Turkish-Amercan Relations

Türkiye, Amerika Birleşik Devletleri (ABD) ile iki yüz yılı aşan bir süredir temas halindedir. Osmanlı İmparatorluğu'nun son dönemlerinde ticari boyutta ve misyonerlik faaliyetleri ile başlayan ilişkiler Osmanlı İmparatorluğu'nun yıkılma sürecinde ve Türkiye Cumhuriyeti kurulduktan sonra askeri, ekonomik ve kültürel boyutları da içerecek şekilde genişledi, derinleşti ve çok boyutlu bir hal aldı. Tüm bu süreç içinde Türklerin Amerika algısı olumlu ve olumsuz anlamda birçok kez değişti. İlişkilerin iyi olduğu ve çıkarların örtüştüğü dönemlerde, Amerika genel olarak teknolojik gelişmelerin ve yeniliklerin beşiği, çağdaş uygarlığın en tepe noktası, eğlence dünyasının kalbi, askeri ve ekonomik gücün sembolü, demokrasi, özgürlükler ve insan haklarının koruyucusu, göçmenlerin Kâbe'si ve rüyaların gerçeğe dönüştüğü bir ülke olarak algılandı ve resimlendi. Çıkar çatışmasının olduğu dönemlerde ise tam tersi bir Amerikan algısı oluştu. ABD yayılmacılık, vahşi kapitalizm, savaş kışkırtıcılığı, soykırım, uluslararası zorbalık gibi kavramlarla özdeşleştirildi. Kültürel ilişkiler siyasetten mutlaka etkilendi; bu durum kendini popüler kültürde dönemsel olarak değişen Amerikan taraftarlığı ve karşıtlığı olarak gösterdi. Türkiye Cumhuriyeti genel olarak Batı çizgisinde bir eğitim politikası izlediği için ABD ile olan kültürel ilişkilerinde neredeyse bir kırılma yaşanmadı. İki ülke arasında kültür ve eğitim anlaşmaları aracılığıyla on binlerce Türk ABD'ye eğitim için gitti, binlerce Amerikalı da Türkiye'ye geldi. Günümüzde ABD'de yaklaşık yarım milyon Türk yaşamaktadır. Avrupa'daki birinci kuşak Türklerin aksine, Amerika'dakilerin çoğu aynı zamanda ABD vatandaşıdır ve en azından üniversite mezunudur. Aralarında çok sayıda doktor, mühendis, akademisyen, bilim insanı, girişimci, iş adamı ve hukukçu vardır. Çok et-kin olmasalar bile iki ülke arasındaki ilişkilerin en azından kültürel boyutta sürmesinde rol oynamaktadırlar.

In the 19th century, countries with shipbuilding industry were mainly Britain, France, and Germany. On the other hand, the Ottoman Empire was in a diffucult situation before the I World War, but one of the more interesting and overlooked factors in the days leading up to the I. World War, which had significant ramifications in the Middle East involved Winston Churchill. Churchill was serving as First Lord of the Admiralty and made a decision which ensured the Ottoman Empire would be pushed into an alliance with Germany. For many years Britain had been the chief supplier of ships for the Ottoman Navy. In fact in the years leading up to I. World War the Ottoman Empire had purchased over 40 ships from Great Britain, and on August 2nd 1914 was expecting to take delivery of two, extremely modern Dreadnoughts, the “Sultan Osman I” and the “Reshadieh”. The Sultan Osman was armed with fourteen 12” guns, the Reshadieh with ten 13” guns, making them the equal or superior to most battleships afloat. The Ottoman Government had paid over 4 billion Pounds for the ships and made the final payment on August 2nd shortly before the Turkish Captain, and 500 crew members were to come aboard for a ceremony formally handing over the ship to the Turkish Navy. Unfortunately, Churchill or Britain did not keep their promise, and denied everything. That was the back fence of the I. World War fort he Otooman Empire. Nowadays, Administraitions of the United States of America, and President Donald Trump are fallowing the same behavior of Winston Churchill, and those days Britian’s administration for the F 35 Aircraft. In this study we will try to compare these two political decisions, and events of Britian, and U.S.A, and its effects on Turkey.

Turkey’s purchase of a Russian S-400 air defense missile system has raised questions concerning Turkey’s alliance with the North Atlantic Treaty Organization (NATO) and the country’s future intentions. Nonetheless, a break with NATO is unlikely, as alliance dependence is still applicable for both Turkey and other members. Turkish government circles have cast the recent purchase as a means to gain more autonomy from and/or better bargaining power with Western allies. However, the purchase
of S-400s will not bring about the desired outcomes. Instead, it will generate a dual dependency characterized by vulnerability to Russia and an increased need for assurances from NATO. Turkey also seems to have reached the limits of its bargaining power, as the United States is placing more weight on punitive measures. The only explanation left for the purchase is the possibility that President Tayyip Erdoğan may be seeking a domestic rally effect via a confrontation with the United States to prevent​ possible challengers to his leadership from gaining momentum.