Η ΑΕΚ σήμερα δεν έχασε έναν αγώνα. Έχασε όλη την επόμενη χρονιά. Εκτός από τον τίτλο, αποχαιρέτισε και τις όποιες ελπίδες της για δεύτερη θέση, δηλαδή champions league, δηλαδή μπόλικα ζεστά εκατομμυριάκια, δηλαδή καμιά μεταγραφή και λίγη οργάνωση, επιτέλους! Αυτό που απολαμβάνουν σχεδόν ακούραστα ΟΣΦΠ και ΠΑΟ αμέτρητα χρόνια τώρα.
Ήταν ένας αγώνας που έπρεπε να τελειώσει 0-3 και όλοι να μιλάμε για τη μεγάλη επιστροφή μετά τη Μπενφίκα, την κακή παρένθεση των δύο ντέρμπι, το διαφαινόμενο ροντάρισμα της ομάδας κλπ κλπ κλπ. Τελικά, έληξε 1-0 και παρόλο που θα ακούσουμε για τα «εγκλήματα του Κάκου» και πως «ο διαιτητής διαμόρφωσε το αποτέλεσμα», θα βγει επίσης και ο κάθε ειδικός να μιλήσει για ελλείψεις στο ρόστερ, απειθαρχία κι ό,τι άλλο του κατέβει στο κεφάλι.
Κρίμα μόνο γιατί πραγματικά πιστεύω πως κάνανε ό,τι μπορούσαν. Έβαλαν 2 γκολ που για οποιαδήποτε άλλη μεγάλη ομάδα θα είχαν μετρήσει, έφαγαν ένα που θα μπορούσε να έχει ακυρωθεί και ζήτησαν κι ένα πέναλτυ που δεν ξέρω αν ήταν – άλλοι, πάντως, θα το είχαν πάρει εύκολα. Κι όλα αυτά απέναντι σε μια ομάδα που στο γήπεδό της έδωσε στον αντίπαλο κατοχή 65-35, έπαιζε μαζικά πίσω κι άρχισε τις καθυστερήσεις απ’ το 46’, που λέει ο λόγος.
Είχα πολύ καιρό να θυμώσω με ματς. Και θυμωμένη κάνω την πρώτη μου εμφάνιση στο Τρίτο Μάτι. Δεν θα συνεχίσω έτσι, το υπόσχομαι (μάλλον). Θα προσπαθήσω να είμαι φίλαθλος. Σήμερα είμαι οπαδός.
(Η εικόνα είναι από το www.moBlog.gr/spiridonas21)
