Oslo. Byen min.
Det er august. Eg har raud, firkanta ryggsekk og eit fint pennal, skulen vår er liten og gul med tre små klasserom. Til og med Frøken er ganske lita. Vi er femten små, nysgjerrige sjeler på ein kva skule som helst, ein stad i dette landet, i ei bygd nær ein by. Femten små, som stavar "Ola sa sol", som sparkar fotball og sender kjærleiksbrev i friminutta. Som teiknar skakke teikningar av ting med bokstaven Ø, som legg saman tre appelsiner og fire eple, og kanskje blir resultatet sju og kanskje ikkje.
Førre fredag, då det small i Grubbegata, då røyken låg over Oslo og ingen visste kva som kom etterpå, og eg heldt hardt om mine tre, to små og ein stor, då vart femten små klassekameratar til fjorten.
Det kunne ha vore deg. Det kunne ha vore meg. Og kanskje var det ein eller fleire som du og kjente, kanskje ein du var glad i og som det ikkje gjekk an å miste. For det går ikkje an å miste slik. Men no har vi mista syttisju, og det går ikkje an å ta det inn. Det er så ufatteleg, det er så grusomt, så fullt av ondskap at det ikkje er mogleg. Og eg tenkjer på alle dei eg har kjent, og alle dei eg ikkje kjenner, som no er i så stor ei sorg at det ikkje er til å fatte. Som må ta til på den tunge vegen vidare. Utan.
Takk for for alle spora du har satt. Dei blir.
Oslo: Krysset Sofienberggata/Kirkegårdsgata, 29.07.2011
