"Πριν να φέρετε ξένους διαιτητές, φέρτε ξένους δημοσιογράφους και ξένους φιλάθλους. Έτσι γλίτωνε από τα περισσότερα κακά. Όταν δε θα είστε έτοιμοι, φέρτε και ξένες διοικήσεις ώστε να μην υπάρχει καμία περίπτωση πισωγυρίσματος. Αυτά διότι εμείς δεν τιμούμε το μπασκετάκι που μας δίνεται απλόχερα. Ας το χαίρονται όσοι το εκτιμούν και ας είναι εισαγόμενοι.
Θα προσπαθήσουμε να αντισταθούμε στους πεινώντες και διψώντες για τα 15 λεπτά φήμης και θα μιλήσουμε για μπάσκετ.
Το πρωτάθλημα το πήρε η ομάδα που είχε τους καλύτερους γκαρντ και αυτό είναι το αξίωμα που καθορίζει τα πάντα στην Ελλάδα. Ο Παναθηναϊκός, πιθανώς στην χειρότερή του χρονιά αγωνιστικά, χάρις στην προνοητικότητά του έχει γεμίσει από σπουδαίους πλέι μέικερ και σουτέρ οπότε πήρε τον τίτλο.
Το πρωτάθλημα το πήρε η ομάδα η οποία δούλεψε περισσότερο στην επίθεση. Έβγαλε σουτ, έκανε διαφορετικά πράγματα και σε συνδυασμό με την σκληρή άμυνα πέτυχε το θαύμα ενός όγδοου συνεχόμενου πρωταθλήματος, φέτος στην έδρα του αντιπάλου.
Το πρωτάθλημα το πήρε η ομάδα που μετέφερε τα προβλήματά της στον αντίπαλο. Το άγχος, την πίεση, τον εκνευρισμό. Και αυτό είναι απόρροια της πείρας.
Το πρωτάθλημα το πήρε η ομάδα που διαχειρίστηκε καλύτερα τους διαιτητές. Χωρίς περιστροφές ο Παναθηναϊκός πήρε σημαντικά σφυρίγματα όταν χρειάστηκε στον τρίτο αγώνα, όμως κατέκτησε το πρωτάθλημα ακόμα και όταν δεν ήταν όλα δικά της όπως στο ...τέλος της τέταρτης αναμέτρησης. Και όποιος διαθέτει μεγάλους πλέι μέικερ, στο τέλος ότι κι αν του κάνουν οι διαιτητές θα βρει τρόπο να βάλει το ένα καλάθι το οποίο χρειαζόταν.
Το πρωτάθλημα το πήρε η ομάδα που ήταν έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα για τον τίτλο. Από τον πρώτο αγώνα(με εξαίρεση την δεύτερη αναμέτρηση) μέχρι τον τέταρτο οι παίκτες του Παναθηναϊκού είχαν πάθος και καθαρό μυαλό για το πρωτάθλημα, γνώριζαν ακριβώς τί έπρεπε να κάνουν.
Το πρωτάθλημα το πήρε η ομάδα που ο προπονητής της και οι παράγοντές της γνώριζαν καλά πώς να λειτουργήσουν σε κάθε στιγμή μέσα στα παιχνίδια. Από την παραμικρή αλλαγή μέχρι τις διαβουλεύσεις για την επανέναρξη του τέταρτου, ο Παναθηναϊκός έδειξε πόσο σημαντικό είναι να μεγαλώνει, να ωριμάζει ένα σύνολο μαζί και όχι μόνο οι παίκτες διότι τα πάντα χρειάζονται στο ...ελληνικό μπάσκετ.
Το πρωτάθλημα το πήρε ΟΜΑΔΑ. Η ΟΜΑΔΑ
Επειδή ακόμα και οι...αντιστασιακοί, λυγίζουν, δύο τρεις σκέψεις.
Είμαστε πολύ λίγοι ως άνθρωποι όταν μπροστά στα μάτια μας υπάρχει πανό που «εύχεται» την μεγαλύτερη κατάρα για έναν συνάνθρωπό μας(το πανό για τον Διαμαντίδη)και υπάρχει χέρι που το γράφει και δεν καταλαβαίνει τί σημαίνει. Δεν υπάρχει δε ένα χέρι να το κατεβάσει και να το δώσει σε αυτόν που το έγραψε να το «καταπιεί» χωρίς να ανοίξει το στόμα;
Είμαστε πολύ λίγοι ως άνθρωποι όταν αποθεώνουμε έναν αθλητή επειδή έφτυσε συνάδελφό του και τον κάνουμε σύνθημα. Ο Διαμαντίδης(για τρεις τέσσερις αγώνες) και ο Τεόντοσιτς (για έναν, δύο) δεν έπρεπε να βρίσκονται στο παρκέ μετά την γροθιά, έστω και ως κίνηση, του δευτέρου και την φτυσιά του πρώτου αλλά εδώ δεν έχουμε παιδεία θα έχουμε δικαιοσύνη. Όταν όμως μεγάλοι σύλλογοι μόνο και μόνο για να σηκώσουν ένα πρωτάθλημα, δεν αποδεικνύονται μεγαλύτεροι από τον κάθε Διαμαντίδη, τότε είμαστε πολύ λίγοι. Διότι σήμερα αποθεώνονται οι δύο, αύριο άλλος ένας που έριξε κουτουλιά και μετά θα αναγάγουμε τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη σε οσιομάρτυρα. Ένα συγνώμη στα ελληνικά και τα σέρβικα; Όχι από τα χαϊδεμένα παιδιά. Ε, ρε Στερν που σας χρειάζεται να δείτε παρκέ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012.
Είμαστε πολύ λίγοι όταν καταλήγουμε να σκυταλοδρομούμε για το ποιος θα έχει τον πιο φανατισμένο, άρρωστο τίτλο στην εφημερίδα του. Όχι ότι οι Μάο Μάο διαβάζουν ή επηρεάζονται (αν ήταν έτσι δεν θα είχε γίνει ποτέ τίποτα σε Βόλεϊ γυναικών και χάντμπολ) αλλά περισσότερο μικραίνουμε και άλλο στα μάτια όσων είναι πραγματικοί φίλαθλοι.
Είμαστε πολύ λίγοι ως άνθρωποι διότι στο τέλος το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να δοθεί λύση, ξεκινώντας από το σπίτι του άλλου αποθεώνοντας παράλληλα τους δικούς μας υπέροχους ανθρώπους οι οποίοι απλά προκαλούνται. Δεν φταίνε.
Είμαστε πολύ λίγοι ως μπάσκετ αν πετύχουμε να διώξουμε και τους Αγγελόπουλους, δύο νεαρούς ανθρώπους οι οποίοι ζουν και αναπνέουν για την ομάδα τους και το σπορ. Με όλα τα λάθη τους, έχουν κάθε δικαίωμα να φύγουν αρπάζοντας μία κατάμαυρη κοτρόνα και να την πετάξουν στο κεφάλι όλων. Διότι το μπάσκετ μόνο με έναν πόλο απλά θα τελειώσει.
Είμαστε πολύ λίγοι όταν θέλουμε η αστυνομία να μας προστατεύει μεν, αλλά να μην παρεμβαίνει δε τις στιγμές που τα δικά μας παιδιά κάνουν το γήπεδο, θερινό σινεμά.
Είμαστε πολύ λίγοι που ενώ στο σπίτι μας δεν επιτρέπουμε σε κουνούπια να περνούν από τα παράθυρά μας, στο γήπεδο της ομάδας μας ξέσπασε σαν να βλέπουμε στις καρέκλες τον χειρότερο εχθρό μας.
Την Τρίτη θα δούμε την επόμενη ημέρα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό και υπάρχουν πολύ ενδιαφέρουσες καταστάσεις να αντιμετωπιστούν τόσο στους πρωταθλητές όσο και στους κυπελλούχους"
Κείμενο του Τ.Μαγουλά που πιστεύω αξίζει να το μεταφέρω και εδώ.
