İStanbul Sözleşmesi

Aile, her bilim dalının üzerinde fikir yürüttüğü ve tanımlamaya çalıştığı kadim bir müessesedir. Aile; din, hukuk, siyaset, iktisat ve sosyolojinin ele aldığı temel meselelerdendir. Bilinen insanlık tarihinde aile, daima toplu-mun temelini oluşturmuştur. Hukuk sistemlerinde de ailenin konumu bu paraleldedir. Hukuk, konuyu hak ve yükümlülükler açısından ele almakta-dır.
Bu eserimiz, aile üzerinde hukuki bir incelemeyi içermekte olup, farklı kitlelere hitap edebilmek için buna uygun bir dil ve üslup kullanılmıştır.
Eser, aile müessesinin geniş bir şekilde tetkikinden ziyade, aile kavramı ile yan yana gelmemesi gereken “şiddet” meselesi üzerinde yoğunlaşmıştır. Esasen şiddet, insana yaraşan bir şey değildir. Dolayısıyla sevgi, merhamet, şefkat, dayanışma, vefa gibi erdemlerin hâkim olması gereken bir yerde şiddetin konuşulması son derece üzüntü vericidir. Bu çalışmada, mevcut hukuki düzenlemelerdeki şiddeti önlemeye yönelik hükümlerin bu amacı sağlayıp sağlamadığı hukuki olarak incelenecektir.

Sosyoloji disiplinini, toplumsal olayları sadece açıklayan bir bilim olarak değil, kurgulayan ve yöneten bir bilim olarak kurnazca kullanan bir savaş türü ile karşı karşıyayız. Türkiye ve İslam Dünyası (hatta bütün insanlık) ne tür bir saldırıyla karşı karşıya olduğunun acaba farkında mı? 
“Sosyolojik Savaş, toplumun bağışıklık sistemini hedef alan, bütün savunma mekanizmasını felç ederek her türlü müdahaleye karşı zayıf düşüren ve bu sayede hedef toplumda sürdürülebilir bir çıkar ve hâkimiyet üstünlüğü kuran asimetrik bir savaş türüdür.”
“Sosyolojik Savaş, hedef toplumun belli kimliklerini kontrol etmeyi, yönlendirmeyi, kendi çıkarlarına ve amaçlarına uygun “formlara” dönüştürmeyi ve kullanmayı sağlıyor.”
Bu yazıda, “Toplumsal Cinsiyet” kavramını toplumun etnik, siyasi, dinî ve bir takım sosyal kimlikleri üzerinden yürütülen “Sosyolojik Savaş” bağlamında ele almaya çalışacağız.

6284 Sayılı Kanun, İstanbul Sözleşmesi ve Türk Ceza Kanunu çerçevesinde Kadına Karşı Şiddet

İstanbul Bilgi Üniversitesi Genç Hukukçular Kulübü tarafından düzenlenen “Türkiye’de Kadına Yönelik Şiddet ve Kadınların Mücadelesi” başlıklı Etkinlik, İstanbul

Eşe karşı gerçekleştirilen rıza dışı cinsel davranışların suç olarak kabul edilip edilemeyeceği tartışmalı bir konudur. Doktrindeki bir görüşe göre, evlilik birliği eşlere birbirlerinin cinsel duygularını tatmin yükümlülüğü yüklediği için eşe karşı gerçekleştirilen rıza dışı cinsel davranışların suç teşkil etmesi mümkün değildir. Bir diğer görüşe göre ise kişinin rızası hilafına gerçekleşen her türlü cinsel davranış, cinsel dokunulmazlığın ihlaline sebebiyet verdiğinden suç olarak telakki edilmelidir. 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 102. maddesinin ikinci fıkrasında eşe karşı işlenen nitelikli cinsel saldırı fiili şikâyete tabi bir suç olarak açıkça düzenleme altına alınmıştır. Ancak, ilgili maddenin düzenleme şeklinden suçun basit halinin eşe karşı işlenip işlenemeyeceği hususu anlaşılmamaktadır.  Çalışmamızda, TCK m. 102/f. 1’de düzenlenen “basit cinsel saldırı” suçunun eşe karşı işlenip işlenemeyeceği hususu tartışılacaktır. 

It is a controversial issue whether non-consent sexual behavior against spouses can be considered as a crime. According to a part of the doctrine, it is not possible for the non-consensual sexual acts against the spouse to be a crime because the marriage unity imposes obligations on the partners to satisfy each other's sexual feelings. According to another opinion, any non-consensual sexual acts against the person should be considered as a crime because it causes a violation of sexual inviolability. The qualified form of sexual assault against the spouse which regulated under 102/2nd article of Turkish Penal Code (Law no. 5237) was clearly regulated as an offence that prosecuted on complaint. However, it is not understood from the way in which the relevant article is regulated whether the basic form of the offense can be committed against the spouse. In our study, whether the crime of basic sexual assault which regulated under the article102/1st can be committed against the spouse will be discussed

Bu çalışmada 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 102. maddesinde  düzenlenen eşe karşı cinsel saldırı eylemlerinin kovuşturulmasının şikayet şartına tabi olarak düzenlenmesi, uygulamada yol açabileceği sorunlar ve Kadına Yönelik Şiddet ve Aile İçi Şiddetin Önlenmesine ve Bunlarla Mücadeleye Dair Avrupa Konseyi Sözleşmesi  (“İstanbul Sözleşmesi”, Council of Europe Convention on Preventing and Combating Violence Against Women and Domestic Violence,)  çerçevesinde değerlendirilecektir.

Evet yaşam, biyo-iktidarın ipoteği altındadır. Peki bütün yaşamlar eşit şekilde mi? Ben böyle olmadığını anlatmaya çalışacağım. Biyoiktidarın suretleri ataerkildir. Yaşamın ipotek altına alınışı bir iktidar politikasıysa ve iktidar ataerkilse –ki böyledir– o halde biyoiktidarın saldırgan düzenleyiciliğinin ve denetleyiciliğinin hedefinde kadın bedenleri vardır. Yaşam, ölüm, beden ve nüfus bir arada düşünüldüğünde ataerkil ve heteronormatif bir tahayyül kolaylıkla kadın bedenini öne çıkartır. Ölümlü bedenleri hayata getiren bedenler ve böylelikle de nüfusu var edenler kadın bedenleridir. O halde ataerkil biyoiktidarın temel hedefi de kadın bedenleridir ve bu iktidar kadın bedenleri üzerinde uygulanan baskı, denetim ve ceza pratikleri olarak ortaya çıkar. Bu çalışmada, biyoiktidarın tarihini, onun ataerkil pratikler üzerinden var olduğu iddiasını sınayan bir soykütük üzerinden ele almayı deneyeceğim.

Erken dönem Hıristiyan düşünürlerinden St. Augustinus’un (M.S. 354-430) doktrin haline getirdiği ve devlet aklının içine soktuğu “ilk günah” mitosunu ataerkil biyoiktidar sorunsalının çıkışına koymayı öneriyorum. Elbette ataerkil biyoiktidarın pratikleri olan, kadın bedeninin düzenlenmesi ve cezalandırılması pratikleri 4. yüzyılda ortaya çıkmış değildir. Augustinus, yeni bir sabitlik ortaya çıkarmıştır. Artık herkes ilk günahın yükünü taşıyan günahkârlardır ve bu lanet, ruh/beden ikiliğinde akıl ile kontrol edilemez zaafların taşıyıcısı olan bedene hapsolmuş Havva yüzündendir. Kilise ve dolayısıyla inananlar bu iddiayı kabullendiler ve mantıklı buldular ki ilk günah doktrininin yarattığı, düzen için tehdit unsuru olan kadın düşüncesi henüz bin altı yüz yıldır yaşamakta.

Bugüne bakarken Adalet ve Kalkınma Partisi’nin 2011 yılında ilk imzacısı olarak imzaya açtığı ve 2021 yılında da tarafı olmaktan çıktığı “Kadına Yönelik Şiddet ve Aile İçi Şiddetin Önlenmesi ve Bunlarla Mücadeleye Dair Avrupa Konseyi Sözleşmesi” ya da bilinen adıyla İstanbul Sözleşmesi’ne odaklanacağım. Sözleşme’nin düzgün bir biçimde uygulanmamış oluşunun ve nihayet tek taraflı feshinin kadına yönelik şiddetin ataerki-şiddet-devlet üçgeninde şekillenişindeki yerini ortaya koyacağım.

20 Mart gecesi Cumhurbaşkanlığı kararnamesiyle İstanbul Sözleşmesi'nden çıkıldı. Bunun hukuki düzlemde mümkün olup olmayacağına dair tartışmalar sürmekte. Fakat sonuçta Erdoğan, bir hafta sonra yine bir Cuma namazı çıkışında "gireriz ve girdiğimiz gibi de çıkarız" sözleriyle bu işi bitirdiğini duyurdu. Yaklaşık iki yıldır dindar muhafazakâr eril bloğun Yeni Akit ve Yeni Şafak'taki ve çeşitli dergilerdeki temsilcileri, çeşitli dernek, vakıf gibi kuruluşlar İstanbul Sözleşmesi'nin kaldırılmasına dair yoğun propagandalar yaptılar. Eğer kaldırılmazsa AKP'nin oy alamayacağını söyleyerek tehdit ettiler. Bugün geldiğimiz noktada bunlar köşelerinden teşekkür yazıları ve mesajları yazdılar. Fakat bununla yetinmeyecekleri açık. Çünkü sırada nelerin kaldırılması gerektiğine dair çeşitli talimatlarda bulunmayı ihmal etmediler. Örneğin Yeni Akit'ten Abdurrahman Dilipak, sırada CEDAW[1] ve Lanzarote[2] olduğunu yazdı. Ona göre Türkiye AB'ye de rest çekmeli, Vatikan'ın yaptığı gibi Müslüman Halklar Topluluğu'nu örgütlemeli, yeni bir uyanışı başlatmalı ve riskli isimlerden uzak durarak yeni kabine değişikliği yapmalı.[3] Aynı gün yine aynı gazeteden Ali Karahasanoğlu ise, "Cennet, annelerin ayaklarının altındadır" hadisi şerifini, daha yüksek sesle ve daha fazla söylememiz gerekir; İstanbul Sözleşmesi'nin yürürlükte olduğu tarihlerdeki kadın cinayet sayısı ile bu sözleşmeden vazgeçildikten sonraki asgariye inmiş kadın cinayet sayısını göstererek feministleri morartmamız gerekir; "Kadına şiddeti önleme" adı altında, "toplumsal cinsiyet" kavramlarının topluma dayatılmasının, "cinsiyet yönelimi" ile toplumun zehirlenmesinin önüne geçmemiz, Kadına şiddetin önlenmesinin lafla değil, eşcinselliği meşrulaştıran sözleşmelerle değil, inancımıza daha fazla bağlanarak önleneceğini göstermemiz gerekir dedi.[4] İstanbul Sözleşmesi'nden çekilme kararını iktidarın önde gelen isimleri nasıl değerlendirdi? Cumhurbaşkanlığı İletişim Başkanı Fahrettin Altun, "başlangıçta kadın haklarının güçlendirilmesini teşvik etmeyi amaçlayan İstanbul Sözleşmesi, Türkiye'nin toplumsal ve

Bu çalışmanın odak noktasında Avrupa Birliği’nin İstanbul Sözleşmesine katılım süreci ve bu süreçte farklı tercihlere sahip aktörler arasındaki tartışma ve rekabet yer almaktadır. Avrupa’da 1950’li yılların sonunda varlık kazanan bölgesel bütünleşme deneyimi, zaman içinde farklı politika alanlarında üye devletlerden Birlik düzeyine aktarılan yetkilerle yeni politika alanlarına yayılmıştır. Birlik üyesi tüm devletler açısından ortak bir problem olan kadına yönelik şiddet, Birliğin tarihsel süreçte politika üretmeye ve faaliyet göstermeye yetkili hale geldiği konulardan biri olmuştur. Bu yetki paylaşımı sonucunda kadına yönelik şiddet alandaki adımlar, üye devletler ve Birlik tarafından üretilen politika ve uygulanan araçlar yoluyla atılmıştır. Avrupa Birliği’nin kadına yönelik şiddetle mücadele konusunda sıklıkla en ileri ve hukuki bağlayıcılığa sahip tek uluslararası belge olarak anılan Avrupa Konseyi İstanbul Sözleşmesine katılımı da Birliğin kadına yönelik şiddetle mücadele alanındaki faaliyetlerinin bir uzantısıdır. Avrupa bütünleşmesi en başından beri ulusüstücü ve hükümetlerarasıcı güçler arasındaki rekabetle şekillenmiş ve bu rekabetin tarafı olan aktörler arasındaki güç dengesinin sonuçlarını yansıtmıştır. Birliğin Sözleşmeye katılımı da ulusüstücü-hükümetlerarası ikilemi perspektifi temelinde analiz edilebilir. Bu bağlamda Sözleşmeye katılımı destekleyen aktörleri ulusüstücü, katılıma dair şüpheleri olan aktörleri de hükümetlerarasıcı olarak konumlandırmak ve Avrupa bütünleşmesini en başından beri şekillendiren bu iki eğilimin temsil eden bu aktörler arasındaki rekabetin İstanbul Sözleşmesine dair katılımda belirleyici olduğunu ileri sürmek mümkündür. Çalışmada ilk olarak Avrupa bütünleşmesinin hükümetlerarasıcılık-ulusüstücülük rekabeti boyutu ele alınmaktadır. Ardından İstanbul Sözleşmesi ve Avrupa’da kadına yönelik şiddetle mücadele açısından önemi, Avrupa Birliği’nin Sözleşmeye katılım saiklerinin anlaşılması açısından incelenmektedir. Son olarak, Avrupa Birliği’nin İstanbul Sözleşmesine katılım süreci ile ulusüstücü ve hükümetlerarasıcı aktörlerin konuya yaklaşımları üzerinde durulmaktadır. Çalışmanın sonucunda Avrupa Birliği’nin İstanbul Sözleşmesine katılımına dair gelecek süreçte yaşanabileceklere dair öngörülerde bulunulması hedeflenmektedir.

Hukuk Uyuşmazlıklarında Arabuluculuk Kanunu’na göre, aile içi şiddet iddiası içeren uyuşmazlıklar ile Ceza Muhakemesi Kanunu’na göre uzlaşmaya tabi olmayan suçlarla ilgili uyuşmazlıklar arabuluculuğa elverişli değildir. Kadınlara Yönelik Şiddet ve Aile İçi Şiddetin Önlenmesi ve Bunlarla Mücadeleye İlişkin Avrupa Konseyi Sözleşmesi aile içi şiddet içeren uyuşmazlıklarda sadece zorunlu arabuluculuğu yasaklamıştır. Bu nedenle taraflar aile içi şiddet iddiası içerse de üzerinde serbestçe tasarruf edebilecekleri aile uyuşmazlıklarında ihtiyari arabuluculuğa başvurabilmelidir. Bir uyuşmazlığın, Ceza Muhakemesi Kanunu uyarınca uzlaşma kapsamına girmeyen bir suçla ilgili olması halinde arabuluculuğa başvurulamaması sonucu doğuran düzenleme ise tamamen kaldırılmalıdır. Aile içi şiddet ve uzlaşmaya tabi olmayan suçlarla ilgili uyuşmazlıklar bakımından getirilen sınırlamanın kaldırılması, arabuluculuğun uygulama alanını büyük ölçüde artıracaktır.

Muhafazakarlık, insanlar arası doğal bir eşitsizlik olduğunu benimseyen, geleneksel yapılara sırtını dayamış, toplumsal cinsiyet politikaları üzerinde oldukça etkili siyasi bir ideolojidir. Çıkış noktasına bakıldığında, refah devleti döneminde oluşturulmaya çalışılan toplum düzeninin sürdürülebilmesi adına kadınlar üzerinden geliştirilen politikaları görürüz. Kadınlar hem yeniden üretimin sağlanabilmesi için ev-içi ücretsiz bakım emeği sunmalı hem de biyolojik yeniden üretimin bir parçası -hatta her şeyi- olarak toplumun anası, gelecek neslin inşacısı konumundadır. Yeni muhafazakârlık ise aile, din ve cemaat gibi geleneksel yapıları miras alarak, liberalizmle çıktığı bu uzun soluklu yolda varlığını sürdürmektedir.

İstanbul Sözleşmesi / Kadına Yönelik Şiddet ve Aile İçi Şiddetin Önlenmesi ve Bunlarla Mücadeleye Dair Avrupa Konseyi Sözleşmesi-İstanbul, 2011

Kadına yönelik şiddet ve aile içi şiddeti önleme ve bununla mücadelede temel standartları ve devletlerin bu konudaki yükümlülüklerini belirleyen uluslararası nitelikteki ilk ve en kapsamlı Avrupa Konseyi Sözleşmesidir. 2011 yılında İstanbul’da imzalandığı için İstanbul Sözleşmesi olarak anılmaktadır. İlk imzacı devlet ise "Türkiye"dir.
Sözleşme, Avrupa Konseyi tarafından desteklenmektedir ve taraf devletleri hukukî olarak bağlamaktadır. Kadına karşı şiddeti bir insan hakkı ihlali ve ayrımcılık türü olarak tanımlayan, bağlayıcı nitelikte ilk uluslararası düzenlemedir.

Geçtiğimiz günlerde canice öldürülen aynı üniversitede okuduğum,aynı sokakta karşılaştığım,aynı kaldırımda yürüdüğüm ve belkide aynı kafede oturduğum Pınar Gültekin anısına…

Her gün belkide her dakika dünyada bir kadın şiddete maruz kalmaktadır.Bu şiddetin sadece fiziksel değil,psikolojik,ekonomik ya da cinsel şiddet olduğunu unutmamak gerekir.Birleşmiş Milletler verilerine göre dünyada her üç kadından biri şiddete maruz kalmakta, yine aynı verilere göre cinsel istismar ve şiddete maruz kalan kadınların yarısını 16 yaşından küçük kız çocukları oluşturmaktadır. Yine dünyada her dört kadından birinin hamileliği boyunca fiziksel ya da cinsel istismara uğruyor olması şiddetin sınır tanımazlığını da ortaya koymaktadır.

Kadın cinayetleri, çocuk istismarı, çocuk gelinler, kürtaj, pornografi, translar, kuirler, LGBT+ alfabede harf, " insan " da huzur bırakmayan konular. Üstelik bu konuları dillendiren genelde kendisine " bayan " denmesine bile itiraz eden, eşitlik talep edip 8 Mart yürüyüşlerinde erkek görmeye tahammül edemeyen kadınlar hatta " kadın mıdır kız mıdır bilinmeyenler". Onlar da yetmezmiş gibi bir de Onur adını verdikleri yürüyüşlerde ortalığa saçılan bu kez de erkek midir kadın mıdır belli olmayan " sap " kınlar var. Bu arada " Onur " ne de güzel bir " erkek " ismi değil mi? Endişelenmeyin kadın ve erkek isimleri ile ilgili fazlası ile banal ve ajitatif örneği verip işte gördünüz mü sadece erkekleri böylesine sıfatlara layık görüyorsunuz demeyeceğim. Yaşadığımız ve anlatmaya çalıştığımız her şey fazlasıyla banal ve ajitatif zaten. Hepimiz toplumsal cinsiyet düzeni ile doğallaşan bir şiddet ile sarmalanmış durumdayız. Sorun şiddetin " norm " alleşmesi hatta hem toplumsal hem hukuksal açıdan bir norm olarak kabul edilmesi. Hegemonik erkeklik biyolojik cinsiyete bakmaksızın herkese korku salıp itaat üretiyor. Ancak her gün önümüze çıkan birbirinden trajik olaya, rakam olarak bile korkutucu bir boyuta ulaşmış tabloya rağmen cinsiyete dayalı şiddeti bile tartışmak kolay değil. Ne vakit toplumsal cinsiyetten söz açmaya çalışsak aynı soru ile karşılaşıyoruz: Ekonomik kriz hepimizi yaşayamaz hala getirmişken, ülke toplumsal olarak kutuplaşmışken hukuk devletinin dahi ortadan kalktığı böylesine bir atmosferde bu tartışmanın yeri ve zamanı mı? Sol muhalefet bu soruyu genelde olabildiğince naif şekilde ama tartışmaya yer vermeyen bir kesinlik içerisinde dile getiriliyor. Zaten bütün sorunlarımızın kaynağı kapitalist sistem değil mi? Bir devrime bakmıyor mu her şeyin değişmesi? Şimdilik biraz huzur versek? Tek kurtuluş yolu zincirlerinden başka kaybedecek şeyi olmayan herkesin bir araya gelmesi değil mi? Kadınmış, erkekmiş, geymiş, kuirmiş, hele bir de siyahi mülteci bir geymiş. Hepimiz ezilen değil miyiz? Zincirleri birbirine dolayıp hepimizi hareketsiz hale getirmekten başka ne anlama gelir bütün bu tartışmalar? Sadece muktedirlerin işine yaramaz mı? Kime nasıl hitap edeceğimizi şaşırmışken nasıl birlik olup mücadele edebiliriz? Doğrusunu söylemek gerekirse bence tüm bu eleştiriler ve hatta suçlamalar bol atıflı tarihsel materyalist açıklamalarla süslense bile ancak " hayatın yeşil ağacı " nı çoktan bir yana bırakmış idealist bir zihnin ürünü olabilir ancak. Üstelik bu idealist zihin ideolojik kaygılarla kapılarını güncel tartışmalara kapattığından olsa gerek neoliberal küresel dönüşümden, güvencesiz esnek üretim şekillerinden, çocuk işçiliğin ve ev içi emeğin bu yeni sistemde oynadığı rolden de sanırım bihaber. Zincirlerimiz gerçekten bir hayli karışmış durumda ama bunu yapan sistemin ekonomik alt yapısını toplumsal cinsiyet veya ataerkil sistemle birlikte okuyarak daha derinlikli bir tartışmanın konusu haline getiren kapitalist sömürüyü, cinsiyetçilik, ırkçılık, post emperyalist tartışmalar, bölgesel savaşlar ve mülteci krizleri ile yan yana getirerek keşisimsel bir analizle ortak bir mücadele hattı örmeye çalışan feministler ya da kuirler değil, neoliberal kapitalist sistemin ta kendisi. Çünkü yapılması gereken durumu yok saymak değil çözümlemeye uğraşmak. Diğer yandan muhafazakârlar bakımından bu tartışmanın kendisi zaten " doğaya " aykırı. Cinsiyet düzenine karşı çıkmak doğayı reddetmek demek. Kadınsan kadınsındır. Erkeksen erkek. Toplumda herkesin belli rolleri ve uyması gereken kurallar vardır. İnsan topluluğunun

Bu çalışma, İslamcı basının, kadınları şiddetten korumak amacıyla oluşturulmuş önemli bir hukuki belge niteliği taşıyan İstanbul Sözleşmesi’ne karşı çıkışını konu edinmektedir. Çalışmanın örneklemini, Milli Gazete’nin 2020 yılının Mayıs ayına ait köşe yazıları oluşturmaktadır. Gazetenin, İstanbul Sözleşmesi’ne karşı çıkışını nasıl dile getirdiğini ve bu amaçla hangi söylemsel stratejileri kullandığını açığa çıkarmak amacıyla köşe yazıları, söylem analizi yöntemiyle incelenmiştir. Teun A. van Dijk’ın referans alındığı çalışmada, Milli Gazete’nin İstanbul Sözleşmesi karşıtlığını “yok edilme” tehdidi üzerinden kurguladığı ve “yok edilme” tehdidini de üç farklı tema üzerinden dile getirdiği belirlenmiştir. Bu çerçevede, tüm köşe yazarlarının gerçekçi olmayan birtakım iddialarla sözleşmeyi hedef aldıkları ve sözleşmeye karşı çıkışlarını, İslamcı ideolojinin hem dinden hem de ataerkil düşünceden devşirdiği cinsiyetçi söyleme dayandırdıkları tespit edilmiştir.

20 Mart 2021 tarihli ve 31429 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanan 3718 sayılı Cumhurbaşkanı kararı ile “Kadınlara Yönelik Şiddet ve Aile İçi Şiddetin Önlenmesi ve Bunlarla Mücadeleye İlişkin Avrupa Konseyi Sözleşmesi”nin Türkiye Cumhuriyeti bakımından feshedilmesine karar verilmiştir. Kararın dayanağı olarak da 9 sayılı Cumhurbaşkanlığı Kararnamesinin (CBK) 3. maddesi gösterilmiştir. Resmi Gazete’de yayımlanmasından itibaren İstanbul Sözleşmesi olarak da adlandırılan söz konusu sözleşmeden çekilme kararı ve kararın dayanağı olan CBK hükmü kamuoyunda yoğun tartışmalara yol açmıştır.

Yazıda hem çekilme kararının hem de kararın dayanağı olan Cumhurbaşkanlığı kararnamesi hükmünün 1982 Anayasası çerçevesinde kısa bir değerlendirilmesi yapılmaktadır. Bu amaçla ilk olarak 3718 sayılı karar ele alınacaktır. Ardından kararın dayanağı olan 9 sayılı Cumhurbaşkanlığı Kararnamesi’nin 3. maddesi incelenecektir. Son olarak tespit edilen sorunların ne şekilde çözülebileceğine ilişkin önerilerde bulunulacaktır.

https://blog.lexpera.com.tr/istanbul-sozlesmesinin-turkiye-cumhuriyeti-bakimindan-feshedilmesi-hakkinda-kararin-1982-anayasasi-bakimindan-degerlendirilmesi/

Ursula von der Leyen Başkanlığındaki yeni Avrupa Komisyonu 27 Kasım 2019’da güven oyunu almıştır. 1 Aralık 2019’da göreve başlayacaktır. Bilindiği gibi Avrupa Komisyonu Başkanlık seçimi ve komiserlerin belirlenmesi tartışmalı bir süreç olmuştur.