Ειναι καποιες ωρες...καποιες στιγμες που σμιγουν οι ανασες στον αερα και αρωματιζουν την αγαπη...
που μονο το δερμα μπορει να πει τα ανειπωτα...
εκεινα που δεν χωρουν σε καμια λεξη...
σε κανεναν ηχο...
σε καμια γραφη...
περασε πολυς καιρος...
η Φαιδρα συνεχισε να περιμενει στο μικρο της μπαλκονακι...
δεν ηταν ακριβως σιγουρη γιατι περιμενε πια...
της ειχαν πει παντως πως η υπομονη εχει αποτελεσμα...
πως γενικα ηταν καλος ανθρωπος και θα εβλεπε πολλα καλα στη ζωη της...
απλα καθε πραγμα θα γινοταν στον καιρο του...
περιμενε...
ισως απο αναγκη...
ισως επειδη ηξερε κατα βαθος πως "κατι" θα γινει...
ισως γιατι δεν ειχε την δυναμη να κανει κατι αλλο εκτος απο το να περιμενει...
ισως και απο συνηθεια...
καθε πρωι φορουσε ενα απο τα φορεματα της...
αλλωτε κοκκινο...αλλωτε κιτρινο...αλλωτε σκουρο μπλε...
ειχε φορεματα σε ολα τα χρωματα...
συνηθως την κοροιδευαν γι'αυτα της τα φορεματα...θυμιζαν αλλη εποχη,λιγο πιο αθωα...
λιγο ξεπερασμενη...
αλλα δεν την ενοιαζε...παει καιρος που δεν την ενοιαζε τι θα σκεφτουν οι "αλλοι"...
αυτοι οι "αλλοι" που τους επιτρεπουμε να μπαινουν στη ζωη μας τοσο ανετα...
που απο το πουθενα μπορει να καθορισουν την σκεψη μας...τις συνηθειες μας...την ψυχη μας πολλες φορες...
αυτοι οι "αλλοι" ειχαν απο καιρο παρει την θεση τους εξω απο την ψυχη της...
δεν τους χωρουσε πια...δεν τους αντεχε ισως...
φορουσε το φορεμα της λοιπον...εψηνε εναν ελληνικο καφε στο μπακιρενιο μπρικι(δωρο της γιαγιας λιγο πριν κλεισει τα ματια της)...
αναβε τσιγαρο και περιμενε...
δεν εχει σημασια τι περιμενε...
ισως να κατεβουν τα αστρα να φωτισουν τις νυχτες της...
ισως να την ζητησει σε χορο ενας πριγκιπας μια νυχτα με ολογιομο φεγγαρι...
ισως απλα να κατσει μια πεταλουδα στον ωμο της...
ειλικρινα δεν εχει καμια σημασια...
Η Φαιδρα καθοταν εκει...
καθε μερα στο ιδιο σημειο κι εστελνε μυνηματα...
στο ιδιο σπιτι που γεννηθηκε...στο ιδιο μπαλκονι που μιλησε πρωτη φορα σαν παιδακι...
αργησε πολυ να μιλησει...2 χρονων εφτασε...
οι συγγενεις ειχαν δοκιμασει τα παντα,την πηγαν σε γιατρους,σε παπαδες,σε μια γρια που λεγαν πως ξερει να λυνει μαγια...
τιποτα...
τελικα κατεληξαν στο συμπερασμα πως η μικρη ειναι "καταραμενη"...ετσι εξηγειται γιατι πεθανε η μαμα της πανω στην γεννα...αυτο το μικρο την σκοτωσε ελεγαν...ασε που κι αυτη καλυτερη ηταν;φευγατη μια ζωη...αλλοπαρμενη...(ετσι ελεγαν οι καλοθελητριες)
κι υστερα εφυγε και ο μπαμπας της...δεν αντεξε λεει τον χαμο της γυναικας του...ασε που κατηγορουσε και το παιδι για τον θανατο της...
τι τα θες...
η μαμα της Φαιδρας ηταν πολυ ομορφη...
οταν εμαθε πως ειναι εγκυος στολιστηκε,εβαλε ενα λουλουδι στα μαλλια και κατεβηκε στην παραλια να το πει στους γλαρους...
ειχε μια αδυναμια στους γλαρους...πιστευε πως στα φτερα τους κουβαλουσαν ονειρα ψυχων και τα ταξιδευαν απο μερος σε μερος...κι ετσι τους χαριζαν ανακουφιση...
ισως κι εκεινη να ειχε εναποθεσει καποια ονειρα στα φτερα τους...
ποιος ξερει...;
σ'ολη την διαρκεια της εγκυμοσυνης της δεν υπηρξε ομορφοτερη γυναικα...
καθε μηνας που περνουσε εκεινη ελαμπε...
το αγαπουσε το παιδι που κουβαλουσε ηδη...ηξερε πως θα ειναι κοριτσι...ειχε διαλεξει το ονομα του και του μιλουσε καθε μερα σαν να ηταν ηδη εξω απο το σωμα της...
του τραγουδουσε...του μιλουσε για την αγαπη,για τους ανθρωπους,για τα λουλουδια και πολυ για τους ανεμους...
εκεινους τους ανεμους που μπερδευουν τις ζωες των ανθρωπων και τις μπλεκουν οπως ακριβως μπλεκουν τα μακρια μαλλια μιας γυναικας...
υστερα καποιες φορες της ψιθυριζε κατι ακαταληπτα λογια...κανεις δεν ακουσε...κανεις δεν ξερει...
προλαβε να την κρατησει στην αγκαλια της για λιγα λεπτα...της χαιδεψε το προσωπο,της φιλησε τα ματια και της ειπε κατι στο αυτι...υστερα ξεψυχησε...
κανεις δεν ακουσε τι...κανεις δεν καταλαβε...
αλλα τι σημασια εχει αλλωστε...;
Η Φαιδρα καθοταν χρονια σε εκεινο το μπαλκονακι και εστελνε μυνηματα...
εκανε κατι περιεργα σχεδια με τα χερια της στον αερα και χαμογελουσε απο ευχαριστηση...
φορουσε συχνα ενα λουλουδι στα μαλλια της το οποιο εβγαζε και πετουσε στον μουσικο που επαιζε καθε απογευμα στην γειτονια...
αλλωτε ακορντεον κι αλλωτε φυσαρμονικα...
τον ακουγε με ευλαβια καθε απογευμα στις 7...σαν να ειχαν ραντεβου...
αναλογα με τον σκοπο καποιες φορες χορευε στους ρυθμους του,καποιες φορες απλα του χαμογελουσε και καποιες αλλες δακρυζε...
γνωρισα την Φαιδρα σε μια απογευματινη μου βολτα εκει κοντα στο μπαλκονακι της...
μη με ρωτησετε ποιος ανεμος με εφερε εκει...
ισως εκεινος που ευθυνεται για το πλεξιμο των ψυχων...
ποιος ξερει...;κι αλλωστε τι σημασια εχει...
σταματησα για να ακουσω τον μουσικο...
επαιζε μια απιστευτα θλιμενη μελωδια που με καθηλωσε...
τοτε την ειδα να κανει νοηματα στον ανεμο...
φυσουσε πολυ εκεινο το απογευμα...ηταν φθινοπωρο και ειχαν ξεσηκωθει ολα τα κιτρινισμενα φυλλα...
μολις την ειδα να φτιαχνει σχεδια την μιμηθηκα...αρχισα κι εγω...
εκεινη με ειδε και γελασε σαν μικρο παιδι...
χτυπησε τα χερια της παλαμακια...οπως καναμε μικρα οταν χαιρομασταν για κατι...
μου εκανε νοημα να παω κοντα της κι εγω την ακουσα σαν να γνωριζομασταν απο χρονια...
οταν εφτασα αρκετα κοντα "ανεβα" μου ειπε...
υστερα απο μερικα λεπτα βρεθηκα στο μπαλκονακι της...
"θα σου ψησω καφε ειπε"
"γλυκο προφτασα να φωναξω...πολυ"
μονο το γελιο της ακουσα παλι...
καθησαμε αντικρυ και πιναμε τον καφε μας...
αναψαμε τσιγαρο και ακουγαμε τον μουσικο που επαιζε απο κατω...
τοσο απλα...τοσο φυσικα...
υστερα απο κανα μισαωρο μιλησε εκεινη...
"ξερεις οτι το εχεις ετσι...;απλα δεν ξερεις που χρησιμευει...τι μπορεις να κανεις με αυτο...απο που σου ηρθε..."
"δεν καταλαβαινω..."προφτασα να πω...
"φυσικα και καταλαβαινεις...εκεινο που δεν καταλαβαινεις ειναι πως το καταλαβα εγω...
πολυ απλο ειναι μωρο μου...το εχω κι εγω...απο παντα το ειχα,ετσι γεννηθηκα και ετσι γεννηθηκες κι εσυ...ισως να μη βρεθηκε κανεις να στο πει μεχρι τωρα αλλα προφανως δεν ηταν η ωρα σου ακομη.......ποναει πολυ καποιες φορες ετσι δεν ειναι...;"
"ναι..."
"το ξερω...ειναι χαρισμα μεγαλο αλλα και καταρα μαζι...αναλογα πως θα το χρησιμοποιησεις στη ζωη σου...σιγουρα θα περασεις χρονια που θα το θεωρεις καταρα...απλα μην αφησεις να σου παρει ολη τη ζωη ετσι...δωσε του τον χωρο και τον χρονο να καταλαβεις ποσα καλα εχει..."
"εσυ...;"
"εγω εβρισα Θεους και δαιμονες...εκοψα και κοπηκα,εσπασα και με σπασανε,περιπλανηθηκα πολυ αναμεσα στο καλο και το κακο,περπατησα σε διαφορα μονοπατια,δοκιμασα ολες τις γευσεις...,ισως καποιες να μην επρεπε να τις δοκιμασω αλλα σιγουρα ηδη ξερεις πως το "πρεπει" δεν εχει ιδιαιτερη βαρυτητα στην περιπτωση μας...και εντελει το αφησα απλα να υπαρξει...και τοτε ειδα ολη του την χαρη και την ομορφια...ολη την μαγεια..."
ειπε κι αλλα...
πολλα ειπε...
ενα απο αυτα ηταν πως ειχε να μιλησει σε ανθρωπο 3 χρονια...
πιο πριν ειχε μιλησει στον μουσικο που επαιζε καθε απογευμα κατω απο το μπαλκονι της...
ειπε πολλα...
δεν εχει σημασια τι...
3 μερες μετα η Φαιδρα ξεψυχησε στα χερια μου...
λιγο πριν μου χαιδεψε το προσωπο...μου φιλησε τα ματια και μου ψιθυρισε κατι...
στην κηδεια της ημουν εγω και ο μουσικος...
κανεις αλλος...
ο παπας τα ειπε ολα πολυ γρηγορα...ειχε πιασει και βροχη και ηθελε να τελειωνει...
κι αλλωστε αν ηταν και καμια σημαντικη θα ειχε κοσμο στην κηδεια της...
ανθρωποι πεθαινουν καθε μερα...ποια ηταν αυτη που θα ειχε περισσοτερο σημασια το φευγιο της...;
υστερα απο την "τελετη" καθησαμε σε ενα καφενειο διπλα απο τα μνηματα να πιουμε εναν καφε με τον μουσικο...
-γιατι ηρθες...;τον ρωτησα
-δεν σου μιλησε ποτε για μενα το ξερω...πριν 3 χρονια την τελευταια φορα που μιλησε σε μενα αυτο μου ειπε...οτι δεν θα μιλησει ποτε σε κανεναν για μενα...ετσι θα κρατησει μοναδικο εκεινο που ειχαμε...
την αγαπουσα την Φαιδρα...κι εκεινη μ'αγαπουσε...
αυτο που ειχαμε ηταν "κατι" που δεν υπαρχουν λεξεις να στο πω...
κατι υπερβατικο...κατι περα απο τον χρονο και τον χωρο...κατι που ξεπερνουσε εμας...
ισως η λεξη "αγαπη" να μην φτανει για να το χωρεσει...
-και γιατι...δεν ησασταν μαζι
-μα φυσικα και ημασταν μαζι...μην κρινεις το "μαζι" των ανθρωπων...νιωσε το "μαζι" των ψυχων...
με την Φαιδρα ημασταν "μαζι" ουσιαστικα,βαθια και αληθινα απο παντα και για παντα...ουτε και τωρα που εκεινη εφυγε χωρισαμε...ποτε δεν χωρισαμε ουτε και θα χωρισουμε...
της επαιζα μουσικη καθε απογευμα για να εχει ηχο στη ζωη της...
την μουσικη ομως που παιζαμε ο ενας στην ψυχη του αλλου δεν μπορει να την ακουσει κανεις περα απο εκεινη κι εμενα...
σου ειπα δεν μπορω να στο εξηγησω...
μα θαρρω πως ηδη ξερεις...αλλωστε δεν θα σε διαλεγε η Φαιδρα διαφορετικα...
ξερεις μου ειχε μιλησει για σενα αρκετα χρονια πριν...το ξερε πως θα ερθεις καποτε...
οσο ηταν πολυ νεα σε μπερδεψε με διαφορους αλλους που περασαν...
ηταν κι αυτο ενα μερος του σχεδιου...
τελος παντων...δεν εχει σημασια...
εκεινο που εχει σημασια ειναι να ακολουθησεις τον δρομο σου...
τωρα πια ξερεις πως εχει κι αλλη οψη...
ηπιαμε τον καφε και φυγαμε...
χαιρετηθηκαμε εγκαρδια κι αγαπημενα...
εγω πηρα τον δρομο...μου...
εκεινος πηρε το ακορντεον του κι τραβηξε προς το μερος που ειχαμε αφησει την Φαιδρα να κοιμηθει...
μη φοβασαι μου ειπε..."η αγαπη ειναι ισχυροτερα του θανατου"...
οσο εγω απομακρυνομουν απομακρυνοταν και ο ηχος του ακορντεον...
της επαιζε παλι...ηταν 7 το απογευμα...
δακρυσα...ηταν λυπημενος σκοπος...
τι μου ψυθιρισε η Φαιδρα λιγο πριν φυγει δεν εχει καμια σημασια...
αν ειναι το μονοπατι σας τετοιο σιγουρα καποια στιγμη στη ζωη σας θα βρεθει καποιος να σας το ψυθιρισει...
το μονο που χρειαζεται ειναι να ακουτε με την καρδια σας...
μια γλυκια βραχνη τσακισμενη μελωδια...
αφιερωμενη εξαιρετικα σ'αυτους που χαθηκαν στους δρομους της ζωης...
ισως γιατι νομιζαν πως η περιπλανηση εκρυβε την απαντηση που γυρευαν...
ισως γιατι δεν γουσταραν καμια απαντηση...
ισως γιατι δεν ειδαν πουθενα καποιο σημα για να οδηγηθουν...
καποιο στεγαστρο για να κρυψουν εστω και προσωρινα τα ονειρα τους...
ισως γιατι...αγαπησαν πολυ...
περασαν πολλα χρονια απο τοτε...
καποιοι λενε πως σε εκεινο το νεκροταφειο καθε απογευμα στις 7 ακουγεται ενας λυπημενος σκοπος απο ακορντεον...
καποιοι αλλοι λενε οτι ειναι απλα ενα παραμυθι ολο αυτο...
κανεις δεν ξερει...
και τι σημασια εχει αλλωστε...;
Στα κοκκινα γραμματα αποσπασματα απο το βιβλιο της Αλκυονης Παπαδακη "τι σου ειναι η αγαπη τελικα"
