Αυτά που βλέπω γύρω μου, με πονάνε. Όχι, δεν είναι όλα άσχημα. Αλλά αυτά που είναι άσχημα είναι αβάσταχτα για την καρδιά μου. Και τα πιο άσχημα για μένα είναι τα δυστυχισμένα παιδιά που πλέον υπάρχουν άφθονα. Δεν ξέρω πόσα δυστυχισμένα παιδιά υπήρχαν τα προηγούμενα χρόνια ή τις προηγούμενες γενιές, δεν με ενδιαφέρει κιόλας η σύγκριση. Πονάει αρκετά το σήμερα για να κοιτάξω οπουδήποτε αλλού.
Και μη φανταστείς ότι τα δυστυχισμένα παιδιά είναι κάποιας συγκεκριμένης ηλικίας. Είναι βρέφη, είναι παιδιά δημοτικού, είναι έφηβοι, είναι και ενήλικες και συνταξιούχοι.
Είναι τυχαίο που ο άνθρωπος, στην πιο σκοτεινή του ώρα ή την ώρα που κλείνει τα μάτια, φωνάζει «μάνα»; Ζούμε σε μια κοινωνία και ένα «πολιτισμό» που έχει παραμερίσει και υποτιμήσει (όσο δεν πάει άλλο) το ρόλο της μάνας. Αμφιβάλλω αν ήταν ποτέ απόλυτα κατανοητός…
Ακόμα και με την απίστευτη τεχνολογική, ακαδημαϊκή και επιστημονική μας επανάσταση, πολύ λίγο έχουμε καταλάβει την ουσία της ύπαρξής μας.
Δεν τα έχω με κανέναν. Κουράστηκα να παλεύω σκιές και φαντάσματα. Δεν θέλω πια να ονοματίζω και να κατηγοριοποιώ, να ορίζω εχθρούς και συμμάχους. Παρατηρώ όμως… είναι το κυριότερο μου «επάγγελμα» σε αυτή τη ζωή. Σκόρπιες σκέψεις από καρδιάς, γιατί η καρδιά πονάει και θέλει να ελευθερωθεί.
Ούτε και θυμώνω. Με ποιον άλλωστε; Αλλά να…
Δεν θα έπρεπε να σπρώχνουμε τα παιδιά σε ιδρύματα που τα ονομάζουμε σχολεία από τα 4 τους χρόνια. Δεν θα έπρεπε να βιαζόμαστε τόσο να τα εντάξουμε στον κόσμο μας χωρίς να διερευνούμε τον δικό τους.
Δεν θα έπρεπε να ήμασταν τόσο απόλυτοι και φανατικοί στο να τα διδάξουμε αυτά που εμείς θεωρούμε σωστά, χωρίς να είμαστε πρόθυμοι να μάθουμε από αυτά.
Δεν θα έπρεπε να διαχωρίσουμε το παιχνίδι από τη μάθηση, από τη δουλειά, από την ευθύνη.
Δεν θα έπρεπε να τρέχουμε τόσο πολύ για να εξασφαλίσουμε «το μέλλον τους» χάνοντας ταυτόχρονα το παρόν τους και το δικό μας μαζί.
Είναι πολλά αυτά που «δεν θα έπρεπε» αλλά από συνήθεια συνεχίζουμε να τα κάνουμε, μη γνωρίζοντας κάτι καλύτερο ή διαφορετικό τρόπο να είμαστε. Και όμως έχουμε ευθύνη, μεγάλη ευθύνη.
Ζούμε σε ένα κόσμο ανάποδο που έχει παρερμηνεύσει τα πάντα και οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια προς την καταστροφή αυτού του οικοδομήματος που έχουμε φτιάξει. Λάθος κυβερνήσαμε τις ζωές μας, σε λάθος αξίες επενδύσαμε. Το βλέπουμε στα παιδιά. Βαριούνται, είναι αποπροσανατολισμένα, πλανεμένα από τις αισθήσεις τους, ψάχνουν τον εαυτό τους στον κόσμο, βλέπουν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται και τη δημιουργικότητά τους να φυλακίζεται σε ένα σύστημα το οποίο στηρίζεται στην αδικία, την απάτη και το προσωρινό κέρδος.
Παρόλα αυτά, δεν πιστεύω στο «είναι πολύ αργά» ούτε στο «λύση δεν υπάρχει». Είναι και τα δυο ψέματα που έχουμε πιστέψει, νομίζοντας ότι είμαστε ασήμαντοι και ότι κρινόμαστε βάσει των «λαθών» και των «αποτυχιών» μας. Κρατάνε, και τα δυο, την ανθρώπινη καρδιά αιχμάλωτη, ενώ αυτή θέλει να πετάξει.
Ιδιαίτερα θέλω να απευθυνθώ στις γυναίκες, που η κοινωνία του φόβου και της έλλειψης τις έχει πείσει ότι πρέπει να είναι ανδράκια.
Έχουμε τη δύναμη να ανατρέψουμε τα πάντα. Τα πάντα εξαρτώνται από τη γυναίκα. (Και χρειάζεται κάθε άνδρας να τη βρει μέσα του.) Χρειάζεται κάθε γυναίκα να αναγνωρίσει την πραγματική θηλυκή της υπόσταση, αυτήν την τεράστια δημιουργική δύναμη που κρύβει μέσα της. Χρειάζεται να ανυψωθούμε, να αναλάβουμε την ευθύνη, να σταματήσουμε τον εσωτερικό πόλεμο, να πούμε όχι στη βία μέσα μας.
Χρειάζεται να μάθουμε από την αρχή, όσα δεν μας έμαθαν στο σχολείο ή οι γονείς μας που δεν ήξεραν. Φτάνει πια άλλη θλίψη, άλλη δυστυχία, άλλα χαμένα ταλέντα, άλλο προσωρινό συμφέρον. Σταματήστε να φοβάστε, να κρύβεστε, να συμβιβάζεστε, να μοιράζετε αλόγιστα την δύναμη που διαθέτετε.
Κοιτάξτε γύρω σας. Κοιτάξτε τον κόσμο σας, τη ζωή σας, τον εαυτό σας. Φροντίστε το παιδί που κρύβετε μέσα σας. Αγαπάτε τα παιδιά σας χωρίς να τα συγκρίνετε ή να τα θέλετε να ανταποκρίνονται στις δικές σας προσδοκίες, να ζουν τα δικά σας όνειρα. Αφήστε τα ελεύθερα να βρουν τον δικό τους δρόμο και ζήστε εσείς τη δική σας ζωή.
Δεν πιστεύω στους ανθρώπους που δεν αισθάνονται θλίψη. Δεν πιστεύω σε όσους θέλουν να με πείσουν ότι «όλα είναι ψευδαίσθηση» ενώ ζουν και εκείνοι το δικό τους όνειρο. Δεν θέλω άλλα λόγια, θέλω πράξη. Θέλω θαρραλέους ανθρώπους που είναι πρόθυμοι και έχουν το κουράγιο να αντιμετωπίσουν με αρετή και τόλμη τον εχθρό της ελευθερίας τους: τον ίδιο το νου με τον προγραμματισμό του.
Μόνο για αυτούς γράφω, μόνο σε αυτούς απευθύνομαι…
Το ακόλουθο βιντεάκι στάθηκε αφορμή για αυτό το χείμαρρο των σκέψεων.
Το περίεργο είναι ότι δεν θύμωσα, δεν αγανάκτησα, δεν συμφώνησα (απλά) παρακολουθώντας ένα νέο παιδί να εκφράζει πηγαία την αλήθεια του, αλλά έκλαψα... "τον πρώτο και τον τελευταίο ρόλο της μάνας, να μεγαλώνει παιδιά..." Εμείς μεγαλώνουμε όλους αυτούς που αναφέρει, ΟΛΟΥΣ.
Θλίψη αβάσταχτη...
Όχι άλλο σχόλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου