GOŚĆ W DOM - CZYLI RZECZ O IGNASIU

Ignaś ma duże niebieskie oczy i białe, kręcone włoski. Całość stanowi zestawienie przeurocze, tym bardziej, że włoski są dość długie, do ramion, a oczy okrągłe jak piłeczki pingpongowe, co daje efekt ciągłego ignasiowego zadziwienia światem.

Ignaś jest kolegą Jasia z drużyny piłkarskiej. Ignaś jest ogólnie rzecz biorąc bardzo miłym i  zabawnym dzieckiem, toteż Jaś – dusza towarzystwa – zaprasza go często do domu. Chłopcy są na tyle duzi, że matka zamyka ich w pokoju niewielkim, wypełnionym głownie łóżkiem piętrowym, gdzie zajmują się swoimi sprawami. A przynajmniej powinni.

Ignaś stawia się w naszych progach bardzo punktualnie, wyposażony przez rodziców w karton soku, paczkę chipsów, torebkę żelków i 3 batoniki. Tak więc zapowiada się bardzo miłe popołudnie.
Chłopcy szybko giną za drzwiami małego pokoju i matka myśli, że odetchnie przynajmniej od starszego potomka na jakiś czas. Jakiś czas okazuje się jednak pojęciem szalenie względnym, a przy tym boleśnie krótkim.  Już po krótkiej chwili słychać bowiem z pokoju jakieś szepty, drzwi otwierają się i na horyzoncie pojawia się Jaś.
Mamo, dasz nam 10 złotych? – pyta znienacka.
Nienacko zaskakuje matkę dość mocno.
Po co wam 10 złotych? – dopytuję.
Na frytki z McDonalda – odpowiada Jaś bez mrugnięcia okiem, co jest dziwne o tyle, że nigdy o frytki nie prosi, a tym bardziej z McDonalda.
Nie dam wam 10 złotych – mówi szczera boleśnie matka, która zwykle o tej porze miesiąca takiej ilości gotówki w portfelu nie posiada.
Jaś przyjmuje wyrok bez sprzeciwu i już kieruje się w stronę pokoju, gdy niewidzialna ręka wysuwa się zza ściany i powstrzymuje go w pół korku.
No to pięć… - syczy tajemniczy głos zza ściany.
Jaś podejmuje wątek, odwraca się w moją stronę i niczym echo powtarza:
No to pięć, daj chociaż pięć – mówi bez przekonania.
Po co wam pięć złotych? – chce jednak wiedzieć ciekawska matka.
Na jedne frytki – syczy głos z pokoju jasiowego.
Na jedne frytki – powtarza ugodowy jak nigdy Jaś.
Nie dam, nie mam – odpowiada zgodnie z prawdą matka, a Jaś z uczuciem ulgi wraca do pokoju, z którego żadna tajemnicza ręka już się nie wysuwa. Do czasu.
Po pięciu minutach Jaś pojawia się znów z rezygnacją w oczach.
Mamo czy mogę dać grę z koparką Ignacowi? – pyta z niepokojem w głosie.
Ten niepokój to o to, że jeszcze się zgodzę. Bo trzeba wam wiedzieć, że za grę z koparką Jaś dałby się pokroić i posklejać z powrotem.
Nie kochanie, grajcie w grę teraz, później będzie mamie potrzebna – kłamie matka jak z nut dla dobra dziecka starszego.
Jaś i jego ulga znikają w pokoju, by wracać jeszcze kilkakrotnie z zestawem coraz to nowych żądań. Ze względu na słaby układ nerwowy, wymienię wśród nich jedynie: pożyczenie Ignacowi korków,
2 koszulek piłkarskich oraz obdarowania drogiego nam gościa piórnikiem z logo Barcelony, plecakiem z Messim i biografią książkową tegoż. Za każdym razem matka nieczuła nie wyrażała jednak zgody na te szemrane transakcje.
Co ciekawe, za każdym też razem Ignac nie pojawił się ani razu przed obliczem matczynym, ustalając warunki tych targów tylko za pośrednictwem Jasiny, coraz bardziej wystraszonego zresztą śmiałością nie do końca swych żądań.

W odruchu rozpaczy ostatecznej matka prosi męża, który właśnie pojawił się na progu domu, by zabrał chłopców nienasyconych do McDonalda i zaspokoił ich wzrastające żądze, chociażby te natury gastronomicznej.
A jakże, mąż zabrał, kupił i przywiózł szybciutko z powrotem, wyposażanych w zestawy niezdrowego pożywienia, zostawiając w pokoju jasinym, do którego matka bała się już wejść, bo  nuż obrotny Ignac zażąda złota rodowego i pościeli posagowej matki, pokręci przy tym białym łebkiem i załypie niebieskim okiem – i jeszcze się matka złamie…?
Jaś wychodził jeszcze kilkakrotnie prosząc o pieniądze na drugi mcdonaldowy zestaw, o nową butelkę coli, jeszcze raz o pieniądze na nowy zestaw, albo chociaż na frytki. Za wszelką też cenę chciał pożyczyć nowe halówki Ignacemu.
Podejrzewam, że Ignacy nic o tych machlojach jasinych nie wiedział, bo wynurzył się z czeluści pokoju raz tylko, na siusiu. Przemknął na paluszkach, wzrok wbijając w podłogę, wyszeptał dźwięcznym głosikiem: Dzień dobry pani – i tyle go matka widziała.

Szczęśliwie pobyt roszczeniowego gościa dobiegł jednak końca, miły tata Ignasia czekał już w przedpokoju, Ignaś zaś grzecznym głosem powiedział: Zaczekaj tatusiu – i powrócił do pokoju jasiowego, z którego wyniósł karton po soku, opakowanie z 2 żelkami na dnie, paczkę po chipsach z licznymi okruchami oraz pół batonika nagryzionego przez Stasia. Cały ten cenny dobytek spakował do czeluści swojej reklamówki, ubrał się szybciutko, przemknął przez drzwi wyjściowe – i tyle go widzieli.
Chociaż zwrot "i tyle” nabiera przy Ignasiu nowego znaczenia, gdyż po 2 minutach był już dzielny negocjator z powrotem, co prawda nie we własnej osobie, która została za drzwiami na wycieraczce, a w osobie swojego miłego taty, który wyszeptał skruszonym głosem:
Przepraszam panią bardzo, ale Ignaś zostawił keczup ze swego zestawu, a chciałby go zabrać do domu.
No cóż było robić, dała matka mikroskopijne opakowanie keczupu (dobrze, że w roztrzepaniu ogólnym nie wyrzuciła go wcześniej do kosza!), pożegnała się miło z miłym tatą miłego Ignasia, po czym opadła na łóżko razem z wycieńczonym gościną Jasieńkiem...;)