Μη με ξεχάσεις Quotes

“«Λένε ότι για όλους μας υπάρχει ένα πεπρωμένο. Δεν ξέρω αν πιστεύω σε αυτό. Ωστόσο, Άλεξ, αν υπάρχει, τότε το δικό μου πεπρωμένο είσαι εσύ, έστω κι αν εγώ δεν είμαι το δικό σου.»”
― Γιώτα Παπαδημακοπούλου, Μη με ξεχάσεις

“Το να αναλωνόμαστε σε αμπελοφιλοσοφίες είναι το πλέον εύκολο. Μπορούμε με τον τρόπο αυτό να παραστήσουμε τους φιλόσοφους, τους διανοούμενους, τους έξυπνους, τους προχωρημένος, τους υπομονετικός, ακόμα και τους αισιόδοξους. Ωστόσο, κάτω από τη μάσκα όλων αυτών, είμαστε ένα και μόνο πράγμα: δειλοί! Μάλιστα, δειλοί! Γιατί δεν έχουμε τα κότσια να αρπάξουμε τις ευκαιρίες όταν αυτές έρχονται, για να μην κινδυνέψουμε να φάμε τα μούτρα μας. Δεν τολμάμε να ρισκάρουμε για να μην απογοητευτούμε. Αλλά ειλικρινά τώρα, τι ζωή είναι αυτή όταν στερείσαι όλα εκείνα τα μικρά ή μεγάλα πράγματα που ουσιαστικά της δίνουν υπόσταση και αξία;”
― Γιώτα Παπαδημακοπούλου, Μη με ξεχάσεις

“«...η ζωή είναι πολύ μικρή, και δεν μας δίνονται συχνά ευκαιρίες. Γι' αυτό να θυμάσαι ότι πρέπει να τις αρπάζεις όταν αυτές παρουσιάζονται. Μπορεί το αποτέλεσμα να μην είναι αυτό που θα ήθελες, ίσως να μη σε ικανοποιήσει, όμως είναι καλύτερο να ρισκάρεις παρά να ζήσεις όλη την υπόλοιπή σου ζωή διερωτώμενος τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν είχες δράσει διαφορετικά. Κάτι τέτοιο θα σε στοίχειωνε, και αυτό είναι κάτι που δεν θα ήθελα για σένα. Όχι μόνο γιατί είσαι γιος μου και σε αγαπάω, αλλά γιατί σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να ζει μέσα στην αμφιβολία, σκεπτόμενος τι θα είχε γίνει αν. Το αν είναι μια σκληρή λέξη.»”
― Γιώτα Παπαδημακοπούλου, Μη με ξεχάσεις

“«Άλεξ, μη φεύγεις μακριά μου.»
«Λάθος, Ανδρέα. Ποτέ δεν έφυγα. Πάντα ήμουν εκεί. Πάντα θα είμαι.»”
― Γιώτα Παπαδημακοπούλου, Μη με ξεχάσεις

“«Τι συμβαίνει;» την είχα ρωτήσει.
«Απλά είναι θλιβερό» είχε αποκριθεί εκείνη.
«Ποιο πράγμα;»
«Η ανθρώπινη φύση. Το ότι οι άνθρωποι έχουμε τη μοναδική ικανότητα να καταστρέφουμε ό,τι πραγματικά αξίζει, ό,τι μπορεί να φέρει το φως, να κάνει τη διαφορά. Δεν είμαστε πρόθυμοι να δεχτούμε την αλλαγή, ούτε όταν αυτή είναι για το καλό μας. Με απλά λόγια είμαστε αχάριστοι. Τι πιο θλιβερό από αυτό;»”
― Γιώτα Παπαδημακοπούλου, Μη με ξεχάσεις

“«Απλά, είναι αστείο, ξέρεις!»
«Ποιο πράγμα;»
«Το να ρωτάς εμένα αν έχω σκεφτεί τι θέλω. Νομίζω πως πάντα εσύ ήσουν εκείνος που δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει, όχι εγώ. Εγώ γνώριζα... πάντα γνώριζα, ακόμα και για τα πιο ασήμαντα πράγματα. Εσύ ήσουν εκείνος που πάντα μας τρέλαινες με την αναποφασιστικότητά σου, την ανικανότητά σου να πάρεις αποφάσεις. Ακόμα κι αν βαθιά μέσα σου γνώριζες τι ήθελες, κάτι που ακόμα και όσοι ήμασταν στην απ' έξω βλέπαμε ξεκάθαρα, τις περισσότερες φορές, για να μην πω όλες και γίνω υπερβολική, δεν είχες το θάρρος να το παραδεχτείς. Και αυτό είναι λυπηρό, ξέρεις! Όχι για μένα… Όχι... για σένα! Γιατί ξέρεις κάτι, Ανδρέα; Αν δεν έχεις το θάρρος που απαιτείται για να ζήσεις πραγματικά τη ζωή σου, ποτέ, μα ποτέ δεν θα μπορέσεις να είσαι ευτυχισμένος. Και είναι τόσο, μα τόσο κρίμα.»”
― Γιώτα Παπαδημακοπούλου, Μη με ξεχάσεις

“«Δεν μπορώ να το εξηγήσω» −έμοιαζε έτοιμη να απομακρυνθεί, όταν συνέχισα− «αλλά όταν είμαι μαζί σου... είναι σαν να επιστρέφω στο σπίτι μου.»
Ζάρωσε τα φρύδια της, φανερό σημάδι ότι προσπαθούσε να καταλάβει το κρυφό νόημα πίσω από τα λόγια μου. Αχ, Θεέ μου! Πόσο πολύ λαχταρούσα να καταλάβει.
«Όλοι αισθάνονται όμορφα όταν επιστρέφουν σπίτι τους, Ανδρέα» είπε τελικά. «Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι θέλουν να μείνουν για πάντα.»”
― Γιώτα Παπαδημακοπούλου, Μη με ξεχάσεις

“«Οι τυπικότητες και τα δήθεν είναι τα δύο μεγαλύτερα δεινά που έχει να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα».”
― Γιώτα Παπαδημακοπούλου, Μη με ξεχάσεις

“«Λοιπόν... κοίτα... ξέρω ότι ποτέ δεν ήμουν καλός στα λόγια. Αλλά τι λέω! Αυτό το ξέρεις καλύτερα από τον καθέναν. Άλλωστε, μου το έχεις επισημάνει άπειρες φορές τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η αλήθεια είναι πως ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι πως... δεν μπορούσα να φύγω. Προσπάθησα, αλλά δεν τα κατάφερα. Ξέρω πως σου είπα ότι μαζί σου δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι εγωιστής, πως έπρεπε να φύγω και να σε αφήσω να συνεχίσεις. Όμως, Άλεξ, δεν μπορώ να φύγω μακριά σου. Όσο κι αν το προσπαθώ. Είσαι το σπίτι μου, Άλεξ. Πάντα θα επιστρέφω σε σένα, ό,τι και να γίνει, όποιο μονοπάτι κι αν επιλέξεις να ακολουθήσεις.»”
― Γιώτα Παπαδημακοπούλου, Μη με ξεχάσεις

“«Μπορεί να είσαι νέος, πρέπει όμως να καταλάβεις ένα πράγμα. Και να το θυμάσαι ό,τι και να γίνει» −έγειρε μπροστά, έτσι ώστε να μειώσει την απόσταση ανάμεσά μας, λες και σκόπευε να μου πει το μεγαλύτερο μυστικό του κόσμου− «οι γυναίκες είναι μυστήρια πλάσματα. Όχι ότι εμείς πάμε πίσω, έστω κι αν δεν πρόκειται να το παραδεχτούμε ποτέ. Δεν θα σου πουν ποτέ αυτό που περιμένουν να ακούσουν από εσένα. Μπορεί να είναι τρελές και παλαβές για σένα, μπορεί να φλέγονται από επιθυμία, αλλά, όσο κι αν οι εποχές αλλάζουν, όσο ανεξάρτητες κι αν είναι, στον έρωτα θέλουν να τις διεκδικήσεις. Το έχουν ανάγκη. Όχι για επιβεβαίωση, αλλά γιατί δεν μπορούν να δεχθούν την απόρριψη με την ίδια ευκολία που το κάνουμε εμείς. Είναι οι πριγκίπισσες στο δικό τους προσωπικό παραμύθι, και οι άντρες είναι εκείνοι που πρέπει να πάνε σε αυτές καβάλα στο άσπρο άλογο, όχι το αντίθετο.»”
― Γιώτα Παπαδημακοπούλου, Μη με ξεχάσεις

“«Μη με ξεχάσεις, Άλεξ» επανέλαβα τα τελευταία λόγια σαν ικεσία, δευτερόλεπτα πριν το ρεφρέν επαναληφθεί.
«Γιατί να σε ξεχάσω;» ρώτησε εκείνη όλο απορία.
«Γιατί αυτό συμβαίνει όταν φεύγουμε μακριά, όταν η ζωή μας αλλάζει. Κι εσύ αυτό ετοιμάζεσαι να κάνεις. Να φύγεις! Και με πονάει όσο δεν φαντάζεσαι, αλλά δεν μπορώ...» Τα τελευταία λόγια μου έσβησαν στο ξεφύσημα μιας ανάσας.
«Τι είναι αυτό που δεν μπορείς;»
«Να είμαι εγωιστής! Όχι μαζί σου, τουλάχιστον. Θα μπορούσα να είμαι εγωιστής με ένα εκατομμύριο πράγματα και ανθρώπους, Άλεξ, αλλά όχι με σένα. Πρέπει να σε αφήσω να ανοίξεις τα φτερά σου, να ζήσεις τη νέα σου ζωή... να φύγεις...»”
― Γιώτα Παπαδημακοπούλου, Μη με ξεχάσεις

“«Δεν υπάρχει πια μέλλον...»
«Ίσως να 'ναι κι έτσι. Ίσως πάλι όχι. Αλλά αν φύγεις, ίσως και να μην το μάθεις ποτέ».”
― Γιώτα Παπαδημακοπούλου, Μη με ξεχάσεις