Rabbi Akiva

Taken from my recent book “The De-Judaization of the Image of Jesus of Nazareth (the Virgin Mary) at the Time of the Holocaust: Ensoulment and the Human Ovum” (Thomas Blüger, Xlibris 2021). This paper follows the image of the Virgin Mary in relationship to the Jewish people from the early beginnings of Christianity till just before the papal encyclical on Mary Ineffabilis Deus in 1854.

Naftali Rothenberg, “Rabbi Akiva, Other Martyrs, and Socrates: On Life, Death, and Life after Life,” in: olam ha’zeh v’olam ha-ba: This World and the World to Come in Jewish Belief and Practice, Leonard J. Greenspoon, editor; Proceedings of the Twenty-Eighth Annual Symposium of the Klutznick Chair in Jewish Civilization, October 25-26, 2016; East Lafayette 2017: Purdue University Press.
Rabbi Akiva transformed his execution by the Romans into a further, final lesson, in his philosophy of love. Rabbi Akiva's death raises questions of theodicy, and of the place of belief in life after death—juxtaposed with the moral challenges presented within the physical world. The emphasis placed on life in this world, as opposed to life in the world to come, brings to mind a comparison between the meaning of Rabbi Akiva's death and the meaning of the death of Socrates—as reflected in the latter's conversation with his companions as the time approached for him to drink the cup of hemlock, and in the discussion between Rabbi Akiva and his students during his execution.

Leiner had hidden in the folds of his text a great secret. Said simply, Leiner was the lineage heir and inheritor of the ancient Wisdom of Solomon. According to Leiner's hidden code, the covert teachings of the Wisdom of Solomon had been transmitted personally from master to student, down through the generations, until they reached him. But it was more than that. The very core of my being shuddered with some mixture of fear and joy when I realized that Leiner wanted to transmit these same teachings to me. – Marc Gafni

The object of this study is the narrative genre of the parable in Jewish tradition -- a storytelling form of age-old roots, which developed into an emblematic expression of the spirit of Israel. In the entire course of the history of Judaism and Jewry, from the Biblical and the Roman period and subsequently during the long centuries of the Diaspora, the spiritual teachers of the Jewish people showed a keen fondness for this genre, whose concise and dense form afforded the ideal means to convey the peculiar Jewish sense of humour and ironic worldview. One of the central themes of Jewish parables, diachronically, is the experience of persecution in its various manifestations: the life of Jewish populations in hostile environments, the discriminations and prosecutions against them, their oppression by unfavourably disposed state authorities. The transcription of this kind of experience, the reflection on the trials of Jewish identity and the proper attitude of the Judaic people in face of such dire conditions run through the narrative production of Jewish masters from the Talmud to the age of modernity.

In my study characteristic examples of parables are discussed, coming from different periods of the history of Jewish culture, in all of which the theme of persecution and trials is dominant. This topic is adapted every time to different historical circumstances, which impose corresponding narrative modes and thematic transformations. The comparative examination of these stories highlights the continuity but also the Protean multiformity of this subject-matter in the Jewish tradition.

In particular, Rabbi Akiva and the other tannaim of the Talmud apply their parables to emphasize the importance of loyalty to the spiritual and religious heritage of Israel, in spite of the oppression and the interdictions of the Roman imperial authority. As the rabbinical stories indicate, the study of the Torah and the sacred scriptures is the core of the identity of the Jewish people, and therefore it must be kept at all costs, in defiance of the violent persecutions of the Roman state. On the other hand, in the age of the acme of Hasidism, possibly under the influence of the dynamic and innovatory nature of this movement at its early phases, the phenomenon of persecution is confronted with a stance of new optimism. In the Hasidic parables the violence and the threats of the state authorities are magically overcome and pushed aside by the charismatic Rebbe, who ensures the salvation of his people in a supernatural manner. These fairy-tale stories reflect the intense mysticism and the folk basis of the Hasidic movement.

Finally, Kafka, the ultimate heir of this long tradition, immerses the traditional Jewish sagacity into black humour and imbues his parables with a peculiar sense of paradox and a nightmarish quality. The heroes of his stories are persecuted above all by existential Angst and can find redemption neither in the study of the Scriptures nor in miraculous salvation. The identities of the persecutor and the victim seem at times to be so vague and inclusive, that the Kafkaesque parables acquire an all-human value and universal symbolism. The experience of persecuted Israel becomes an overarching parable for the fate of tantalized humanity in a hostile cosmos. From Kafka onwards, we are all Jews.

Η παραβολή (εβρ. mašal, στην κυριολεξία «ομοιότητα, παρομοίωση»), αν και έχει τις απώτατες ρίζες της στην πανάρχαια διδακτική γραμματεία της Μεσοποταμίας και αναγνωρίσιμες καταβολές στην πλατειά ελληνιστική μυθογραφία, εξελίχθηκε σε μια από τις πιο εμβληματικές εκφράσεις του πνεύματος του Ισραήλ. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του Ιουδαϊσμού, από τη Βιβλική και τη ρωμαϊκή περίοδο και εν συνεχεία κατά τους μακρούς αιώνες της Διασποράς, οι πνευματικοί διδάσκαλοι του ισραηλιτικού λαού έδειξαν θερμή αγάπη για αυτό το είδος, που η ευσύνοπτη μορφή του παρείχε το ιδεώδες μέσο για να εκφραστεί το ιδιότυπο εβραϊκό χιούμορ και η ειρωνική αντίληψή του για τον κόσμο.

Ένα από τα κύρια θέματα των εβραϊκών παραβολών, διαχρονικά, είναι η εμπειρία του διωγμού στις ποικίλες εκφάνσεις της: η διαβίωση των εβραϊκών πληθυσμών σε εχθρικό περιβάλλον, οι διακρίσεις και οι διώξεις σε βάρος τους, η καταδυνάστευσή τους από μιαν αρνητικά διακείμενη κοσμική εξουσία. Η αποτύπωση αυτής της εμπειρίας, καθώς και ο στοχασμός γύρω από τη δοκιμασία της ιουδαϊκής ταυτότητας και την ενδεδειγμένη στάση του εβραϊκού λαού σε τέτοιες αντίξοες συνθήκες, διαπνέουν την αφηγηματική παραγωγή των Εβραίων διδασκάλων από το Ταλμούδ έως και τη νεωτερική εποχή. Στην παρούσα ανακοίνωση θα εξεταστούν μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα παραβολών, από διάφορες περιόδους στην ιστορία του εβραϊκού πνεύματος, όπου το θέμα του διωγμού και της δοκιμασίας κυριαρχεί, προσαρμοσμένο κάθε φορά σε διαφορετικές ιστορικές περιστάσεις, οι οποίες επιβάλλουν αντίστοιχους αφηγηματικούς τόνους και θεματικές μεταμορφώσεις. Από αυτήν τη συγκριτική μελέτη αναδεικνύεται η συνέχεια αλλά και η πρωτεϊκή πολυμορφία του θέματος στην εβραϊκή παράδοση.

Ο ραβίνος Ακίβα και άλλοι τανναείμ του Ταλμούδ χρησιμοποιούν τις παραβολές για να τονίσουν τη σημασία της προσήλωσης στην πνευματική και θρησκευτική κληρονομιά του Ισραήλ, σε πείσμα της καταπίεσης και των απαγορεύσεων της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η σπουδή του Νόμου και των ιερών Γραφών αποτελεί τον πυρήνα της ταυτότητας του εβραϊκού λαού και πρέπει να διατηρηθεί πάση θυσία, παρ’ όλες τις βίαιες διώξεις του καθεστώτος. Στην εποχή του χασιδισμού, ίσως υπό την επίδραση της δυναμικής και ανανεωτικής φύσης του κινήματος κατά τα πρώτα του στάδια, το θέμα του διωγμού αντιμετωπίζεται με αέρα νέας αισιοδοξίας. Η βαναυσότητα και οι απειλές της κρατικής εξουσίας παραμερίζονται με μαγικό τρόπο από τον προικισμένο ραβίνο, ο οποίος εξασφαλίζει υπερφυσικά τη σωτηρία του λαού του. Ο ένθερμος μυστικισμός και οι λαϊκές βάσεις του χασιδικού κινήματος αντικατοπτρίζονται σε αυτές τις παραμυθένιες ιστορίες. Τέλος ο Κάφκα, ο έσχατος κληρονόμος της παράδοσης του mašal, βυθίζει την πατροπαράδοτη εβραϊκή θυμοσοφία σε μαύρο χιούμορ και προσδίδει στις παραβολές του την αίσθηση του παράδοξου και του εφιαλτικού. Οι ήρωες των διηγήσεών του καταδιώκονται πρωτίστως από υπαρξιακό άγχος και δεν βρίσκουν τη λύτρωση ούτε με τη μελέτη των Γραφών ούτε με τη θαυματουργική σωτηρία. Η ταυτότητα του διώκτη και του θύματος φαίνεται ενίοτε τόσο αόριστη και περιεκτική, ώστε οι παραβολές καταλήγουν να αποκτήσουν πανανθρώπινη αξία και συμπαντικούς συμβολισμούς. Η εμπειρία του διωκόμενου Ισραήλ γίνεται συλλήβδην μια παραβολή για τη μοίρα της χειμαζόμενης ανθρωπότητας μέσα σε έναν εχθρικό κόσμο. Από τον Κάφκα και μετά είμαστε όλοι Εβραίοι.

The Sages differentiated among sources of Halacha, the Jewish judicial system, in as early as the Talmudic era. The Sages mentioned different categories to describe the various Halacha systems: "Laws of Moshe from Sinai" (Halacha Le'moshe Mi'Sinai), "from the Torah" (Deoraita), "from the Sages" (Derabanan), etc.
In this article, I discuss the term "Halacha Le'moshe Me'Sinai". I intend to introduce the different meanings it took on throughout history, and mainly, to describe the conflict that arose in relation to the use of this term. A great part of the Rabbis objected the very use of the expression "Halacha Le'moshe Mi'Sinai". While this sometimes leads to unfavorable and deprecating perceptions of the term, others based their entire judicial and spiritual world on this principle, harshly attacking any attempt to degrade the importance of the concept of "Halacha Le'moshe Mi'Sinai". As I present these various positions, I am analyzing the underlying reasoning of the Rabbis' opinions regarding the source of authority of the Jewish law system.
In my opinion, Rabbi Akiva adopted an approach that stated that every detail in the Halachic system holds its origin in the Holy Scriptures. According to this approach, the Midrash is what gives the Halacha its validity. Naturally, this approach does not acknowledge the concept of "Halacha Le'moshe Mi'Sinai". As I am showing in this article, Rabbi Akiva’s view was opposed by other rabbinic figures. Rabbi Yishmael gently implied his disapproval of Rabbi Akiva's approach, while El'azar Ben Azarya expressed his discomfort of Rabbi Akiva’s ideas overtly and directly. These Sages believed that there are laws that do not evolve from the Holy Scriptures. Rabbi Akiva's perception of the Halacha was not accepted by the Sages in following generations as well, and instead, the idea of "Halacha Le'moshe Mi'Sinai" was widely adopted.
In the modern era, after a great time in which this concept was approved by all, Zecharia Frankel pointed to the difficulties in this approach. Many opposed Frankels' ideas on the subject, and even questioned his religious beliefs. It seems no one has paid attention to the fact that we can find different approaches to the subject already in the Tannaitic period.