Neo Luddism

In the last few decades, so-called ‘new’ media has enabled a proliferation of writing platforms from e-books, blogging to online self-publishing. In response to the established ‘norm’ of digital writing, numerous writers have returned to basic, ‘anachronistic’ writing tools such as the typewriter, while others have never even relinquished these tools. Nietzsche famously claimed that our writing instruments are changing the way we think, and there is the somewhat Romantic belief that more archaic writing methods are linked to greater creativity and intellect, as opposed to newer technologies which are said to undermine critical thinking.
Writers including Don DeLillo, Will Self, and Cormac McCarthy are among those that still use manual typewriters to create their work, with Self espousing the benefits of the enforced discipline of typewriters. In the contemporary digital climate, this is not only considered strange and anachronistic, but also pretentious. Widespread reactions to the continued use of typewriters illustrates the extent to which contemporary culture abides by quite a rigid form of technological determinism; newer technologies are deemed superior, while old technologies are dismissed as trivial and obsolete. 
In light of the continued use of typewriters in the digital age, this paper explores the highly-maintained value in ‘old’ methods of writing, discussing the supposed link between the machine and an author’s creative and intellectual output. In so doing, this paper investigates claims relating to the strength of literature in accordance with particular writing technologies, highlighting recent commentary on the virtues of ‘slower’ technologies in the digital age.

Editors' note: The following article singles out q real crisis that is emerging in anarchism, not only in the U.S. but in Europe aswell: the steady degeneration ofa left-libertarion radical theory and practice into a bohemian, personalistic, and in many ways decadent lifestyle. In our view, the designation lifestyle anarchism could often be substitutedfor postmodernism throughout the arti c le.

-Discusses the influence of Slow philosophy, Slow Food movements, and social and environmental policy on principles and practices as they relate to media
- Offers a new ethical framework, rooted in sustainability, for the production and consumption of news media and digital devices
- Provides insight on media non-use and renegotiating media habits through mindfulness
- Introduces emerging vocabulary such as Slow Media, Mindful Media, and Green Media

The question of how and why people adopt technologies is an area that has received great scrutiny, but less attention is given to those who willingly choose to avoid particular technologies. This article considers current models of technology adoption and explores how technology influences us as a society and individually, paying special attention to how large-scale shifts in technological change come to bear on individuals who choose not to adopt specific technologies. By combining scholarship in the information sciences with observations from media ecology theorists, this article proposes a more nuanced view of technology adoption and resistance.

What do a small group of art educators who reached prominence in the 1960s, Disney and a neo-luddite have in common? On the surface they seem disconnected and dispassionate of each other. Reasons why they should have some form of interaction are that they each have a link to popular visual culture. And these links, although contestable, are the basis for an argument for the inclusion of popular visual culture and new technologies in art education. It becomes clear that the ideas brought forth by Tavin (2005) gain further credence in the context of examinations like those of Sun and Picker’s (2001) Mickey Mouse Monopoly, and the implications and effects on society via technology and mass media of these types of influences are further contextualized and criticized by Postman’s (1998) Technology and Society conference speech. Their ideas, although not entirely complementary, all point towards the importance of visual culture and influence of media and technology on education; supplicating a place in curricula at all levels.

The final, printed version of my paper whose first incarnation was published in CEE New Perspectives blog under the title "Between Karel Čapek and a Hard Brexit."  I reflect on Trump, Brexit, and the processes through which societies establish the boundaries of the human, by way of Mary Shelley and Karel Čapek.

In this thesis I trace the origins, morphology, and attributes of a particular strain of anti-materialism in the Western literary and cultural imagination of the second half of the twentieth century. I demonstrate that this strain relies on what Raymond Williams termed “organic form”, the fallacious belief that human society can and should follow a set of rules which can be objectively deducted from nature. I argue that this anti-materialism should be placed within the context of a long established anti-enlightenment tradition. Through an analysis of such writers as George Orwell, Aldous Huxley, JRR Tolkien, Edward Abbey, James Howard Kunstler, Chuck Palahniuk, Brian Aldiss and others I show how a common feature of this anti-materialism is a distrust of, and reaction against, modern technology. More specifically, I am interested in this thesis with examining the way in which this reaction allows for a curious confluence and convergence of progressive and reactionary tendencies. I argue that anti-technologism is a distinct and detectable mood in Western literature, and I trace its origins and influences. Without claiming to provide a functionalist analysis, I consider the role of anti-technologism in Western literature which I see as broadly facilitating an exploration and discussion of themes of cultural vitality and cohesion in the increasingly cosmopolitan and technologically advanced societies of the West. In pursuance of this, I focus in each chapter on a particular aspect of anti-technologism, to draw out its defining characteristics. By reference to other fictional and non-fictional texts I analyse and situate these characteristics to show how anti-technologism is the survival and mutation of earlier dogmas

This essay analyzes Marx’s world of monsters, machines, and magic; a motley and fascinating cast of characters which populates his 19th Century Gothic landscape. Each of these conceptual personae are entwined in a common drama but are called upon to represent distinct themes and singular movements that Marx brings into a whole in Capital, Volume One. This tripartite structure signal crucial moments and transitions that delineate the entire scope of Marx’s masterwork. Magic denotes the production and circulation of commodities, the creation of money and value-form, and the sleight-of-hand that produces the first instances of surplus-value. Machines characterize the revolution in the technical process of labor, the historical transition from manufacture to the factory, and reveal the exploitation of workers and their labor-power by capital. Monsters exemplify capital itself, the structure of accumulation that feeds and perpetuates it as a suicidal process, and the capitalists in the background whose guilt is never beyond doubt. One unique feature of this reading is that all of Marx’s monsters are brought together, at last, to commune and spell out a unified narrative than cannot be read in isolated chapters.

Dr. Ferrando (NYU) presenta da New York un contributo filosofico sulla disoccupazione tecnologica dal titolo "L'Intelligenza Artificiale Non Ci Uccidera' '"all'incontro "Robotica, Etica e Mondo del Lavoro", svoltosi all'Internet Festival di Pisa, l'8 Ottobre 2016. Dr. Francesca Ferrando e' una filosofa del Postumanesimo; attualmente insegna a New York (USA), presso la New York University (NYU). Il suo libro "Il Postumanesimo Filosofico e le sue Alterita' " e' appena uscito per la casa editrice ETS. Per maggiori info: www.theposthuman.org.

In the West German printing industry, labor conflicts culminated in the nationwide strikes of 1976, 1978 and 1984. In particular the 1978 collective action was mainly about technological change: Trade unions and work councils were looking for ways to defend the status of qualified jobs even though the challenge of automation was a watershed for working conditions in printing. This was crucial because the labor movement’s power rested on a strong force of qualified workers.
This article deals with printing union strategies during a period of intense automation. While only a minority of union members voted for categorical rejection of technological change, most union functionaries argued for cooperation. They proposed concepts for the concrete configuration of technological change, considering this the best option to defend qualified jobs. These concepts were based, in turn, on the respective expectations considering further technological development, on the one hand, and the approach to the idea of technological progress in general, on the other hand. This article hence examines the anticipations of technology and concepts by unions in securing qualifications under conditions of automation.

Primitivism is a marginal current of political thought. It is based on the concept of the return to the era of primitive past. However, primitivists view this concept as an inspiration rather than a closed vision of the future. The founders and followers of primitivism address problems which are ignored by scholars and politicians, and show that there are other, alternative ways of thinking about the future. Primitivism is a utopian thought, but this does not mean that it cannot be an inspiring source of new ideas concerning the reform of modern civilization in the ecological and axiological aspect. The main creators of modern primitivism are John Zerzan from the United States and John Moore from the United Kingdom. Primitivism shows ideological similarities to other trends of political thought which are in the peripheries of the modern sets of political ideas. They include: anarchism, tribalism, Luddism and agrarianism.

Przedmiotem artykułu są marginalne nurty myśli politycznej oraz ich sprzeczności i niedopowiedzenia. W artykule opisano następujące kierunki myśli politycznej: anarchizm, komunizm, nacjonalizm, monarchizm, transhumanizm, prymitywizm, ruralizm, a także narodowy anarchizm, narodowy bolszewizm i słowianofilstwo. Nurty te cechują się wewnętrznymi sprzecznościami i opozycyjnością wobec demokracji.

Τα τελευταία χρόνια αναφερόμαστε ολοένα και συχνό-τερα σε έναν «κοινωνικά υπεύθυνο σχεδιασμό», ο οποί-ος καλείται να διορθώσει την άλλοτε δημοφιλή αντίληψη ότι το design αφορά αποκλειστικά προϊόντα της αγοράς. Παράλλη-λα, κάποιες πρόσφατες «μετατοπίσεις» στη γλυπτική και στη σύγχρονη τέχνη ανανεώνουν το ενδιαφέρον της σχέσης μας με το design, τοποθετώντας το στο επίκεντρο της καθημερινότη-τας. Ακόμη και ως παρωδία από την πλευρά της εικαστικής πα-ραγωγής, ένας σχεδιασμός για το «δημόσιο καλό» μας προτρέ-πει να διαπιστώσουμε μιαν αλλαγή πλεύσης: την αντικατά-σταση του ασφυκτικά υψηλού σχεδιασμού με προτάσεις χρή-σιμες σε ένα κοινό που τον έχει ανάγκη. Αν, όμως, στην κυριο-λεκτική σημασία του «υπεύθυνου σχεδιασμού» αναγνωρίσου-με πως αυτός καλύπτει τις σχέσεις εμπιστοσύνης που ανα-πτύσσονται ανάμεσα σε μια επιχείρηση και στους πελάτες της, η επιτυχημένη εφαρμογή του σε προκαθορισμένες μη ευνο-ούμενες ομάδες μοιάζει ανεδαφική. O κοινωνικά υπεύθυνος σχεδιασμός αποτυγχάνει πολλές φορές στους στόχους του. Τούτο διότι το κοινό στο οποίο α-πευθύνεται δεν είναι αυτό που ενδιαφέρεται ενώ το κοινό που ενδιαφέρεται δεν είναι αυτό που θα επιθυμούσε. Οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι για πολλούς ριζοσπάστες σχεδιαστές το κοινό δεν υπήρξε εκείνο που οι ίδιοι αρχικά είχαν οραματι-στεί, γεγονός που δεν αποκλείει καθόλου την περίπτωση το ί-διο το αντικείμενο να πετύχει στην αγορά i. Ωστόσο, είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι στο μοντέλο της αγοράς οικονομίας διαμοιρασμού κάθε σχεδιασμός, όσο αυστηρός και σαφής κι αν είναι ως προς τις ανάγκες που κα-λύπτει, μπορεί να διατεθεί σαν ένας ανοικτός κώδικας και να προσαρμοστεί σε αμεσότερες απαιτήσεις. Στη γλώσσα της πλη-ροφορικής θα μιλούσαμε για λογισμικό ανοικτού κώδικα (open source software) που αφορά στους όρους της ελεύθερης διακί-νησης (free access) και της επαναχρησιμοποίησης (redistribution) ii. Ο ανοικτός κώδικας στο design μας βοηθάει να διαπιστώ-σουμε ένα άλλο «είδος» υπεύθυνου σχεδιασμού, ο οποίος α-κόμη κι αν δεν φέρει το πρόσημο του κοινωνικά «ευαίσθητου», γίνεται αντιληπτός σε χιλιάδες μικροσχεδιαστές της διπλανής πόρτας και αφορά αυθόρμητες λύσεις που υπαγορεύονται από την ίδια την πραγματικότητα. Σε μια μεταφορντική κοινωνία, που η εμπειρία της λιτότητας οδηγεί σε αντικαταναλωτικές συ-μπεριφορές και DIY πρακτικές, η σύγχρονη γλυπτική παρα-γωγή μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με τον παραμορφωτικό καθρέ-φτη αυτού του σχεδιασμού της αναγκαιότητας και των άμε-σων ευρέσεων iii. Σε αυτό το πλαίσιο, η επένδυση στην επινόηση ενός πρωτό-τυπου σχεδιασμού έχει ίσως μικρότερη αξία από την άμεση ε-πίλυση ενός προβλήματος με δάνεια από τις υπάρχουσες φόρ-μες και δομές. Πρακτικά αναφέρομαι στα καθημερινά προ-βλήματα που ένας πολίτης καλείται να λύσει και, ταυτόχρονα, σε εκείνα που στις εικαστικές τέχνες αντιστοιχούν σε ζητήμα-τα κατασκευής και συσχέτισης των υλικών. Επειδή σπάνια στην πορεία κάποιου εικαστικού είναι διαθέσιμο ένα εργα-στήριο με κατάλληλους τεχνικούς, παρατηρούμε συχνά μια συ-νειδητή εκ μέρους του κατάχρηση του «ανοικτού κώδικα», τον οποίο χρησιμοποιεί και αλλάζει ανάλογα με τις ανάγκες του. Οι διαφοροποιήσεις που προκύπτουν κατά τη διαδικασία παραγωγής ενός έργου δεν εστιάζονται αποκλειστικά στη φόρ-μα αλλά και στη μετατόπιση των εννοιών που προκύπτει όταν κάθε καινούργιο έργο βασίζεται δομικά σε κάποιο παλαιότερο. Αυτή η πρακτική δείχνει εν μέρει διαφορετική από τη χειρονομία της επανάληψης γύρω από ένα θέμα, αυτό που θα ονομάζαμε «etude» στη ζωγραφική παράδοση, γιατί συνήθως αποκλείει τη συνταύτιση με κάποια κεντρική ιδέα. Σε αυτό το σημείο έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε τη δημο-φιλή περιοδική έκδοση Τhe Whole Earth Catalog του Steward Brand που ξεκίνησε το '68 και συνεχίστηκε μέχρι το 1998 και το οποίο σύμφωνα με τον Steve Jobs αντικαθιστούσε τη μη-χανή αναζήτησης google. Αυτός ο κατάλογος με τη λογική των ενημερωτικών «εργαλείων» συμπεριλάμβανε, ανάμεσα σε άλ-λα, προτάσεις για επίπλωση, αρχιτεκτονική κήπων μέχρι και το σχεδιασμό σπιτιών και αφορούσε το lifestyle μιας νέας γενιάς που πρόσμενε τη χειραφέτηση από τον κυρίαρχο πρότυπο σχε-διασμό και του δικτύου αγοράς του iv. Σήμερα ο καθένας μπορεί να τροποποιήσει την έτοιμη πλη-ροφορία του κώδικα, ακόμη και αν αυτή βασίζεται σε ένα ανα-γνωρίσιμο σχέδιο που φέρει την επωνυμία μιας πασίγνωστης εταιρίας και να μην περιοριστεί σ' εναλλακτικές σχεδιαστικές προτάσεις. Την ίδια στιγμή, η τάση κάποιων σχεδιαστών να διαφορο-ποιούν το ρόλο τους από εκείνον του εικαστικού έχει περιορι-στεί. Αρκετοί κατασκευαστές σήμερα αυτοπροσδιορίζονται ως εννοιολογικοί designers. Αλήθεια, πόσους από τους τυπικούς εκπροσώπους του αμερικανικού μινιμαλισμού, όπως ο Donald Judd, δεν θα αποκαλούσαμε σήμερα «εννοιολογικούς σχεδια-στές»; Αυτό που αξίζει να επισημανθεί αναφορικά με το σχεδιασμό «ανοικτού κώδικα» είναι ότι παρέχει έναν τρόπο παρατήρη-σης και ανάλυσης των δυνατοτήτων επίλυσης προβλημάτων σχετικών με την τεχνική και το φυσικό περιβάλλον. O ακτιβιστής του σχεδιασμού John Emerson υπερασπίζεται σε μια συνέ-ντευξή του την ανάγκη εκπαίδευσης πάνω στο αντικείμενο, καθώς «βοηθά τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν ότι μπορούν να αλλάξουν ό, τι τους παρέχεται και να έχουν τη δύ-ναμη να διαμορφώσουν τα πράγματα και να αναγνωρίσουν τα πρότυπα και τα συστήματα πίσω από τις εικόνες, τα αντικείμενα και τους χώρους στη ζωή τους», βοηθώντας τους έτσι και στο «να συμμετέχουν ενεργά στις αποφάσεις που τους αφορούν» v. Σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς, όχι μόνο λόγω της υ-περφόρτωσης πληροφοριών αλλά επίσης από το γεγονός ότι η κοινωνία γίνεται όλο και πιο περίπλοκη, ο ακτιβισμός στο σχε-διασμό γίνεται μοιραία μια εφήμερη πράξη δίνοντας λύσεις στο παρόν. Αν το ερώτημα για την ηθική της επανάχρησης ενός αυστη-ρά οριοθετημένου σχεδιασμού τεθεί σε μακροπρόθεσμη κλί-μακα, θα διαπιστώσουμε πόσο ανέφικτη είναι οποιαδήποτε φιλοδοξία αποκλειστικότητας. Θα μιλούσαμε ακριβέστερα για μιαν εφήμερη «προσαρμογή», η οποία αν και θα συνέχιζε να α-νταποκρίνεται στις επείγουσες και άμεσες ανάγκες, δεν θα μο-νοπωλούσε τις λύσεις των προβλημάτων ενώ ενδεχομένως θα ήταν καταδικασμένη να αντικατασταθεί εν καιρώ από μια άλ-λη πληρέστερη ή διαφορετική εφαρμογή. Κάθε ερμηνεία ακολουθώντας το πνεύμα της εποχής της εί-ναι θεμιτό να τροποποιεί τα χαρακτηριστικά ενός έτοιμου σχε-διασμού και να του δίνει «λόγο» και ύπαρξη στο πλαίσιο που ε-πιθυμεί να το ορίσει. Όμως, κατά πόσο ένας σχεδιασμός του επείγοντος στη τέ-χνη όταν υιοθετεί στρατηγικές κοινωνικού σχεδιασμού μπορεί να έχει θετικό αποτέλεσμα χωρίς να υφίσταται αυτό στη πρά-ξη; Σήμερα, σε ένα πλαίσιο απόλυτου ανταγωνισμού, ακόμη και αν στη κλίμακα της μαζικής βιομηχανικής παραγωγής ε-πιβάλλονται κάποια χαρακτηριστικά δημοφιλή προϊόντα του σχεδιασμού, δεν είναι εύκολο κανένας «super» σχεδιασμός προϊόντος να επιβιώσει στις πολλές και διαφορετικές απαιτή-σεις που προκύπτουν στο χρόνο, καθότι μέσα στη λογική της ανανέωσης της οικονομίας βρίσκεται η ανάγκη για τόνωση της αγοράς με προϊόντα που αλλάζουν διαρκώς. Και αυτό είναι μάλλον ευτυχές, όσο και αν φαίνεται ενεργειακά σπάταλο και αντιπεριβαντολλογικό. Αν και για τους σχεδιαστές προϊόντων οποιοδήποτε λάθος εί-ναι απευκταίο πριν την τελική διανομή, στην πρακτική της τέ-χνης τα «ελαττωματικά» προϊόντα είναι επιθυμητά. Όταν επί-σης το σχεδιαστικό προϊόν δεν οφείλει να δοκιμαστεί στην α-γορά, αυτό το «σφάλμα» στην κατασκευή είναι αποδεκτό, δε-δομένου ότι απομακρύνεται με όρους πολιτικής από την κυ-ριαρχία ενός αποτελεσματικού «συνολικού σχεδιασμού». Θα καταχωρούσα στο «ολικό design» ένα χαρακτηριστικό καθημερινό αντικείμενο που όχι μόνο λύνει ένα πρόβλημα σχε-διασμού, αλλά η χρησιμότητά του είναι αναπόφευκτη ως απο-τέλεσμα της επιβολής της πολιτικής μιας κυβέρνησης ή του ε-πιθετικού marketing μιας πολυεθνικής εταιρείας. Πράγματι, ο σχεδιασμός με τα κριτήρια του νεολουδιτισμού (Neo-Luddism) θα μπορούσε να αποτελέσει το ιδανικό εργαλείο ενός αυταρχικού κράτους για την οριστική εξάρτηση από την τε-χνολογία ή την επιβολή μιας μικρής ελίτ εταιρειών, τα διαθέσιμα προϊόντα των οποίων θα όριζαν μια στιλιστική μονοκαλλιέργεια. Συνεπώς, αυτό που ονομάζουμε απαξιωτικά «ελαττωματικό προϊόν» ανήκει σε έναν συνειδητό «ρομαντισμό της αποτυ-χίας», εφόσον διατηρεί μια συνθήκη αναβλητικότητας προς το υποσχόμενο μέλλον της τέλειας εφαρμογής. Τούτη η ένδειξη της αποτυχίας μας προφυλάσσει από την υλοποίηση μιας ουτοπίας που συντηρεί σε όλες τις ιδεολογικές της αφετηρίες μιαν ολοκληρωτική προοπτική, με την έννοια ενός σχεδιασμού που θα στόχευε να καλύψει τους πάντες και να ορίσει τί είναι απαραίτητο και μη αμφισβητήσιμο.

The paper discusses the consequences of technological change for agent’s spiritual development, defined here as a form of experiencing one’s life, its meaning and relation with the key aspects of reality. The analysis revolves around the concept of “Butlerian jihad” adapted from Frank Herbert’s Dune. I start with brief discussion of Samuel Butler’s claim against the machines to pinpoint his and early XIX-century luddites’s insights into the consequences of technological development. This is followed by addressing anarcho-primitivist critique of industrial society by Theodore Kaczynski and John Zerzan. Part three deals with the notion of “jihad” which offers useful insights into both the religious presuppositions underlying some of the innovations, as well as enables rising some important questions concerning agent-related consequences of the wide spread use of technology. This, I argue, might be best dealt with within the virtue ethics framework.

Przedmiotem artykułu jest rozważenie znaczenia zmian, jakie dla form działania podmiotowego (duchowości) mają zmiany technologicznie. Przyjmując, że pewne punkty zaczepienia takiej refleksji dostępne są w popkulturowych formach oswajania postępu, jako osiowe wybieram pojęcie „dżihadu buteriańskiego” z powieści Diuna Franka Herberta, scalające kilka istotnych aspektów tak rozwoju technicznego, jak i refleksji nad nim. W części pierwszej, koncentrując się na drugim składniku tego wyrażenia, omawiam pogląd Samuela Butlera oraz wskazuję na znaczenie wystąpienie luddystów w początkach XIX w. W części drugiej rozwijam ten wątek omawiając krytykę społeczeństwa technologicznego formułowaną przez współczesnych anarchoprymitywistów. W części trzeciej zwracam uwagę na pierwszy element wyrażenia Herberta by wskazać na podmiotowe aspekty zmian technologicznych. W konsekwencji wskazuję kierunki analizy, dzięki którym etyka cnót może wypracować adekwatną odpowiedź na zagrożenia płynące ze strony technologii przy akceptacji korzyści zeń płynących.