Είναι απλά τα πράγματα και ταυτόχρονα, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο είναι δύσκολα. Όσες φορές κι αν το γράψω και όποιο τρόπο κι αν εφεύρω για να το κάνω, δεν μπορεί να γίνει κατανοητό, παρά μόνο υποκειμενικά και βιωματικά. Παραμένει δηλαδή, η κατανόηση, διαδικασία...
Είναι δύσκολο γιατί εκπαιδευόμαστε από το σχολείο και την κοινωνία, να σκεφτόμαστε ανάποδα, παράλογα, νοητικά (μέσα από τις υπάρχουσες διαστρεβλωμένες ιδέες μας) και όχι πρακτικά, αντικειμενικά. Είναι από τους βασικότερους λόγους που αντιτίθεμαι στην υφιστάμενη παιδεία και εκπαιδευτικό σύστημα και αρνούμαι δικαιωματικά (με πράξη συνειδητής ανυπακοής στον εξαναγκασμό) να υποβάλω το παιδί μου σε αυτόν τον προγραμματισμό του τρόπου σκέψης του.
Το πολύπλοκο ο γραμμικός νους δεν το κατανοεί, αδυνατεί να το συνθέσει και έτσι προχωράει ουσιαστικά "με τρύπες": άπειρα κενά, που δεν αντιλαμβάνεται, θεωρώντας όμως πως γνωρίζει, πως αντιλαμβάνεται καθαρά. Κι όμως, η ζωή προχωράει με φαινομενικά χαοτικά, άπειρα, ασύνδετα κομματάκια ενός γιγαντιαίου πάζλ, που αν δεν τα συνθέσουμε, δεν αποκτά ποτέ ουσιαστικό νόημα η ζωή μας ή ο κόσμος μας.
