Ένας χρόνος

Έναν χρόνο πριν μου ανακοίνωσαν εν ψυχρώ πως ο σύζυγος μου Ν. πάσχει από καρκίνο. 

-"Αν δεν ανταποκριθεί στην χημειοθεραπεία, τότε ένας μήνας. Αν ανταποκριθεί, ίσως έξι.
-Μα τι λέτε;
-Δυστυχώς την αλήθεια, πρέπει να αρχίσετε να προετοιμάζεστε.
-Πως προετοιμάζεται κάποιος γι'αύτο; Έχετε ιδέα πόσο χρονών είναι; Έχετε ιδέα τι πατέρας είναι;
-Σχετικά με αυτό, λόγω της νεαρής ηλικίας του συζύγου σας, φαίνεται πως η νόσος οφείλεται σε κάποιο γονίδιο. Θα πρέπει να παρακολουθείτε και τον γιο σας. 
-Μα τι μέρα μου ξημέρωσε σήμερα;"

Σηκώθηκα και έκλεισα το παράθυρο. Κάθισα ξανά απέναντι από τον γιατρό. Νόμιζα πως έτρεμα από το κρύο αλλά έτρεμα από το σοκ. Κοίταξα τον γιατρό βαθιά στα μάτια μήπως και κάπου στο βάθος τους δω μια ελπίδα. Μια μικρή ελπίδα για να πιαστώ. Τίποτα. 
Βούρκωσα τα μάτια, ικέτευσα με το βλέμμα μου. 
Τίποτα. Τίποτα για να πιαστώ. Τώρα πια δεν έτρεμα μόνο αλλά δεν μπορούσα ούτε να αναπνεύσω. Ακανόνιστες αναπνοές. Ο γιατρός άνοιξε το παράθυρο. Κάθισε απέναντι μου και με το πιο σκληρό του βλέμμα  είπε: "Κυρία Τοχημείο, δεν έχετε το δικαίωμα να καταρρεύσετε. Ο σύζυγος και το παιδί σας, σας έχουν απόλυτη ανάγκη. Αν καταρρεύσετε εσείς θα καταρρεύσουν όλα"
Τότε και εγώ πήρα το πιο σκληρό μου βλέμμα και είπα: "Πείτε μου τι πρέπει να κάνω".

Από εκείνη την μέρα παλεύω με μια ύπουλη νόσο, με τις συνέπειες των εξαντλητικών χημειοθεραπειών και ακτινοθεραπειών, με ένα απάνθρωπο σύστημα υγείας, με την έλλειψη φαρμάκων, με ένα παιδί που θέλει τον μπαμπά του. Και στα διαλείμματα να προσπαθώ να απολαμβάνω τον άνδρα που αγάπησα και πατέρα του παιδιού μου. 

Έτσι, με προσπάθεια και πολύ υπομονή φτάσαμε τον ένα χρόνο. Πότε με το πιο σκληρό μου βλέμμα και πότε με το πιο τρυφερό μου χάδι κάνω αυτό που πρέπει για να πάει η ζωή μπροστά.

Είδες πως γ@μήθηκε το σύμπαν από μία βιοψία;