Από την πρώτη στιγμή που φτάσαμε στο Αττικό Πάρκο το μόνο που έλεγε ήταν"Που είναι ο Μπαγκίρα;"
"Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου κοίτα τα μαϊμουδάκια"
"Εντάξει καλά είναι και αυτά, αλλά θέλω τον Μπαγκίρα"
"Ποιος είναι αυτός ο Μπαγκίρα επιτέλους;"
"Ο μαύρος πάνθηρας Αλετσάντρα, ο Μπαγκίρας σου λέω".
Όταν φτάσαμε τελικά στον Μπαγκίρα ο μικρός μου ανιψιός ήταν σαν να βρήκε έναν παλιό του φίλο. Έχω την εντύπωση πως ο Μπαγκίρα είναι κολλητός φίλος του Μπαλού ή του Ταρζάν ή κάποιου καρτούν που ο μικρός βλέπει φανατικά.
Τον κοιτούσε και τον θαύμαζε, είναι βέβαια αδύνατον να μην θαυμάζεις αυτό το πανέμορφο ζώο. Όμως και ο πάνθηρας δεν άφησε στιγμή από τα μάτια του τον ανιψιό μου. Ίσως έφταιγε το κόκκινο μπουφανάκι που φορούσε αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν πέρασε από το μυαλό του μικρού. Ήταν ευτυχισμένος που τον έκανε παρέα ο αρχηγός της ζούγκλας.
Στην τελευταία μας στάση, πριν την έξοδο, κοιτούσαμε όλοι τα καγκουρό και κάτι άλλα ζώα που έμοιαζαν με τεράστια ποντίκια. Ο μικρός μου παντογνώστης είπε σχεδόν αδιάφορα
"ααα, έχει και καπιμπάρα εδώ"
Κοιταχτήκαμε οικογενειακώς. Μπορεί ο μικρός να ξέρει πολλά ζώα -παρόλο που είναι μόλις 5 - αλλά αυτό μάλλον το έβγαλε από το μυαλό του, σκεφτήκαμε.
-Που καλέ το είδες το κακιμπάρα; ρώτησα σαν χαζή θεία
-Πίσω από το καγκουρό, σου λέω, και το λένε καΠιμπάρα
Τρέχω πιο δίπλα στις πινακίδες με τα ζώα, γουρλώνω τα μάτια μου "καπιμπάρα"
Κοιταχτήκαμε πάλι οικογενειακώς και γελάσαμε με ύφος "τι-πανέξυπνο-που-είναι-το-καμάρι-μας".
Τον αγκάλιασα, τον φίλησα και του είπα "Κακιμπάρα μου εσύ!"
"Κα-ΠΙ-μπά-ρα, Αλετσάντρα, ουφ".
Χαλάλι τα κυριακάτικα πρωινά που ξυπνάει από τα χαράματα ο πατέρας μου για να αγοράσει τις εφημερίδες με τα ντοκιμαντέρ.
