Neuroeconomics

ΠΗΓΗ

About the Lecture

A pioneer in a “dangerously hot research area,” Drazen Prelec peers into the human brain while it makes decisions. In his corner of the new field of neuroeconomics, Prelec uses a functional magnetic resonance imaging (fMRI) machine to scan minds pondering the pros and cons of purchasing and selling products like Godiva chocolate and flash drives.

Prelec first provides a brief background on the emergence of his discipline, made possible by technological advances in measuring brain activity, and the recent introduction of psychology into economics. The convergence (or perhaps collision) of behavioral approaches and economics has led to a “sustained criticism of the rationality assumption in economics,” says Prelec, most prevalent in game theory. So much current research, he says, “is a series of responses to the incorrect predictions of the rational normative model.”

Some Nobel Prize-winning work has emerged in the past few decades from studying the differences between the way human beings actually behave and the way classic economics suggests. Prelec describes prospect theory, which captures in a formula how there is “something about the way our mind deals with numbers (so that) if you look at positive things, you have one way of looking, and at negative, it’s a different way.”

Using three case studies, Prelec illustrates how “neuroeconomics picks up some of these violations of rationality, trying to understand where in the brain we can get a deep understanding of what’s going on.” In a notable instance, subjects sipped different wines (through a straw) in the fMRI, and were asked to rate them. They were told they were drinking wine that ranged in price from $5 to $90. The “dirty trick was the $5 and $45 wines were the same, as were the $10 and $90 wines.” Not surprisingly, “ratings were massively influenced by price,” so the $90 wine was considered exceptional.

What was surprising, says Prelec, was that “the brain lies also.” An area behind the forehead, the medial prefrontal cortex, which is associated with the perception of value, burst into more activity when the subject experienced the “$90” wine than with the exact same “$10” wine. It seems as if the very idea of quality, or value -- often a marketing ploy -- makes a product like wine more enjoyable.

Οι Βαθιές Ρίζες του Θεού στη Δύση

Παρά την επιτευχθείσα εκκοσμίκευση των δυτικών κοινωνιών, παρά την αποκαθήλωση σταυρών και εικόνων από τους δημόσιους χώρους, (αλλού, κι όχι εδώ), και παρά τη σιώπηση ρολογιών εκκλησιών και σημάντρων μοναστηριών, η έννοια του θεού στο συμβολικό πεδίο παραμένει ακλόνητη και γερά αγκυροβολημένη. Μπορεί ο ένας στους δυο, ας πούμε, να δηλώνει άθεος, μπορεί η επιστήμη να έχει τραβήξει μια χοντρή διαχωριστική γραμμή από τη θεολογία, αλλά το υποσυνείδητο του δυτικού ανθρώπου ακόμα δουλεύει σε προαιώνιους ρυθμούς και ακόμα τρέφεται με θεϊκές φαντασιώσεις. Πώς κι έτσι;

Άμα το καλοσκεφτείς η ιδέα του Θεού ποτέ δεν έφυγε από τον πυρήνα του δυτικού κοσμοειδώλου, είτε σαν σωματίδιο απ’ όπου γεννήθηκε ο κόσμος, είτε σαν γονίδιο απ’ όπου ξεπήδησε η ζωή. Τουναντίον η διαδικασία πιστοποίησή του πέρασε από τα χέρια των παπάδων, στα χέρια των επιστημόνων.

Έτσι, το μεν σωματίδιο Higgs, αυτό που δίνει μάζα σ’ όλα τα υπόλοιπα και το οποίο τώρα δα ψάχνουμε στο CERN, το ονόμασαν «Σωματίδιο του Θεού», (God Particle), το δε υποτιθέμενο γονίδιο που ενθυλακώνει τον Θεό στο σώμα και ενσταλάζει στο μυαλό την πίστη, βιάστηκαν να το ονομάσουν «Γονίδιο του Θεού», (Gene of God).

ΥΓ1. Όσον αφορά το σωματίδιο του Θεού, η ονομασία του οφείλεται στο βιβλίο των Leon M. Lederman (νομπελίστα) και Dick Teresi, «The God Particle: If the Universe Is the Answer, What is the Question?», ενός χιουμοριστικού και καμία σχέση έχοντος με θρησκείες και θεούς, βιβλίου πάνω στην ιστορία των στοιχειωδών σωματιδίων.

Αν όμως δεν υπήρχε η προδιάθεση ενός θρησκευόμενου ή κρυπτοθρησκευόμενου κοινού, το εν λόγω σωματίδιο με το εν λόγω όνομα, δεν θα είχε εμφανιστεί έκτοτε σε μια πλειάδα μυθιστορημάτων και ταινιών.

ΥΓ2. Όσον αφορά το γονίδιο του Θεού, η ύπαρξή του οφείλεται σε μια εσκεμμένη παρανόηση του γενετιστή Dean Hamer για το ποια δουλειά κάνει το γονίδιο VMAT2. Αντί λοιπόν να κωδικεύει πίστεις και πνευματικότητες, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια μικροσκοπική αντλία που μεταφέρει τον καθόλου θεϊκό νευροδιαβιβαστή monoamine ανάμεσα στις εγκεφαλικές συνάψεις. Παρά ταύτα το εν λόγω γονίδιο κάνει θραύση σε πληθώρα fora και επιστημονικά εργαστήρια που επιμένουν να το "ανακαλύπτουν".