Nie znoszę ograniczeń.

W ostatnim tygodniu listopada były u nas wnuczęta, więc był niezły Misz masz.
Przy okazji podglądnęłam u Wiktorii jak wyglądają te lekcje on line.
Moim zdaniem tym nauczycielom należą się słowa uznania.
Wiktorii nauczycielka jest osobą, która nie pozwala dzieciom wchodzić sobie na głowę, pomimo tego trudno jej jest ogarniać to całe towarzystwo, bo dzieci są głośne, rozkojarzone, przekrzykują się, widać u nich brak karności i bardzo często tzw. kindersztuby.
A wieczorami, kiedy wnuczęta szły spać, ja kompletowałam i pakowałam im kalendarze adwentowe.
Kiedy więc z końcem tygodnia wrócili do swego domu, pierwszy raz szczerze się z tego ucieszyłam.
Ogarnęłam dom „po dzieciach”, jeszcze ostatnia wizyta u dentysty (mam już wreszcie „komplet” uzębienia;) i nadszedł 2 grudzień.

Na zabieg byłam umówiona na 10.00, do domu wróciłam o 14.00.
Sam zabieg trwa ok. 8-10 min. reszta to czekanie przed zabiegiem i ok. 45 min. po zabiegu.
Sam zabieg nie boli , nie jest nieprzyjemny, najgorsze jest zakraplanie oka przed zabiegiem.
Właściwie nie jest to zakraplanie, ale zalewanie, ale też nie jest to coś, co powoduje traumę, taką jaką ostatnio powoduje u mnie sam widok dentysty;).
Tak więc 29 grudnia na zabieg  oka prawego pojadę już na luzie i bez spinki.
Rezultat po zabiegu – dla mnie rewelacja.
Na pewno pozbędę się okularów do chodzenia i do komputera.
Do czytania będę musiała mieć nowe, dużo słabsze od tych, które mam teraz.
Z tym, ze ten okres przejściowy między pierwszą operacją a wygojeniem się oka po drugiej operacji jest bardzo uciążliwy.
Bo jedno oko jest naprawione i widzi dobrze, a drugie źle, więc w sumie chodzę bez okularów, widzę dość dobrze dopóki nie trzeba coś przeczytać, napisać, zrobić coś precyzyjnego – wtedy zonk!
Żadne okulary teraz nie pasują.
Kiedy piszę ten post mam zasłonięte to oko, które czeka na zabieg, patrzę tylko tym okiem operowanym i jest bomba.
Ale tak na dłuższą metę się nie da, bo jak na razie muszę to oko po zabiegu jeszcze oszczędzać.
Więc wyobraźcie sobie osobę, która lubi życie w ruchu a teraz nie może się krzątać, bo bardzo wyraźnie powiedział mi okulista – nie wolno się pochylać, napinać mięśni brzucha, zbyt gwałtownie kasłać, śmieć się, wydmuchiwać nosa.
Na pierwszy rzut oka te obostrzenia nie są drastyczne, ale popróbujcie np. zasłać/rozebrać łóżko nie pochylając się. Dopiero jak nam nie wolno wykonywać jakichś ruchów zauważamy, ile razy w ciągu dnia je wykonujemy i jak one są nam potrzebne.
A jak jeszcze człowiek ma ograniczone czytanie (książek i w komputerze) i oglądanie telewizji to się człowiek robi drażliwy, po prostu bomba z opóźnionym zapłonem💣.
Próbowałam słuchać audiobooka i też nic z tego, u mnie bardziej rozwiniętym organem poznawczym są oczy a nie uszy.
Tak więc mniej więcej do połowy stycznia jestem uziemiona.
Niby dobrze się czuję, ale … działanie na pół gwizdka to nie dla mnie, bo ograniczenia bardzo źle znoszę😠.
To na razie tyle, i tak pisałam ten post na trzy raty, ale niestety, jest, jak jest .
No to na razie👄.