Tawheed

The role of an institution of higher education in implementing and developing the teaching and research has become an inherent character and can not be separated which in turn higher education to transform itself into a bastion of civilization. Proportional to this, Universitas Djuanda Bogor as one of the entities of higher education with a vision of becoming qualified and independent universities to educate the life of the people are united in Tawheed, making this university as a bastion of civilization through the formation of human character who have intellectual, emotional, spiritual and social quotient as a sacred duty that can not be negated by any reason. Anomalies and disagreement respond regarding to the vision of tawheedy campus is a challenge and the characteristics of an institution that continues to seek its identity to the reliability of the integrity of the organization.

This article explores new pathways of understanding the theological doctrine of tawḥīd from a Sufi theological perspective. It is evident that Sufism has expanded the inherent meaning of tawḥīd from the relatively simple idea of the Oneness of God to the philosophically complex phenomenon that reality is best expressed through an absolute unity of all existence. Instead of engaging in a dialogue about this important doctrinal principle with only written texts, this article intends to combine both traditional sources but also the actual voice of one contemporary Sufi practitioner. This original approach aims to circumvent the tendency of a top-down approach to the study of religion, provide a grassroots perspective, and a concrete example of how a theoretical concept can be practically manifested in the life of ordinary believers. Such a contribution is important, for it adds to wider empirical studies of Sufism a localized example that underlines the importance of investigating religion not merely through written texts, but also by a nuanced exploration from the point of view of spiritual seekers themselves. Since Sufis ultimately embark on a spiritual journey and long to attain proximity to God, abstract theory must be met with experiential satisfaction.

This paper presents an original model for Public Policy in Islam (PPI). It asserts that the four key elements of unity, purposefulness, civic engagement and rectification that characterise PPI offer an infinitely better alternative to the neoliberal ideology that currently constrains policy,

Allah ve Allah’ın isimleri ile ilgili, insanlar adedince kitaplar, makaleler, dersler ve yaşanmış vakalar var. Yalnız bu kardeşinizin dahi 10-15 çalışması var. Biz şimdi o sonsuz okyanusa giremeyiz. Sadece sözlük tarzında bir kısım notlar tutacağız. Ki bu sahada boğulanlara bir nefes olsun. Ve Kur’anın, yanlışın tashihinde dahi mucize olduğu görünsün.*

* Bu yazı içinde göreceğiniz gibi; insanların çoğu, Allah’ı ve yaradılışı yanlış biliyorlar.

İnsanlar ilk dönemlerde çocuksu bir anlayışa sahip olduklarından her şeyi canlı ve tapınmaya layık görüyorlardı. Özellikle kelimelerin başına tanrı manasına gelen The ve El takılarını koyuyorlardı. Ve sığır gibi çok faydalı canlıları putlar (tapılmaya layık şeyler) olarak kabul ediyorlardı. Fakat bu durum, başta ibadet etme ve düşman şeylere karşı dayanma duygusu olmak üzere insanın derin duygularına ve sonsuz ebedilik isteklerine ters geliyordu. İnsanın putlara dayanması, eksik ve yanlış ibadeti, dengesizliğe (zulme) sebep oluyordu.

İşte Bakara, ayet 54, bu dokuz düzenekli duygu zincirini ve neticesini şöyle anlatır:

Bir vakit (eski dönemde) Musa (inanç ve düzen adamı) size dedi ki:

‘Ey kavmim (ey toplumsallaşmış ve soyut değerleri öğrenebilecek millet) siz, buzağıyı (canlı, faydalı fakat fani ve sınırlı şeyi) mabud edinmekle nefsinize (yapınıza, duygularınıza) zulmettiniz: (Dengesizlik yaptınız.) Sizi çok güzel olarak yaratan Rabbinize dönün. O somutçu nefsi duygularınızı öldürün; bu, sizi yaratan Rabbiniz katında (beka ve ebediyetiniz açısından) daha iyi ve daha yararlıdır.’ Bunun üzerine Rabbiniz sizin soyuta ve sonsuzluğa olan dönüşünüzü kabul etti. O çokça bağışlayan ve esirgeyendir.

Sonra diyalektik zıtlar dünyasına yükseldiniz; imtihan ve gelişme sürecini öğrendiniz. Fakat yine de birliğe, soyuta ve sonsuzluğa çıkamadınız. Bu sefer katı materyalistler gibi Biz açıkça Allah’ı görmeden inanmayacağız, dediniz; sonsuz ve soyut bir gerçeğin gözle görülemeyeceğini anlamadınız. Bu ikinci aşamayı, numarasında dahi dualite ve diyalektiklik bulunan Bakara, 55. ayet şöyle özetliyor:

Yine bir vakit dediniz: Ey Musa! Biz Allah’ı gözlerimizle görmeden inanmayacağız. Bunun üzerine yıldırım (akımı) sizi yakaladı. Siz de bakıp duruyordunuz.

Yani negatif-pozitif, hayır-şer diyalektiği birleşince, soyut ve sonsuz olan birlik ve bilinç akımı gözle dahi görünür. Fakat insanı sarsar. En azından somutçu olan insanın nefsini öldürür. İşte eğer bu ölümden sonra, insan soyut manevi değerlerle dirilebilse, gerçek birliğe ve zirveye ulaşmış olur.