Ενοχή

Δεν υπάρχει τομέας της ζωής μας ή κάποια άκρη του νου μας που η ενοχή να μην έχει ύπουλα εισχωρήσει και επηρεάσει. Δηλητηριάζει τη σκέψη μας, εμποδίζει τα βήματα μας, κρύβει την αλήθεια και οδηγεί με σίγουρο τρόπο στο θάνατο (απομόνωση, στέρηση, αρρώστια). Η ενοχή είναι το αποτέλεσμα της ιδέας που έχουμε, βαθιά μέσα μας, για τον εαυτό μας. Εύκολα γίνεται αντιληπτή, πίσω από κάθε αμφιβολία μας, πίσω από κάθε δίλλημα, κάθε φορά που μετανιώνουμε για ό,τι κάναμε ή δεν κάναμε, όταν δεν εμπιστευόμαστε, κάθε φορά που γυρνάμε στο παρελθόν. Έχοντας πιστέψει ότι είμαστε αυτό το μικρό και ασήμαντο ανθρωπάκι που παραπατά, είναι επιρρεπή στο «κακό», είναι καταδικασμένο να πεθάνει, αναζητάμε (συνειδητά ή ασυνείδητα) την τιμωρία σε κάθε γωνία, βλέπουμε το σκοτάδι σε κάθε μας κίνηση. Με βάση ένα τέτοιο καταστροφικό προγραμματισμό, κρίνουμε, κατηγορούμε, βιώνουμε επανειλημμένα το θάνατο, ενώ αναζητούμε τη λύτρωση που δεν έρχεται ποτέ μέσα από τέτοιες πρακτικές.

Αδυνατούμε να δούμε το δικό μας αρχικό, νοητικό δημιούργημα και έτσι βλέπουμε γύρω μας τους πολλαπλούς καθρέφτες (σύμβολα αυτού που δώσαμε και είμαστε) που ενισχύουν ακόμα περισσότερο την αρχική ενοχή και αυτό-ακύρωση μας. Ενοχοποιούμε τους εαυτούς μας ή άλλους, κατηγορούμε τον εαυτό μας ή άλλους, αισθανόμαστε οίκτο για μας ή για άλλους, στερούμαστε και στερούμε από άλλους, κ.λ.π. αναζητώντας την τιμωρία μας (και των άλλων) ουσιαστικά ψάχνοντας μέσα από αυτήν, τη δικαίωση μας.

Κουβαλάμε με θαυμασμό το σταυρό που οι ίδιοι έχουμε επιβάλει στον εαυτό μας (αλλά πιστεύουμε ότι μας έχει επιβληθεί), γινόμαστε «μάρτυρες» της ζωής πιστεύοντας ότι υπάρχουμε για να υποφέρουμε (και αυτό είναι αρετή), περιμένοντας σωτηρία από αλλού (αφού εμείς είμαστε ασήμαντοι, ανίκανοι και αδύναμοι) σε κάποιο αόριστο μέλλον (γιατί η ενοχή μας παγιδεύει στο παρελθόν) ακυρώνοντας έτσι το παρόν και τη μοναδική επιλογή της δράσης μας σε αυτό.


Περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας ακολουθώντας τα «πρέπει» που εμείς έχουμε επιβάλει στον εαυτό μας (κατηγορώντας τους άλλους ή την κοινωνία), εκπληρώνοντας τις υποχρεώσεις μας με τον ίδιο τρόπο, υπηρετώντας με την ίδια ιδέα αρετής το καθήκον μας, θυσιάζοντας στο βωμό της διαστρεβλωμένης αλήθειας μας τα θέλω μας (που αγνοούμε ποια είναι πραγματικά) και τον αληθινό μας εαυτό. Η δυστυχία, η έλλειψη, ο πόνος γίνονται «φυσιολογικό» μέρος της ζωής μας, ενώ μάταια (μέσα από αυτή τη θεώρηση και προγραμματισμό) αναζητούμε την ενότητα, την ελευθερία, την ειρήνη.

Εσωτερικά πονάμε γιατί δεν είμαστε αληθινοί και ειλικρινείς ακολουθώντας τα πρέπει, το χρέος, που μας «έχουν επιβληθεί». Αποδεχόμαστε αυτόν τον πόνο όμως, φτιάχνοντας ένα θεό στα μέτρα μας, που «ζητά την τιμωρία μας». Αυτό που επιλεκτικά αγνοούμε είναι ότι δίνουμε ΜΟΝΟ ό,τι είμαστε στο σύντροφο μας, στο παιδί μας, στη δουλειά μας, στην κοινωνία. Το ίδιο μας επιστρέφεται… κάθε φορά. Και αυτό που είμαστε, είναι μια ιδέα που έχουμε στηρίξει με τις πεποιθήσεις μας.

Δημιουργός της πραγματικότητας μας είναι ΜΟΝΟ η σκέψη μας, ο Νους. Αγωνιούμε για τις αντιδράσεις, τη συμπεριφορά, τα λόγια, τα αισθήματα μας αλλά όλα αυτά είναι φυσικές συνέπειες της νοητικής δραστηριότητας που εμείς έχουμε επιλέξει. Αυτό που βλέπουμε ως πραγματικό έξω από τον εαυτό μας είναι μόνο η προβολή της εσωτερικής νοητικής δημιουργίας - την οποία αγνοούμε γιατί την έχουμε υποβαθμίσει, έχουμε παραιτηθεί από την ευθύνη της. Έχουμε απαρνηθεί τη δύναμη της. Έτσι, ενεργούμε αναπόφευκτα, μηχανικά, ασυνείδητα, σπασμωδικά.

Ποτέ το εγώ (ο φτιαχτός προγραμματισμός μέρους του Νου) δεν θα καταφέρει να δει το Όλον γιατί είναι δημιούργημα του διαχωρισμού. Αυτή είναι η καταδίκη του: η τμηματική, περιοριστική αντίληψη. Κάθε προσπάθεια αναίρεσης αυτής της αλήθειας είναι πόλεμος εναντίον του εαυτού. Κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να λύσει, αφού το ίδιο το έχει δημιουργήσει. Δεν είναι ικανό να δώσει τις απαντήσεις που δεν έχει και έτσι προχωρά στην απόρριψη οποιασδήποτε άλλης πιθανότητας ύπαρξης δεν ταιριάζει με την αλήθεια που έχει φτιάξει. Γενικεύει (δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς ενοχές), κρίνει και κατηγορεί (αν δεν έχεις ενοχές είσαι αναίσθητος ή ασυνείδητος), φοβερίζει (θα τιμωρηθείς), και τελικά ελέγχει (με χρειάζεσαι για να επιβιώσεις).

Η ενοχή εμποδίζει τη μάθηση, διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, εξαφανίζει την αθωότητα, κρύβει την ομορφιά. Ξεχνάμε να παρατηρούμε τα μικρά παιδιά που μας δείχνουν και μας θυμίζουν ότι βρισκόμαστε (στη ζωή) σε διαδικασία μάθησης και όχι υπό συνεχή εξέταση και κριτική. Η διαφορά των δυο καταστάσεων ύπαρξης είναι τεράστια και ασυμβίβαστη.

Η ενοχή ακινητοποιεί, ενώ πιστεύουμε ότι εμποδιζόμαστε από τους άλλους, από τις συνθήκες της ζωής μας, από την εξουσία, την τύχη κ.λ.π. Ακινητοποίηση είναι και η επανάληψη των ίδιων βιωμάτων, την οποία σπάνια αναγνωρίζουμε γιατί αλλάζουμε τις μορφές, το χρόνο, τις συνθήκες στην επιφάνεια και έτσι έχουμε την ψευδαίσθηση ότι προχωράμε. Δεν καταφέρνουμε να συνθέτουμε την προβολή του εξωτερικού ως δημιούργημα εσωτερικό.Η ενοχή παραμένει κρυμμένη, βαθιά μέσα μας, αιχμαλωτίζοντας τη δημιουργικότητα μας, δεσμεύοντας την ελευθερία μας και καθηλώνοντας μας στη στέρηση.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πιστέψουμε σε κάτι που βλέπουμε αλλά επίσης δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό που πιστεύουμε. Για το εγώ αυτό αποτελεί ένα άλυτο λογοπαίγνιο όπως το «η κότα δημιούργησε το αυγό ή το αυγό την κότα;» Έξω από το μάτριξ του εγώ (κάτι που δεν γίνεται αντιληπτό θεωρητικά), η αλήθεια είναι ξεκάθαρη: προβάλλουμε ως πραγματικό ό,τι ορίζουμε ως πραγματικό μέσα μας.

Αν θέλουμε να εμφανιστεί κάτι διαφορετικό από αυτό που βλέπουμε και βιώνουμε, πρέπει να αλλάξουμε αυτό που πιστεύουμε μέσα μας ως πραγματικό. Και αυτό δεν πετυχαίνεται αναλύοντας το εγώ σε ένα καναπέ με ένα καλό ακροατή – ειδικό, ούτε προγραμματίζοντας με «τεχνικές θετικού προγραμματισμού» το ίδιο μέρος του νου που η βάση δεδομένων του δεν επιδέχεται αλλαγές. Η απλή αλήθεια όμως (και η Αλήθεια είναι πάντα απλή – την απλότητα δεν την κατανοεί το εγώ) είναι ότι δεν είναι το εγώ ολόκληρος ο Νους, αλλά ένα πολύ μικρό μέρος, με το οποίο επιλέγουμε να ταυτιζόμαστε.