Τα όνειρα της Πόλης

Νοστάλγησα τις θάλασσες

μα τα νερά τους ξένα

και στις στεριές που πάτησες

τα τείχη ερειπωμένα.

Γιατί οχτρέ μου χάραξες

σημάδια στην καρδιά μου

ψηφιδωτά μου χάλασες

μέσα στην εκκλησιά μου;

Εγώ αλλιώς τα όνειρα

στον ύπνο μου τα είδα

νόμιζα θα 'ταν χίμαιρα

δική μου να 'ν' πατρίδα.

Η Πόλη όμως ξημέρωνε

τα όνειρα του κόσμου

ήλιους μου εξημέρωνε

κι έβρισκα εγώ το φως μου.

Κι αν ο Θεός νοστάλγησε

να 'ναι δικά μας μέρη

με τους Αγιούς Του φρόντησε

πάλι να μας τα φέρει.

Βασιλικός

Σαν ένα κλαδάκι στο βάζο μικρό

η πίστη μου μες στην ψυχή μου

μικρή στην αρχή σαν το βασιλικό

μυρίζει μες στην προσευχή μου.

Αρώματα αφήνει χειμώνα καιρό

τα φύλλα σαν ρίχνει ο αέρας

μα έχει στις ρίζες γερό θεμελιό

κι απλώνει ξανά στους αιθέρες.

Κι αν δίχως νερό η ψυχή θα διψά

η πίστη τους σπόρους της ρίχνει

κι απλώνουν τριγύρω χιλιάδες κλωνιά

που φτάνουν στα ουράνια ύψη.

Λαμπάδες σαν μοιάζουν μικρές στο Θεό

μισόσβηστη αν έχουν φλόγα

το χέρι Του απλώνει με Φως δυνατό

κι η πίστη μου ανθίζει αιώνια.

Στην Πόλη πάντα θα επιστρέφω

Με άρωμα Βυζαντινό

ταξίδι κάνω αλαργινό

στης Πόλης την παλιά πλατεία

που υπογράφει η ιστορία.

Στη γέφυρα του Γαλατά

ο δρόμος στην Αγιά Σοφιά

Θεέ μου κάνε μου τη χάρη

να φύγουν κάνε οι βαρβάροι.

Στον ουρανό η Παναγιά

με το Χριστό μες στην ποδιά

τις προσευχές όλες μας παίρνει

να 'ρθούμε ακόμα μας προσμένει.

Τις ομορφιές του ο ναός

κρατά απόκρυφες εντός

ασβεστωμένη η ιστορία

ζητά ξανά την ευκαιρία.

Να λάμψει η Πόλη του βορρά

με χρώματα Ελληνικά

να ζήσει πάλι η Ορθοδοξία

τα περασμένα μεγαλεία.

Βαπόρι κάνω την καρδιά

μες στου Βοσπόρου τα στενά

κι έτσι όπως ενώνει δύο κόσμους

να ενώνει τους ανθρώπους όλους.

Μετά το βγάζω στη στεριά

στο χώμα τ' άγιο να πατά

τους μιναρέδες να γκρεμίζει

καμπαναριά ψηλά να χτίζει.

Στην Πόλη πρώτη μου φορά

μα εικόνα οικειά απ' τα παλιά

μες στην καρδιά μου πάντα έχω

στην Πόλη πάντα θα επιστρέφω.

Αισθήματα

Δε με κατάλαβες ποτέ τι εννοούσα

τα βλέμματά μας αντιμέτωπα όταν ήταν

όταν γι' αγάπη στα κρυφά εγώ μιλούσα

μέσα μου ένιωσα ο δειλός την πρώτη ήττα.

επωδός

Όλα τα όνειρα που άναψες εντός μου

μια νύχτα έσβησες κι εγώ μες στο σκοτάδι,

κοντά σου έμαθα αλλιώς τον εαυτό μου

μ' όλη τη δύναμη που κρύβει η αγάπη.

Εσύ μου έμαθες τα αισθήματα να δείχνω

πως θέλει αγώνα η αγάπη για ν' αντέξει

μα δεν κατάφερα στο πλάι σου να μείνω

κι ας είχα αισθήματα, τα έκοψες στη μέση.

Εγώ σου ζήτησα να δώσεις αποδείξεις

είπες πως δεν μπορείς να δώσεις παραπάνω

δε σου ζητάω άλλο πια να μ' αγαπήσεις 

τον έρωτά μου δεν τον κάνω εγώ ζητιάνο.

Ως των ματιών σου το βυθό

Κοντά μου έλα μια στιγμή

σαν ένας άγγελος στη γη

να μ' αγκαλιάζεις

εσύ με ξέρεις πιο πολύ

από το πριν ως το μαζί

πόσο μου μοιάζεις.

Σαν να το ήθελε ο Θεός

εσύ ο άλλος μου εαυτός

κι εγώ ο δικός σου

ένα να γίνουμε εμείς

ποτέ στιγμή μη φοβηθείς

δε θα' μαι εχθρός σου.

επωδός

Είσαι ο ήλιος της ζωής μου ο πρωινός

το βραδινό μου αστέρι

μες στην καρδιά μου της αγάπης ο ανθός

γλυκό άρωμα που φέρνει.

Ένα χαμόγελο στο πρόσωπο κοιτώ

σφιχτά να μ' αγκαλιάζει

να ταξιδεύει ως των ματιών σου το βυθό

ποτέ να μην βουλιάζει.

Μαζί σου μόνο εγώ μπορώ

να βλέπω γη και ουρανό

στα ονειρά μου

αυτά που μου 'πλεξες εσύ

απ' της καρδιάς σου την κλωστή

χάδια δικά σου.

Όταν τα μάτια μας μιλούν

ποτέ τους ψέμα δε θα πουν

μόνο αλήθεια

στο μέρος γράφουν της καρδιάς

στιγμές που λες πως μ' αγαπάς

σαν παραμύθια.