เคาจู

เคาจู (สฺวี่ ฉือ)
เคาจู (สฺวี่ ฉือ)
	許慈
จางวางวังจักรพรรดินี (大長秋 ต้าฉางชิง)
	ดำรงตำแหน่ง; ค.ศ. ? – ค.ศ. ?
กษัตริย์	เล่าเสี้ยน
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด	ไม่ทราบ; นครหนานหยาง มณฑลเหอหนาน
เสียชีวิต	ไม่ทราบ
บุตร	สฺวี่ ซฺวิน
อาชีพ	ขุนนาง, บัณฑิต
ชื่อรอง	เหรินตู่ (仁篤)

เคาจู^[1] (มีบทบาทในช่วงศตวรรษที่ 3) มีชื่อในภาษาจีนกลางว่า สฺวี่ ฉือ (จีน: 許慈; พินอิน: Xǔ Cí) ชื่อรอง เหรินตู่ (จีน: 仁篤; พินอิน: Réndǔ) เป็นขุนนางและบัณฑิตของรัฐจ๊กก๊กในยุคสามก๊กของจีน^[2]^[3]

ประวัติ

เคาจูเป็นชาวเมืองลำหยง (南陽郡 หนานหยางจฺวิ้น) ซึ่งปัจจุบันอยู่บริเวณนครหนานหยาง มณฑลเหอหนาน เคาจู้เกิดในช่วงปลายราชวงศ์ฮั่นตะวันออกและศึกษาเล่าเรียนกับหลิว ซี (劉熈) เคาจูเชี่ยวชาญเรื่องคำสอนของเต้เหี้ยนบัณฑิตลัทธิขงจื๊อ, คัมภีร์อี้จิง, ชูจิง, อี๋หลี่, หลี่จิง, โจวหลี่, เหมาชือจว้าน และหลุน-ยฺหวี่ ในช่วงระหว่างปี ค.ศ. 196 และ ค.ศ. 220 เคาจูได้พบกับเคาเจ้งและคนอื่น ๆ ในมณฑลเกาจิ๋ว (ครอบคลุมพื้นที่บางส่วนของเขตปกครองตนเองกว่างซีจ้วง มณฑลกวางตุ้ง และตอนเหนือของประเทศเวียดนามในปัจจุบัน) และภายหลังก็ติดตามพวกเขาไปยังมณฑลเอ๊กจิ๋ว (ครอบคลุมพื้นที่ของมณฑลเสฉวนและนครฉงชิ่งในปัจจุบัน)^[4]

คำวิจารณ์

ดูเพิ่ม

รายชื่อบุคคลในยุคสามก๊ก

อ้างอิง

↑ ("ขงเบ้งจึงใช้ให้เคาจูเบงกองไปปลูกโรงอภิเษกสำเร็จแล้ว ก็เตรียมเครื่องอภิเษกทั้งปวงตามอย่างกษัตริย์") "สามก๊ก ตอนที่ ๖๓". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ September 9, 2023.
↑ de Crespigny (2007), p. 902.
↑ Farmer, J. Michael. The Talent of Shu: Qiao Zhou and the Intellectual World of Earl Medieval Sichuan (ภาษาอังกฤษ). Albany: State University of New York Press. p. 26. ISBN 978-0-7914-7163-0.
↑ (許慈字仁篤，南陽人也。師事劉熈，善鄭氏學，治易、尚書、三禮、毛詩、論語。建安中，與許靖等俱自交州入蜀。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 42.

บรรณานุกรม

ตันซิ่ว (ศตวรรษที่ 3). จดหมายเหตุสามก๊ก (ซานกั๋วจื้อ).
เผย์ ซงจือ (ศตวรรษที่ 5). อรรถาธิบายจดหมายเหตุสามก๊ก (ซานกั๋วจื้อจู้).
ซือหม่า กวาง (1084). จือจื้อทงเจี้ยน.
de Crespigny, Rafe (2007). A Biographical Dictionary of Later Han to the Three Kingdoms 23-220 AD. Leiden: Brill. p. 668. ISBN 9789004156050.

[1] ("ขงเบ้งจึงใช้ให้เคาจูเบงกองไปปลูกโรงอภิเษกสำเร็จแล้ว ก็เตรียมเครื่องอภิเษกทั้งปวงตามอย่างกษัตริย์") "สามก๊ก ตอนที่ ๖๓". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ September 9, 2023.

[FOOTNOTEde_Crespigny2007902-2] Crespigny (2007), p. 902.

[3] Farmer, J. Michael. The Talent of Shu: Qiao Zhou and the Intellectual World of Earl Medieval Sichuan (ภาษาอังกฤษ). Albany: State University of New York Press. p. 26. ISBN 978-0-7914-7163-0.

[4] (許慈字仁篤，南陽人也。師事劉熈，善鄭氏學，治易、尚書、三禮、毛詩、論語。建安中，與許靖等俱自交州入蜀。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 42.

[1]

[2]

[3]

[4]

ด ค ก บุคคลสำคัญในจ๊กก๊ก
จักรพรรดิ	เล่าปี่ เล่าเสี้ยน
จักรพรรดินี	งอซี เตียวซี จักรพรรดินีจาง
เจ้าชายและราชนิกูลชาย	เล่ากี๋ เล่าขำ เล่าจ้อง เล่าจ้าน เล่ายอย เล่าลี เล่าสุน เล่าเอ๋ง เล่าเอียว
ผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน	จูกัดเหลียง เจียวอ้วน ตั๋งอุ๋น บิฮุย เกียงอุย
ข้าราชการฝ่ายพลเรือน	กวนหิน กุยฮิวจี๋ ขับเจ้ง เคาจู เคาเจ้ง จินปิด จูเก่อ เฉียว เจาจิ๋ว เจียวเอี๋ยน ฉาง จี้ ฉาง ซฺวี่ เฉิน จือ เช่อ ยฺเหวียน โช่ว เหลียง ซือหม่า เชิ่งจือ ตังควด ตั๋งโห ตันจิ๋น ตันซิ่ว ตู้ เจิ่น เตงเลียง เตาเขง เตียวเซีย เตียวติด เตียวเปา โตบี เบงกอง บิสี เฟ่ย์ ลี่ ม้าเชียว ม้าเลี้ยง เริ่น ซี ลิคี ลิจวน ลิหงี ลิฮก เล่าป๋า เลี้ยงเขียน เลี้ยงซี เลี่ยว ลี่ ไลบิน หวาง ฉง หยาง ซี่ เหยา โจ้ว หลี่ เซียง หลี่ มี่ หลี เหมี่ยว หวาง ฮฺว่า เหวิน ลี่ เหอ จือ เหอ พาน เหอ สุย อองเมา อองเลี้ยน อองฮู อินเบก อินเชียง อีเจี้ย เอี่ยงลอง เอียวหู เอียวหงี เอียวฮอง ฮวนเกี๋ยน ฮุยโฮ
ข้าราชการฝ่ายทหาร	กง ลู่ กัว ซิว กัวหยง กุอั๋น โกเสียง งอปั้น งออี้ เงียมอู จฺวี้ ฝู จองอี้ เจียวปิน เฉิน เต้า จูกัดเจี๋ยม จูกัดสง เจียวสี ตันเซ็ก เตงจี๋ เตียวจูล่ง เตียวหงี เตียวหุย เตียวอี้ เตียวเอ๊ก เทียกี ปองสิบ ปอเฉียม เปาเตียว ม้าเจ๊ก ม้าเฉียว ม้าตง ม้าต้าย ลิเงียม ลิหิม ลิอ๋อง ลิอิ๋น เล่าตำ เลียวฮัว หลัว เซี่ยน หลิว อิ่น อองเป๋ง อองหำ อุยก๋วน อุยเอี๋ยน เอาเจ้ ฮั่ว อี้ เฮียงทง แฮหัวป๋า
สตรีที่มีชื่อเสียง	กวานชื่อ กำฮูหยิน เฉิง เจินเจฺว๋ เซี่ยโหวชื่อ บิฮูหยิน ยฺเหวียน ฝู หลี่เจาอี๋ หูชื่อ อุ๋ยซี
บุคคลที่มีชื่อเสียงคนอื่น ๆ	เบ้งเฮ็ก สะโมโข