοντας αυτά η Δήμητρα άρχισε να πλησιάζει ο ένας τον άλλο, δειλά, βήμα βήμα, σχεδόν ασυναίσθητα...

Τι σημασία έχουν κι η ηλικία και τα πόσα έχω δει, όταν είμαι σίγουρος ότι αυτό που βλέπω μπροστά μου αυτή τη στιγμή πιστεύω ότι θα με γεμίζει για όλη μου την υπόλοιπη ζωή;

Είχαν φτάσει πλέον πολύ κοντά ο ένας στον άλλο, η Δήμητρα έσκυψε και τον φίλησε στο μάγουλο, έβγαλε από την τσάντα το ένα χρυσό στάχυ και το έβαλε στην παλάμη του, πήρε το άλλο και το κράτησε στη δική της παλάμη, τον τράβηξε κατόπιν λίγο πιο κει, πέρα από τον πλάτανο σε ένα κενό σημείο από αγριόχορτα κι εκτός μονοπατιού κι έβγαλε το τρίτο χρυσό στάχυ.

Αυτό θα το φυλάξουμε σε αυτό το σημείο μαζί, θα έρθουμε να το περιποιηθούμε το Φθινόπωρο κι αν φυτρώσει την ερχόμενη Άνοιξη και μας δώσει καρπούς το Καλοκαίρι να είσαι σίγουρος ότι θα περάσω όλη την υπόλοιπη ζωή μου μαζί σου.

Ο Ιασίωνας την κοίταξε με έκπληξη και θαυμασμό συνάμα, κράτησαν κι οι δυο τους με το αριστερό χέρι τον τρίτο χρυσό καρπό και τον έχωσαν στη γη, όχι πολύ βαθιά.

Ένα χρόνο αργότερα ίδια ημέρα, θερινό ηλιοστάσιο, παντρεύονταν στην εκκλησία του χωριού, λαμπεροί κι όμορφοι κι οι δυό τους, φορώντας στο λαιμό από ένα χρυσό στάχυ...



Υ.Γ.: Στηριγμένο αρχικά στην ιδέα των μυθολογικών Δήμητρα και Ιασίωνα που η συνεύρεση τους είχε σαν καρπό το παιδί τους τον Πλούτο, για κάποιο λόγο ήταν σχεδόν έτοιμη αυτή η ιστορία με το που είδα την εικόνα. Συγγνώμη για το μακροσκελές του θέματος κι ευχαριστώ για άλλη μια φορά τους συντελεστές αυτού του πολύ όμορφου παιχνιδιού (Verónica κι Ελένη) που ανοίγει νέους ορίζοντες επικοινωνίας κι αλληλεπίδρασης στα ιστολογικά πράγματα.

≈

Υστερογράφων συνέχεια επίσης μετά από καιρό... 

Πολύτιμα Αντικείμενα

Είχε σχεδόν ξεχάσει την πραγματική της ηλικία, σίγουρα βάδιζε προς τη δύση της όγδοης δεκαετίας της ζωής της. Όλα αυτά τα αντικείμενα που είχε μαζέψει τόσα χρόνια και στοιβάζονταν το ένα πάνω στο άλλο της έδιναν όμως ακόμη λόγο ύπαρξης. Αυτά κι η ανιψιά της που λάτρευε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Λογοτεχνικό Σάββατο από τη φίλη Verónica Marsá

Αντικείμενα που είχαν μαζευτεί από παζάρια της Ανατολής μέχρι αντικερί της Ευρώπης και πλανόδιους στο Μοναστηράκι. Καθένα έλεγε τη δική του ιστορία κι είχε συνδεθεί με ένα γεγονός για αυτή. Αγγελάκια πήλινα και χρυσοβαμμένα της θύμιζαν τον δικό της άγγελο, τον αγαπημένο της άντρα που έχασε πριν τρία χρόνια και τα είχαν πάρει μαζί σε ένα ταξίδι στην Βιέννη, αυτά και τον σπασμένο πλέον καθρέπτη που κρατούσε μόνο για αυτό τον λόγο. Ρολόγια, κουκλόσπιτο και μπαλαλάικα αγορασμένα από πλανόδιους ρωσοπόντιους στο Μοναστηράκι. Το αγαπημένο της σεκρετέρ τόσο γεμάτο από αντικείμενα που και να ήθελε να γράψει κάτι σε αυτό δεν μπορούσε (ούτως ή άλλως η όραση δεν την βοηθούσε πλέον). Πιατέλες ασημένιες και κάδρα βαριά, ένα μπαουλάκι γιαπωνέζικο και δίπλα του το αγαπημένο της κινέζικο βάζο, σε γαλάζιο, που τόσο άρεσε να πειράζει την ανιψιά της όταν ήταν μικρή με αυτό: Θα σε βάλω μέσα σε αυτό να μην σε βρίσκει η μάνα σου και να σε έχω πάντα μαζί μου της έλεγε της μικρής, κι αυτή όλο χάρη και τσαχπινιά: μα βρε θεία που να χωρέσω εκεί μέσα, μεγάλωσα πια, δεν είμαι μωρό...
Η ανιψιά της πλέον όχι μόνο δεν ήταν μωρό, αλλά είχε και τα δικά της, την έλεγαν και γιαγιά και πολύ το χαιρόταν μια κι ατύχησε η ίδια και δεν μπόρεσε να κάνει δικό της που τόσο ήθελε. Ο άντρας της πάλι όσο καλός κι αν ήταν δεν ήθελε να υιοθετήσουν οπότε όλη της η αγάπη έπεσε στην ανιψιά. Την περίμενε από στιγμή σε στιγμή να πιούνε το εβδομαδιαίο τους καφεδάκι και να πούνε, μαζί της ακόμη κι η μυρωδιά του αχνιστού ελληνικού καφέ έπαιρνε άλλο άρωμα...
Την άκουσε να μπαίνει με τα κλειδιά της κι ήρθε και κάθισε δίπλα της, στο δωμάτιο με τα αγαπημένα της αντικείμενα...
- Θειά, δεν βαρέθηκες να τα χαζεύεις κάθε μέρα; ίδια είναι δεν αλλάζουν, και τα τελευταία 10 χρόνια ούτε περισσότερα γίνονται ούτε και λιγοστεύουν αφού τα ξεσκονίζεις μόνη σου και τα προσέχεις...
- Εμ κόρη μου να αφήσω την αδέξια τη βοηθό μου που ένα πιάτο πλένει κι ένα σπάει να τα φροντίσει; αυτά που απόμειναν αγάπη μου να μου θυμίζουν αλλοτινές εποχές, αυτά κι εσένα έχω μόνο πλέον. Κι όταν έρθει η ώρα μου κι εμένα με το καλό δικά σου θα γίνουν και κάντε ότι θες, πέτα τα, χάρισέ τα, δικά σου είναι...
- Θειά άσε τα χαζά τώρα, εσύ δεν θα με αφήσεις ποτέ, τ' ακούς; θα σε βάλω κι εγώ σε αυτό το γαλάζιο κινέζικο βάζο να σε έχω για πάντα μαζί μου, όπως μου έλεγες όταν ήμουν μικρή...
- Μα είμαι μεγάλη κορούλα μου, πως να χωρέσω σε αυτό το βαζάκι;
- Ότι αγαπάμε χωράει οπουδήποτε, η καρδιά μας δεν είναι τόσο δα μικρή κι όμως χωράει τόση αγάπη της μιας για την άλλη μας;
- Κορούλα μου και μεγάλωσες και μανούλα και σοφή έγινες, πόσο σε καμαρώνω, είπε και δάκρυσε από χαρά και συγκίνηση. Έγειρε το κεφάλι της στον ώμο της "κορούλας" της κι αφέθηκε σε έναν ύπνο γλυκό και βαθύ, ευτυχισμένη που είχε κοντά της τα αγαπημένα της αντικείμενα και δίπλα της την αγαπημένη της ανιψιά...

Ένα χρόνο μετά η ανιψιά της είχε μαζέψει πλέον όλα τα αντικείμενα του σπιτιού της θείας και τα είχε βάλει στην αποθήκη του δικού της σπιτιού, καλά και προσεκτικά τα φύλαξε, το μόνο που κράτησε εκτός ήταν το γαλάζιο κινέζικο βάζο που με μια φωτογραφία της εκλιπούσης τα είχε τοποθετήσει σε ένα σκούρο έπιπλο.
Είδες βρε θειά που μου έλεγες ότι θα με έβαζες μέσα στο βάζο για να με κρατήσεις για πάντα μαζί σου; ποιος να το φανταζόταν τότε; ή μήπως κάτι τέτοιο είχες στο μυαλό σου;

Μέσα στο βάζο βρισκόταν η στάχτη της θείας, στην καρδιά της θα την κουβαλούσε για πάντα...

Νεοκυματική Κυριακή

Κυριακή του νέου κύματος, όχι του ελληνικού αλλά του βρεττανικού κυρίως της δεκαετίας του 1980.

New Wave, Ραδιοτυπίες στο Tempo

Εικοσιδύο από τα αγαπημένα μου τραγούδια της εποχής κι αυτού του μουσικού κινήματος ελπίζω να σας κρατήσουν καλή συντροφιά σήμερα στις 19:00 στις Ραδιοτυπίες μου, και στο καπάκι  κόκκινα κόλπα του Evil.

Μια όμορφη, ήσυχη ή φασαριόζικη - όπως την προτιμάτε - Κυριακή να έχετε και με το καλό να μας έρθει μια ευχάριστη (κι όχι κουραστική) εβδομάδα.

Υ.Γ: κι εδώ εκτίθεμαι σε μια συνέντευξη όχι και τόσο κουλή μάλλον... 

Ανοιξιάτικο Σάββατο

Σάββατο με καλύτερη διάθεση και λόγω ημέρας και λόγω ηλιοφάνειας κι ανόδου θερμοκρασίας. Αυτός ο χειμώνας παρατράβηξε εφέτος κι έχουν αρχίζει να παίζουν τα νεύρα μας... 

Ανοιξιάτικες Ραδιοτυπίες στο Tempo

Τραγούδια λοιπόν με θέμα (είτε στον τίτλο είτε στους στίχους) την Άνοιξη στο Tempo, Σάββατο 3/3/12 στις 19:00 στις Ραδιοτυπίες. Απ' ότι κατάλαβα ο Evil μάλλον δεν θα κάνει εκπομπή λόγω υποχρεώσεων, αν αλλάξει κάτι θα ενημερωθείτε εγκαίρως.

Ελπίζω να περάσετε όλοι σας μια καταπληκτική ημέρα.

Υ.Γ.: Το παιχνίδι μας Λογοτεχνικό Σάββατο θα ανεβαίνει εδώ Κυριακή βράδυ μετά την εκπομπή, αλλά βρίσκεται ήδη και στο αυτόνομο blog με τον ίδιο τίτλο όπου φίλοι συνιστολόγοι καταθέτουν τη δική τους ματιά στην ίδια εικόνα και τίτλο με ηθικό αυτουργό τη φίλη Verónica Marsá.